suicides underground
4 yaşındaki oğlum anaokuluna gidiyor. Sınıfta 20 çocuk var. Oğlum bu okula geçen sene başladı. Adaptasyon süreci çok uzun sürdü tabi dil problemi de vardı. Şimdi çok şükür tam adapte oldu dil ile ilgili de bir problem yok. Yerel dili ve ingilizceyi native seviyesinde konuşabiliyor. Okulda bir arkada
4 yaşındaki oğlum anaokuluna gidiyor. Sınıfta 20 çocuk var. Oğlum bu okula geçen sene başladı. Adaptasyon süreci çok uzun sürdü tabi dil problemi de vardı. Şimdi çok şükür tam adapte oldu dil ile ilgili de bir problem yok. Yerel dili ve ingilizceyi native seviyesinde konuşabiliyor.
Okulda bir arkadaşını çok seviyor. Bu çocuk oğluma göre daha girişken, daha atak bir çocuk. Bizim oğlan bu çocuğa takmış durumda. İsmine A diyelim. A ne yaparsa onu yapıyor. O neyi severse onu seviyor ve öğretmenleri A ne dese bizimkinin güldüğünü söylüyorlar. Etkinliklerde hep A ile yanyana oturmak istiyor ve hep onla oynamak istiyormuş. Fakat A bu durumdan biraz sıkılmış arada bizimkini istemiyormuş. Bu sabah okula bırakırken A bizimkinin yanına gelip söylenmeye ve surat yapmaya başladı. Bizimki de gözleri doldu ağladı. Yerel dili bilmediğim için çocuğun ne dediğini anlamadım ama öğretmenleri arada bizimkine senin arkadaşın olmak istemiyorum dediğini söylüyor. Bazen de bizimkiyle bu çocuk bizimki sabah gelince koşarak gelip sarılıyor. Yani çocuk bunlar, duyguları değişir ama bizim oğlanın bu çocuğa bu kadar takması ve ondan kabul görmeyince gözleri dolu dolu ağlayıp üzülmesi çok üzüyor beni. Çocuklar arasında bu tip şeyler normal mi sizce? Büyütüyor muyum? Eşim boşver unutur gider diyor ama ben böyle düşünmüyorum. Siz ne dersiniz? Var mı benzer durum yaşayan?
Okulda bir arkadaşını çok seviyor. Bu çocuk oğluma göre daha girişken, daha atak bir çocuk. Bizim oğlan bu çocuğa takmış durumda. İsmine A diyelim. A ne yaparsa onu yapıyor. O neyi severse onu seviyor ve öğretmenleri A ne dese bizimkinin güldüğünü söylüyorlar. Etkinliklerde hep A ile yanyana oturmak istiyor ve hep onla oynamak istiyormuş. Fakat A bu durumdan biraz sıkılmış arada bizimkini istemiyormuş. Bu sabah okula bırakırken A bizimkinin yanına gelip söylenmeye ve surat yapmaya başladı. Bizimki de gözleri doldu ağladı. Yerel dili bilmediğim için çocuğun ne dediğini anlamadım ama öğretmenleri arada bizimkine senin arkadaşın olmak istemiyorum dediğini söylüyor. Bazen de bizimkiyle bu çocuk bizimki sabah gelince koşarak gelip sarılıyor. Yani çocuk bunlar, duyguları değişir ama bizim oğlanın bu çocuğa bu kadar takması ve ondan kabul görmeyince gözleri dolu dolu ağlayıp üzülmesi çok üzüyor beni. Çocuklar arasında bu tip şeyler normal mi sizce? Büyütüyor muyum? Eşim boşver unutur gider diyor ama ben böyle düşünmüyorum. Siz ne dersiniz? Var mı benzer durum yaşayan?
0
8 yaş kız babası olarak yanıtlayayım, oğlunuzun A’ya olan bu takıntılı ilgisi, onun sosyal bağ kurma çabalarının bir göstergesi. Çocuklar bu yaşlarda çok güçlü arkadaşlıklar kurarlar, haliyle bağları da oldukça yoğun olur. Çünkü güven duygusu oluşuyor, kolay mı?
A’nın bazen oğlunuzla oynamak istememesi de normaldir, bu çocuklar daha sosyal sınırları anlayacak yaşta değiller. Hangi davranışı bir başkasını rahatsız eder, henüz bilemez ki? Eşiniz "boş ver" derken haklı, bu yaşta bu tip duygusal anları hızlıca atlatırlar. Sizin endişelenmeniz doğal ama şöyle düşünün, şu anda bu tip sosyal deneyimlerle empati ve bağlanma yeteneğini geliştiriyor, duygusal dayanıklılığı artıyor.
A’nın bazen oğlunuzla oynamak istememesi de normaldir, bu çocuklar daha sosyal sınırları anlayacak yaşta değiller. Hangi davranışı bir başkasını rahatsız eder, henüz bilemez ki? Eşiniz "boş ver" derken haklı, bu yaşta bu tip duygusal anları hızlıca atlatırlar. Sizin endişelenmeniz doğal ama şöyle düşünün, şu anda bu tip sosyal deneyimlerle empati ve bağlanma yeteneğini geliştiriyor, duygusal dayanıklılığı artıyor.
+4
