1 ay oluyor. İlk haftalar gögsünün orta yerinde bir delikle yaşıyorsun. Her yeni güne gözünü moral bozuklugu ile acmaya alışana kadar yataktan cikmak istemiyorsun. Varsa dört elle sarildigin isini gücünü aksatiyorsun. Hareket etmeye mecal bulamadigindan haftada 5 gün yaptigin sporu birakiyorsun. Yemek yemek, uyumak gibi severek yaptigin şeyleri bile, hayatta kalmak için mecburen yapiyorsun. Bir yerden sonra baktin hic bir sey daha boktan olamaz, hayata dair bütün güzel hisleri alinmiş bir zombiye dönüsüp, önceden her gün ne yapiyorsan, aynı şeyleri yapmaya devam ediyorsun. Sonrası nasil bilmiyorum, ona da zaman diyorlar.
0