Ekşi Duyuru

Zorunda olmasam dışarı asla çıkmam. 1-2 tane çok yakın arkadaşım var ama uzak sayılırız sürkeli görüşme imkanım olmuyor. 3 haftadır evden çıkma sayım 2 ya da 3. Sitede arkadaşım ve yaşıtım çok yok. Olsa da kimse kimseyi zaten tanımıyor. 1 ay sonra okulum açılıcak. Orada iyi kötü arkadaş grubum var burada arkadaş yapmaya üşeniyorum.

Evde kaldıkça özgüvenim eksiye doğru gidiyor. Hayatım playstation-internet-yemek üçlüsü arasında geçiyor. Dışarı çıkma hevesim 0. Yaşam enejim kalmadı. En fazla fifada divison atlayınca kısa süreli bir mutluluk yaşıyorum. Ve bir çabam da yok açıkçası bu durumdan kurtulmak için kabullenmiş gibiym. Çözmeye çalışmıyorum artık ben böyleyim diyorum.

Yaz okulunda 0 çekmem, bu boşluk hali, hoşlandığım kişiden karşılık alamamak gibi üstüste kötü haberler aldıkça artık üzülme duygumu kaybettim. Telefonu düşürüyorum çat diye kırıyorum en ufak bir koyma durumu olmuyor. Burnumla ilgili takıntım var biraz. Sanki insanlar konuşurken burnuma bakıp ne kadar kötü bir burnu var diye düşünüyorlarmış gibi geliyor. Belki çok fazla abartıyorum ama sürekli bir şeylere kaygılanıyorum. İnsanların 5 dk düşünmeden geçebildiği şeyleri kafaya çok fazla takabiliyorum. Ya oysa eğlenceli bir insanım ben. Frekansımın tuttuğu kişiyle saatlerce konuşurum.

İlkokulda sınıf başkanı olamdığım halde aileme sınıf başkanı olduğumu söyleyip 1 dönem kolumda sınıf başkanı bandıyla dolaşmışlığım falan var askjdkasjfda Sonra fırsattan istifade darbe yapıp başa geçtim şaka maka. Beni tanıyanlar böyle bir durumda olduğumu kesinlikle düşünemez. Her şeyle dalga geçebilen bir yapım var. Golden mı o hayatı s**ine takmaz derler hatta. Ama içten içe kafayı yeme eşiğine geliyorum. Soru yok aslında. İç dökme, hayatı gözden geçirme ne diyosanız artık.