Ekşi Duyuru

sevgili fariyatlılar

aslında tam olarak nasıl anlatılır bilemiyorum, fakat yaşayanlar beni anlayacaklardır eminim. genel olarak efendi sakin ve kontrollu bir insan olsam da özellikle duygusal hezeyanlardan sonra kontrol namına hiç birşey kalmıyor. en uç noktaları aynı anda yaşıyorum. korkunç bir nefretin verdiği güç ve aşırı duygusallığın verdiği yıkımı ağlama hissini ... böyle zamanlarda artık öyle bir noktaya geliyorum ki bir katilin nasıl can alabildiğini ve bir berduşun bir şarap şişesine nasıl hapsolduğunu çok iyi anlıyorum. bense ikisini de yapamıyorum. herşeyi kırıp parçalamak yıkmak insanlara saldırmak hıncımı can acıtarak çıkartmak, kendime zarar vermek duvarları yumruklamak ve aynı anda da hiç birşey yapmadan salya sümük ağlayıp kendimi herkesten uzaklara çok uzaklara belki dağda bir kulübeye kitleyip orada ölmeyi beklemek istiyorum.. ikisinide yapamıyorum, yapmamalıyım.. çünkü gerek hayatımın içinde bulunduğu dönem gerekse şu zamanda yapacağım yanlışların uzun vadeli getirileri... güçlü dik ve sağlam durmak zorundayım.. yalnız her iki histende kurtulamıyorum. bu hisler denizinde dalgalarda yalpalanırken 20-25 dakika kendime hakim olabilirsem atlatıyorum. ama inanır mısınız bilmem o dakikalar saatler asırlar gibi geliyor. sinirlerim harap oluyor kendimi dünyanın en güçlü insanı gibi hissediyorum. kontrolumu kaybedip o dakikalarda çok büyük yanlışlar yapacağımdan çekiniyorum. bunu biliyorum ve bildiğim halde çoğunlukla kendime hakim olabilmem aşırı zor oluyor. hemen birşeyler yazıp çizip okuyup kafamı dağıtmaya çalışıyorum. Ama nereye kadar? bir gün bu şekilde kafamı dağıtamıcam. o dakikaları atlatamıcam ve belki de geleceğimi bok edicek şeyler yapıcam.. Kontrolumu kaybetmekten çok korkuyorum. fakat buna bir şekilde engel olamıyorum.. engel olamadığım zamanlarda ise çok fazla insan kırıp gemileri yakıyorum özetle.. sorum şu; sizler böyle zamanlarınızda ne yapıyorsunuz? ne önerirsiniz?

buraya kadar okuduysanız sabrınıza hayran kaldım, teşekkürler.