Ekşi Duyuru

özetle, kedimiz 4-5 aylık. tam iki aydır da bizimle. evde bizi göremediği zaman çok büyük işkencelerle öldürülüyormuş gibi miyavlıyor. şimdi daha çok küçük, gece 2, sabah 6 demeden katlanıyoruz. ama ilerde de böyle mi olacak, bu şekilde alışırsa yandık. alışkanlığından nasıl vazgeçirebiliriz?

uzun versiyonu, ev baya büyük, salon mutfak ve holü odalardan ayıran bir koridor kapısı var. çocuğun maması tuvaleti holde, ağacı, tırmalama tahtası, oyuncakları vesaire salonda. normalde girmesinin yasak olduğu bir yer yoktu, son zamanlarda mutfak tezgahına çok çıktığı ve kontrolsüzce ocağa atladığı için mutfağın kapısını kapalı tutuyoruz sadece. (bu arada baya izansız bi arkadaş sürekli koşarken kafa göz çarpıyor, davranışlarının sonuçlarını kavrayabilmiş değil)

evde şartlar böyleyken evde biri giyinmeye gitsin odasının kapısını kapatsın hemen kapıya gidip ağlamaya başlıyor. yatarken doğal olarak odaların kapılarını bazen de aradaki kapıyı kapatarak uyuyoruz. (kapıyı kapatmazsak mümkün değil uyutmuyor bütün gece hoplayıp zıplıyor) kedi birey de her ufacık seste başlıyor içerden ağlamaya, ama duysanız bunlar ne cani insanlar ne işkenceler yapıyorlar hayvana dersiniz. ikimiz de çalışan insanlarız ama işte olmadığımız zamanın hepsini evde geçiriyoruz (ev arkadaşım hostes olduğu için o bazen gündüzleri de evde yani çok yalnız kalmıyor), zaten kucak bebeği gibi sürekli tepemizde, bu durumdan da çok memnunuz. ama geceleri gittikçe daha da fenalaşan bir şekilde miyavlama krizlerimiz devam ediyor, kendimizi geçtim komşular için çok hoş bir durum değil.

sonuçta, biz bu çocuğa ne yapsak da biz yokken (daha doğrusu 6 saat uyurken) oyalansa ve bize bu kadar bağımlı olmasa. (dediğim gibi, kedi ağacından ayrıca tırmalama tahtasına, topundan faresine lazerine her şeyi var tam bir şımarık çocuk gibi) kısa vadede zırt diye çözmek değil amacım, bu şekilde needy bi birey olmasın yeter büyüyünce.