Fakir bir çocukluk dönemi geçirdim. Misafirliğe gitmek benim için adeta bir travma çünkü ben herkes gibi erkenden uyuyamıyorum. Misafir olduğumuz evlerde herkesin aynı anda uyku moduna geçmesi ve saatler süren karanlıkta beklemeler...

Sonra büyüdük, elimiz ekmek tuttu, iş seyahatleri bile yapar oldum. Ömrümde ilk defa otelde kaldım, başka, hiç bilmediğim şehirlerde bulundum. İlk kez gördüğüm yerlerde dolaşmak, hiç tanımadığım, yalnız bir kez göreceğim insanlara tesadüf etmek hissi... Bu hisler bana orgazm kadar keyif veriyordu. Alkol alıp uzun yürüyüşler yapıyordum, kulağımda çalan şarkılarda başka anlamlar buluyordum. Hayatın bulanıklığı netleşiyordu. Bende varım diyordum dünyaya, bakın, bende buradayım.

Tabi bu durum adeta bir hobi haline gelmişti. Sonraları iş dışında kendim başka şehirlere gitmeye başladım. Otellerde kalıyor, canım ne isterse onu yapıyor ve alkol alıp şehri geziyordum. Hiçbir zaman alkol sebebiyle g*tü başı dağıtıp problem yaşamadım.

Salgından sonra da kalıcı olarak uzaktan çalışmaya geçtim. Bu süreçte de başka şehirler gezdim gördüm ve bahsettiğim en baştaki hissi tüketip bitirdim. Şimdi farklı bir şehir, hiç görmediğim sokaklar, insanlar hiç ilgimi çekmiyor. Hatta şöyle ki artık otelde kalmayı sevmiyorum, kendimi kafesin içinde hissediyorum. Zaman geçmiyor, canım içmek veya bir şeyler yemek istemiyor. Genel olarak alkole doymuşum hissini de yaşıyorum ama yine de ne çare kader, kendimi uyuşturmak için devam ediyorum.

Tüm bunları belki yaşayan birisi daha var mı? diye sorayım dedim. Öyle işte.

Ek:
Birisi bana seyahat etmek neye yarar, insan kendisini hiç terketmiyor ki demişti.
Simone de Beauvoir