Ekşi Duyuru

Merhaba. Nişanlım ve kayınvalidemle birlikte dün bir eve bakmaya gittik. Ev 5+1, epey geniş. Bazı odaları çalışma odası/atölye vs yapmak istediğimizden bize makul gelmişti. Büyüklüğüne göre epey uygun fiyatlı, aynı fiyata 3+1 evler de var. Bu yüzden değerlendirmek istedik. Kayınvalidem de evi beğendi gibi, ama daha sonra ev hakkında konuşurken "çocuk olunca ben her gün gelirim" gibi bir şey söyledi, ben de "biz türkiye'de kaldığımız sürede çocuk yapmayız muhtemelen diye düşünmüştük ama" dedim.

Yurtdışına gitmeyi planladığımızdan birkaç senelik oturmak için ev almayı planlıyoruz. sonra kayınvalidem "ben o konu kapandı sanmıştım, yine mi kanada meselesi" dedi. kendisi biraz milliyetçi bir insan, ülkeyi terk etmek istememizi doğru bulmuyor. ordan tartışma çıktı, "ne zaman kanada'ya gideceğiniz belli değil, o zamana kadar çok geç olur çocuk için" dedi. yaş ilerledikçe riskli bir iş olduğundan, gençken yapmak gerektiğinden filan bahsetti. Şu anda 25 yaşındayım ve 30 yaşından önce çocuk yapmayı düşünmüyordum zaten. sonra "çocuk yapmayacaksanız o kadar büyük ev almanızın ne anlamı var?" dedi. paranın bir kısmını o vereceği için konuyu orda kapattık ama şimdi tekrar aklıma takıldı benim, emin olamıyorum. Türkiye'de çocuk yapmak, gereğinden fazla büyük ev almak vs, bütün bu konularda ne düşünüyorsunuz?

Sağlık sorunu olmadığını varsayalım. İstedikleri gibi gezip tozmak,hobilerine vakit ve para ayırabilmek,gelecek kaygısı taşımamak
vs. Zaman zaman sıkıntı anları herkesin olabilir tabi. Ben genel bir izlenim olarak soruyorum daha çok.

Arabayı damat sürüyor. Onun annesi mi önde oturmalı sizce, yoksa eşi/nişanlısı/sevgilisi mi?

Geleneksel insanlar değiliz, nişanlım öne otur diyor ama ben öne oturunca kendimi saygısızlık yapmış gibi hissediyorum. Sizce ne olmalı?

1.ilişkisi nasıl olur sizce? bunu ikiden bağımsız cevaplayın lütfen.

Şimdi buna bağlı 2. soruyu soracağım:

er kişisi 2 yıl önce bir müddet sevgili olduğu biriyle evlenmiş kısa sürede boşanmış. evlendiği hatun bundan 3 yaş büyük, 11 yaşında da kızı var başkasından.

evlilik konusuyla ilgili, hem sevgili olmadığımız hem de haddim olmadığı için, "özel hayatın" diyerek konuyu kapattım.

yorumlarınızı bekliyorum.

sırf onu sevdiğiniz için ilişki yaşadığınız oldu mu hiç? Başta sevmeme ama tanıdıkça hoşlanmaya başlama gibi. Erkekler için fiziği çok da iyi olmayan bir kadınla ya da kadınlar için çok kilolu bir erkekle gibi gibi.

Günlük tutmak, aklına gelen sakalari not almak (yapanlar var), çok sinirlendiğinde sinirlendigin kişiye yollayamayacagin mektuplar yazmak ya da formel şekliyle öykü, şiir yazmak gibi.

tekrar yaşayacaksiniz. bu hangi gün olurdu? tikler gelecek.

bunun tecrübe edilmiş en sorunsuz yolu nedir
eşim bir süre çalışmayacak
harçlık verir gibi davranmak istemiyorum

benim aklıma gelenler

-banka ortak hesapta çift cep tel girilebiliyor mu, online alışverişte sms şifrelerle uğraşmamak için

-maaşı çek evde sakla nakit kullan

-maaş/2 herkes kendi hesabına

hızlıca düşününce aklıma bunlar geldi

Whatsapp ta yakin ya da uzak biriyle tartışmak olabilir, sosyal medyada tanımadığıniz insanlara laf anlatmak olabilir. Gelen mesajlara cevap vermek olabilir.

Eskiden uzun uzun tartisirdim, sonra sağlıklı bir tartışmayı yürütecek sağduyu ve bilgi birikimine sahip olmadigimi, isin acı tarafı çoğunlukla karşımdaki insanın bu anlamda benden de beter durumda olduğunu fark ettim. Beni o karmaşanın içinden çekip alacak direkt ve çoğunlukla kaba addedilen basit birkaç şey söyleyip ortamdan ayrılıyorum artık. Sabahtan beri beni görüşmeye ikna etmeye çalışan bir tip vardı mesela. "İlgilenmiyorum" dedim. Adam sinirlenmeye başladı, "Bu sadece sevisme teklifi değil, arkadaş da olabiliriz" falan dedi. Niyetinin arkadaş kazanmak olduğunu sanmıyorum dedim. Son koz olarak psikolojimi analize girişti, "Çok kırılmışsin, ofkelisin. Ama bunların nedeni ben değilim" dedi. Beni analiz ederek yorma kendini, dedim. Devam etti örtük ikna çabalarına. Vaktim olacak gibi değil, düşündüğümü direkt söyledim. "Bence çok sıkıcısin" dedim. Bayağı saldırdı, yüzeysel, donuk zekalı olduğumu belirtti, kendisinin akademik ve entelektüel birikiminin yanina bile yaklasamazmisim. Cevap vermedim.

Siz bu işi nereye kadar götürüyorsunuz? Sonunda tatmin olmuş hissediyor musunuz?

sertap erener- iyileşiyorum gibi. buyrunuz

sb.

yoksa sadece benim takıldığım bir olay mı?1000 takipçili bi hesaptansa 400 takipçili bi hesapla konusmak daha iyi geliyor mesela.

birkaç gün önce benzer bir duyuru açmıştım, hastanede çalışan hoşlandığım kız ile ilgili. en ufak bir girişimim olamadı. bir yıldır pideci dükkanımız var, her gün 12 saat -öğlen 11 gece 11- dükkanda olmak zorunda kalıyorum. bayram boyunca açmadık, bir iki dostumla görüşünce fark ettim. gençliğin dilini unutmuşum (veya artık saçma geliyor). belki yaştan (25) ötürüdür. bilmiyorum ama gerçek şu ki müşterilerimiz genelde orta yaşlı ve erkek. zaman geçtikçe onların düşünce yapısında düşünmeye alışıyorsun. genç bir kızla muhabbet kurmayı tamamen unuttum, zaten dükkan öncesinde de pek normal kız arkadaşım yoktu. bir süre daha bu hayatı yaşamak zorundayım ama sosyalliğimden de geri kalmak istemiyorum. bu yaşlarda ne beyin ne vücut kaldırabiliyor yalnızlığı. ne önerirsiniz?

yiyip bitiriyor. dayanamıyorum. bir ilacı bir çaresi yok mu ya?

Bunu vadeden uygulamalar profilimize kimin baktığını gerçekten gösteriyor mu? Seni engelleyenler vs. bölümleri de var. Böyle bir şey mümkün mü? Mümkünse kötü.

çoğu kişiye göre çok ilkel bir durum olabilir bu, ben de pek böyle bir durumda kalmamıştım açıkçası. ama çok uzun zamandır bumerang gibi dönen bi iletişim var. aylarca kopuluyor ve baştan baştan bi iletişim, dolaylı çaba yaşanıyor.

karşıdan engellemesini rica etmiştim bunların olmaması için ama engellemedi. inanın niye bilmiyorum, taciz edecek kadar bile mesaj attım engellesin diye. çünkü bu tekrar tekrar iletişime geçiş durumu benim de sinirlerimi alt üst etmişti.

ben kendim engelledim artık. sizce bu karşı taraf için net bir mesaj olur mu? hiç gitmez bitmez nasıl olsa orada gibi baktığınız bi insanın sizi hattına kadar engellemesi bir şeylerin artık dank etmesini sağlar mıydı?

Başlığın içinde "adult film" tabiri geçtiği için umarım silinmez bu duyurum. Az önce bir podcast dinledim, Amerika'da yaşayan bir komedyene insanlar başlarından gecen ve çözüm getiremedikleri mevzuları danisiyorlar. Adamın biri de şey yazmış: Üç aylık gayet güzel ilerleyen bir ilişkisi varmış, kız çok tatlı, aklı başında gorunuyormus. Çok da güzel ve nazikmis. Her şey mukemmelmis yani. Sonra bir gün adam kızın daha önce bir süre adult filmlerde oynadığını öğreniyor. Kiza soruyor ve kız utanarak "Evet oynadım" diyor. Adam sebebini soruyor ve kız "Bir şeyler hissetmek istedim" diyor. Adam düşünüyor taşınıyor, bu durumu kaldiramadigi icin kızdan ayrılıyor. Sonrasında kendini çok kötü gissettigi için bahsettiğim komedyene "Doğru mu yaptım?" diye soruyor.

Burada dikkatimi çeken geçmişte yapılan ve toplumun büyük çoğunluğu tarafından telafisi olmayan bir hata olarak görülen birtakım eylemlerin kişileri toplum dışına itmekte bu kadar organize ve kolektif bir şekilde kullanılması. Podcasti yayınlayan komedyen ortalamanın üzerinde bir entelektüel birikime sahip olduğunu düşündüğüm biri, takipçileri yine aynı şekilde. Ama hem komedyenin yorumunda hem de video altına yazılanlarda tavizsiz bir aforoz halı gördüm ben. Hafif şoke etti beni.

Siz ne yapardınız? "Şu yapılmalı" gibi bir kodu var mı bu durumun?

twitter.com
Nasıl ya bu kadar şehvetli olabiliyor mu ?

Bu işlerden hiç anlamıyorum. Yardım bekliyorum. Biraz ünlümsü gitarist bir adam var. Ben bu adamla tanışmak istiyorum. Arkadaşıyla işlettiği bir stüdyo var Beşiktaş'ta. Oraya gidip onunla daha yakın görüşebiliriz ama bunun için önce mesaj atmam lazım tabii. Durup dururken stüdyoya gidip tanışamam.

Bunun için nasıl bir yol izleyeyim? Adam uzun süredir radarımda ama takip etmiyorum. Aklıma gelenler şunlar:

1- Önce takip et, sonra mesaj at.
2- Takip et, 5-10 fotoğrafını arka arkaya beğen, mesaj at.
3- Takip etme, dümdüz mesaj at.

Daha önce hiç böyle bir şey yapmadığım için gerginim biraz. Ne söylemek lazım? Selam, merhaba yazarsam cevap vermez diye düşünüyorum. Başka yazanlar da vardır. 20 bine yakın takipçisi var. Direkt ''merhaba, uzun süredir sizinle ilgileniyorum, stüdyonuza gelip sizinle tanışayım diyorum'' benzeri bir şey yazmak daha mantıklı gibi. Biraz sabırsızım. Pat diye ilerlemek istiyorum galiba :d Ne önerirsiniz?

Fiziksel görünüsunuzu, seksapalitenizi baz alarak.

Ben umut vadeden bir 6 yım.

3 ay önce falan tanışmıştık. 1 ay işte gezdik tozduk vs ilişkiye başladık.
ben biraz kapana kısılmış ve baskı altında hissediyordum, geçer sandım ama geçmedi.
işte memleketine gitti sonra 1 aylığına, başlarda konuşuyorduk ama bir süre sonra ben yazmadım, o da yazmadı. 2 haftadır falan konuşmuyoruz.

böyle bitmesi de üzüyor, normal bir şekilde noktalamak istiyorum ama iş uzarsa diye de korkuyorum. böyle olması da üzüyor tabii bir anda.

ne yapsam, ne etsem? en azından bir özür mesajı yazmak istiyorum ama hiç de uzatasım yok.

danke.

Sb

Evet tam olarak bu. Aynı ortama nadiren denk geliyoruz. Bazen
çok yakın davranıyor. Bazen ise ben hiç yokmuşum gibi bakmıyor bile. Bu dengesiz tavırlar nedendir?

iyi geceler Güzin ablalarım.
amacım özel bir hastanenin hasta kayıtında çalışan bir hanımefendiyle tanışmak. yaklaşık 1 sene önce pideci dükkanı açtık, bu süre boyunca dükkanla uğraştığımdan sosyal ilişkilerim epey zayıfladı. ben de sizden tavsiye almaya geldim.
kendisi pide dükkanımızın olduğunu biliyor, birkaç defa broşür verdim ama paket olarak sipariş vermediğini söyledi. ben bornovadayım, o bucada. bu yıl içinde bir defa ayağımı bir defa da el bileğimi kırdım, üzerine annem de el bileğini kırınca ister istemez personel-müşteri ilişkisinden öte birkaç ayak üstü sohbet yaşadık.
aklıma ilk olarak kendisine yemek götürüp içine bir not iliştirmek geldi ama yemeği teslim aşamasında epey sıkıntı yaşayacağım için bu taktikten emin olamadım. sizden bu fikrimle ilgili de yorum almak istedim. mesela "ben sipariş vermedim" gibi bir tepki geldiğinde nasıl durumu çevirip oradan uzaklaşacağımı bilemedim :) bu arada kendisi oldukça güzel ve tatlı birisi. ben pek yanına yakışacak biri değilim

ben çok bunaldım. sizde ne var ne yok, ne iyi ne kötü bu sıralar?
sıkıntıdan trabzon alanya maçını izleyecek kadar düştüm valla.

geceniz güzel geçsin.

ben 28 yaş ♂, o 31 yaş ♀

ben gerçekçi bakıldığında herhangi birisinin ilgi duyma olasılığı olmayan pasif, fazla kilolu (bmi=33), kısa boylu, loser bir tipim.

o ortalama üstü güzellikte normal insan.

aynı işyerinde çalışıyoruz. 3 yıllık tanışıklık var.

hafif hoşlanma durumu var ama önceki (platonik) aşklarımda yaşadığım derin bağlılık hisleri yok.

bir hamle yapmalı mı, yoksa "lan sen önce bir aynaya bak" mı?

Veya olabilir mi gerçekten de ?

5 senelik arkadaşımla yeni olay olmamasına karşın geçmişte bazı zamanlarda bana yaptığı muameleleri oturup düşününce arkadaşlığımızı bitirme kararı almıştım. Çünkü istesem de bu olaylardan dolayı onun istediği yakınlığı hissedemicektim. O ise arkadaşlığı bitirecek kadar bir şey yapmadığını düşünüyor, kendini haklı görüyor yani. Harcanmış gibi hissettim dedi. Bu durumu yaşayan var mıdır? Ben kötü bir şey mi yapmış oldum. Bayağı güzel vakitlerimiz de geçti, değer verdiğim de bir insan ama kırgınlıklar kafamdan gitmiyor.

Bu yaşlarda yaşanan depresyon döneminin varlığına inanıyor musunuz?
Bu dönemde buhran geçirip düze çıkan oldu mu aranızda?
Geçer mi?
Nasıl geçer?
Ben kimim? (swh)

Böyle intihar notu gibi oldu ama o derece değil tabi.

Mezun oldum tüm arkadaşlarım gitti.
Maalesef tüm arkadaş birikimimi üniversite içinden yapmışım.
Sosyal faaliyetlerimin hepsi de üniversite içiydi.
Ama her şeyin sonuna geldik.

Yüz yüze sohbet edebileceğim kimse yok. Yeni tanıştığım insanların başka çevreleri var işleri var vs.

Araba alayım dedim fiyatlar çorba oldu, motor alayım dedim çok güvensiz.
Sevgililik evlilik vs zaten beceremiyorum/kendime göre birini bulamıyorum.

Gezmek eğlenmek yemek içmek benim için çok güzel iken bunları tek yapmak hiç iyi gelmiyor.

Soru: Evden çıkmadan ömrümün geri kalanını film izle oyun oyna vs. şeklinde geçirirsem sıkıntıdan patlar mıyım ?

Ayrıca uzun süre kimse ile konuşmazsam konuşmayı unutur muyum ?

Edit: İş var iş arkadaşı yok. 6000 TL ücretle sabah 9 akşam 6 5 gün bilgisayar karşısında çalışılıyor.

İki haftadır veya daha uzun süredir sabahları ellerim birbirini tanımıyor. İkisi de başkasının veya yeni iki elmiş gibi hissediyorum. Başka geliyorlar. Sonra yüzümü yıkıyorum yüzüm görünüş olarak değil de ten olarak başkasının gibi. Duygusal taarruzlardan bahsetmiyorum ama tek başına bir şey değil bu durum.

Bu kez oluyor mu?

İnternetten siparş vericem biraz orijinal bir şeyler de olur. Ne alınabilir? Biraa fikir verin hemen siparş vereyim. Doğum günü için.

Son zamanlarda kötü olayların sayısı mı arttı yoksa bana mı öyle geliyor bilmiyorum. Kendimi bildim bileli ülkede berbat şeyler oluyor. Ama kendime hep derdim ki dünya iyi bir yer değil, bazı yerlerde kötü olaylar daha fazla oluyor. Bu ülke ekonomik ve politik anlamda inişler çıkışlar yaşadı, bu inişin mutlaka çıkışı da olur diyordum. Yıllardır yurtdışındaki olayları da takip ediyorum, olabildiğince objektif olmaya çalışıyorum. Ama tünelin ucunda ışık göremiyorum.

Bu yıl her şey gözüme daha da batmaya başladı. Baskı, şiddet, cinayetler, ekonomik bunalım, işsizlik, hak hukuk adalet sorunları motivasyonumu sıfırlıyor. Aynı anda hem KPSS'ye çalışıp hem yurtdışında doktora programları arayacak kadar ikilemdeyim, kafam karışık.

İstediğim lüks bir hayat değil. İnsan gibi çalışıp güvende hissetmek ve sevdiklerimle huzurlu olmak istiyorum. İçimi dökmek istedim. Teşekkürler.

Merhaba arkadaşlar,

Bugün sözlükte dolaşırken şu Antalya'da belediye başkanının karıştığı aldatma haberini okudum. Müthiş derecede midem bulandı. Belediye başkanına bakıyorum en az 45 yaşında, geline bakıyorum 31 yaşında. Bu ikisi arasında 16 yaş var. Aldatma büyük ihtimalle zenginlik falan yüzünden.

Artık aldatma haberleri o kadar sıklaştı ki şaşıramıyorum. Zaten güven sorunları olan biriyim, kim olursa olsun bana karşı en ufak hatasında ihanet içindeymiş gibi düşünüyorum. Bu hale gelmemin belki de en büyük sebebi bu yozlaşmış yaratıklardır. Şimdi nasıl evleneceğiz? Nasıl yuva kuracağız? Var olan ilişkilerimizi nasıl sürdüreceğiz? Herkes kokuşmuş, herkes yozlaşmış. "Canım" dediğin bile arkandan vuruyor. Bunun düşüncesi bile insanı kahrediyor, bunu yaşamak kim bilir nasıl bir cehennem azabı yaşatır insana. Hiçbir zaman o acıyı unutamazsınız.

Düşünsenize çok sevdiğiniz, hayatınızı hiç düşünmeden feda edeceğiniz insanın sizi aldattığını. Bir de bu insanların çoğunun çocuğu var, ya eşine bunu yapıyor ama çocuklarına nasıl yapıyor bunu? Yazık değil mi onlara?

Hayatımda şimdiye kadar kimse olmadı. Zamanında uğraştım olmadı, bir daha da uğraşmadım gönül işleriyle. İnsanlara hep mesafeli davrandım. Gittikçe insanlara olan tahammülüm azaldı. Sanırım ksenofobik gibi bir şey oldum. Bu olayları gördükçe gönül ilişkisi kurma, evlenme, yuva sahibi olma düşüncelerinden daha da uzaklaşıyorum. Diğer yandan toplumun insanları evlendirmek için yaptığı baskı var. Bu gidişatla zor ama olur da evlenirsem bu mentaliteyle evliliğimi nasıl sürdüreceğim? Çok zor geliyor. Aldatılmaktansa yalnız kalmayı tercih ederim. Çünkü ben böyle şeyleri kaldırabilecek biri değilim. Ölümle aynı şey benim için. Siz ne düşünüyorsunuz?

Merhabalar. Daha önce açtığım (git: www.eksiduyuru.com) duyurusunda bahsettiğim hoşlandığım kişiyle muhabbeti baya ilerlettim ve bu hafta içi kendisi ile ilk kez buluşacağım. Ancak nereye gidebileceğimize dair kafamda en ufak bir fikir yok. Hafta içi öğleden sonra tatlı yiyip çay kahve içebileceğimiz ardından sahilde yürüyebileceğimiz ilk buluşmaya uygun nezih bir mekan önerisi istiyorum siz değerli duyuru halkından. İstanbul asya tarafı kartal, pendik, maltepe ve belki üsküdar civarı olabilir. Şimdiden teşekkürler.

not:yaşlar 22e 20k

Günlerdir ruh gibiyim. O kadar çok işim birikti ki. Telefonları açmıyorum. İnsanlarala görüşmek istemiyorum. Ölü gibiyim. Birileri hayatımda olduğu zamanlar çok daha canlı oluyorum ama olmuyor işte. Nasıl bi çare bulabilirim? Yaşam koçu tarzı bişeyler bu gibi durumlar için mi var?

merhaba,

karsimizdaki kisi tatile, uzaklara gitti diyelim. (yani oyle soyledi.) ama mesafe hala eskisi gibi. ben konumumu degistirdigimde de degisiyor.

konumu nasil boyle sabit kalabilir? tinder’in yuklu oldugu telefonu eski yerinde birakmasi disinda bunun bir yolu var mi? mesela tinder’a konum erisimini kapatirsa da sonucu boyle mi olur? veya uygulamayi silerse? yoksa bizi yiyor mu?

olay da su tinder’dan tanisip gayet samimilestik, gorusuyoruz yani. supheli bir davranis da yok ama eslesme duruyor hala ve iste tatile gitti guya. suphelenelim mi? :p yardim edin a dostlar.

Çok pişman olduğunuz bir şey yaptınız mı ?
Ömrünüz boyunca keşke yapmasaydım diyeceğinizi ve asla unutamayacağınızı düşündüğünüz, size yakışmadığını bildiğiniz bir şey ?
Ve neydi bu ? (İsteğe bağlı)

baştan not: olmaz olsun benim gibi bencil evlat.

annem (62) istanbul'da yalnız yaşıyor. koronadan önce çok sosyaldi, arkadaş grupları vardı, kurslara gidiyordu, sosyalleşiyordu. korona yüzünden eve tıkıldı kaldı aylardır. ben izmir'de yaşıyorum, yanına gidemiyorum yine korona yüzünden, o da gelemiyor (*). bu süre içinde zatürre geçirdi, tek başına atlatmak zorunda kaldı, yanında olamadım. psikolojisi darmadağın. çok yalnız kaldı, beni de çok özledi. bunlar için çok üzülüyorum tabi.

benim açımdan bakarsak da, ben çok bencilim. annemin sürekli telefonda bana ağlamasını kafam kaldırmıyor. "çok yalnızım, bu yaşadıklarım bana ağır geliyor, seni çok özledim, neyin cezasını çekiyorum, herkes sevdikleriyle beraber bir tek ben yalnızım..." yani keyifli bir-iki gün geçiriyorum, sonra annemle konuşunca veya mesajlaşınca burnumdan geliyor. veya işten gelmiş kafa dinlemek istiyorken (veya işteyken, farketmiyor) böyle şeyler yazıyor, zaten kafam kazan gibi olmuş, kaldıramıyorum. böyle düşündüğüm için de kendimi çok kötü hissediyorum. tabi bana ağlayacak, bana dert yanacak, birbirimizden başka kimsemiz yok. ben yanında olamadığım için bu kadar mutsuz. ben de işte kafam kaldırmadığı için, bencilliğimden, beklediği ilgiyi gösteremiyorum. elim telefona gitmiyor aramak için. ki böyle bencil olduğum için çocuk doğurmak da istemiyorum, çocuğun derdiyle uğraşamam, fedakarlık yapmak istemiyorum diye. önceliğim kendi mutluluğum. bunun için kendimi kötü hissediyorum demiş miydim?

annemle hayatımın hiçbir döneminde anlaşamadık. hep kavga ederdik. hatta bana ömrünün sonuna kadar yalnız kal diye beddua ederdi (tuttu da aslında), şimdi çok yalnız kaldım diye ağladığında aklıma o geliyor da bir şey söylemiyorum tabi. yanından 14 sene önce ayrıldım. hala aynı evin içinde en fazla 2 hafta kalabiliyoruz, eskiden 1 hafta flndı. yaşım ilerledikçe tolere etmeye, dinlememeye, duymamaya, cevap vermemeye fln başladım.

şimdi kendimi düşünmeyi bırakıp her gün, en azından iki günde bir annemi arayıp gazını almalıyım herhalde. şu bencilliği nasıl törpüleyebilirim? aslında iç dökmek oldu da, başka önerileriniz varsa da alırım, kendi derdinizi de anlatabilirsiniz. allah kimseye senin gibi evlat vermesin derseniz onunla da ok'im.

(*) kendim için değil de uçakta fln virüs kapıp anneme bulaştırmaktan çekiniyorum. bir de çalışıyorum, uçağa binersem 2 hafta beni fabrikaya sokmazlar. kendi arabamla gidebilecek kadar olmadım daha. annemi arabayla gelecek olan biri getirebilir belki ama annem sıcağa dayanamıyor, izmir'in sıcağında telef olur, hastanelik olur, ikimizin de burnundan gelir. ben işteyken bütün gün evde tek başına vantilatör karşısında oturacak çünkü.

gercekten bilmiyorum, estetik bi yonu mu var? kadikoy'de ya da adalar'da cekilmis pek de bi ozelligi olmayan random bi apartmanin onundeki merdivene oturup fotograf cektiriyorlar, mevzu nedir? neden bu kadar onemli o merdiven ya da o kapi?

İki gündür hastaydım, vücudum güçten düştü. Yatmadan önce bir video izledim, sakat bırakılan bir kadının röportajı. Saatlerdir uyuyamıyorum, başıma çok kötü bir şey gelecekmiş gibi hissediyorum. Korkunç bir his. Nasıl rahatlayıp uyuyabilirim?

duygusal ve sosyal anlamda kimseye ihtiyac duymadan kalabilmeyi basarmak istemez miydiniz? bunu basaraniniz var mi?

sosyal hayvan oldugumuzdan yola cikarak birilerine ihtiyac duyuyor olmamiz (insanlar arasindaki is bolumunu bunun disinda tutuyorum, duygusal bakimdan konusuyorum) bizim acziyetimiz degil mi?

Ya aslında bu gönül işi değil ama teknik ya da film/dizi kısmına yazmak da saçma geldi. Neyse.

Millet şimdi benim (ben= erkek) en yakın arkadaşım (= erkek) birkaç ay içinde evlenecek. Benden nikah şahidi olmamı istedi.

Peki şimdi benim görev ve sorumluluklarım nelerdir?

Kirveler, nikah şahitleri, sağdıçlar bir el atın.
Nikah günü ne yapmam gerekiyor?
Düğün günü ne yapmam gerekiyor?
Hangi işleri ben üstleneceğim?
En iyi şekilde nasıl arkaşıma yardımcı ve destek olabilirim?

Milyonlarca soru. Çok heyecanlıyım!

Diyelim ki bir yere gitmek istiyorsunuz. Bir mekan, bir restoran/cafe, bir müze, veya konser/sinema/tiyatro neyse. Ama çevreniz çok geniş değil. Tanıdığınız 3-5 insan da gelmiyor sizinle. Ya işleri var, ya yorgunlar, ya da başka planları var. Bri bahaneleri var sürekli. Ama siz o an oraya gitmek istiyorsunuz. Ya da haftasonu ya bir çıkayım sahile bir çay içeyim istiyorsunuz. Ama kimse yok, tanıdığınız kimse gelmiyor. Bakıyorum instagramda herkes her hafta pazar kahvaltısında bi yerlerde. Ben de istiyorum arada. Kimseyi bulamıyorum. Siz napıyorsunuz öyle durumlarda? Tek başınıza gidiyor musunuz? Ama bu sürekli böyle. Yani hiçbir zaman hiçkimseyi bulamıyorsunuz takılmak için. Sürekli yalnız takılır mıydınız?
Mesela izne çıkacaksınız ama tatile gidecek kimseniz yok. 2 hafta izin var para da var ama yalnızsınız. Tek başına gider misiniz?
Ben tek başına vakit geçirmekten gayet hoşlanırım aslında. Tek başına oturup bi yerde yemek yiyemeyen insanlar var, tek başına alışveriş yapamayan. Ben öyle biri değilim normalde ama bu bahsettiğim olay biraz başka. Dediğim yerler hep insanların kalabalık gittiği yerler. Herkes bir arkadaş grubunun içindeyken tek başına olunca kendimi çok ezik hissediyorum ve aşırı sıkılıyorum. Bir kere tek başıma tatile gittim. Herkes kalabalık ve çok eğlenirken, ben tek başıma çok sıkıldım mesela. Denize gir çık o kadar. İnsanlarla çabuk kaynaşabilen biri de değilim, gittiğim yerlerde hemen yeni birileriyle de tanışamam.

Sizde durumlar nasıl? Kimse gelmedi diye vaz mı geçiyorsunuz istediğiniz yerleri görmekten yoksa "amaan banane tek başıma da giderim ben"cilerden misiniz?

iş yerinde ayarı kaçmış bir oda arkadaşım var. her sabah bilgisayarını açar açmaz başlıyor akşam çıkana kadar gelen geçene laf sokuyor, yaptığı işten sürekli şikayet ediyor, her şeye söyleniyor. diğer çalışanlar da bu durumdan şikayetçi ancak kimse bir şey demiyor.

Ben bu arkadaşı daha önce şakayla karışık, ciddi her türlü uyardım. bir kaç gün dikkat etti sonra eski haline döndü. huyu böyle diyorum ama artık iyice şiştim. müdürümle de aynı odadayız o da durumun farkında ama müdahale etmiyor. Ben şimdi bir de müdürüme söylesem uyarmasını istesem kötü arkadaş mı olurum? nasıl çözmeli bu işi?

bütün gün enerjim düşük, halsizim kaynağını biraz da bu duruma bağlıyorum:/

Ve yaşınız kaç?

çok uzun( doların 1.40 olduğu zamanlar hahahah) zamandır bir ilişkim yok. gerek başka sebepler gerek de istemediğim için hiçbir işleme girişmedim. bir arkadaşım, eşi aracılığıyla biriyle tanışmamı istedi. ben de kabul ettim. ben dört kişilik bir buluşma olacak zannederken telefon numarasını verdi.

ilk mesajı bile saatlerce sonra attım. ( alt tarafı selam merhaba yazacaktım amk) kafamda diyalog kurmaya çalışıyorum ne yazabilirim diye. neyse spontane olsun dedim attım mesajı. bir yerden ortak bir şey yakalamaya çalışıyorum. neyse bir ara anime konusu yakaladım oradan yürüdüm. sonrası yok. cevaplar kesin ve kısa. geri dönüşler hiç yok karşı tarafı merak etme olayı falan.

bir şeyleri mi yanlış yapıyorum lan? aradan çok uzun zaman geçti de bu kadar öküzleşmiş olamam herhalde. ki kızın kendisi de neredeyse akranım, hepi topu 2 yaş küçük.

direkt buluşma teklif mi etmeliydim? bu da öküzlük olmaz mı amk ya?

şimdiye kadar olan ilişkilerimde hep arkadaşım olanlarla bir ilişkim oldu. direkt gidip benimle çıkar mısın diye bir soru soramadım.

kız istemiyor olsaydı neden telefonunu vermesini istedi? sırf ayıp olmasın diye birinin isteğini ( hem de böyle bir şey) yerine getirmek saçma olmaz mı la?

Merhaba arkadaşlar,

Çoook uzun süredir dikkatimi çekmiştir ve merak etmişimdir. Kız olsun erkek olsun nerede bir Koreli veya Japon görsem çok güzel, çok yakışıklı ve dış görünüşlerine aşşırı şekilde özen gösterdiklerini görüyorum. Kız olsun erkek olsun neredeyse hepsinin de saçları fönlenmiş, dümdüz. Bu motivasyonu nereden buluyorlar?

Bir de hiç çirkin Koreli veya Japon görmedim. Hepsi de özenerek yaratılmış gibi. Yoksa benim bu arkadaşlara gereğinden fazla bir sempatim mi var? Siz ne düşünüyorsunuz.

Akran bir (kadın) kuzenim nişanlandı. Bu kuzenimin babası yani amcam biz bebekken vefat etmiş. Hâliyle önce kendisine sonra bize emanet birisi bu kuzen.
Söz konusu çocukla (nişanlısı) istenme öncesinde bir iki saatliğine dışarıda görüştük. Ölçtüm, biçtim, kendi çapımda çocuğu araştırdım. Hem kendi gözlemim (çocuk bildiğiniz en piç erkekten daha piç birisi) hem de hakkında edindiğim bilgiler çocuğun hiç mi hiç güven vermeyen bir tip olduğu aşikâr. Kuzenimle de bir akşam oturup enine boyuna konuştum. İleride yüksek ihtimalle olabilecek şeylerden bahsettim ama pek umursamadı ve onunla evleneceğini dile getirdi. Bu yanlışı ne olurda ileride büyük acılar yaşamadan bunun önüne geçebilirim? Unutmadan dile getireyim. Kuzen dediğime bakmayın benim için canımdan öte birisi, o sebeple "aman boşver, kendisi bilir" tarzı cevaplar vermeyin.

Kısaca ne yapmalı da bu kızı vazgeçirmeli?

Hani hep bilindik durum, sizi çok seven ve sizi çok ayrı yere koyan kadının bile sizinle bozuştuktan sonra (sebebi her ne ise) bir daha asla geri dönmeyişinin mutlak sebebi ne olabilir ?

Burada kadın kişisinin yoğun bir haksızlığa uğraması filan gerekmiyor, incir çekirdeği gibi bir sebepten de ayrılıp sonsuza kadar sizden nefret eden veya sizinle olmaktan haz etmeyen kadınlar mevcut.

(Sözlükte de bununla ilgili bir başlık vardı hatta, kadınların bitirince tam bitirmesi şeklinde).