Benim bu. Öyle sakın öyle cevap vermeden oturuyorum ki karşımdaki çıldırıyor.
Önceleri çok bağırdım, çağırdım. Sinirlenince cevap veriyordum, anlayana kadar kendimi paraliyodum. Sonra ellerim titriyordu, ağlıyodum sinirden.
Sonra birgün fark ettim ki sen sinirlendikçe kendine yapiyosun. Sonra bir de şunu da deseydim bunu da deseydim diye dert edip bir de öyle taşıyorsun.
Bıraktım, kim ne derse desin taş gibi oturuyorum, öyle sessiz kaliyorum ki karşımdaki daha çok sinirlenip çıldırıyor.
Aslında en büyük kötülük bağırıp çağırmak değil sessiz kalmak en fenası. O günden sonra susuyorum.
0