insan duygusal bir varlik. hayvan sevgisi, evlat sevgisi ise bunlari en cok deprestiren seylerden. hic kedim olmadi, bir defa sahilde ölmek üzere olan bir kediye evimi acmak icin ikna ettik annemi. bir hafta kadar bende kaldi hayvancik, az kusmadi, az batirmadi evi. ilac yutturmak icinde pesinde kosturdu sipa.
hatta bir noktada hapi verdikten sonra yutkunmasini bekledigimizi cözdü. yutmadan yutkunur gibi yapip sonra duvar kenarina gider tukururdu hiyar. korka korka tuttum elimde. korka korka besledim, ilac verdim. evden gidince de özledim hiyari.
ha kasar cikti biraz, aninda cocuk yapti bize, 4 cok güzel hayta verdi, onlari da düzgün sahiplendirdik büyüdüklerinde. sonra aylarca kisirlastirmadan sonra yakinlarda kaldi. beslenme aliskanliklari, insan iliskileri, acayip hayvandi. sonra basina bir sey gelmediyse biri tarafindan sahiplenildi. bir sey gelmemistir cünkü köpekleri alt eden, kus avlayabilen cok iyi kediydi. ama cok sevimliydi. tipinden degil huyundan. alistiriyordu. muhtemelen siteden birinin bahceli evindedir hiyar su an.
ilk defa bir kediyle uyuklamak neymis ögrenmis oldum. cama cikinca aklim cikti, o kusunca benim icim burkuldu. cok hastaydi, ölebilirdi, ama cok fena bagladi hiyaragasi beni. hey gidi kestak hey...
oluyor. hele hayvan sevgisi olan insan, sinege kurda kusa da baglaniyor, ille de dokunmasi, oynamasi sart degil. zamaninda gece gece uyandirip deprem tatbikati yaptirdigim birlikte cekirge avlamaya ciktigimiz horozum vardi. ögrensin istedim avlanmayi, benimle beraber gece yarisi yatar, öglen kalkardi. beni duyunca kosar gelirdi hiyar. ona da az baglanmamistim. hey gidi miskin hey...
0