normal değil, anormal de değil. herkesin bakış açısı farklı oluyor. çocuksuz ve çocuk sevmeyen biri sizinle çocuğunuzla ilgili konuşmak istemiyor belki de. o konuda paylaşabileceği bi şey yok çünkü. ama ben de rahatsız olurdum açıkçası.

gayet normal. 3 yil once hayatinizda ne evlilik vardi ne cocuk. once evlilik yaptiginiz buyulu bir mutluluk. sonra o duygu cocuga yoneldi ve hayatinizin merkezi oldu. arkadasiniz orada hala ayni hayatini yasiyor. cocugum oldu neden ilgilenmiyor beklentisi icinde olmak dogal ama istemek haksizlik.

Normal değil bence.

ben de çocuk sevmiyorum ama çocuklu arkadaşlarım bazen çocuk resmi attıklarında yaa ne kadar tatlı vs diyorum.

benim aklıma şöyle bir şey geliyo. mesela ben çocuk yapacak maddi manevi imkanlara sahip değilim diyelim ki. işte maddi olarak yetsem bile çocuk bakmak zor vs vs kendi içimde bi arap saçı yaşıyorum. bi yandan toplum baskısı bi yandan yaş geçiyo bi yandan da aklım hala yaşamadıklarımda derken ben zaten bu konudan yaralı ve üzgünüm. ama benim hep görüştüğüm arkadaşım gidiyo hiç bi şey olmamış gibi çocuk yapıyo. bu bana garip gelebilir. nasıl yani sen varoluşsal kriz geçirmiyo musun? garibime gider ve seninle aynı dertleri paylaşmadığımı, kafa yapılarımızın ayrıldığını düşünebilirim.

Çok normal bende böyleyim. Bende çocuk sevmem öyle aman ne tatlı falan yapmacıklıklarıda yapmam.
Belli bir süre sonra ilişkinin azalması çok normal. Bütün ilginizi çocuğu verip arkadaşlara ayıracağınız zaman azalıyor.
Benimde çocuğu olan arkadaşlarımla çok uzun süre görüşmediğim oluyor. En fazla çocuk nasıl derim o kadar detayları beni ilgilendirmez.

siz çocuğunuzla kurduğunuz duygusal bağı arkadaşınızın da kurmasını bekliyorsunuz. konusu açılmayanın çocuğunuz değil de başka bir aile bireyi olduğunu düşünün. o zaman yadırgar mıydınız?

arkadaşınız empati kurmadığı çocuk üzerinden sohbetin sizinle sohbetinin önüne geçeceğini düşünüyor olabilir. bir bakıma karşılıklı paylaşım tek taraflı paylaşıma döneceği için konuyu hiç açmak istemiyor olabilir. ki olabilecek onlarca başka sebep de bulabilirim. ama sizin de 7/24 beraber olduğunuz kişiden bahsetmek istemeniz de çok doğal.

ben olsam "arkadaş"lığımın kaldıracağı şekilde bir laf çakar sonrasında ise normal sohbetimize geri dönerdim. zaten yaşamlarınız farklılaşacağı için görüşmeleriniz de seyrekleşecektir. çünkü siz 7/24 beraber olduğunuz çocuktan bahsedersiniz o sohbete katılamayacak, siz hayatınızın büyük çocuğunluğunda yer alan çocuktan bahsetmeyince de siz sohbete katılamayacaksınız. tek taraflı dert dinleme/anlatma seansına dönüşecek bir sohbet olacak. çocuk belirli bir yaşa gelip, sizin çocuk dışında da bir hayatınız olduğunda görüşme sıklığınız da değişir. hayatın doğal akışında olur böyle şeyler. dert etmeyin.

kıskanıyor boşver. en yakın arkadaşına bile güvenme bu konularda.

@tnz, duygusal bağ kurmasını beklemiyorum sadece bilerek kaçınmasını garipsiyorum. Başka aile bireylerimizi sorarız mesela her buluşmada kocan nasıl iyi mi kardeşin napıyor filan.

Bir de ortak arkadaşımızın kızı var onu arada soruyor foto istediği oluyor o yüzden tuhaf geliyor sırf erkek çocuk diye hiç iletişim kurmak istememesi. Çünkü ben de çocukla bir bütün halindeyim artık kocamdan çok çocuğumla birlikteyim garip geliyor yok sayılması.

normal bir davranış değil. çocuk sevmemek ayrı en yakın arkadaşının çocugunu yok saymak ayrı. bu kabalık, insanlık suçu bile denilebilir. yavaş yavaş arkadaşlığınız bitecektir zaten. her dostluk sonsuza kadar sürecek diye bir kaide yok.

bu soruyu daha önce sormuşmuydun, çok benzerini hatırlıyorumda..

açıkçası bende arkadaşlarımın çocuklarını az soruyorum hem benimde ilgi alanım çocuk değil hem de birde çok üzülerek söylüyorum ama çocuk konusunda biraz fazla konuşuyor anne babalar ya, benim oğlum çok akıllı veya çok yaramaz şunları şunları yapıyor konusu hiç bitmiyor. sevgilisini sürekli anlatan kızlar gibi bu durumda bir çıkmaz, bir dehliz.

yani normal degil ancak su yazdiginiz bana enteresan geldi "oğlum tüm hayatımı kapladığı için arkadaşımla paylaşabildiklerim de azaldı onun anlattıkları da ilgimi çekmemeye başladı." Ben yasananlarin sadece arkadasinizdan kaynakli oldugunu dusunmedim acikcasi.
Cocuk sahibi olmayi cok farkli zamanlarda yasadigimiz arkadaslarim var, yani 20 - 25 yillik dostluklardan bahsediyorum. Hicbir gorusmemizde tek konu bir kisinin cocugu olmadigi gibi, cocuktan hic bahsedilmeden de tum bulusmanin bittigi hic olmamistir. Yetiskin iliskileri denge meselesi. Sizin ilginiz azalmis, ki cok normal, ancak once konusulan tek konunun bu olmasini isteyip istemediginizi objektif olarak degerlendirin. Siz arkadasinizin anlattiklariyla bag kurmak, iliskilenebilmek icin ne kadar caba gosteriyorsunuz? Iliski karsilikli bir sey, sevdigim bir arkadasimin cocugunu merak etmemek hele hele de cinsiyet ayrimi bana fazlasiyla garip geliyor ve kesinlikle kirici bir durum, bununla birlikte arkadasimin hayatinin buyuk kismini cocuk kapliyor diye o konudan baska bir sey bahsetmek istememesi ya da benim yasamima dair soru sormamasi, ya da bag kurmaya calismamasi da fazlasiyla kirici olurdu. Mesela siz gorur gormez cocugunuzdan mi bahsediyorsunuz ya da boyle bir egiliminiz mi var? boylesiniz demiyorum, farkli bir bakis acisi getirmek istedim.
Eger kiz/erkek ayrimindan kaynakli oldugunu dusunuyorsaniz zaten garip oldugu asikar bence.

@kassiopeia, tam aksine ben hiç oğlumu sormadığı için oğlumdan bahsetmek istemiyorum çünkü ilgisini çekmiyor diye düşünüyorum. Konusu hiç geçmiyor asıl garip olan bu. Hani oğlun nasıl dese ben de iyi büyüyor filan derim bir cümlede biter ama o sanki yokmuş gibi bir kelime geçirmez.
Muhabbet konusu genelde onun iş sıkıntıları oluyor son bir yıldır ben doğum yaptıktan sonra iş değiştirdi her buluşmada hiç ilgimi çekmeyen iş hayatının detaylarını dinliyorum genelde nezaketen.

o halde elbette normal degil.
sadece cocuk olarak dusunmeyin, ailenizden birinin ciddi rahatsiz oldugunu varsayin, onunla surekli hastanede kalmak zorundasiniz, 7/24 onunla ilgileniyorsunuz, doktorlarla konusuyorsunuz vs. Ve arkadasiniz benim hastam yok, ya da bu cok negatif bir durum, ya da zaten yapabilecegim/yardim edebilecegim bir sey yok diye bu durum yokmus gibi davraniyor, nasil diye bile sormuyor. Bence bir farki yok.
Sevdiginiz bir insanin sevdigi/onem verdigi sey/kisi/konu sizin o kisiye olan sevginizden oturu zaten ilgi alaniniza girer, merak edersiniz, bag kurmak icin caba gosterirsiniz.
Zaten 1 yasindaki bebekle ilgili ne anlatilabilir yani, hele de cocugu olmayan bir insanla kisa bir muhabbet konusu olabilecek bir sey, aman ne tatli, iyi, buyuyor, yiyor, yemiyor, hastaydi degildi, yuruyor, yurumuyordan oteye gidemez. bu zamani da ayirmak istememesi normal degil.

Çocukları sevmiyor olabilir. Çocukları uzaktan seviyor olabilir. Bir de bilincinde olmadığı bir çocuk tepkisi olabilir.

Bu benim başıma geldi mesela. Kardeşimin iki çocuğu var büyük erkek küçük kız. Erkek yeğenimle de çok oturunca sıkılıyorum ama kız yeğenimle bir araya gelmek fikrinden bile bunalıyorum, bir araya gelince anlayamadığım bir sevgi taşması oluyor ama aynı anda içimde biri müthiş bir şekilde itiyor onu.

Bu bence bilinçaltıyla ilgili bir şey, bir yara var muhtemelen, ya da hiç tahmin edemeyeceğimiz bir sebeple yerleşmiş bir kod var ve bu çalışıp beni bu hale sokuyor. Arkadaşında da böyle bir şey olabilir.

Bazı babalar oğullarıyla, bazı anneler kızlarıyla aralarında ta en baştan kalem kırılmış gibi hiç anlaşamazlar. Anlaşılmayacak bir şey olmadığı halde, ortada hiçbir sorun olmadığı halde. Bu konunun da bahsettiğim sorundan kaynaklandığını düşünüyorum. Çevremde çok görüyorum çünkü.

Bence kırılma gücenme, sırf evlendiği ve sonra da çocuğa karıştığı için beni hayatından çıkaran arkadaşlarım oldu mesela. Güceneceğime yok sayarım olur biter diyorum. Konuşmak isteyen konuşur yani.

normal değil bence de.

ben de çocuk sevmem, asla çocuk yapmayacağım. çocuklara da uzun süre katlanamam. ağlarlarsa hele asla... ancak arkadaşlarımın bebeklerini ayda bir sorarım. sormasam bile foto atarlar zaten ve iki üç güzel söz söylerim. hastalarsa iyileştiler mi diye sorarım, doğum günlerini kutlarım.

benim de çocuğum gibi sevdiğim 2 tane kedim var. kediyi köpeği o gözle görmeyen, doğurmadığı canlıya bağlanamayan insanlar beni anlayamaz tabii ama ben onları çok seviyorum. bak deprem oldu ilk aklıma gelen onlar oldu. canımı veririm onlar için. hastalıkları oluyor vs. ben de hep anlatırım. 7/24 onlardan bahsetmem tabii. tek konuştuğum da onlar değil. çocuklu arkadaşlarım benim onların çocuklarına gösterdiğim ilgiyi göstermiyorlar tabii kedilerime karşı. bazen alınasım geliyor, genelde sallamıyorum. yine de ilgileri sıfır değil buna da şükür. :D aramızda kedilerden ve çocuklardan başka bin tane muhabbet dönüyor, sohbetimizin yarısı bile değiller. o yüzden çok sorun değil.

sizin arkadaşınız biraz garipmiş, hiç sormamak olur mu ya... insan merak eder, laf olsun diye sorar falan... sorulur yani. sırf çocuk değil, kocanı da sorabilirler, evliliği sorabilirler, anneni babanı sorabilirler, çocuk yaramazlık yapıyor mu der, hediye vs. alır... ben çok hediye aldım mesela bebelerine. karşılık beklemiyorum asla. kedilerime hediye alsalar mama alırlar ve ben o mamayı yedirmem. kesin kalitesiz alırlar çünkü. ben bebelere hediyeyi en kalitelisinden alıyorum. kedi bakmayan anlamaz mamadan.

sizin de çoğunlukla çocuktan bahsetmek istemeniz ve arkadaşınıza ilgisizleşmeniz garip. çocuğunuz oldu diye hayat durmuyor. benim yeni doğurmuş arkadaşım bile her muhabbete katılıyor laf yetiştiriyor. diğer çocuklu arkadaşım da öyle... ilgisizleşmediler bana karşı hiç. yoğunluklarını anlıyorum ve 7/24 ilgi beklemiyorum zaten ama sizin söylediğiniz gibi düşündüklerini duysam kırılırdım.

@ art cat chocolate
Sürekli çocuğumdan bahsetmek isteyip arkadaşıma ilgisizleştiğimi nereden çıkardın?

"oğlum tüm hayatımı kapladığı için arkadaşımla paylaşabildiklerim de azaldı onun anlattıkları da ilgimi çekmemeye başladı." demişsiniz