Bir an okuduklarımı ben mi yazdım diye kontrol ettim, değilmişim :) O derece aynı görüşteyiz.
Ben kendimi şöyle tanımlıyorum; hayatın kendini, varoluşunu sevmemek. Alışamadım şu bahsettikleri zor olan, can yakan gerçek dedikleri şeylere. İnsanları, siyaseti, eşi dostu, arkadaşlar. Hepsinden nefret eder duruma geliyorum çoğu zaman, çekemiyorum. Bunun depresyonla, psikolojinin bozuk olmasıyla bir alakası yok. Bu tamamen yaşamın özünü, sahteliğini sevmemekle alakalı. Çoğu zaman bir şey yapmak gelmiyor içimden. İnandığım tek şey var; bir çocuğun masumiyeti. Beni en mutlu eden sanırım bu. Sanırım bir gün son raddeye gelirse mutlu bir biçimde intihar ederim.
0