eskiden biz de ablamla hiç anlaşamazdık. kavga ederken kapı kırmışlığımız dahi var. sonrasında durulduk ama. bu da yaklaşık olarak ikimizin de yetişkin olduğu (benim yetişkin olmaya başladığımı düşündüğüm) yaşlara denk geliyor. zatn 5 yaş var aramızda. aynı evde iken anlaşamıyorduk mesela, o evlendi gitti, anlaşmaya başladık.

Ben de birbiriyle anlaşamayan kardeşleri anlamıyorum. Düşman gibi nefretli falan tuhaf geliyor. Biz acayip iyi anlaşırız, her şeyimizi paylaşırız. Çok da düşkünüzdür birbirimize. Siz gibi başkaları da var tabi ki.

kız kardeşimle ben de anlaşamıyorum maalesef. çocukluğumuzda ailemden dolayı düşman olduk resmen birbirimize. sürekli bizi kıyaslamaya başladılar, dede-nineler bizi çekiştirmeye başladı, kız kardeşine abilik yap baskıları felan, düşman olduk sonra ister istemez yok yere. şu anda öyleyiz büyük ihtimal geçmişten kalan travmalar ikimizi de bir şeyleri değiştirmek için motive etmiyor.

ama küçük erkek kardeşimle, -bana göre- iyiyiz baya. kardeş, aileden nefret eden insanları anlamazdım cidden insan nasıl yapabilir böyle bir şeyi derdim.

yaşayarak öğrendim, biriyle düşman biriyle dost oluyorsun işte. ailen, akrabaların zaten direkt düşman.

Benim abimle aramda 8 yaş var, o yüzden uzun bir süre bir muhabbetimiz yoktu. Hayatın alakasız evrelerinde olduk hep, ben ortaokul okurken o üniversitede falan. Paylaşabileceğin bir şey yok haliyle. Benim ergenlik nöbetleri geçirdiğim sırada, liseye başladığımda yurt dışına gitti, üniversitenin 2. senesinde döndü geri. Ondan sonra iyi kötü muhabbet edebilmeye başladık. Şimdi ben artık yirmili yaşlarımın ikinci yarısına geldim ve baya iyiyiz.

Etrafımdan gördüğüm kadarıyla yaş farkı az olunca artık rekabet hissinden mi bilemiyorum, kardeşler arası problemler daha çok oluyor. Erkek çocuklarında otorite kavgası, kız çocuklarında da kıskanma oluyor bazen benim gördüğüm. Bizim örnekte yaş farkı büyük olduğu için abim hep bir nevi ikinci baba figürü gibi bir şey oldu ister istemez. Karakteriyle de alakalı tabii ama o tarz bir figürle zaten problem yaşamak zor. Yol gösterici gibi bir şey oldu benim hayatımda, rol model bir karakter oldu. Süper bir adam valla seviyorum.

Az yaş farkı da mutlaka sorun olacak demek değil. İki tane kuzenim var, aralarında 2 yaş var. Adamların biri 30 diğeri 32 yaşına geldi, eskisi kadar olmasa da hala bir otorite çatışması var heriflerin arasında. Ama çok yakın bir arkadaşımın da kendinden 2 yaş küçük kardeşi var, hiçbir problemleri yok.

Abim, ablam ve ben yaş olarak çok yakınız birbirimize. 81, 82 ve 84 doğumlu. Çocukken de çok iyi arkadaştık, üniversitede hepimiz aynı okula gittik vs. Çok iyi geçiniriz ama açıkçası, aileden böyle gördük. İyi anlaşamama gibi bir seçeneğimiz olduğunu düşünmedik hiç. Tabii ki hayatın çeşitli evrelerinde gelişen olaylara göre ablamla ben veya abimle ben veya abimle ablam aynı fikirde olup diğerini çekiştiriyoruz, ama o da insanlıkla gelen bir default hal bence; her zaman herkesle aynı fikirde olmak mümkün değil. Çok önemli konularda anlaşmazlığa düştüğümüz oluyor.
Şimdi şimdi hepimiz şehrin başka bir köşesinde yaşadığımızdan sık sık görüşemiyoruz ama sürekli iletişim kurarız.

Ablayım. 85-87-94 doğumlularız. İki kardeşim de erkek ve ortancayla yaşlar yalın olduğu için ilk çocukluk dönemindeki evcilik kavgalarımızı saymazsak bu zamana kadar hiç kavga etmedik. Hep çok sevdik birbirimizi, destek olduk. Bunu ne sağlıyor bilmiyorum ama kardeşimi sevmemek, rakip görmek vs hiç olacak şeyler değil gibi geliyor bana.
Onlarda da öyle olduğunu hissediyorum, birinin paraya ihtiyacı olur birimiz destek oluruz, gönül işi olur dert ortağı oluruz vs. Aileyle ilişkilerimizde de birbirimize destek oluruz.
Eşim tek çocuk, annesi de öyleymiş. Babadan da bir halası var onunla da görüşmemiş hiç. Sırf bizim ilişkimizi sevdiğinden iki çocuk yapalım kardeşli olsunlar diyor.

Kendimi bildim bileli kardeşimle anlaşamam. Başıma iş açması, canımı sıkması ve aileyi maddi manevi zarara sokması dışında hiçbir faydası yok kendisinin. Hatta onun bu mal tavırları neticesinde ailemiz dağıldı desem yeridir. Doğru düzgün bir paydaşımız olmadığından ve yukarıda belirttiğim sebeplerden sokaktaki herhangi birinden daha uzaktır kendisi bana.
Bir iki yaz evvel komaya girdi, doktorlar bu noktadan sonra kurtulması zor beklemeyin dedi. Normalde her başıma iş açınca geberse kurtulsam dediğim kardeşim için gözümün yaşı kurumadı, gözüme uyku girmedi, imana geldim dua ettim. Bu tepkiyi ben dahil tüm çevrem benden beklemiyordu tabi. Hea sonra ne oldu zor zamanlar geçti, bizimki yine eski haline döndü yine aynı duruma geldik. Bir daha aynı durumu yaşasak ne yaparım bilmiyorum. Ama şu tecrübeler doğrultusunda tek söyleyebileceğim hiç kardeşim olmamasını tercih edeceğim olurdu.