[]
Kayıp sonrası sosyalleşince kötü hissetmek
www.eksiduyuru.com
Kafam dağılır, başka şeyler düşünürüm vs diye farklı şeyler yapmaya çalışıyorum. Bugün konsere gittim mesela, inanılmaz kötü hissettim. Nereye baksam önce onun olmadığını gördüm, kime baksam onun olmadığını fark ettim önce. Kalbimi söküp çıkarıyorlarmış gibi hissettim. Yalnızken de üzgünüm, aklım hep geçmişte, ama sanki daha iyi idare ediyorum. Sosyalleşmenin iyi gelmesi gerekmez miydi? Bu kafa nasıl dağılacak? Hep böyle hissedeceğim diye çok korkuyorum ya sanki bir daha hiç sağlıklı olamayacakmışım gibi geliyor. Sevdiklerime de uzun uzun baktığımı fark ediyorum, sanki her an kaybedebilirim diye fırsat varken hep bakayım diye düşünüyorum. Dışardan biraz garip görünüyorum sanırım. Gerçek gelmiyor gibi sanki çoğu şey, bilmiyorum psikolojim bozuluyor mu bozuk mu anlamıyorum. Düzeliyor dimi bunlar?
Kafam dağılır, başka şeyler düşünürüm vs diye farklı şeyler yapmaya çalışıyorum. Bugün konsere gittim mesela, inanılmaz kötü hissettim. Nereye baksam önce onun olmadığını gördüm, kime baksam onun olmadığını fark ettim önce. Kalbimi söküp çıkarıyorlarmış gibi hissettim. Yalnızken de üzgünüm, aklım hep geçmişte, ama sanki daha iyi idare ediyorum. Sosyalleşmenin iyi gelmesi gerekmez miydi? Bu kafa nasıl dağılacak? Hep böyle hissedeceğim diye çok korkuyorum ya sanki bir daha hiç sağlıklı olamayacakmışım gibi geliyor. Sevdiklerime de uzun uzun baktığımı fark ediyorum, sanki her an kaybedebilirim diye fırsat varken hep bakayım diye düşünüyorum. Dışardan biraz garip görünüyorum sanırım. Gerçek gelmiyor gibi sanki çoğu şey, bilmiyorum psikolojim bozuluyor mu bozuk mu anlamıyorum. Düzeliyor dimi bunlar?
öncelikle bu durumu aşmak için acele etmeyin, daha çabuk aşmak istemeyin ve zamana bırakın.
bu bir psikolojik sorun değil ki üzerine gitmekle çözülsün. kendinizi yormayın.
zaman ilaç olacak ama o zamanı tahayyül edemezsiniz. belki bir ay belki on yıl ama devam edeceksiniz.
sabredin sadece.
unutmak için başka şeyler yapmanız hep beyhude olacak. doğru zaman geldiğinde onun yokluğunu kabul edip, yine de varmışcasına hayata devam etmek isteyeceksiniz.
zaman, alıp götürecek bizi ve tüm endişelerimizi.
bu bir psikolojik sorun değil ki üzerine gitmekle çözülsün. kendinizi yormayın.
zaman ilaç olacak ama o zamanı tahayyül edemezsiniz. belki bir ay belki on yıl ama devam edeceksiniz.
sabredin sadece.
unutmak için başka şeyler yapmanız hep beyhude olacak. doğru zaman geldiğinde onun yokluğunu kabul edip, yine de varmışcasına hayata devam etmek isteyeceksiniz.
zaman, alıp götürecek bizi ve tüm endişelerimizi.
- ikiicidisibirkisi
(30.08.23 01:36:18)
hepsi düzeliyor merak etme. şuna bakabilirsiniz: "kayıptan sonra yaşam", vamık volkan.
"Gerçek gelmiyor gibi sanki çoğu şey"
öncelikle, kayıptan sonra "rüyadaymış gibi hissetmek" çok yaygın. bu çok normal bir şey.
ben aile yakınımı kaybettiğimde o gece evde tek olmak istemiştim, yalnız kalmak istemiştim. böyle şeyler de normal.
"sanki bir daha hiç sağlıklı olamayacakmışım gibi geliyor"
bu bana da böyle gelmişti. hatta "hiç atlatamayacakmışım gibi geliyor" şeklindeki mesajım whatsapp'ın kayıtlarında duruyor.
her şey geçiyor merak etme.
"Gerçek gelmiyor gibi sanki çoğu şey"
öncelikle, kayıptan sonra "rüyadaymış gibi hissetmek" çok yaygın. bu çok normal bir şey.
ben aile yakınımı kaybettiğimde o gece evde tek olmak istemiştim, yalnız kalmak istemiştim. böyle şeyler de normal.
"sanki bir daha hiç sağlıklı olamayacakmışım gibi geliyor"
bu bana da böyle gelmişti. hatta "hiç atlatamayacakmışım gibi geliyor" şeklindeki mesajım whatsapp'ın kayıtlarında duruyor.
her şey geçiyor merak etme.
- ahm1 (30.08.23 02:04:42)
2020 yılında Annemi kaybettim, hayatta en yakın arkadaşım, dostum, her şeyimdi. Yaşadığınız şeyler çok normal. Zaman her şeyi oluyor mu diye sorarsanız benim için olmuyor, olmadı. Her zaman bir boşluk olacak, her güldüğünüzde, ağladığınızda, heyecanlandığınızda hep bir eksik olacak. Bu his geçmiyor maalesef. Ben, beni gördüğünü, hissettiğini düşünüyorum o yüzden yaptığım her güzel şeyi yarısı onun yarısı kendim için yapıyorum diyorum. Hayatta olsaydı zaten yanımda olurdu, o anı paylaşırdı ve bu gibi ortamlarda asla mutsuz olmamı istemezdi diyorum. Çok zor, alışmak alışmamak değil de işte garip ya ben de pek anlatamadım öyle işte. :)
- maryjane (30.08.23 17:09:59)
her insanın başa çıkma yöntemi farklı. sevilen birinin kaybı sonrasında kafayı üç günde toparlayamazsınız. bu açıdan konsere gittiğiniz için üzülerek kendinize ekstra stres yaratmayın bence - belli ki keyif bile alamamışsınız, kendinizi suçlamayın. keyif alsanız da suçlamamalısınız zaten.
şahsen ben öldüğümde sevdiklerim beni iyi ansın ama kendi hayatlarından geri durmasınlar isterim. gerçekçi olmak gerekirse biz zaten gitmişiz yani... arkada kalan iyi ansın, iyi hatırlasın, kalbinde bir köşede tutsun. fazlasını istemenin veya beklemenin manası yok. kardeşimin eve kapanıp ağlaması neyi değiştirecek mesela, neye iyi gelecek? konsere gitse, bir anlığına bile "normal" yaşasa, düşüncesi "abim de burada olsaydı ne güzel olurdu" şeklinde olumlu bir şey olsa daha iyi olur.
yas süreci uzun bir süreç ve bence hayatın normal akışına tutunmaya çalışmak psikolojik açıdan en doğrusu. evet konsere gittiğiniz için acınız azalmaz ama tamamen eve kapanır ve "bu durumda şu mu yapılır" zihniyetiyle hareket ederseniz boş yere kendinizi daha çok üzmüş, girdaba kapılmış olursunuz.
biz babamızı geçen sene euroleague finalinden birkaç gün önce defnetmiştik. onun mezarının olduğu şehirdeydik hala. anadolu efes kazanınca kardeşimle birbirimizin üstüne atlamıştık resmen, çok güzel bir andı. babamı unutmuş muyduk? hayır. hayatımızın en güzel günlerinden biri miydi? tabii ki hayır. ama sonuç olarak biz o iki saatte kafamızı biraz dağıtıp iyi hissedebilmiştik. babamın da aynısının olmasını isteyeceğinden hiç şüphem yok. öteki hayat inancım yok ama öyle bir şey varsa babam bize bakıp gülmüş, "oğlum ne cins adamsın daha dün öldük bismillah!" demiştir. belki biraz içerlemiştir ama sevinmiştir yine de.
şahsen ben öldüğümde sevdiklerim beni iyi ansın ama kendi hayatlarından geri durmasınlar isterim. gerçekçi olmak gerekirse biz zaten gitmişiz yani... arkada kalan iyi ansın, iyi hatırlasın, kalbinde bir köşede tutsun. fazlasını istemenin veya beklemenin manası yok. kardeşimin eve kapanıp ağlaması neyi değiştirecek mesela, neye iyi gelecek? konsere gitse, bir anlığına bile "normal" yaşasa, düşüncesi "abim de burada olsaydı ne güzel olurdu" şeklinde olumlu bir şey olsa daha iyi olur.
yas süreci uzun bir süreç ve bence hayatın normal akışına tutunmaya çalışmak psikolojik açıdan en doğrusu. evet konsere gittiğiniz için acınız azalmaz ama tamamen eve kapanır ve "bu durumda şu mu yapılır" zihniyetiyle hareket ederseniz boş yere kendinizi daha çok üzmüş, girdaba kapılmış olursunuz.
biz babamızı geçen sene euroleague finalinden birkaç gün önce defnetmiştik. onun mezarının olduğu şehirdeydik hala. anadolu efes kazanınca kardeşimle birbirimizin üstüne atlamıştık resmen, çok güzel bir andı. babamı unutmuş muyduk? hayır. hayatımızın en güzel günlerinden biri miydi? tabii ki hayır. ama sonuç olarak biz o iki saatte kafamızı biraz dağıtıp iyi hissedebilmiştik. babamın da aynısının olmasını isteyeceğinden hiç şüphem yok. öteki hayat inancım yok ama öyle bir şey varsa babam bize bakıp gülmüş, "oğlum ne cins adamsın daha dün öldük bismillah!" demiştir. belki biraz içerlemiştir ama sevinmiştir yine de.
- mark greg sputnik (30.08.23 17:29:44)
1
