Bu umut sadece bizde değil, başka ülkelerde de var. Doğum öncesi sancılar bunlar. sonrasında hayirlisi ile herkesin yüzü güler inşaallah.

Sabır acı, meyvesi tatlıdır.

yav yazıp yazıp siliyorum, ne yazsam buradan atılırım biliyorum.

çok uygun kelimelerle söylemek istiyorum ki; bir gün can yeleği ve botlarla bu ülkeden kaçmak zorunda kalacağız.

zamanında fırsatım varken ülkeyi terk etmeyen beynimi sikeyim diyorum. kötü olur dedim ama afganistan da olmayız herhalde dedim. yanılmışım.

Yok. Ben şahsen bu kadar gerzekle aynı gemide olmamaya çalışıyorum. Sağlam ülkelerden gayrimenkul, para getirecek şeyler falan bakıyorum. Uzun süreli vize veren ülkelerden vizeleri hazır tutuyorum. Evim kapıkuleye 6 saat, arabamın deposu sürekli dolu duruyor.

Bu boktan ülkenin ne zaman patlayacağı belli olmaz, uğraşılmaz bu kadar beceriksizi adam etmekle.

alman ya da ingiliz bir teyze ile evlenip yurtdışına kaçasım var..

tabi ki umudum var. zoru görüp dünyanın en çözülemeyecek sorunlarını yaşayan ergenler gibi düşünmemek lazım.

İnanılmaz güvensiz, huzursuz yaşıyoruz.

Kalabalık yerlerde yürürken bomba saldırı vs. sebebiyle geriliyorum. Yalnız yürürken taciz vs. sebebiyle geriliyorum.

Yolda yürürken rüzgar varsa geriliyorum çünkü kafana bir yerlerden bir şey düşme ihtimali çok yüksek. Mesela Levent'te bulunan Finansbank binası inşaat halindeyken, uçan bir tahta birinin kafasına düşüp ölmesine neden olmuştu. İstiklal'de cam düşmüştü bir kızın üzerine hatırlıyorsunuzdur belki.

Başına bir şey gelse kimsenin seni korumayacağından da emin oluyorsun. Bak örneklere
Bomba patladıktan sonra ilk gelen çevik kuvvet, sıkılan gazlar.. Ardından ambulans vs. gelebilirse geliyor.

Ülkenin doğusunda olan olaylara, Suriye göçmenlerine filan hiç dokunmayacağım.

İnanılmaz huzursuzum. Düzelmez, hiç umudum yok.

ben cağaloğlunda çalışıyorum, kızkardeşim sultanahmette. olayı duyduğumdan beri kendisine ulaşmaya uğraşıyordum. ulaşamayınca kendim gidip bakmak istedim, göndermediler bir canlı bomba daha varmış diye. deliye döndüm 80 kere falan aralıksız aradım aşağı yukarı. neyse ki bugün izinliymiş, evde uyuduğundan duymuyormuş. ondan yana kafam rahat fakat şimdi de ben eve nasıl gideceğim onu düşünüyorum.

tapu kadastroda ve ayasofyada çalışan arkadaşlar çok kötü görüntülerden bahsediyorlar. gerçekten çok tedirginim. hiç bu kadar umutsuz olmamıştım. her şeyi bırakıp kimsenin bomba patlatmaya uğraşmayacağı kadar küçük bi yere göçüp orada yaşamak istiyorum.

basliga cevap: umudum yok

sorulara cevap: malesef bilmiyorum

hiç umudum olmamıştı. böyle gelmiş böyle gider, şaşırılacak bir şey yaşamıyoruz zaten.

Çökmüş, bezmiş, umutsuz yüreklerle iyi bir yere gidilmiyor. Öncelikli olarak kendi akıl ve ruh sağlığımızı sağlam tutmamız lazım.
Çok haber izlemeyin yani hep haber izlemeyin, daha çok bilimsel gelişmelere bakın, iyi işleri gözden kaçırmayın, bol bol paylaşın.
Bizden çok daha kötü durumu yaşayıp atlatan ve üstelik de çok kuvvatlenerek çıkan ülkeler var.
Bundan daha kötü günler gördük dersem doğru olur mu bilmiyorum. Nereden baktığına göre değişir.
Özgürlükler açısından dibe vurmuş durumdayız. Siyasetle ilgin olmasa da sözlerin seni mahkum edebiliyor.
Rüşvet gitti yerine daha büyük çaplı bir organizasyon geldi.
Hiç bu kadar gruplaşmamıştık.
Oysa hepimiz insanız. Derdimiz karnımızı doyurabilmek, barınabilmek, hastalandığımızda bakılabilmek, mutlu olabilmek ve huzur. Bölünmesek bunları düşünüyor olurduk. O alevi, bu snni, bu kürt bu türk demezdik. Bizim birbirimizi insan olarak kucaklamaya başlamamız lazım.
Ekonomi en önemli unsur. Ekonomiyi çok iyi anlamak lazım. İşin kaynak noktası orası çünkü. Almanya'nın kaybetmesi, Amerika'nın kazanması nasıl oldu? Oysa savaşa sokmak için tavuk gibi didikleyip duruyordu Almanya Amerika'yı demi? Ekonomiyi iyi anlayan ülkenin eli kuvvetlenir.

Bu nedenle bizim eğitime gerçek anlamda önem vermemiz, destek olmamız lazım. Biatçılarla doğru bir yere gidilemiyeceği açık. Düşünen, üreten akıllar lazım.
Üzülüp büzülüb panik olmak yerine taşın altına elimizi sokalım. Herkes ne yapabiliyorsa bir ucundan tutmaya çalışsın.

Nereye gideceğimiz ne yapacağımıza bağlı. Hedefi olmayan gemiye hiç bir rüzgar fayda sağlamaz. O hedef bizim için bilim olmalı. Gerçek bilim. Biatçılarınki değil.

ülkeden var, kendi hayatımdan yok. ülke daha karanlık dönemlere gidecek, can yeleği ile kaçma örneğindeki gibi bile olabilir belki. sonra bir noktada insanlar "yeter" diyecek. önce bu hükumetten kurtulunacak, daha sonra bu hükumetin zihniyetinden ve zararlarından kurtulunacak. ondan sonra hızla gelişmeye olması gerektiği gibi medeniyete doğru ilerlemeye başlayacağız. maalesef "din elden gidiyor" goygoyu dönecek. gelişmeler baltalanacak. ilerleme hızı azalacak. orta-doğu ülkesi ile doğu avrupa ülkesi arasında ortalama bir şekilde de olsa en azından şimdikinden iyi bir yaşam sürülecek. sonra yine aynı süreç yaşanacak ama her seferinden yobazlık daha da azalacak. elbet bir gün bunlar aşılacak. bu 50 yıl mı sürer, 150 mi bilemem.

tabii rönesans bizim ülkeyi de vurur ve aydınlanma çağına katılırsak daha kısa sürede olur.

hiç umudum yok.
bunlar iyi günlerimiz bence.

benim konustugum tum orta yasta insanlar erdogan'in butun siyasilerden daha beter oldugunu soyluyor. su anki kadar kotu olmadi bu ulke yani.

bugunler de bir son bulacak elbette. ama genel cizgi hep islama yakin olacak. bu halk bunu istiyor. bu yuzden de hicbir zaman bir avrupa refahina erisemeyecegiz.

her kesimi hemen hemen eşit düzeyde etkileyecek bir felaketle birlikte aklımız başımıza gelebilir diye düşünüyorum. türkiye'nin çok ciddi bir travmaya ve buhrana ihtiyacı var bence. yani şakayla karışık belirtmek gerekirse; bir nevi reset atılmalı bu ülkeye. bu deprem olur, savaş olur, bilemiyorum artık. tabii ki istemem hiçbirini fakat umudun var mı diye sormuşsun, "normal şartlarda yok" demeye getiriyorum ben de lafı. sorun siyasi falan değil bence. kültürün kendisinde ciddi bir yozlaşma var, onun sonuçlarını yaşıyoruz, yaşamaya da devam ederiz.

Aynen qnq :(

zerre umudum yok. millet neleri tartışıyor biz hala insanlara başkalarını öldürmenin yanlış bir şey olduğunu anlatmaya çalışıyoruz. ne ev alıyorum ne de araba. ne olur ne olmaz diye para biriktiriyorum. o kadar umutsuzum.

umut ülkede değil insanlıkta olmalı, ülke umurumda değil, sınırlar devletler gelecekte tarihte kara bir leke olarak kalacak. önemli olan bunlardan ders çıkarıp akıllanmak.
(bkz: venüs projesi )