Pomknos + 1
"Erkekler ağlamaz", "Erkek güçlü olur"larla büyümüş toplumuz biz. Hala da ultra maçı yetişen, büyürken hayatında sevgi sözcükleri olmadan büyüyen çok sayıda erkek var. O adamların bir kısmı sevgilisine bile kendini vere vere "Seni seviyorum" diyemezken, arkadaşlarına mı seviyorum diyecekler. Bir de homofobiklikte de iddiasız değiliz. En basitinden arkadaşı gay olduğunu açıkladığında selamını sabahını kesen insan da çok. Ya da en basitinden normalden biraz daha heyecanlı olan bir kişiye "Değişik" deyip dışlamak normun parçası gibi.
Yargılamak amacı ile söylemiyorum da, ne ekersek onu biçiyoruz, maya böyle. Sadece bu kültürle bu jest bir arada olamıyor. Bu böyleyse böyle. Şahsen duygularını rahat aktarabilen bir toplumda olmak isterdim ama herkesin tercihi de farklı olabilir.
Kadın olarak iki-üç çok yakın arkadaşıma diyorum ben, bana da deniyor. Hatta bir arkadaşım her telefonu kapadığında öyle söyler. Ben de "Canaaaam, ben de seviyorum çok" derim. Bu ülkede kadın olmanın rahatlıklarından biri bu. "Seni seviyorum" derken kimsenin gözünün içine bakarak söylemiyorsun tabii ki, sesin titremiyor. Annemize, babamıza söylediğimiz "Seni seviyorum" ile hemen hemen aynı oluyor.
Lafların söylenince değersizleştiğine inanmıyorum. Tabii, 10 saniyede bir "Seni seviyorum" derse belki değersizleşir. Sevgilim bana hiç söylemese ya da çok az söylese sevdiğini ama sadece hareketleri ile belli etse; "Beni sevmiyor" diye düşünmem ama "Duygularını dile getiremiyor, bundan çekiniyor" derim.
0