Öncelikle İskandinav ülkelerinde bulunmadım hiç, biraz daha genel yazacağım. Dolayısıyla benden önce yazılanlar çok daha değerlidir. Sadece bir arkadaşım Finlandiya'da doktora yapıyordu, epey memnundu, sonra ne oldu bilemiyorum.
Konuya gelirsek; açıkçası benim dil konusunda tuhaf bir muhafazakarlığım mevcut. Ülkelerin dilleri aynı zamanda bir nevi kimliği de temsil eder. Dolayısıyla dil öğrenmek, yeni kimlik edinmekle eş değerdir benim için ve her insan da yaşadığı ülkenin dilini bilmek zorundadır. Ülkenin tamamı İngilizce bilsin, bilmesin, fark etmez. Ne olursa olsun, kaldığın ülkenin dilini bilmediğin sürece öyle ya da böyle eksik hisseder insan kendisini. Misal, Berlin'deyim ben. Tamam sonuçta Berlin falan ama Almanya yine ve İskandinav ülkeleriyle karşılaştırılamaz belki bu yönden fakat sadece İngilizcenin yeterli olacağı söylenmişti bana da, lakin gel gör ki durum pek de öyle değilmiş. Misal, İtalyan ev arkadaşım 5 senedir burada yaşamasına karşın iş dışındaki sosyal çevresi İtalyan kız arkadaşından ibaret. Posta geliyor google translate yapıyor, gazete alıp okuyamaz, bürokraside ciddi sıkıntılar yaşıyor, kültürel etkinliklerden bihaber...vs. Sorsan Almancaya ihtiyaç duymadığını söyler. Yani yaşanır, rahatlıkla yaşanır oralarda sırf İngilizce ile, ancak coğrafyadan bağımsız, entegrasyonda dilin payını es geçmemekte fayda var. Bir de o insanların kültürüne saygıdır dil öğrenmek. Bence zaman ayırıp dil öğrenmenin sana pek zararı dokunmayacaktır ama sen bilirsin yine de. Ayrıca Reddit'te merak edip şöyle bir baktım da, önceden sorulmuş hani dil öğrenme konusunda birkaç soru ve İsveçliler dil konusunda çok daha serbest gerçekten de. Epey seviyorlar anladığım kadarıyla İngilizce konuşmayı. Yine de öğrenilmeli diyorum ben.
0