Felsefi anlamda ağır ve derinlerden biri değil. Ancak popüler kültür altında ezildiği kadar da boş, beleş bir akım değil. Yabancılaşma, insanın bireyselleştirilip izole edilmesi ve insanın bir şeyi değiştirmeye gücü kalmadığına ilişkin bir duygulanım ile doğuyor. 19.yy'da bu hisler ilk kez bu kadar güçlü hissediliyor (özellikle endüstri devrimi sonrası insanın sokakta-bulvarlar ve hızlı ulaşım araçları-, evde-aile ve akrabalık yapısındaki dönüşüm-, ve işte-kapitalist işbölümü- yaşadığı deneyimler). Zirvesini dünya savaşları dönemindeki karamsarlık ile yapıyor.

Şunu hatırlatmak gerekir ki, varoluşçuluk tumblr gençliğinin aksine bu çıkmaza bir kurtuluş bulmaya çalışmakta; dostoyevski, kafka gibi isimler dahil. Mesela sartre'ın radical freedom ve marxism/existentialism karması çabaları; camus'nün sisifos söyleni incelemesi ve kierkegaard'ın tanrısal jeste işaret etmesi hep bu kurtuluş çabalarının ürünü.

Dostoyevski ve Kafka'nın neredeyse bütün romanları, Kaufmann'ın varoluşçuluk üzerine kitapları, Sartre'ın varoluşçuluk ve hümanizm (varlık ve hiçlik kitabı oldukça ağırdır) ile edebi eserleri, camus'nün en başta sisifos söyleni olmak üzere bütün eserleri ve beckett'in bütün eserleri okunabilir. Kierkegaard bana hep ağır gelmiştir ancak kaygı kavramı ve ölüme kadar hastalık okunabilir. Edebi olarak, felsefede olduğundan daha güçlü olduğu oldukça açık.

Sartre'ın bir yerde bir sözünü okumuştum, gençliğimde etkilendiğim bir akımdı ancak şuan benim için sadece edebi bir düşünceden ibaret demişti ne kadar doğru bilmiyorum. Kierkegaard'ın baştan çıkarıcının günlüğü ne kadar önemli bir eserdir? Çünkü bitirdikten sonra bu düşünceyi dikte ettiğimi zannettiğim bir kitaptır. Basitten anlaşılmaza doğru küçük bir liste işime yarayabilir bu durum için.

baştan çıkarıcının günlüğü either/or (kierkegaard'ın en önemli eseri) kitabının içindeki bir bölüm. Türkçeye ayrı çevirmişler sanırım. Bence kitabın tamamını okusan daha güzel olur.

Sıralama nasıl yapacağımı bilemedim açıkçası şu an. İstersen sisifos söyleni ile başla. Daha sonra sartre'dan varoluşçuluk ve hümanizm'i oku. Araya kaufmann'ın dostoyevski'den sartre'a varoluşçuluk eserini sıkıştırabilirsin. Bunun ardından ise kendini edebi okumalara ver; dostoyevski, kafka vd.

Sartre'ın o sözünü bilmiyorum ama gerçekten de bir yönüyle öyle. Varoluşçuluk bir tepki olarak doğduğu liberal düşüncenin metot olarak peşine düşmüş durumda. Ontolojik (felsefi anlamda) ve metodolojik (sosyolojik anlamda) bireycilikten kurtulamadığından; karşı çıktığı liberal bireyciliği sürekli yeniden üretmekte (kapitalist düzen karşısında yer alıyormuş gibi gözüken hipster, gothic vb. akımlar bunun bir örneği). Ancak yukarıda felsefi varoluşçuluğu eleştirdim. Edebi varoluşçuluk kesinlikle böyle bir hataya düşmüyor (nitekim geç dönem sartre için de geçerli bu durum). İşte bu sebeple listenin en üst sıralarında dostoyevski ve kafka olsun.