www.cabinetmagazine.org

İkinci paragrafta açıklamış. Yani aslında o dandik oyuncak yerine yumurtanın içi çikolata dolu olsa da aynı şey olması lazımdı ama öyle olmuyor, o dandik oyuncak üzerindeki minnacık çikolatayı çekici kılıyor diyor. Yani evet doğru anlamışsın.

Pff marksist zırvaları, aklıma aptal literary criticism dersi geldi gece gece. Sana ne birader, millet alırken içindeki oyuncağın dandik olduğunu biliyor zaten, istemezse gider normal çikolata alır. Hiç de muhteşem bir şey vaat etmiyor Kinder sana, içinden ne çıkacağı belli.

evet sana daha buyuk/derin bir amac vererek yuzeyden keyif almani sagliyor diyor.

dialojik ve metafizik bir tarafı var diyor consume eyleminin.
burdan itibaren dinlerken anladıklarım, ondan mülhem benim söylediklerim:
her zaman "mysterious" demiş yani ikisinin de içinde ne olduğunu bilmiyosun, ama kısmen bilinebilir, bilinir gibi gözüken bir bilinmezlik bu. kolanın içinde hangi maddelerin ne olduğunu biliyosun, ama kola yapamıyosun çünkü elinde formülü yok. kolayı revaçta tutan şeylerden biri bu bilinmezlik zira eşdeğeri benzeri üretilemez kılıyor sadece ondan almak zorundasın; ayrıca o bilinmezlik etrafında çeşitli teoriler üretiliyor mesela boya yapımı için kullanılan böceklerden yapıldığını, kokain içerdiğini ve yavaş yavaş bağımlılık yaptığını... iddia eden yazılar okumuştum gerekçeleriyle ama o bilinmezlik sürüyor, bilmiyosun ne idüğünü ama yine de haz alıyosun, seviyosun, dolayısıyla niçin haz aldığını bilemiyosun, bu da tüketimi azdırıyor.

kinder yumurtada bilinmezlik, mistery yumurtada. çocukken onu bilhassa içinden ne çıkacağını bilmediğim ve öğrenene kadarki heyecan için isterdim, alına bir de içinden kağıt çıkıyor o oyuncakların serileri var, birini bulsan acaba diğerlerinden biri çıkar da seriyi tamamlarım diye istemeye devam ediyodum. cipsten çıkan tasoları da böyle düşündüm ben hatta, başkaları nasıldır niye cips alır yer anlamıyorum ama o taso dönemi evvelinde cips yemezistemez olduğum halde taso için cips alıp, cips de yer idim, taso mevzu kapanınca cips ilgim de bitti.

devamını da dinledim consumerismin dialojik ve metafizik olduğunu ve mysteryious kısmını söyledikten sonra; orada konuşurken kola reklamı eklemişler.
görüldüğü gibi oradakilerin hepsi haz alıyor, haz için haz, bir sebebi sonucu yok, devamı yok, haz alıyosun ve bir daha istiyosun, haz alıyosun ve bir daha istiyosun, o tüketim tekrarlı-döngüsünü yaratıyor işte.
belki de, diyo, bunu yok etmenin yolu bıkana kusana kadar hazzı almak, kendini bıktırmak, böylesi ancak haz-alışın kendisini yok edebilir, diyor.

slavoy amca kendisini pop starlaştırıp "tüketmediği" zamanlarda bazen mantıklı şeyler söyleyebiliyor.

neyse transcribe edeyim biraz, internette olan birkaç örneğe bakınca buradaki kısmı tamhaliyle bulamadım da - biraz düzeltmeler yaptım bu arada parantez aralarında:

---------------------
" oh my god. one is thirsty in the desert, and what's to drink but coke? the perfect commodity. why?

it was already marx who long ago emphasized that a commodity is never just a simple object that we buy and consume. a commodity is an object full of theological, even metaphysical niceties. its presence always reflects an invisible transcendence, and the classical publicity for coke quite openly refers to this absent, invisible quality. 'coke is the real thing,' or "coke, that's it." what is that "it", "the real thing"? it's not just another positive property of coke, something that can be described or pinpointed through chemical anlysis; it's that mysterious "something more".

the undescribable(indescribable) excess which is the "object-cause of my desire". in our postmodern -however we call them- societies, we are obliged to enjoy. enjoyment becomes a kind of weird, perverted duty. the paradox of coke is that, you are thirsty, you drink it, bur as everyone knows, the more you drink it, the more thirsty you get. a desire is never simply the desire for a certain thing. it's always also a desire for the desire itself: a desire to continue to desire. perhaps the ultimate horror of a desire is to be fully filled in/met, so that i desire no longer. the ultimate melancholic (melancholy) experience is the experience of a loss of desire itself.

it's not that, in some return to an- a previous era of natural consummation (consumption) where we got rid of this excess and where only consuming for actual needs like you were thirsty, you drank water and so on. we cannot return to that. the excess is with us forever.

so let's have a drink of coke. it's getting warm, it's no longer the real coke, and that's the problem. you know, this passage from sublime to excremental dimension; when it's cold, properly served, it gets a certain attraction. all of a sudden this can change into shit: it's the elementary dialectics of commodities.

we are not talking about objective, factual properties of a commodity. we're talking only here about (here only about)that elusive surplus.

Kinder Surprise Egg: a quite astonishing commodity. the surprise of the kinder surprise egg is that this excessive object, the cause of your desire, is here materialized in the guise of an object, a plastic toy which fills in the inner void of the chocolate egg. the whole delicate balance is between these two dimesnsions: the chocolate egg and the surplus, probably made in some chinese gulag or whatever, the surplus that you get for free. I don't think that the chocolate frame is here to send you on a deeper voyage towards the inner treasure,the, what plato calls "the agalma" which makes you a worthy person/which makes a commodity the desirable commodity. I think it's the other way round: we should aim at the higher goal, the goal in the middle of an object precisely in order to be able to enjoy the surface. this is what this-the anti-metaphysical lesson which is difficult to accept. "

-----------------------------


önceki kısmı yani coke kısmında ifade ettiklerini anladıysanız, biz artık bir tüketim objesi, arzu nesnemiz üzerinden, arzunun kendisini arzuladığımız hale geliyoruz yani türketimin amacı olan ve elde edilen şey, devamlı ve tükenmeyen bir hedef peşinde koşmanın aracı oluyor. bu açıdan bir meta asla sadece bir meta değil, daha fazlasına söz veren ama o daha fazlasının ne olduğuu tam kavrayamadığın bir şey. elusive surplus, işin metafizik boyutu.

yani boş çikolatanın içi metayı meta yapan o değere kavuşmak için geçtiğimiz bir yol değil. biz, daha ziyade tersine, içi sayesinde yüzeyine yani sırf ihtiyacımız olsaydı asıl alacağımız şeye, çikolatanın ta kendisine razı geliyoruz. ancak içi sayesinde dışından zevk alabiliyoruz, zevk almanın -tutku/arzunun kendisinin peşinden onu asla doyurmamak üzere koşarken- hedef olduğu durumda bu bizim havucumuz oluyor. buradaki antimetafizik olan-kabul etmesi zor olan şey de bu. benim (ben godo yani) ekstra yorumum: biz aslında tüketimi yaparken bir tür yön değiştiriyoruz. aradığımız için çıktığımız yolla aradığımızı bulduğumuzda vardığımız yol ayrık yollar. yani surplus bizim beynimizle anlamlanan ve asıl tüketim nesnesini algıda bir ihtiyaçtan çıkarıp asla doyurulamayacak bir arzunun temsili nesnesine dönüştüren şey. reklamlar ve sunumlar bunu pekiştirecek şekilde vs.

daha çok çikolata olmaması değil yani. sana önceden sahip olmadığın bir istek vermekten bahsediyor bir nevi. algıda manipülasyondan yani.