Ekşi Duyuru

Annemle yaşıyorum ama hiç anlaşamıyoruz. 23 yaşına geldim. Hala dışarda kaldığım zamanlar kendi kendine triplere giriyor. Telefonla arıyor. Çocuk gibi azarlıyor. Herhangi bir konuda dışarda ne duyduysa doğru o. Benim söylediğime inanmıyor. Dediğim dedik. İlla benim söylediğim olacak diyor. Kendi bildiğini okuyor. Özellikle de bu beni deli ediyor. Bunun dışında en büyük sorun da ortak noktamız olmaması. Bunu ona da kaç kez söyledim. Sürekli köyden veya akrabalardan bahsediyor. Bir gün de oturup sinemada yeni film çıkmış demedi. Ya da günlük sıradan bir olay hakkında konuşmadı. Sürekli akrabalar şunu yapmış, üst kattaki komşu böyle dedi. Köyde şu oldu. Hiç Bu konular benim hiç ilgimi çekmiyor.

Tek çocuk olduğum için 2.bir alternatif de yok. Ama yalnız yaşamayı çok istiyorum. Tamam annemdir ama belli bir yaştan sonra insanların artık kendi hayatını çizmesi gerektiğini düşünüyorum. Şuan yalnız yaşamaya yetecek gücüm yok ama hayatıma bu kadar müdehale etmesininden çok rahatsız oluyorum. Sigara kullanmam. İçkiyi de uzun zamandır içmiyorum. Part-time çalışıyorum. İş okul derken kendime zaman bulamıyorum. O yüzden yalnız zaman geçirmeyi seviyorum. Ya da işten eve geldiğimde biraz pozitif bir ortamla karşılaşmak istiyorum. O kendi meşgalesine baksın ben kendi meşgaleme bakayım. Hiç zaman geçirmeyelim demiyorum. Mesela bir konu olur karşılıklı fikir paylaşırız ama yok. Sıfır. Tamam evde çoğu işi o yapıyor. Yemek, bulaşık, çamaşır ama bunları benim yapmama fırsat tanımayan kendisi. Mutfağa sokmaz beni. Bir gün yanına alıp bak oğlum şunu böyle yapacaksın biraz da şundan kattın mı çok güzel olur dememiştir. Ama yemeği hazırlar masaya önüme koyar. Ben bunu istemiyorum. Mesela yazın 1 aya yakın yalnız yaşadım. Hayatımın en zevkli anlarıydı. Hiçbir şeyden de eksik kalmadım. Yemek, çamaşır, bulaşık vs.

Konuşarak bile anlaşamıyoruz bir süre sonra bağırışmaya başlıyoruz. Bu durumdam gerçekten çok sıkıldım.

Ne yapmalıyım?