(bkz: misanthrope)

Mutsuz olduğu için kendini suçlu ve başarısız hissediyor ve bu sebeple insanlardan uzak duruyordur. Bunun sonucunda muhtemelen daha da mutsuz ve dibe çökmüş bir insan olur.

mutsuzken insanlar hiç çekilmiyor.

zaten insanlar hiç çekilmiyor? daha mantıklı bişey bilmiyorum bundan başka. çogzel yapmış, ben de yapıyorum.

Soruda bir çelişki var...
Mutsuz olan kişi çözümü dışarıda arama çabasına girmez. Yani izole etmek istemesi mutsuz kişiden beklenen bir davranış. Ama sen bunun istisnai olduğunu mu düşünüyorsun?

@benaslindayohum
yanlış ifade etmişim farketmemiştim. "İzole halinden mutlu olmadığı halde" desek daha doğru olur sanırım. Düzeltiyorum.

Hm. Geçen seneye kadar kız arkadaşımdan iğrenç bir şekilde ayrılmıştım ve bunu bir seneden uzun bir süre aşamamıştım. Bu süre zarfında master yapıyordum ama bu konu ve daha birçok farklı nedenden ötürü ilgimi yitirdim. Yoğun bir şekilde spor yapıp çokça film dizi izleyerek aylarımı geçiriyordum. Bir süre yurt dışı iş mülakatlarıyla uğraştım ama istediğim sonucu alamadım. Hayatımdaki tek güzel ve düzenli şey ailemdi ama birçok şeye geç kalmış olmanın rahatsız edici hissi sebebiyle ekstrem bir değişiklik yapmam gerektiğine karar verdim. İş bulup Ankara'dan İstanbul'a taşındım. Hayatım epey değişti. Ailemi özlüyor olsam da tek yaşamanın özgürlüğü ve sorumluluğu hoşuma gidiyor. İnanılmaz dağıttığımdan, her gün ayrı insanlarla tanıştığımdan filan değil. Evde yalnızken birkaç kadeh şarap içmek, arada uzun süredir görmediğim biriyle buluşup konuşmak güzel. Kendimi herkesten izole etmedim ama 2016-2017 arasında görüştüğüm kişilerin %90'ından filan ettim. Kızı ve yaptıklarını hala aklıma takıyorum ama daha az. Geçen uyumadan önce Whatsapp'a yeni koyduğu fotoğrafa 1 saat dalıp gittim mesela ama olur o kadar. Master'ı da gereğinden fazla sündürdüm, tezi sunup aradan çıkarsam bitse gitse diye düşünüyorum ama ilginç bir danışmana denk düştüm. O işi de halledebilirsem bir iki puan daha mutlu olabileceğim.

Çok sebebi olabilir...
Mutsuzluk bakımsızlık getirir beraberinde, bu yüzden bile uzaklaşmak ister insan

Çözümün iletişim halinde olduğu insanlardan gelmeyeceğinin farkındadır, yeni kişiler için arayışa girmeye cesaret edemez

Önce kendi yapımı özetleyeyim, sonra neden bunu tercih ettiğimi anlatayım. Kalabalık bir çevrem vardı, sevdiğim insanlarla beraber vakit geçirmeyi severdim ama yine de yalnız yalmayı sevdiğim şeyler olurdu. Ama “yalnızlık” hissi beni mutlu etmezdi. Ta ki hayatımın en zor döneminde en sevdiğim iki insan beni çok üzene kadar...
Mevcut durumumda tek yaşıyorum, ailemden ve akrabalarımdan hatta arkadaşlarım da uzakta yaşıyorum. Başta nasılsın sorusuna iyiyim demek riyakar hissettiriyordu bana. O yüzden daha az iletişime geçtim. Sonrasında da etrafımda insan varken onlardan beklenti içine girdiğimi farkettim. Beklentiden kastım burada, benim için bir şey yapmaları değil. Bir güzel söz, bir hoş tavır. Kibar insan davranışları yani. Ama öyle olmuyor, herkes o kadar kendi derdine düşmüş ki, benim kafamdaki arkadaşlık tanımından fersah fersah uzaktalar. Bir süre sonra kendi derdimi unutup, bir de onların derdini dert edinmek, bana davranışları karşısında beni yormaya başladı. Onlardan da vazgeçtim. Vazgeçmem beni neden üzmedi? Çünkü asla hiçbir konuda kimseye ihtiyacım olmadı son 1.5 senede.
Dönemsel olduğunu düşünüyorum ama ben. Yeniden güvenmeye başlarsam biraz daha kalabalık çevre beni rahatsız etmez. Şu an mevcut çevrem oransal olarak jack of hearts’ın tarif ettiği ile aynı.