cockiness
Merhabalar,Son aylarda neden olduğunu bilmediğim bir şekilde hiç bir şey yapasım gelmiyor. Evden çalışıyorum zaten. Nerdeyse tüm gün evdeyim. Enerjisi düşük biriydim hep zaten. Ama iyice sıfırlardayım. Arkadaşlarımla bile görüşmüyorum artık. Muhtemelen depresyondayım.Evliyim ve yaklaşık 2 yaşında bi
Merhabalar,
Son aylarda neden olduğunu bilmediğim bir şekilde hiç bir şey yapasım gelmiyor. Evden çalışıyorum zaten. Nerdeyse tüm gün evdeyim. Enerjisi düşük biriydim hep zaten. Ama iyice sıfırlardayım. Arkadaşlarımla bile görüşmüyorum artık. Muhtemelen depresyondayım.
Evliyim ve yaklaşık 2 yaşında bir bebeğimiz var. Bu durum evliliğimizi de etkiledi. Öncesinde doğumdan sonra eşim psikolojik olarak kötüydü. Destek almasını istedim ama o istemedi. Sonrasında şehir değiştirip memleketine gittik. Bir süredir orda yaşıyoruz. Bebeğimize başından beri eşim bakıyor. Bende evde olduğum için yardım etmeye çalışıyorum. Ama bebek galiba tüm enerjimizi alıyor. Şehir değiştirmek ona bi nebze iyi geldi. Spora vs. başladı ama bende bi değişiklik olmadı.
Benim durumumdan ötürü bana sevgisinin azaldığını vs. söyledi. Muhtemel boşanmaya aday bir çiftiz gibi şu an için. En son evde bi öfke nöbeti geçirdim. O günden sonra ben İstanbul'daki evimize geldim. Sonrasında konuştuk. Beraber çabalayalım vs. diye. Ama onda bana karşı sevgi kalmamış gibi hissediyorum.
Eşimin şu anki kararı da bebeğimiz küçük olduğu için aynı evde yaşayalım, bebeğimize beraber bakalım. Akışına bırakalım oldu.
Bende akışına bırakarak çözülemeyeceğini düşünüyorum. En azından benim ya da ikimizin terapi vs. gibi bi destek almasını istiyorum.
Önerebileceğiniz ilişki terapisti ya da depresyon tedavisi için psikolog tavsiyesi istiyorum. Online görüşme olursa sevinirim. İstanbul'da olamıyoruz her zaman.
Ya da sizin başka tavsiyeleriniz varsa onları da dinlemek isterim.
Son aylarda neden olduğunu bilmediğim bir şekilde hiç bir şey yapasım gelmiyor. Evden çalışıyorum zaten. Nerdeyse tüm gün evdeyim. Enerjisi düşük biriydim hep zaten. Ama iyice sıfırlardayım. Arkadaşlarımla bile görüşmüyorum artık. Muhtemelen depresyondayım.
Evliyim ve yaklaşık 2 yaşında bir bebeğimiz var. Bu durum evliliğimizi de etkiledi. Öncesinde doğumdan sonra eşim psikolojik olarak kötüydü. Destek almasını istedim ama o istemedi. Sonrasında şehir değiştirip memleketine gittik. Bir süredir orda yaşıyoruz. Bebeğimize başından beri eşim bakıyor. Bende evde olduğum için yardım etmeye çalışıyorum. Ama bebek galiba tüm enerjimizi alıyor. Şehir değiştirmek ona bi nebze iyi geldi. Spora vs. başladı ama bende bi değişiklik olmadı.
Benim durumumdan ötürü bana sevgisinin azaldığını vs. söyledi. Muhtemel boşanmaya aday bir çiftiz gibi şu an için. En son evde bi öfke nöbeti geçirdim. O günden sonra ben İstanbul'daki evimize geldim. Sonrasında konuştuk. Beraber çabalayalım vs. diye. Ama onda bana karşı sevgi kalmamış gibi hissediyorum.
Eşimin şu anki kararı da bebeğimiz küçük olduğu için aynı evde yaşayalım, bebeğimize beraber bakalım. Akışına bırakalım oldu.
Bende akışına bırakarak çözülemeyeceğini düşünüyorum. En azından benim ya da ikimizin terapi vs. gibi bi destek almasını istiyorum.
Önerebileceğiniz ilişki terapisti ya da depresyon tedavisi için psikolog tavsiyesi istiyorum. Online görüşme olursa sevinirim. İstanbul'da olamıyoruz her zaman.
Ya da sizin başka tavsiyeleriniz varsa onları da dinlemek isterim.
0
psikolojik destek alın tabi.
ama vucut sağlığınız iyi olmadan psikolojiniz iyi olamaz. bir dahiliye uzmanına görünerek gerekli kan testlerini yaptırın, olabildiğince şekeri, işlenmiş gıdaları azaltın. balık yağı gibi zihne iyi gelen takviyeler kullanın. mümkün olduğunca spor ve fiziksel aktiviteyi hayatınıza katın. fiziken güçlü ve enerjik olunca psikolojik sorunları aşmak çok daha kolay olur.
ama vucut sağlığınız iyi olmadan psikolojiniz iyi olamaz. bir dahiliye uzmanına görünerek gerekli kan testlerini yaptırın, olabildiğince şekeri, işlenmiş gıdaları azaltın. balık yağı gibi zihne iyi gelen takviyeler kullanın. mümkün olduğunca spor ve fiziksel aktiviteyi hayatınıza katın. fiziken güçlü ve enerjik olunca psikolojik sorunları aşmak çok daha kolay olur.
0
tam aynı olmasa da bazı yönleriyle benzer denebilecek bir süreçten geçtim, 1 yaş civarı bebeyle biz de ayrılma noktasına gelmiştik, yırttık sonra oradan. sanırım çok iyi anlaşan ve sevgisi çok olan çiftlerde bile çocukla birçok şey yerinden bir oynayabiliyor. o dönemde benim terapist çocuk için en iyi olanın 5-6 yaşlara kadar ayrılmadan anne-baba bir evde görerek büyümesi gibi bir şeydi. fiziksel şiddet ya da ciddi psikolojik şiddet yoksa, durabiliyorsanız bu şekilde kalınabilir çocuğun gelişimi açısından gibi bir şey demişti ek olarak galiba, tam hatırlamıyorum da bu minvalde bir şeylerdi. yani tabii ki çocuğun önünde sürekli kıyamet kopacaksa durulmaması daha faydalı oluyor sanırım.
siz depresyonda olabilirsiniz dediğiniz gibi, orpheus'un dediği kan değerlerine baktırma, vitaminlere falan baktırma gibi şeyleri mutlaka yaptırın, bazı şeylerin azlığı çokluğu çoook şeyi değiştirebiliyor. psikolojik destek de iyi gelecektir her türlü. ilişki terapistinden önce sizin tek almanız belki daha iyi olur, eşiniz için o biraz toparladı demişsiniz ama sizin depresyonunuz (eğer varsa yani) ilişki terapisiyle çözülmez galiba, onu bireysel almak belki daha mantıklı olabilir, oradan sizdeki değişim ilişkinize belki yansır.
eşinizi zaten anlamaya çalışıyorsunuz sanırım, annelik zor, herkes aynı şekilde baş edemiyor. siz çok içe kapandıysanız bunalıyor hatta size sinirleniyor olabilir. çocukla en çok ilgilenen ebeveyn olmak zor. insan yanındaki kişi evden çalışıyor bile olsa evde olduğu için onu çalışıyor gibi görmeyebiliyor ve beklentiyi yükseltebiliyor. gıcık bir durum olabiliyor biraz. size sevgisi kalmamış gibi hissediyor olabilirsiniz, belki gerçekten çok azalmıştır sevgisi ama gerçekten sadece başka duygulardan, belki öfkelerden belki yorgunluklardan, sevgisi geri plana düşmüş olabilir. aşılamayacak bir şey değildir belki. yani doğrudan "sevmiyor beni artık" diye düşünmeyin eğer karşınızda çabalamaya açık birisi varsa. ki belli ki var, akışına bırakalım diyemez kolay kolay sizi sevmeyen bir insan.
umarım her şey gönlünüzce olur.
siz depresyonda olabilirsiniz dediğiniz gibi, orpheus'un dediği kan değerlerine baktırma, vitaminlere falan baktırma gibi şeyleri mutlaka yaptırın, bazı şeylerin azlığı çokluğu çoook şeyi değiştirebiliyor. psikolojik destek de iyi gelecektir her türlü. ilişki terapistinden önce sizin tek almanız belki daha iyi olur, eşiniz için o biraz toparladı demişsiniz ama sizin depresyonunuz (eğer varsa yani) ilişki terapisiyle çözülmez galiba, onu bireysel almak belki daha mantıklı olabilir, oradan sizdeki değişim ilişkinize belki yansır.
eşinizi zaten anlamaya çalışıyorsunuz sanırım, annelik zor, herkes aynı şekilde baş edemiyor. siz çok içe kapandıysanız bunalıyor hatta size sinirleniyor olabilir. çocukla en çok ilgilenen ebeveyn olmak zor. insan yanındaki kişi evden çalışıyor bile olsa evde olduğu için onu çalışıyor gibi görmeyebiliyor ve beklentiyi yükseltebiliyor. gıcık bir durum olabiliyor biraz. size sevgisi kalmamış gibi hissediyor olabilirsiniz, belki gerçekten çok azalmıştır sevgisi ama gerçekten sadece başka duygulardan, belki öfkelerden belki yorgunluklardan, sevgisi geri plana düşmüş olabilir. aşılamayacak bir şey değildir belki. yani doğrudan "sevmiyor beni artık" diye düşünmeyin eğer karşınızda çabalamaya açık birisi varsa. ki belli ki var, akışına bırakalım diyemez kolay kolay sizi sevmeyen bir insan.
umarım her şey gönlünüzce olur.
0
Şahsi fikrim; sorun eşinizde ya da sizde değil, koşullarınızda. Elbette bu durumun farkına varabilmeniz için psikolojik yardım alabilirsiniz (siz de eşiniz de). Ama ondan daha önemlisi çocuk anaokuluna başlayana kadar evde yardımcı olması. Siz de evden çalışmak yerine dışarıda çalışacağınız bir düzene geçebiliyorsanız çok faydası olur. Ancak akşama muhakkak evde olun, o çocuğun büyümesine el verin, emek verin. Boşanacak bile olsanız bunu yapmanız gerekir, bence.
İlk çocuğumuz doğduğunda annem, ablam, kocam hepimiz elbirliğiyle büyüttük, yine de akşamları uyutmak ve sabahları o uykusuzlukla işe gitmek bebek 8-10 aylıkken bana nurtopu gibi bir depresyona mal oldu. Minnacık bebeğe bağırdığımı hatırlıyorum "uyu artık, uyu" diye. İkinci çocukta yaşamadım bunu, ama ilkinde biz de öğreniyoruz maalesef.
İlk çocuğumuz doğduğunda annem, ablam, kocam hepimiz elbirliğiyle büyüttük, yine de akşamları uyutmak ve sabahları o uykusuzlukla işe gitmek bebek 8-10 aylıkken bana nurtopu gibi bir depresyona mal oldu. Minnacık bebeğe bağırdığımı hatırlıyorum "uyu artık, uyu" diye. İkinci çocukta yaşamadım bunu, ama ilkinde biz de öğreniyoruz maalesef.
0
Kendimden örnek vereyim 2.5 yaşında kızım var. Eşim ücretsiz izin aldı 2 sene baktı ama tükendi. Annelik gerçekten zor hele yeni dönem annelik çocuğun her şeyini düşünmek insanı yoruyor. Erkekte eşine yardımcı olmayınca iş zıvanadan çıkıyor. Aslında en kritik yerde destek olacak kişiler kaynana veya kız tarafının annesi. Ama iki tatafta yetersizse anne baba sıkışıyor. Ben y kuşağıyım eşimde öyle ikimizde özgür büyüdük kısıtlanınca ayarımız kaçtı. Ama bu hayata beni bağlayan kızım. Zaten çok hırslı biri değilsen hayattan beklentin bellidir. Bir istatistik görmüştüm çocuğunla maximum geçirebileceğin zaman çocuğun 18 yaşına kadar olan dönem. Yani çocuk 18 yaşında evden çıksa çocuğun geri kalan hayatının yüzde 5ine 10una tanık olabiliyorsun. Çocuğun en sevilecek en tatlı dönemleri 0 6 yaş daha ilerisi farklı kaygı ve sorunlar. Sizin sorununuza gelince evde durmak er kişi için gerçekten bunaltıcı bir durum yani evden çalışma zamanı uzak kalıp eşinize zaman vererek bunu aşabilirsiniz.
0
