kaybınız için üzgünüm, başınız sağ olsun.
en az altı ay yas tutun, tutmanız hem normal hem de gerekli.
bu süreç bir seneyi geçerse profesyonel destek alabilirsiniz.
ilk zamanlardan sonra bazı ritüeller geliştirerek bu süreci gün içinde sınırlandırabilirsiniz.
mesela evinizde bir köşeye onun fotoğrafını koyabilir, günün belli bir saatinde de o köşede onunla konuşabilir, dua edebilirsiniz.
ya da akşamları onun için bir mum yakabilirsiniz.
ya da onu anmak için birlikte yapmaktan hoşlandığınız bir şeyi tek başınıza düzenli olarak yapmaya devam edebilirsiniz.
ayrıca yazmak her zaman iyi gelir.
bu tip ritüeller yas sürecinin de sağaltımı için iyi olur, yani acınızı hayatınızın genelinden alıp belli bir yere kanalize etmiş olursunuz ve yine birlikte veya onun için bir şey yapmış olma hissini yaşayacağınız için acınız da zaman içinde hafifler.
yas normal ve kaçılmaması gereken bir süreç, o yüzden bir süre böyle yaşamanız normal.
sonrasında dediğim gibi, kendinizi de biraz disipline ederek bu süreci daraltmaya başlarsınız.
başınız sağolsun.
yas sürecinin aşamaları var, özellikle psikologlar ve/veya psikiyatristlerin yayınlarından, videolarından vb. araştırmanızı öneririm. yaşadığınız süreçle ilgili sizi kısmen rahatlatacaktır ilk etapta.
çok klişe geliyor insana bu dönemde böyle öneriler almak ama ben 4 vefat yaşadım ailemde çeşitli dönemlerde, çeşitli şekillerde, hepsinde de çok faydasını gördüm bunların;
* gündelik rutinlerden mümkün mertebe kopmamaya çalışmak
* alkol, sigara, aşırı kahve tüketimi vb. şeylere başvurmamak
* ağlaya ağlaya da olsa o kahvaltıyı yapmaya, duşa girmeye, işe gitmeye çalışmak. es vermeniz gerektiği hallerde de bunları sınırlandırmak. misal tamam 2 gündür öğünleri atladım, ağlamaktan da başım ağrıdı, hadi bakalım bu sabah yürüyüşe çıkıyorum, ardından da normalde çok sevdiğim sağlıklı bir yiyeceği yiyorum gibi gibi.
* kendinizi meşgul etmek, kitap (dikkatin mi dağıldı geri dön o 3 sayfayı yeniden oku, çizgi roman dene, öykü dene), fiziksel egzersiz (her zaman çok faydasını gördüm böyle dönemlerde), sana iyi gelen arkadaşlarla bu konu dışında sohbetler etmek (konu bu noktaya geldikçe değiştirmeye çalışın, arkadaşlarınızdan da rica edin ya da konuşmanın seyrini o kişiyle ilgili iyilik güzellikler, komik anılara çekin)
çok klişe ama zaman her şeyin ilacı, artık o mezarlıklara ayrı ayrı giderken kahrolmuyorum, tersine gerçekten onları ziyaret ediyorum gibi hissediyorum, mezarlıklarla ilgileniyorum, inancım yok dua etmiyorum ama biraz sohbet ediyorum, komik ve güzel anıları hatırlamaya çalışıyorum gibi gibi.
melankolik bir mizacınız varsa daha rasyonel bir yerden bakmaya çalışmak böyle süreçleri seyreltmekte en önemli etken bence. yasınızı ertelemeyin, bastırmayın, doğal bir akış içinde yaşayın ama bu halin içinde de kaybolmayın, savrulmayın. o farkındalığınız hep açık olsun, kontrolü kaybetmeye başladığınızı hissederseniz de bir uzmandan destek alabilirsiniz.
ayrıca sohbet etmek isterseniz bir mesaj kadar yakınım.
