Kimsenin cevap vermemesi beni daha da korkutuyor :( :O

psikolog değilim, bir cevabım da yok ancak benzer duyguları paylaştığımızı söylemek istedim. ben etrafımdakilere değil ama kendime bir zarar vermekten korkarım hep. bilincimi kaybetmek, delirmek, vücudumun kontrolünü kaybetmek gibi düşünceler beni hep korkutmuştur. misal yüksek bir yerdeyken bir anda nedensiz yere kendimi aşağı atmak:) bu tarz düşünceler aklıma çok sık değil ara ara geldiği için rahatsız edici boyutta değiller şu an. genel olarak bu ruh halinden nasıl kurtulunur bilmiyorum maalesef. ama klasik bir cevap olarak; sanırım her şeyi kafaya takmamak gerekiyor. gün boyu beynimizin içinde o kadar savaş veriyoruz ki, şahsen benim beynim patlayacak gibi oluyor. bazı akşamlar yatmadan önce ışıkları kapatıp, bir mum yakıp 10-15 dk bomboş, hiçbir şey düşünmeden durmaya çalışıyorum, beynimi boşaltmaya çalışıyorum, beni cidden rahatlatıyor. cinnet noktasına nasıl gelinir bilmiyorum ama belki o noktaya gelmemek için meditasyonla ilgilenmek yardımcı olur.

Sizin dediğiniz daha çok panik&anksiyete atak anında yaşanan korkular gibi sanki. Yaygın bir şekilde yaşanan korkular ama tabii insanın yalnız olmadığını bilmesi güzel bir duygu :)

Ben daha çok böylesine iyi bir insanın bile cinnet geçirip etrafındakileri öldürmesi noktasına takılıyorum. Yani böyle bir insan dahi yaşayabiliyorsa bunu, hepimiz yaşayabiliriz?? Benden başka kimsenin aklının bir köşesine kazınmıyor mu bu? :( Cinnet geçirmemek için ne yapmak lazım? :/

panik atak var zaten bende:) panik atak anında ölmekten korkarken, bu tam tersi yani bambaşka bir şey gibi geliyor, sanki bir an kendimi öldürmek isteyecekmişim gibi.

ben psikoloğa gitmiştim ancak açıkçası çok da tatmin edici cevaplar alamadım, farklı psikologlardan yorum almak iyi olurdu gerçekten.

Bir insanın toplum içinde "iyi" olarak bilinmesi onun sağlıklı bir psikolojiye sahip olduğunu göstermez. Çok başka şeyler. Cinnete pekçok şey neden olabilir. Uzun süren fiziksel, psikolojik şiddet, maddi, manevi büyük kayıplar, uzun süren yalnızlık, boşluk, tatminsizlik vb. Cinnet geçirmemek için, sürekli haksızlığa karşı koyacak kadar güç elde etmeli, mümkün olduğunca fazla sevmeli, sevilmeli, uzun süre yalnız kalmamalı, basit şeylerden zevk almayı bilmeli.

Bu cinnet durup dururken gecirilmez. Illa ki bir sorunun vardir Bilinc altina atip bastirdigin ve ruyalarina bile girip seni uykusuz birakan. Kendi halini baskalariyla karsilastirmaya baslarsin, baskalari sana gore ne guzelliklerle yasarken, senin bunlardan nasil mahrum kaldigin filan aklina gelmeye baslar. Bu sey baskalari icin siradandir ama bunun yoklugu ve buna ulasamaman hayati cekilmez kiliyordur. Yavas yavas bu insanlari kiskanmaya, ayni zamanda da bunlardan nefret etmeye baslarsin. Boyle ufak ufak beyninde kucuk senaryolar kurgulamaya baslarsin. Ama bunlari surekli bastiriyor ve kimseye de acmiyorsundur. Hatta bu senaryolarin sacmalgini kendine ispatlamak icin disariya karsi daha iyi niyetli bile davranmaya baslayabilirsin.


Daha sonra baskalari icin onemsiz gorunen trafik tartismasi, esinle fatura yuzunden atisma vs. gibi olaylar bu bilinc altina ittigin senaryolarin bir anda su yuzune cikmasina sebep olur ve sonunda kendi canina da kiyarsin cunku hayatta kalsan zaten hayat boktan ve bu cinsyetlerden sonra daha da boktan olacaktir.


Kisaca, cozemedigin ve surekli gergin dolasmana sebep olan, bilincaltina attigin bir sorunun varsa cinnet gecirebilirsin. Yoksa gecirmezsin. Zaten bu cinnet gecirenlerin hemen hemen hepsinin cozemedigi bir sorunu sonradan ortaya cikar "esinden ayrilmisti", "is bulamiyordu", "kiz arkadas bulamiyordu ", "arkadaslari dislamisti", "zenciler tarafindan bullying e maruz kalmisti", "babasindan nefret ediyordu" , "kredi karti borclarini odeyemiyordu" vs.

Ama hepimizin sıkıntıları, uzun süren problemleri olmuyor mu? Ya da travmaları?

Ben senelerden beri borç içinde büyüyen biriyim mesela. Çözemediğim bir travmatik olayım var diyelim.

Kendimize bile anlatamakta zorlandığımız arka planda kalan dertleri falan sadece bir iki kişiyle paylaşmak yeterli oluyor mudur? Yoksa cinnet geçirenlerin hepsi problemlerini dışa vuramayan insanlardan mı oluşuyor?

İste olur olmadik seylere sinirleniyorsan, birilerini ya da herkesi kiskanmaya ve yavas yavas nefret etmeye basladiysan, kafanda da ufak ufak senaryolar beliriyorsa "agzina sicacagim onun, hele bir elime firsat gecsin" vs. diyerek, cinnetin esigine geliyorsundur.

Yani durum aslinda bu borc icinde buyumeni kaniksadin mi, yoksa sende hala kiskanclik/nefret gibi duygular ve dahasi senaryolar tetikliyor mu? Kaniksadiysan, bunun sebeplerini gorup, cozumunu de kabullenip bunun icin emek sarfediyorsan sorun yoktur.

Oluyor olmasına da birini 3/10'luk bir olumsuzluk dibe vurdururken, diğerine 6/10'luk olumsuzluk hiçbir şey yapmayabiliyor. İnsan sabit değil. Aynı olaylar farklı insanlarda çok başka etkilere neden oluyor. Paylaşmak, dışa vurmak çok çok önemli. İçte kaldıkça sürekli büyür dertler, zihnini kemirir durur.

Şöyle anlıyorum;

Her insan problem yaşıyor, sorunu var vs. vs.
Ama bu problemlerinin üzerine gidebiliyorsa, kendileri için savunma mekanizması kurabiliyorsa ve bu sıkıntılarını bir şekilde paylaşabiliyorsa SORUN YOK!

Böyle bir insan cinnet geçirmez öyle haberlerde gördüğümüz gibi, dimi? :)

Aynen oyle, yani problemi ufak ufak da olsa cozebiliyorsa sorun yoktur .tabi cozerken, duygularin durumu onemli, yani nefreti, kiskancligi , asagilik kompleksinden bu surecte kurtulmus mu? Yoksa cozum asamasi bunlari daha da mi guclendiriyor " sikerim boyle isi, ugras ugras nereye kadar!" filan dedirtmiyorsa, cinnet gecirmez . Cunku sahis bir cozumun varliginin ve bunun verdigi kismi huzurun farkinda.


Zaten yukarida bahsettigim olaylarda birey cozum bulamadigi icin cinnet geciriyor, kendince o da hakli.

Bir de buna cinnet getirmek denilmesi bence yanlis. Benzer kavramlar olan nobet/kriz vs icin gecirmek derken buna neden getirmek diyoruz? Sacmalik, ay cok sinirlendim 1!!!!!