Türkiye'de yalnız hissediyorum. Kemalist değilim, muhafazakar değilim, eşimi/sevgilimi aldatmak istemeyen bir erkeğim, para düşkünü değilim, ateist değilim, dindar değilim, hiçbir politikacıya hacıya hocaya lidere teba değilim, başını kapamak isteyeni de kendi kararıysa destekliyorum, çıplak gezmek isteyeni de kendi kararıysa destekliyorum, içki içmek isteyene de katılırım, din sohbeti yapmak isteyene de, Kürtlerden nefret etmiyorum ama Kürtler yalnızca Kürt oldukları için harikadır demiyorum, Türk olduğum için gurur duymuyorum çünkü insan kendi başarılarından gurur duyar yalnızca diye düşünüyorum tanımadığı insanın yaptıklarından değil, eşcinsellerin ne yaptığı beni ilgilendirmiyor kimsenin özel yaşamına karışmıyorum, biseksüellerin de çapkınların da fahişelerin de...

Türkiye'de ise taraf tutmak zorundayız! Birine teba olmak zorundayız yoksa iş bulamayız! Kürtsem Kürtler ne yapıyorsa haklı demek zorundayım, Türksem Ermenilerden nefret etmek zorundayım! Eşcinselsem yaşlı erkeklerden, şişmanlardan, fakirlerden, aşırı feminenlerden nefret etmek zorundayım! Ama düzcinselsem eşcinsellerden nefret etmeliyim! Sunniysem Alevilere dinsiz demek zorundayım! ... Falan filan

bende de var o. annem ve kardeşlerim dışında kimseyle bir gönül bağı, efendime söyleyeyim dostluk kardeşlik türküsü tutturamıyorum. onlarla olan ilişkim bile fazla yüzeysel bana kalırsa. kardeşlerimle birlikte hiçbir şey yapmıyorum. annem desen, çalıştığı için zaten yanındayken bile göremiyorum doğru dürüst. biri ilgi gösterse, bir ortama dahil olsam mesela sanki bunu lütfen yapıyorlarmış, aslında istenmiyormuşum gibi hissediyorum. hala kurtulamadım bundan.

ben aile içinde de yalnız hissediyorum ne edücük? hiç.

Evet. İstisnasız her gece kafamı yastığa gömdüğümde oluyor bu his.

Gün içinde o kadar belli etmiyor kendini okulda, aileyle vs. ama geceleri bir yalnızlık çöküyor evet.İçki içerken mesaj atacak birini bile bulamıyorum artık. Uzun zamandır gözlerimin içine bakıp gülümseyen, beni de gülümsetebilen kimse yok.Doğum günlerimi kutlayanlar giderek azalıyor. Bunlar oldukça ben daha bireysel bir insan oluyorum, ben daha bireysel bir insan oldukça daha da yalnızlaşıyorum.

Ama bunun dışında, ailemle sürekli gidip geldiğimiz yere bir araba yolculuğunda yalnızlık çekiyorum. 10 yıl sonra veya daha erken onlardan ayrı olacağımı, öleceklerini, belki başka bir ülkede olacağımı düşünüp yalnızlık çekiyorum. Öldüklerinde, bir daha onlara asla ulaşamayacak olma düşüncesi korkutuyor beni. Bir daha aynı yoldan çocukluğumdaki gibi geçemeyeceğimi, geçsem bile aynı şeyleri hissedemeyeceğimi düşünüyorum.

Yolculuk bitip çocukluğumun geçtiği eve geldiğimizde, çocukluğumdaki şen şakrak evi değil, soğuk, gri ve kasvetli bir ev buluyorum. ''Aitlik'' duygusunu çok güzel hissederdim çocukken, eve dönelim dediğimde kafamdaki ev bir sığınaktı, aileyle beraber olduğum sadece bize özel, kapıyı kapattığımızda hiçbirimize bir şey olmayacak bir yerdi benim için. Şimdi sadece soğuk duvarlardan oluşuyor.Eskiden çocukluğumun geçtiği şehir şimdi Rusya'daki terk edilmiş kentler gibi geliyor. Yalnızlık çekiyorum.

Dostlarla, tanıdıklarla bir birahane masasındayken, rakı sofrasındayken gülüşmeli sohbetin bitip, bir iki dakikalık sessizliğin olduğu ''o'' zaman yalnızlık çekiyorum. Sanki zamanımız kısıtlı gibi, bir daha onlarla görüşemeyeceğim gibi geliyor. Oraya ait olmadığımı hissediyorum, geleceğin belirsizliği ve bu belirsizliğe karşı kimsenin olmayışı beni korkutuyor. Yalnızlık çekiyorum.

En son konuşup hoşlandığım kıza sarıldığımda, yine yalnızlık çekiyordum. Biliyordum çünkü gideceğini, fazla uzun sürmedi öylede oldu zaten. Güvenemiyorum böyle olunca da, sanki ben onun için gelip geçiciyim gibi hissediyorum. Biliyorum da onun için öyle olduğumu. Bunlar beni daha da kendi kabuğuma çekiyor. Gün içinde gülüp eğlenip alkol alınca susup başını öne eğen, yüzü düşen insanlar hakkında az çok bilgi sahibi olmuşsunuzdur artık.

Ait hissetmiyorum. Sanki sürekli tek başıma bir yolculukta gibiyim, yanımdakiler de geçici insanlar, eğer kendime koyduğum hedefleri (maddi-akademik vs.) başarsam bile, en çok istediğim şey olan başka bir ülkeye taşınıp iyi parası olan bir iş bulduğumda bile aynı şekilde hissedeceğimi biliyorum.

Yanıma kimseyi alamayacak kadar yalnızlaştım artık, beni buna mecbur bıraktılar.

Önceden sarıldığın, sıcaklığını hissettiğin insanlarla hiç tanışmamış gibi göz göze gelmeden geçip gidiyoruz. Hep böyle oldu, muhtemelen de olmaya devam edecek.

Umursanmama hissi. Yalnız hissetmekten daha da kötü bence. Umursanmamaktan kastım, sanki orada yokmuşsunuz gibi davranılması. Karşılık olarak sizin de davranmanız. Yaşadığınız onca şeyden sonra herhangi biri olmanız. Böyle yalnızlık denizinde boğulan biriyken denizin değil de son umutla tutunduğunuz şeyin sizi boğması.

Gün içinde gördüğünüz o ''rahat'', kimseyi düşünmeyen, hiçbir şeyi kafasına takmayan insanlar belki de bu uzun yollardan geçip bu hale gelmiş ve o yolda hala da yürümektedirler.

Cekmiyorum. Erkek arkadaşım ve ailemden baska kimse yok.

Yalnızlık bir eksiklik olduğu icin tersinin bilgisine de sahipsin ki bunu hissediyorsun demektir. Yani mutlaka bir yerde yalniz olmadigin bir durum oldu, bir yere ait oldun ve simdi bu yok. Bir kere olduysa yine deneyimleyebilirsin. Bence yalnız hissetmek kayitsizliktan cok daha iyi :)

@utkumon: her kelimene katılıyorum. ben de işte böyle hisler içerisindeyim.
etrafımdakiler benim için değişmez-yeri doldurulamaz iken ben onlar için öyle değilmişim gibi hissediyorum. onları bir tutunacak dal gibi görürken onların beni öyle görmediğini düşünüyorum ve yalnızlık yine beliriyor onların bedenine bürünerek...

Yalnız olmadığım bir duruma geri dönebilmemin tek yolu geçmişe dönebilmek. Bunu da maalesef fizik imkansız kılıyor.

@m e b: İşin kötüsü ben bunun nasıl geçeceğini de bilmiyorum ve sürekli böyle sürmesinden korkuyorum. Ait olmama yalnızlığını belki seni gerçekten seven biriyle giderebilirsin, yeni yerleri size ''ait'' yapabilirsiniz ama önceki yaşadıklarımdan dolayı hayatıma yeni giren birinin bana çok yakınlaşmasına izin vermek, ona bağlanmak istemiyorum açıkçası. O gittiğinde üzülmek, aynı şeyleri baştan baştan yaşamak istemiyorum.

Bu genç yaşımda karaciğerimi yitiricem az kaldı.

evet. bilmiyorum malesef. bilsem boyle hissetmezdim zaten :/

Evet. İnsan sevgimi kaybettim. O zamandan beri yalnızlık üstüme yabıştı.

@utkumon, hepsini okudum yarın kemoterapiye başlıyorum

Evet hissediyorum. Utkumon'un dedigi gibi, gun icinde o kadar belli etmiyor kendini. Cunku bir seylerle mesgul oluyorsun. Ama yapacak bir sey kalmadiginda, surekli bunu dusunuyorum, ne kadar yalniz oldugumu. Yani bu yalnizlik sevgilinin olmamasi vs meselesinden ote.

Yani etrafimdaki insanlara bakiyorum bazen. Aileleriyle olan iliskilerini kiskaniyorum sanirim genelde. Kimisinin anne babasiyla. Kimisinin kuzenleriyle. Kimisinin abi, ablasiyla. Cunku benim hicbiriyle normal bir iliskim yok. Yani uzulerek soyluyorum ki, asla istedigim anne, baba, kuzen, abi ya da ablaya sahip degilim. Ya da sorun bendedir belki. Ben de istenilen cocuk, kuzen, kardes olmayabilirim.

Su an kendi acimdan bakiyorum. Daha farkli olsun isterdim. Yani bir sikintim oldugunda, annem, babam, abim, kuzenimle bunu paylasabileyim isterdim. Ama hicbir zaman oyle bir iliskim olmadi. Bir odada ben kendi sikintilarimla durur iken, diger odada da onlarin kendi sikintilariyla durduklarini bilip ama asla iki tarafin da digerinin odasina gecmedigi bir haldeyiz. Diger odaya gecmeyi de denedim tabii ama olmadigini gordum.

Insanlarin mutsuz, uzgun vs vs hissettigi zaman, yaninda bulunmasinin bile onlara rahatlik ve guven hissi verdigi birileri var en azindan. Etrafimda hic boyle bir insan yok. O yuzden her zaman tek basima oldugumu, arkami kollayan birinin, o kotu ve zor animda yanima kosacak birinin olmadigini hissediyorum. Beni uzen sey bu.

Nasil gececek. Bunu kabullenip bir birey olarak yasadigimda sanirim. Evet, boyle bir insanin olmasi arti sanirim. Ama olmamasi da eksi degil, normal olan. En azindan ben boyle dusunuyorum.

@azizakin :) Yazılacak, anlatılacak çok şey var ama bulunduğum durumdan çıkmama yardım etmiyor ne yazık ki.

ateistim. tüm arkadaşlarım boğaziçidne cerrahpaşada. ben itüde boktan bir bölümdeyim. hissedişyorum. kız arkadasımın yanında da calıstıgım barda da okulda da rıngte de her yerde.

hayatta annem dışında kimsem yok. babamla diyaloğumuz yok gibi bir şey. aramız kötü değil ama çok nadir bir araya gelip sohbet ederiz. ablam ve abim var. onlarla da 2-3 haftada bir konuşuruz. onlar kendi evleriyle aileleriyle çocuklarıyla fazlaca meşguller zaten. 3-4 tane arkadaşım var onlarla da 1-2 ayda bir görüşürüz. iş arkadaşlarımla da pek samimi değiliz, sadece iş yerinde azıcık muhabbet edip evlere dağılırız. takıldığım biri var. onunla da aramda mesafe var. günde mesaj yoluyla birkaç kez iletişiriz ve sık görüşmeyiz.

bu yalnızlık beni rahatsız etmiyor ama. bilakis rahatlatıyor. mesleğim dolayısıyla hep çok büyük kalabalıkların içindeyim. çevremde her zaman onlarca insan oluyor ve onlarla iletişim kurmak zorundayım. haliyle işten çıkınca canım ağzımı açmak istemiyor. böylesi bir hayat işime geliyor doğrusu.

Benzer duyguları hissediyoruz kardeşim.

benzer duygular + 1

Trde de öyleydim yurtdışında daha da katmerlendi, geçecek bir his olduğunu düşünmüyorum.

Üniversiteden beri -bu 7 sene öncesine tekabül ediyor- resmiyet ve nezaket havasından uzak, onaylanma kaygısı duymadan kendimi ortaya koyabildiğim içtenlikli arkadaşlıklar kuramadım. Hep görünmez bir perde oldu diğerleriyle aramda. Kişiliğimin en renksiz, en harcıalem yanlarını perde önüne koyup gerisini kendime sakladım. Merakı cezbeden, oturup iki kelam sohbet etme isteği uyandıran en ufak bir şahsiyet parıltısı göstermiyorum. Topluluk içinde gölgeden farksızım. Yalnızım, hem de delicesine yalnızım ama öyle şiirlere, şarkılara konu olacak cinsten dokunaklı bir yalnızlık değil benimki. Daha çok karanlık bir işkence odası gibi. İnsanın benliğini yıkan, parçalayan, yeryüzündeki dakikalarını anlamsızlaştıran türden bir yalnızlık. Nasıl geçer diye soruyorsan, vallahi onu ben de bilmiyorum :/