gmzo
dün akşamdan sonra kafam zaten gitti, gece uyuyamadım, ofisteyim dikkatimi toplayamıyorum, nefes almak için ciğerim yetmiyormuş gibi hissediyorum, kesik kesik nefes alıyorum.grup terapisi gibi çözümler mi üretilmeli acaba böyle olaylardan sonra? takip etmeyeyim, bakmayayım olan bitene diyorum, tutam
dün akşamdan sonra kafam zaten gitti, gece uyuyamadım, ofisteyim dikkatimi toplayamıyorum, nefes almak için ciğerim yetmiyormuş gibi hissediyorum, kesik kesik nefes alıyorum.
grup terapisi gibi çözümler mi üretilmeli acaba böyle olaylardan sonra? takip etmeyeyim, bakmayayım olan bitene diyorum, tutamıyorum kendimi.
grup terapisi gibi çözümler mi üretilmeli acaba böyle olaylardan sonra? takip etmeyeyim, bakmayayım olan bitene diyorum, tutamıyorum kendimi.
0
ya siz fazla etkileniyorsunuz ya da ben az etkileniyorum.
dün sabah nasılsam şimdi de öyleyim. haberlere kendimi bildim bileli fazla bakmam, bugün öğle arasında şu kadar kişi ölmüş filan diyince ne kadar kişinin öldüğü hakkında bilgim oldu.
dün sabah nasılsam şimdi de öyleyim. haberlere kendimi bildim bileli fazla bakmam, bugün öğle arasında şu kadar kişi ölmüş filan diyince ne kadar kişinin öldüğü hakkında bilgim oldu.
0
(bkz: aglarsa anam aglar gerisi yalan aglar.)
turkiyeyi elitist turkler milliyetci diye kucumser ama turkiye gocmen ulkesi olan avustralya kadar, kanada kadar bile birlik beraberlik saglayamayan bir toplum yapisina sahip. dusun bir bomba patliyo ulkede, bir taraf seviniyor, bi taraf uzuluyo. boyle ulke mi olur?
turkiyenin bolunmesi kalici huzur icin sart.
turkiyeyi elitist turkler milliyetci diye kucumser ama turkiye gocmen ulkesi olan avustralya kadar, kanada kadar bile birlik beraberlik saglayamayan bir toplum yapisina sahip. dusun bir bomba patliyo ulkede, bir taraf seviniyor, bi taraf uzuluyo. boyle ulke mi olur?
turkiyenin bolunmesi kalici huzur icin sart.
0
görsel ve yazılı medyadan izole olmak. bu tip durumlar için bireysel olarak yapabileceğimiz şeyler sınırlı. çaresizlik bizi bu durumda hissettiriyor. benim evimde tv yok. yıllardır izlemem. bu en azından bünyenizdeki ani dalgalanmaları engelleyen bir durum.
0
kardeşim bir kaç metre ötende bombalar patlıyor ve sen etkilenmiyorsan bir siktir git doktora görün. dün sabah nasılsan ve bugün de öyleysen ve şu kadar kişi ölmüş "falan" diyorsan bir siktir git vicdanını siktiğim. bir de marifetmiş gibi gelmiş buraya yazıyor.
0
benzer bir şekilde ben de danışacaktım..Gözlerim doluyor haberlere bakdıkça düşündükçe..yapmam gerekenler var hayat devam ediyor ama ben mental olarak toparlanamıyorum. sevdiklerim o şehirde ve benim içim hiç rahat değil..elim kolum bağlı olması ve her an bir şey olabilir ve ben yanlarında değilim düşüncesi... Hiç bir işe kendimi toparlayamıyorum. Sakin olmaya çalışıyorum, artık takip etmeyeceğim diyorum ama umursamaz olunca da kendimi daha kötü hissediyorum. insan umursamamazlık yapamaz ki bu durumda.. bilmiyorum ne yapsak?
0
fakyoras
+0,5 kısmen katılıyorum
olaylara kendini kaptırdığında akıl sağlığını kaybedecek duruma geliyorsun. hayatımda eyleme katılmamış ben 3 sene evvel parkta elimde tencere tava nası cama çıktım bilmiyorum. ha ucu bi gün bize de dokunabilir tabiki tepki koymak gerekir ancak kendimizi de kaybetmememiz gerek. biticek bi gün bu zulüm sabırlı olmalı.
+0,5 kısmen katılıyorum
olaylara kendini kaptırdığında akıl sağlığını kaybedecek duruma geliyorsun. hayatımda eyleme katılmamış ben 3 sene evvel parkta elimde tencere tava nası cama çıktım bilmiyorum. ha ucu bi gün bize de dokunabilir tabiki tepki koymak gerekir ancak kendimizi de kaybetmememiz gerek. biticek bi gün bu zulüm sabırlı olmalı.
0
1 ay önce de bomba patladı. Geçen 3 hafta akıl sağlığını nasıl korudun? 1 hafta idare et, git uyu falan, unutursun sonra. Ateş düştüğü yeri yakar. Orada bile en fazla 2 3 ay. Orta doğu ülkesiyiz, politika ve güzergah belli. Normalleşiyor katliamlar malesef.
0
arkadaşlar, olan bitenden etkilenmiyor olabilirsiniz. karakter, yapı meselesi veya hayat görüşü olabilir bunun sebebi. bunu yargılamam, ancak siz etkilenmiyorsunuz diye başkalarının etkilenmesini garipsemeniz, haliyle, oldukça anlamsız.
daha önce nasıl akıl sağlığımı koruduğum sorulmuş. 31 mayıs 2013 öncesi zaten olan bitene bir perdenin ardından bakıyordum. terörse, lanetleyip hayatıma devam ediyordum. polis cinayetiyse, çok hatırlamıyorum ama, büyük ihtimalle sorgulamadan geçiyordum. ortalama bir farkındalık ve hümanizmle hayatıma devam ediyordum.
sonra gezi oldu, işte o zaman toplumsal olaylarla ilgili ciddi anlamda düşünmeye ve okumaya başladım. o zaman chomsky'yle, zizek'le tanıştım. o zamandan sonra da terör eylemlerinin failinin kafayı sıyırmış bir teröristten ibaret olmadığını, ölen insanların gerçekten nasıl el birliğiyle ortak çıkarlar çerçevesinde öldürüldüğünü anladım. düşündükçe de daha akıl almaz ve katlanılmaz oldu, çünkü yapım gereği her zaman insan seven, yardım etmeye çalışan ve küçüklükten beri hayali ufacık da olsa bir şeyler değiştirmek olan birisi oldum.
dolayısıyla zaten sadece kendi ülkemde değil, tüm dünyada olan bitene ve insan hayatına ve hikayelerine ilgi duyuyorum ve bunları takip ediyorum. bunlara göre bir duruş sergilemeye çalışıyorum. hiçbir şeye alışmıyorum, alışmak istemiyorum ve olan bitenleri kanıksamıyorum. en önemli ilk adımın da bu olduğunu düşünüyorum ve bundan vazgeçmiyorum. ama zorlanıyorum.
ve açık konuşmak gerekirse, orada burada 'millet alıştı', 'herkes normal hayatına dönecek' gibi açıklamaların normal hayata dönmekten daha tehlikeli ve zedeleyici olduğunu düşünüyorum.
şimdi, bazı insanlar algılarını olan bitene kapatıyor olabilir, durumlara serinkanlı yaklaşıyor olabilir. ama bu, etkilenenlerin samimiyetinin sorgulanmasına sebep değil. çünkü insanlar duruş olarak acının ve ihtiyacı olanın yanında olmayı seçmiş olabilir, yalnızca zaman zaman gücünü kaybetmiş hissediyor olabilir.
kopuk mu yazdım, cümleleri mi devirdim bilmiyorum. ama yazarken aklımızı kaybetmemek için neye ihtiyacımız olduğunu hatırladım. dayanışma.
teşekkürler herkese.
daha önce nasıl akıl sağlığımı koruduğum sorulmuş. 31 mayıs 2013 öncesi zaten olan bitene bir perdenin ardından bakıyordum. terörse, lanetleyip hayatıma devam ediyordum. polis cinayetiyse, çok hatırlamıyorum ama, büyük ihtimalle sorgulamadan geçiyordum. ortalama bir farkındalık ve hümanizmle hayatıma devam ediyordum.
sonra gezi oldu, işte o zaman toplumsal olaylarla ilgili ciddi anlamda düşünmeye ve okumaya başladım. o zaman chomsky'yle, zizek'le tanıştım. o zamandan sonra da terör eylemlerinin failinin kafayı sıyırmış bir teröristten ibaret olmadığını, ölen insanların gerçekten nasıl el birliğiyle ortak çıkarlar çerçevesinde öldürüldüğünü anladım. düşündükçe de daha akıl almaz ve katlanılmaz oldu, çünkü yapım gereği her zaman insan seven, yardım etmeye çalışan ve küçüklükten beri hayali ufacık da olsa bir şeyler değiştirmek olan birisi oldum.
dolayısıyla zaten sadece kendi ülkemde değil, tüm dünyada olan bitene ve insan hayatına ve hikayelerine ilgi duyuyorum ve bunları takip ediyorum. bunlara göre bir duruş sergilemeye çalışıyorum. hiçbir şeye alışmıyorum, alışmak istemiyorum ve olan bitenleri kanıksamıyorum. en önemli ilk adımın da bu olduğunu düşünüyorum ve bundan vazgeçmiyorum. ama zorlanıyorum.
ve açık konuşmak gerekirse, orada burada 'millet alıştı', 'herkes normal hayatına dönecek' gibi açıklamaların normal hayata dönmekten daha tehlikeli ve zedeleyici olduğunu düşünüyorum.
şimdi, bazı insanlar algılarını olan bitene kapatıyor olabilir, durumlara serinkanlı yaklaşıyor olabilir. ama bu, etkilenenlerin samimiyetinin sorgulanmasına sebep değil. çünkü insanlar duruş olarak acının ve ihtiyacı olanın yanında olmayı seçmiş olabilir, yalnızca zaman zaman gücünü kaybetmiş hissediyor olabilir.
kopuk mu yazdım, cümleleri mi devirdim bilmiyorum. ama yazarken aklımızı kaybetmemek için neye ihtiyacımız olduğunu hatırladım. dayanışma.
teşekkürler herkese.
0
