Aslında hafta sonu iyiydim ama bugün hiçbir şey gitmedi mesela. Tüm gelecek kaygılarımı düşünüp; evirip, çevirip kendimi mutsuz ettim. Bakınca cozulmeyecek sorunlarım da yok ama hiçbir seyi de istediğim gibi yasayamiyorum. Sonra 'amaaan, en iyi ihtimalle 50-60 yil daha yaşayacağım, bunları dert etmeye değer mi?' deyip mutlu olmaya çalışıyorum. Tabii ufacık bir olayda yine başa sarıyorum. Sanırım çağımızın hastalığı kronik mutsuzluk. Kendimi hiç özgür hissetmemem de ayrı bir sıkıntı tabii. Zaman zaman mutlu çoğu zaman huzursuzum diyebilirim. Huzur önemli halbuki.
Bunları da buraya niye yazdım bilmiyorum, icimi dökmüş oldum bu vesileyle.
0