Benim lise geçen sene bitti, yani hala öğrenciyim. Ama liseyi özlemeye şimdiden başladım ak.

özlenmez olur mu ya. arada aklıma geliyor ağlamaklı oluyorum. bende bu durum halen bitmedi çünkü, halen bir baltaya sap olamadım.

"Welcome to the real world, Neo."

belki benim buna cevap yazmam tuhaf kaçar henüz mezun biri olmadığım için ama şunun şurasında 2,5 ay sonra mezunum inşallah.


benim şu son günlerim aslında zehir gibi geçiyor. sebebi de benim de o duruma düşeceğimi bilmem. lise dönemi ülkece aptallığın dışavurumu olduğu için oradaki vakitlerimi zerre özlemiyorum. ama bu üniversitede ortamındaki her bir anımı deli gibi özleyeceğim. zira kyk'da kalarak orada gerçekten sevdiğim insanlarla kahvaltılar ettik, faaliyetlerde bulunduk, eğlendik, beraber zor durumlar yaşadık. keza yine sevdiklerimle eve çıktım, yine beraber yaşadık her şeyi. yeri geldiğinde arkadaşımda ve benim cebimde para yokken, son 20 tl'mizle aptalca eğlendik, yeri geldi arkadaşlarımdan biri evde salça yok diye yemek yapmak için yemeği ketçapla pişirdi, yeri geldi ev alışverişinde temel gıdalardan çok abur cuburlarla doldurduk dolabı vs. ilklerimin hepsini de bu dostlarımla yaşadım. benden önce gelen arkadaşlarım mezun olduğunda, onlarla dinlediğim şarkıları açıp ağladım.

şimdi ben de mezun olacağım ve biliyorum ki hiçbir zaman ama hiçbir zaman yer yok diye aynı yatakta yatma samimiyetine eriştiğim bu dostlarımla aynı vakti, aynı imkanları bulamayacağız ve bu beni son derece üzüyor, son aylarım zehir gibi geçiyor.

şimdi hal böyleyken, ben bu samimiyeti plaza hayatlarında cem bey'de, dorukcan bey'de nasıl bulacağım?


biliyorum, biraz karman çorman anlattım ama işte bunlar hep hüzünden...
depresyona girmem umarım. çünkü yolun sonu bu şekilde görünüyor...


ve zannedersem ben öğrencilikten ziyade arkadaşlarımla geçirdiğim vakti özleyeceğim.

Bakın yine çalışanlar yazamamış cevap çünkü şuan uyuyorlar çünkü çoğu sabah erken kalkacak, tatil olanlar da haftanın yorgunluğuyla sızmıştır kesin...
Gerçekten düşündükçe çok boğuyor bu durum. Geçirdiğimiz kış 2 ay çalıştım, gözlerimin çevresinde yorgunluk maskesi oluştu adeta. Şuan okulun bitmesini beklediğim için 3 aydır çalışmıyorum ve tazelendim yemin ederim. Tabi bunlarda ofisi sevmememin ortamın benim için korkunç olmasının da etkisi büyüktü.
Küçük bi flörtle işi eğlenceye dönüştürmeyi amaçlamıştım ama ofis birbirine girdi ve sınavlarıma çalışmam lazım diyip kaçtım :)
Alışılmayacak bişey değil o düzen, 2 ayda bile alışmıştım evde sıkılıyordum pazarları falan. Hayatındaki ev-iş değişkenleri birbirinin yerini alıyor. Asıl olan iş, teferruat olan ev gibi oluyor.
Maaş almak da bu rutine katlanmayı sağlıyor bence.

Edit: @ m e b ağlattın yahu :(

universiteyi degil de liseyi ozluyorum. ortamla alakali biraz. okulu sinavlari dersleri degil ama, ambiyansi ozluyorum gercekten.

Universite ogrenciligi, bira ve sigara dunyanin en guzel seyidir. Ogrenciyken daha cok param vardi. Simdi it gibi calisip borc oduyoruz.

Şimdiye kadar yaşadığım bütün zorlukları tekrar yaşamak istemiyorum yani ozlemiyorum. O anda yaşadığım iyi seyler yanıma kardir bence.

@meb
Düşündüklerinde kısmen haklısın, hatta arkadaşlıkların aynı şekilde devam da edebilir senelerce ama bir süre sonra mecburen arkadaşların ile arana mesafe koymali ve yalnız başına ayaklarının üzerinde durmayı öğrenmek zorundasın. Ben bunu geç farketmistim ve benim için sonuçları pek iyi olmamıştı.

Hemde nasıl keşke okulu daha fazla uzataydım :((( İnsanlsrın nasıl bir anda gaza gelip istifa dilekçesini yazıp dünya turına çıktığı çok iyi anlıyorum.

Ben de çok özlüyorum. Bir daha o kadar çok akranımla aynı ortamda bulunmak neredeyse imkansız. Son yıl ben de hep düşünürdüm içine düşeceğim boşluğu. Sonra kendimi kandırırdım yok canım ne kadar olur ki en fazla diye. Şu an o düşündüğüm boşluktan da fazlasını yaşıyorum.

Bir de vodafone freezone muydu neydi onun bir reklamı vardı elinde gençliğin var diye teoman söylüyordu işte o reklamı şimdi izlesem aşırı duygulanırım. O reklamdakiler kadar sosyal değildim ama kendimi genç bir üniversiteli olarak görüyordum o yıllarda. Oysa şimdi umutları günden güne uzaklaşan 20 lerin ikinci yarısında işsiz, kendine güveni ciddi oranda örselenmiş bir insanım.

ben de bir süre özlemistim ama gecti. alisiyor insan merak etmeyin. yalniz yapilan isi sevmek cok önemli. öyle cok sevilmese bile ayaklar geri geri gitmemeli.

Ozlemeyen ya yoktur ya da yok denecek kadar azdır. Ben de özledim. Özlüyorum. Uc yildan fazladur is hayatindayim Su anda ogrenciligimin gectigi sehirde çalışıyorum uc haftadn beri ama eski tadi yok sehrin hem de hiç, çünkü mevzu yol binalar alışveriş merkezleri vs degil arkadaşlar dostlar ve tabii özgürlük..

Mezun olmaya yakin cok yoğun ve stresliydim .su okul bitsin hic ozlemeyecegim ulan dedim her animi özlüyorum neredeyse. Hafizamiz çoğu zaman iyi günleri hatırlıyor sanirim bunun da katkisi olabilir bence.

Megolomaniac demiş, çalışanlar yazmamis cunku yorgunlar diye hakkaten öyle, yatina is yok ama erkenden yatmistin cise kalkinca gordum soruyu :) neyse efenim herkese mutluluklar :))

Ay sonunu düşünme, kira ödeme derdim yoktu, tüm insan güruhunun dışarda olmadigi zamanlar cikip islerimi halledebiliyordum, bir sürü hayal ve umut vardı - evet özlüyorum uni zamanını. 3 yıldır calisiyorum o özlem geçmedi ara ara hatırladım mi moralim bozuluyor, içindeki ağlayan çocuğu "şş dur bak para verecekler bize, napalim bu da hayatın kuralı, calismaliyiz" diye kandırıp susturmaya çalışıyorum.
Samimiyet olayı da sikinti tabii - üretim, fabrika turu yerlerde is şartları zor ama insanlar daha samimi. Plaza turu yerlerde de şartlar nispeten iyi ama insanların %90ıyla konuştuğumda plastik cigniyormusum gibi hissediyorum öylesine yapmacık, sentetik olan kişiler var.

çalıştığım için erken yatıp ve şimdi görenlerdenim ben de.
özlemez olur muyum? son cevaplarım hep iş hayatına isyan zaten.
(bkz: modern kölelik) başlığına da bekleriz

son dönemim özleyeceğimi sanmıyorum.

Ben universtiden ziyade liseyi ozluyorum. Tmam bab parasina mecburduk her istedigimiz yere girip cikamiyorduk ama cok daha saglam eglenirdik lisede o havayi unide hic bulamadim nedense.lisedeki samimiyet universitede yoktu.

Gece uyuyup şimdi gelenlerdenim ben de :)
Mezun olalı 11 yıl oldu ve bu duruma en üzüldüğüm zamanlarım 4. sene ile işsizlik kısmı idi. Bir de çalışmaya başlayınca ilk zamanlar bir şok oldu. Şu anda ise "Geri dön, yeniden o yaşını ve rahatlığını veriyoruz" deseler istemem. O zaman çok güzeldi, çok güzel şeyler yaşadım ama şimdi de farklı güzel şeyler yaşıyorum ve o halim o zaman güzeldi. Artık, çekici değil. Başka bir dünya var öğrencilik dışında, o dünya da çok güzel. Evet, dediklerin oluyor, örneğin arkadaşlarınla artık sabahlamıyorsun ama bu da birdenbire bıçakla kesilmiş gibi olmuyor; yavaş yavaş azalarak oluyor ve artık sen aramıyorsun. Acılı bir süreç değil hiç. Ayrıca, buluştuğun anda kaldığın yerden devam ediyorsun ama yaptığın şey öğrencilik zamanındaki muhabbetlerle dalga geçmek oluyor. Biz sürekli "Ne maldık, şunları şunları yapardık. Ahaha, ne rezillik" diye kendimizle dalga geçiyoruz. O şu an gittiğin mekanlar bir süre sonra şu an lise bahçesinde ne hissediyorsan, onu hissettirmeye başlıyor ve kendine başka bir yer arıyorsun, bulabiliyorsun. Gerçekten, büyümek, yaş almak insanın başına gelebilecek en güzel şeymiş. Çalışmak yoruyor, haklısın ama benim motivasyonum sevdiğim iş + sürekli öğrendiğim yeni bir şeyler olması oldu. O zaman saat 4'teki sinemayı aramıyorsun, saat 9'daki sinema kesiyor.