zor bir durum öncelikle ama ne olursa olsun bence geçinemeyen anne ve babanın yanında büyümesinden daha iyidir boşanmak her gün anne ve babasının tartışmasına şahit olarak büyümek çok iyi bir şey değildir diye düşünüyorum. siz onla daha çok vakit geçirerek bu zor zamanı atlatabilirsiniz diye düşünüyorum.

zor süreç Allah hepinize güç versin +1
denklemciye katılıyorum aile içinde bir sıkıntı varsa çocuğun bu sıkıntıları görmesindense nispeten görmemesi daha iyidir.
çocuğum yok bu konuda size nasihat vs vermek zaten haddim değil, çocuğunuzu sürekli arayın ve motive edin derslerine yoğunlaşması, arkadaş çevresi edinebilmesi için okula uyum için ona biraz dışardan destek olmaya çalışın.

Bu konuda anneniz dayısı teyzesi ne de çok iş düşüyor. Her ne kadar imkansız olsa da ona yokluğunuzu hissettirmemeye çalışmalılar.

Çocuğunuz için bugünlerde aldığı destek kendine güven duygusu bağımsızlık duygusu gelecek için çok faydalı da olabilir zararlıda olabilir bu tamamen çocuğunuzun karakterine bağlı.

@basond okula ve arkadaşlarına çok çabuk alıştı, o konuda sıkıntı yok.
Tek sorun bizi ozlemesi ve yoğun ders programı. Çünkü bu yıla kadar çok rahat öğrencilik geçirdi ve bu rahatlık beni çok geriyordu.evde olsa boş ve asosyal birey olacak.
Çok duygusal yapısı var beni düşündüren konu bu.

Ailem ellerinden geldiğinin fazlasını yapıyorlar biliyorum, kendiside mutlu onlarla.

@denklemci haklisin artık h.içinde de bir günbile olsa gidip kalicam yaninda,en azından alışıponu mutlu gorene kkadar.

merhaba.

çocuğum yok ama naçizane fikrimi yazayım.

eminim ki siz de oğlunuzun yanınızda kalmasını, her akşam okuldan döndüğünde onu görmeyi isterdiniz. eğer böylesinin daha iyi olacağından emin olmasaydınız onu annenizin yanına göndermezdiniz. ve aklı başında bir anne "bence böylesi daha iyi olacak" dediyse, diğer bütün ihtimalleri düşünüp elemiştir zaten ve öylesi gerçekten daha iyi olacaktır. içinizi ferah tutun.

7. sınıfa giden bir çocuk sizin için çok küçük belki ama haftaiçi annesinden uzak yaşamak için çok küçük değil. 12 yaşında bir çocuk; hem aklında, hem de bilinçaltında sizin onun iyiliği için onu bıraktığınızı hem davranışlarınızdan, hem annenizin ve kardeşlerinizin ona gösterdiği ilgiden ve sevgiden anlayabilir.

ben de 8. sınıfı bitirdikten sonra annemi babamı bırakıp istanbul'a geldim okumak için. benim gibi 48 (kırksekiz) kızla birlikte aynı "odayı" paylaştık geldiğim ilk sene boyunca. her kızın ailesinden ayrı kalmaya verdiği tepkiler farklıydı. kimisi güçlü durup gıkını bile çıkarmadı, kimisi derslerine, kitaplarına sarıldı onlarla unuttu ailesine duyduğu özlemi. çok büyük bir çoğunluğu da okulu dersleri boşverip ilk dönemin sonuna kadar her gece, ama her gece "yapamayacağım" diye ağladı. gece ışıklar kapandıktan sonra saatlerce teselli ettiğimiz (yani sarıldığımız, elimizden başka bir şey gelmiyordu) arkadaşlarımız vardı. o yurda bugün gitseniz manzara eminim gene aynıdır. içiniz acır annem diye ağlayan 14 yaşındaki kızları görünce. ay çok acıklı oldu, kemalettin tuğcu romanına döndürdüm pardon =) neyse yani hepsi okudu etti ve mutlu insanlar olmuşlardır eminim. ben oldum en azından. oğlunuz da olur.

bir de oğlunuz şu anda sizin onu ne kadar özlediğinizi ve bu duruma üzüldüğünüzü fark edemiyor olabilir. sanıyordur ki sadece o sizi özlüyor, siz de onun üzülmesine üzülüyorsunuz. ama gelecekte bir gün aslında sizin onu bırakmanızın asıl sizin için ne kadar zor olduğunu anladığında size teşekkür edecek. mesela annem beni o yurda bırakırken hiç belli etmese de nasıl da içi sızlamış olmalı. ben o zaman bunu anlayamamıştım ama şimdi onun için benden ayrılmanın daha zor olduğunu ama daha iyi bir geleceğim olsun diye bensizliğe katlandığını görebiliyorum.

oğlunuz da aslında her zaman onun yanında olduğunuzu ve önceliğinizin o olduğunu hissettiği sürece iyi olacaktır. üzülür özler falan ama bir şekilde halleder. hem ne mutlu ona ki onu kendi çocuğu gibi seven, ilgilenen insanlarla birlikte yaşıyor.

@istanbul gerçekten bu kararı alana kadar çok düşündüm, elimde olsa bunu çok uzun zaman önce yapardım ama sanırım en doğru zaman bu yıldı.

istabul kanatlarimin altında' +1
benzer durumu ben de yaşadım. biz daha kalabalıktık. yapamayıp geri dönen bir iki kişi oldu, bir süre ağlayanlar oldu sonra onlar da duruma alıştılar. Hiç ağlamayan çoğunluktaydı. Hepimizde ara ara gariplik çökme, eve gelince gitmek istememe, özlem oluyordu yine de.

Her çocuk olaylara farklı tepki veriyordan hareketle çocuğunu en iyi sen tanırsın, ilerde atlatamayacağı izler bırakabileceğini öngörüyorsan kararını değiştirmeyi ya da şimdiden uzman danışmanlığı düşünebilirsin.
Bence bunlar için erken, ayrılığınız henüz bir ayı bulmadı bile. Duygusal, özlemle geçen haftasonları beklenen bir durum. Tersi anormal olurdu.

Bir de çocuğun kendi ile ilgili kararlarda söz hakkının olması bu gibi durumları olumlu karşılayıp, olumsuzluklarla başetmesini sağlar.
Kararı birlikte mi verdiniz, senin kararına mı uyum gösterdi bilmiyorum.
Karar sürecine katılmadıysa bunu konuşmanız çok iyi olur. Bir süre durumu gözlemleme olanağı da oldu. Yalnız bunu duygusal anlarınızda yapmayın ikiniz de çuvallarsınız. Mesela bir başarısının ardından yapmakla "seni çok özlüyorum" sarılmasının ardın yapmak farklı sonuçlara yol açabilir.
Bir de birlikte karar aldıktan sonra sende tereddüt hissetmesin. Senin tereddütün tutumun ona da yansır.

@hayat aklını ...karariri birlikte aldık, daha doğrusu ben onerdim istermisin diye o da isterim dedi ve büyük mutlulukla gitti.şimdi dediğin gibi veri adim atmamak için taviz vermeden sürekli konuşuyorum.o da alisicam daha yeni başladığım için böyledir belki diyor ama duygusal oldugu icin daha da derin yaralar açar mı bu kararim onda diye bugün iş yerine zor geldim.

Sabah midem bulanıyor derken ben gitmeliyim dedim çıktım. Çok koruyucu bir anne oldum ve bu durumda hoşnut değilim,biraz basının çaresine bakabilmeli diyorum,sonrada çok mu küçük haksızlık mı ediyorum demekten geri duramiyorum.

O denge hep zor olmuştur bu yaşlar daha bi zor oluyor.

Ben böyle durumlarda bazen tersine taktik uyguluyorum. "İstersen tabii vazgeçebiliriz, bu senin hayatın ben sana yönderlik etmek için buradayım, ne yapmak istiyorsun onu konuşalım vb "diyor ve konuşma için süre koyuyorum. Bir süre düşünelim, iyice tartalım haftaya bunu konuşuruz gibi.

Şimdi sen iş yerinde kafanın bi tarafında kıymık gibi onu düşünerek geçireceksin o zamanının %90'ını okulda arakadaşlarıyla mide mulantısını unutmuş hahaha hihihhi geçirecek. Biz bunu göremiyoruz da ayrım ondan zor oluyor. Şimdi öğle tatili, olanağın varsa git gizliden gözlemle, bak.
Sana en iyi done sen olmadığında ne yaptığı, nasıl davrandığı olsun. Çocuklar anneye mızmızlanır çünkü şevkat isteklerini doyurmak isterler.
Arkadaşlarıyla tanış, onlarla neler konuştuğu hakkında bilgilenmeye çalış. Daha çok dert mi yanıyor, dert mi dinliyor, şaka mı yapıyor, neler konuşuyorlar. Çocuk hakkında en iyi donelerden biri de arkadaşlık ilişkileri oluyor.

İyice gözlemleyip donelerini çoğalttıktan sonra ters psikoloji mi yapacaksın, kesin tavır mı sergileyeceksin, kararını mı değiştireceksin... ne yapacağına karar vermek daha sağlıklı olur.

Dun bu şekilde konuştum ama biraz sert oldu.bu gidişle gelecek yıl bu okulda olmucaksin sanırım dediğimde çok üzüldü ve 'alisicam daha yeni başladım' demeye başladı. Artık nasıl konusacagimi
kestiremez duruma
gelmistim çünkü.

Gitme şansım yok ama kardeşim okulda öğretmen olduğu için o gözlemleriyleuyumu ve aarkadaş ilişkileri çok iyi diyor.
Çok haklisin yarın akşam tekrar gitmeyi düşünüyorumve uzun uuzun yine konusucam.buz hep konuşarak geldik bu zamana,farkındayım artık uzun uzun konuşamadığı için benimle,bu bunalımı yaşıyor.

valla cocugunuzun zorlanmasi guzel bir sey. destek olun. ileride özgüveni yüksek bir birey yetiştirmiş olursunuz. hayat hep zor.