Ekşi Duyuru

Giriş: Tüm kardeşler memlekete gittik. Annem grip belirtilerine sahipmiş. Meğer bir hafta önce sülalece bir yemek yemişler.

Yemekte bulunan herkes sırayla covid olmuş. Babam da bunu bize yola çıkmadan söyletmiyor. Biz habersiz şekilde evlerine geliyoruz.

Gelişme: Ben oradayken tüm ısrarıma rağmen babam annemi hastaneye pcr için göndertmiyor. Sadece annemi bizden ve kendinden uzak tutmaya çalışıyor.

Sonuç: İki hafta tatil sonunda şehirlerimize döndük. Ben de, ablamın eşi de, iki gün demeden rahatsızlandık. İkimiz de pozitif çıktık. Karantinaya girdik.

Ablam aşısız. Astım hastası. Ben de ağır bir akciğer rahatsızlığı geçirdim daha önce.


Babamın bu yaptığı harekete ne demeli?

olacağı varsa olur deyip kağıt üzerinde kötü gözüken ama hayata olumsuz yansımayan bütün bilinmesi gereken özellikleri en başta söylemek mi yoksa konu açıldıkça tanıdıkça mı anlatmak lazım
mesela eski evlilik
ya da sağlıkla ilgili şeyler, gözlük yerine lens kullanmaktan, dalak olmamasına
ya da geçmiş psikolojik travmalar

şimdi kişiye göre değişir de
ya da tanışılacak kişiyi bunlara göre filtrelemek?

Günaydınlar


Erkek arkadaşıma sevgililer günü icin alacağım, sizce hangisi daha kullanışlı olur

Teşekkürler :)


1- ty.gl
2- ty.gl
3- ty.gl

Merhaba,

Avukat bir kuzenim var.Asla dinlemeye tahammülü yok.Kendi hep konuşsun.Ama asla beni dinlemek istemiyor.Toplumda nasıl davraniyor pek bilmiyorum.

Sürekli olarak aslinda beni rahatsız eden bir tavrı var.Saygisiz ve bencil bir tutum sergiliyor.Ama asıl sorun şu:ben aslinda buna tahammül edemesemde istediğim tepkiyi sırf akraba zaten senede bir kaç kez görüyorum diye tutuyorum.Kendime saygisizlik yapiyorum.

Ben alttan aldıkça o saygılı davranir görünüp,saygısızlığın dozunu farklı şekilde dozunu arttıyor.

Babamın misafiri olarak görüyorum aslinda.Cok uzak bir akrabalık ilişkimiz var zaten.

Yarın bizim bulunduğumuz ilçeye gelecek.14 saatlik bir yoldan.Pandemiyi bahane ederek,gelemem size ama geldiğimi bilin istedim demis babama.Ama beni aramadı.Ben de gelecekmis diye aramadım.Ama yarın beni arayacak eminim.

Asla buluşmak istemiyorum.Kendisi biz onun yaşadığı şehre ,gittigimizde her seferinde bir bahaneyle bulusmuyor.

Ama bulunduğumuz yer tatil yöresi olduğu için, bedava tatil icin geliyor buraya.Gecen sefer geleceğini söylediğinde gel asla demedim.

Ama kendi yaptığını anlasin diye;tam nasıl bir tutum sergilemeliyim sizce?1.Telefonu kapatayım? 2.Telefonu görmezden geleyim.3.Acip musait olmadığımi söyleyeyim.4.Sizin kendi seçiminiz ne olurdu?

Motive kalabiliyor musunuz? ben zorunda olduklarım dışında geleceğim için bir şeyler yapmaya başladığımda sürdürmekte çok zorlanıyor ve genelde yarım bırakıyorum. buna rağmen çok iyi kariyer yaptım. bu sürekliliği sağlarsam her şey mükemmel olacak biliyorum ama olduramıyorum. sizce çözümü nedir? siz yapabiliyor musunuz? nasıl?

Bir konuda objektif olamadığım için yardıma ihtiyacım var.

Etrafınızda çift olarak aynı evi paylaşan çiftler var mı? Aynı zamanda birlikte yaşama şansı olmadığı için evlenmeyi tercih eden çiftler? Oransal olarak merak ettim.

Ben uzun süre partnerimle birlikte yaşadığım ve etrafımda da benzer çiftler gördüğüm için normal, olması gereken buymuş gibi geliyor.

Buradaki kasıt; görüşme öncesi/iş görüşme evresine gelene kadar yürütülen ön iletişim süreci. Soruma kendi cevabım olarak da ben eşleştiğim kadınlarla sıklıkla anlaşamıyorum, hakikaten elektriğim çok zor tutuyor birileriyle.

Yazı dili zaten yapısı gereği soğuk olan bir şeydir, üzerine bir de hep soğuk tavırlı, zorla konuşur gibi insanlara denk gelince direkt düşüyorum. İnsanlar mutsuz ve agresif.

Bende durumlar pek parlak gitmiyor yani. Siz bu tür mecralardan konuştuğunuz kişilerle kolay uyum/anlaşma denk getirebiliyor musunuz peki?

hiçbirine de söylemedim. ama inanılmaz yük olmaya başladı. benim annemin mental bir hastalığı var ve bana da biraz yansıdı sanırım. kendime hiç güvenim yok, duygularımı ifade etmekte çok zorlanıyorum ve yanında rahat hissedemediğim biriyleysem yanımdaki insanın olmamı istediğini düşündüğüm gibi yaşamaya çalışıyorum, sürekli kaygılıyım. o insanla olmamam gerektiğini sonradan anlıyorum ve zamanımı çarçur ediyorum. sonra ilişkimde olmadığını ve olsa her şeyi düzelteceğini düşündüğüm şeyin peşinden gidip aldatıyorum sevgilimi. ve kısa süreler de değil. şuanki sevgilim ve eski sevgilimle neredeyse 1 yıl aynı anda beraberdim. hayatımın diğer alanları böyle değil ama buralarda sıçıp batırıyorum. allah kahretsin ki insanlar beni seviyor, nefret ediyorum bu durumdan kendimi sevemediğim için. şuanki sevgilim benden 10 yaş büyük ve onu sevmiyorum. ama sırf o beni sevdiği için onunla bir araya geldim. çünkü eski sevgilimin beni sevdiğine bir türlü inanamıyordum. off bilmiyorum. sizce napabilirim? şimdikinden ayrılmak çok zor geliyor çünkü bana çok aşık ve depresyon hastası, ve zaten ona çok acı çektirdim bugüne kadar. o da bir türlü bırakamadı beni. onun da pek özgüveni yok. o yüzden nasıl ayrılmalıyım? tavsiyesi olan varsa lütfen yazsın.

Özellikle minyonlarda nasıl görünüyor sizce? Bahsettiğim bakımlı, gür saçlar. Köylü diyeni duydum, çocuksu diyeni duydum. Sizce?

Fotoğraf da ekledim.

Herkese merhaba

Suyu, balıkları ve su dünyasını cok seven erkek arkadaşımla ilk sevgililer günümüz.
Daha önce akvaryuma gittik.

Hediye olarak nasıl bir şey alabilirim daha doğrusu nasıl bir organizasyon ile günü değerlendirebilirim? Fikirlerinize ihtiyacım var, teşekkürler :)

Birkaç saat evvel bir kızla bunu konuştum ve ben en fazla 3k alır derken meğerse aylık alacağı tutar buymuş. Ekim ayında başvurmuş ve şimdi bir haftadır Amerika'da.

İnsanı gece gece efkarlandırdı ve kızın şu an tek derdi sıcak bir yerde yaşamakmış(memleketi Adana bu arada). Kız henüz 25 yaşında ve her ay tonla para kazanıyor olacak(Amerika standartlarında bile), fakat o Türkiye'ye daha yakın bir yerde olmak derdinde şaka gibi...zaten hayli kibirli de bir tip, telefonda algıladığım yegane şey buydu. Yani nice Bilkent, Bogaziçi mezunu bile bu maaşa Amerika'ya kapağı atamıyorken grafik tasarımcı birinin bu kadar kolay kabul alması reva mı.

Bu kadar kazanmak sizce standart mı Murica'da ? Yaşımız dayandı 40'a ve burada hâlâ sürünüyoruz hem maddi hem de sosyal anlamda. Madem sağlam bir iş bulup gitmek bu kadar kolay biz niye gidemedik ?

İş yaptığımız bir şirketten, bize çok yardımcı olan bir hanımın iki gün sonra doğumgünü olduğu muhabbeti geçti. Dolayısıyla, bir hediye almak istiyorum ama ne sever vs hiç bilmiyorum. Normalde bir çiçek gönderip geçerdim ama malum 14 şubat, fiyatlar uçuklaşmış. Boşuna normalin iki katı ücreti, güzel olmayan bir çiçeğe vermek istemiyorum.

Şöyle herkesin sevebileceği, çok tanınmayan kişiye ne alınır sizce? Bütçe max 400 civarı...

Arkadaşlar, politik doğrucu olmadan yaklaşırsanız sevinirim, işin ezbere doğrusunu bende biliyorum. Bir erkek çocuğunu empati duygusu yüksek, sevgi dolu vs. yetiştirdiğinizde iyi bir birey katıyoruz topluma. Ama toplum kadınıyla, erkeğiyle kırıyor,eziyor bu insanı. Hırbolar ise her anlamda el ustunde tutuluyor. Ogluma iyilik mi yapmis olacagim diye kafam cok karisiyor. Ozellikle oglu olup benzer ikilemlere dusen var mi merak ediyorum.

Yatmak mı

Mesela sigara içmek isteyip uzun dönemli zararlarından dolayı içmeyen biriyim ama yakında öleceğimi bilsem içerdim. Belki yarın bir gün öleceğim ama bunu bilmediğimden istediğimi yaşayamıyorum. Bu benim sinirimi bozan bir örnekti. Sizde ne var?

Hamileyim ve her an doğum başlayabilir. Son 2 aydır eşimle kendimizi izole ediyoruz coronadan ötürü. Mümkün olduğunca dışarı çıkmıyoruz ve kimseyle görüşmüyoruz. Sadece geç saatlerde markete veya doktora gidiyoruz. Aşılıyım ama covid erken doğuma ve bebek ölümlerine neden olabiliyor. O dönemi atlattık ama şimdi de covid olursam eşim benimle doğuma giremeyebilir ve kendisine ihtiyacım var.

Ayrıca da yaşadığım yerde rs virüsü salgını var ve yenidoğanların ölümüne neden oluyor. Bebek yoğunbakımları son 2-3 aydır rs virüsü kapan bebeklerle dolu. Normalde çocukları ve yetişkinleri etkilemeyen bir virüs.

Bu yüzden yakınlarımıza, hadi doğur da mıncıralım diyenlere ilk 1-2 ay sezon geçene kadar görüşemeyebilirz diyorum ve anlatıyorum sebebini. Ama insanlar benim aşırı negatif ve pimpirkli olduğumu söylüyor. Bebeğim de hafta olarak geriden geliyor ve muhtemelen kilosu düşük olacak.

Abartıyor muyum? Bebeğimin güvenliğini düşünmem kötü mü? Elbette her şeyi kontrol edemem ama alabildiğim önlemi almak istemem yanlış mı?

maskeler vardı bende emin olamadım hatta 3-4 saat düşündüm falan hal hareketleri falan

sırada neredeyse beraber bekledik
geldi bir ön sırama oturdu arkası dönük

tanımamış olabilme olasılığı kaç? baya üzüldüm ya görmezden geldiyse 6 ay falan dipdibeydik sonra kesildi birden sebepsiz yere.

selam. gerçekten sevdiğim biri var. 3 yıllık bir ilişki. kendisi ise bir kere söylemesi dışında bana bunu düşündürtecek bir hareket yapmadı hiç. kendini gizleyen, sert biri. çoğu zaman buna bağlamak istiyorum ama bazen moralim çok bozuluyor.

bunları bana düşündüren bazı şeyleri yazıyorum. ortak arkadaşlarımızla buluşur, bana haber bile vermez. hep birlikte takıldığımız insanlar. birlikte yer içer gezerler ve beni aramaz bile. sevgilim dediğiniz kişi yapınca insan üzülüyor. hadi beni çağırmıyor diyelim. o sırada mesajlaşıyoruz, onlarla buluşunca mesajlaşmayı kesiyor. gece eve gelince cevap veriyor mesajıma. sonra başkasından öğreniyorum onlarla olduğunu.

ağzından güzel bir söz çok zor çıkıyor. bir kere güzelsin demişti sanırım (?) bu kelimesini hatırlıyorum çünkü başka bir iltifatı olmadı. hiç konuşmadan, mesaj atmadan, yüz yüze görüşmeden 1 hafta geçirebiliyor. sonra gelip kendisi bir mesaj atıyor, buluşalım diyor, ama bir hafta sanki hiç aklına gelmemişim gibi davranabiliyor. benim hemcinsim olan arkadaşlarıyla bana davranışları arasında neredeyse bir fark göremiyorum. hatta bazen onlara daha samimi davranıyormuş gibi geliyor.

doğum günü dahil hiçbir özel günde bir hediye almışlığı yoktur. büyük, küçük, maddi, manevi bir hediye olmadı daha önce (ben alıyorum). bir şeye sinirlendiğinde hiç düşünmez bağırır çağırır, küfretmez ama hakaret edebilir. özür dilemez. moralim bozuk dersin, neden? diye sormaz. hastayım dersin, sonraki günler iyileşip iyileşmediğini merak etmez. unutmuştur muhtemelen.

rahatsız olduğum şeyleri anlatmayı denedim ama kişiliğini değiştirmeye çalıştığımı hissedip bıraktım. açıklaması "ben böyle biriyim" oldu çünkü. bu arada benim de yanlışlarım vardır illa ki. tek yanlış davranan o demiyorum kesinlikle. bu özelliklere karşılıklı katlanmak mı gerekir, ilişki böyle bir şey midir? ben ilgi budalalılığı mı yapıyorum? çok mu beklenti içindeyim, bana göre bir insan olmadığını düşünerek yolları ayırmak mı lazım, yoksa şımarık mı davranıyorum?

yaşlar 25 üstü. uzun oldu kusura bakmayın, fikirlerinize ihtiyacım var. teşekkür ederim şimdiden...

selam.

otuzundan sonra saç uzatan erkeklere ne tavsiye verirsiniz?

bugüne kadar saçımı çoğunlukla üç numara ya da bir tık uzun olacak şekilde kullandım. fakat şöyle ki, saçlarım ufaktan seyrelir gibi oldu ve şimdi de bayağı bayağı kel kalır mıyım korkusu sardı. sonra da, ulan kel kalmadan şu saçları bir uzatayım bakalım dedim.

anlayacağınız, saçlarımı bir süredir uzatıyorum. hoşuma da gitmedi değil. allah vergisi bir yakışıklılığım olmadığı için, saçlar da hafif uzayınca, "fena değilmişim be" diye gazlıyorum kendimi. :)

lakin sorun şu: sabah kalkıp saçını taramak da, şekil vermek de, duştan sonra kurutmak da dert. en ufak rüzgarda kabarıp gözüne falan kaçması da ayrı bir dert.

aslında biraz bunaldım da, lütfen bana saçlarımı kesmemek için bahane verin.

bir de... acaba otuz yaş sendromuna mı girdim yav? birden saç uzatma isteği vs. gerçi kendimi otuz yaşında da hissetmiyorum ama bilemedim.

coşku duygusunu sıklıkla yaşayabilen?

hayatımda coşku heyecan yok resmen yahu hemde cok uzun zamandır. bir tek yemek konusunda var, mesela fondü ya da hamburger yemeye gitsem falan oluyor onu da kilo almamak için yiyemiyorum. bütün aktiviteler eh fena değil tadında yaşanıyor, arkadaslarıma bakıyorum hepsi mutsuz.

günlerce düşündüm nasıl arıtırırım coşkuyu nasıl getirirm hayatıma, elimdeki imkanlarla bulamıyorum çözüm.
sizde nasıl durumlar?

Girdigim bir ortamda Alman bir kizla tanistim, kendisini gayet hos buluyorum. Baska zamanlarda iki kez daha basbasa görüstük, toplamda 7-8 saat beraber gecirmis olduk. Ancak kendisi sadece Almanca konusuyor. Ingilizce biliyor ama tercihen konusmuyorum dedi, ben de zorlamadim. Almancam yüzde 40 seviyesinde falandir, dilim dönmeyince Ingilizce'ye dönüyorum, Ingilizce dediklerimi net anliyor, kendisi Almanca devam ediyor, ben de bir süre sonra otomatik olarak tekrar Almanca'ya dönüyorum. Onun dediklerinin de yüzde 50'sini net anliyorum, yüzde 25'ini daha yavas tekrarlamasini ya da baska sekilde aciklamasini istedikten sonra anlayabiliyorum, kalan yüzde 25 icinse ya tahmin yürütüyorum, ya da tam anlamiyorum, öyle gecip gidiyor, ya da iste muhabbet sürdükce sonradan dank ediyor falan :).

Kendisi gördügüm kadariyla benimle görüsmeye devam etmekte hevesli, görüsmedigimiz günlerde bolca mesajla iletisim halinde (mesajlarda rahatim, google translate sagolsun :P), beni begendigini belli eden bir sürü sinyal gönderdi. Sanirim bir de onu Ingilizce'ye zorlamamam falan hosuna gitti, yarim Almancayla verdigim cabayi görüyor, o da arti puan oldu sanirim.

Bu durumdan elle tutulur birsey cikar mi? Duygusal olarak baglanabilir miyim? Sadece takilmalik bir durum olarak mi düsüneyim? Almancam da gelisiyor bu sayede ama sirf Almancam gelissin motivasyonuyla bir seylere baslanabilir mi? Duygusal da bir kiz gibi... Nasil yapayim?

Not: Almanya'da bir yerdeyiz, is ortaminda veya disarda kendi arkadaslarimla genelde Ingilizce veya Türkce konusuyorum.

sorum gamsizlara. ozellikle sonradan gamsiz olanlara.

yani kucuk sorunlari takmayan,
buyuk sorunlarda buluruz bir hal care;
once bir uyuyayim da sabah bakariz gibi tepkiler veren,
gun icinde olmus bir seyi unutup giden,
ne kendimi uzucem ya gibi tepkiler veren
insanlardan bahsediyorum.

bir gun olecegiz diye hatirlatirdim kendime ama artik o daha kotu yapiyor beni.
iyice her seyi kafaya takar oluyorum. kafaya takmanin yaninda asiri asiri sorumluluk sahibiyim. bundan da rahatsizim.

nolur bir seyler soyleyin. belki ufak da olsa bir degisim olur bende.

Bugüne kadar hangi ürünlere abartılı fiyat ödediniz?

Bugün kapalı ayrana 7,90 TL ödeyince aklıma geldi.

Komşularınızın hayatı ne seviyede ilgi çekiyor? Evden çalıştığım ve sürekli evde olduğum için etraftaki hareket çok ilgimi çekiyor. Örneğin karşı apartmanın giriş kapısı çalışma masama bakıyor, insanların hallerini, kimin kimle yaşadığını, hangi dairede kaç kişi kaldığını filan düşünürken buluyorum kendimi bazen. örneğin iki aracı olan bir daire, bir aracını kaldırımda ikinci araç park edemeyecek şekilde bırakıyor, akşam işten gelince diğer aracını da park ediyor. bu gibi ayrıntıları takip ediyorum istemsiz olarak. mesela dul bir kadın var, gündüzleri çalışmadığına eminim, haftada birkaç gece çok şık bir şekilde dışarı çıkıyor, belli bir yerin taksisi geliyor. acaba nereye gidiyor diye tahmin yürütüyorum kendimce. ayrıntılara hayatın her alanında dikkat eden biri olarak sizce ilgimi çeken bu gibi noktalar normal mi? yoksa gözetlemeye mi girer? oturduğum koltuktan sokak net şekilde görülüyor, evde tv de yok, hareket çok dikkatimi çekiyor. panjur indirmem lazım bakmamak için.

bütçe sınırı yok. aklıma gelenleri özetledim.

saat: çok cinsler sevilmeyebilir.
robot vs: hepsini almışlar.
oyun konsolu edinmemişler, ps4 mü alsam ps5 mi karar veremedim. en oluru bu gibi duruyor şimdilik.

şimdiden teşekkürler.

Sizlere içimi dökmek istiyorum arkadaşlar.Lisedeyken çok potansiyelli birisiydim,sayısal yönüm çok kuvvetliydi.Üniversite sınavında ilk 1000 e girebilecek bir potansiyelim vardı.Sınavda işler ters gitti ve 25.000 sıralama ile iyi bir üniversitede makine mühendisliğini kazandım.Mezun olalı iki yıl oldu.Makine mühendisliğinin bana göre olmadığını anladım.Yeni zamla beraber maaşım 9500 lira oldu.Ne işimden ne maaşımdan ne de mesleğimden memnunum.Her gün kendime kızıyorum.Bu yaştan sonra ne yapabilirim ?Elmas gibi bir beynim vardı.Potansiyelimi çok fena harcadım.

kalabalıkta olacağız o yüzden baş başa önerilerin dışında neler tavsiye edebilirsiniz? teşekkürler.

İnsan neden birini sevmediğini yüzüne söylemez de, aldatır? Olan güzel duyguları olan kişilere oluyor. İnsanlara şüpheyle yaklaşıyorsun. Bir dalı tutmadan diğerini bırakmayan insanlara karma işler mi? İnsanı zorla acımasız, kötü olmaya sürüklüyorlar. Oysa, ben böyle biri değilim, olmak da istemiyorum

İkili insan, arkadaşlık ilişkilerinde de bu durum geçerli aslında.

iş yerinde bu konuyla ilgili ikiye bölündük. sizlerden de yorum almak istedim.

aile dostları kendi çocuklarını baş göz etmek için, evlensinler diye kendi aralarında konuşurlarken babalardan biri 'mal dışarıya çıkmasın' diyor. buradaki mal ibaresinden ne anlıyorsunuz?

Cinsiyet de belirtirseniz sevinirim.

Merhaba,

Size tehlike yaratan,asılsız söylemler ve iftiralar vs atan,aranız bozulduğunda herkesle aranızı bozan kişilere karşı nasil bir tutum sergileyip daha az zarar görmeliyiz sizce?

Ayni is yerinde olduğumuz için çok uzaklaşma durumu maalesef olamıyor.

merhaba,

ben insanlara normal ya da standart davrandığımı düşünürken sürekli kadın erkek farklı kişilerden kendimle ilgili "önceleri senden çekiniyordum, resmi ve soğuk görünüyordun" ya da "bazen sen de saçmaladığında rahatlıyorum, sen de bizim gibi insanmışsın diye düşünmeye başlıyorum", "seninle konuşmadan önce sanki hizaya girmek gerekiyormuş gibi hissediyorum" gibi yorumlar duyuyorum.

ben insanlara karşı mümkün olduğunca saygılı, nazik ve ölçülü olduğumu düşünüyordum. girip çıktığım ortamlarda merhabalaşırım, ayrılırken en azından gülümseyip başımla selam veririm öyle vedalaşırım. günlük hayatımda bol bol teşekkür etmeye çalışırım.

bilemiyorum nerede hata yapıyorum ama ben böyle düşünürken, insanların benden çekindiğini öğrenmek biraz beni üzüyor, çok çabuk samimi olamıyorum belki ama en azından saygılı olmaya özen gösteriyorum. acaba bu mu yanlış anlaşılıyor diye düşünüyorum bazen.

apartmanda denk gelince selamlaştığım insanlar oluyordu. geçen gün girişte denk geldim bir kaç kişi tanışmış kendi aralarında sohbet edip gülüyorlardı. acaba sohbet edecek hemen ne bulmuş olabilirlerdi :) onları görünce karşılıklı gülümseyip iyi akşamlar dileyip bunu düşünerek ayrıldım.

neyse, ben aslında insanlarla sohbet etmeyi, elimden bir şey gelecekse yardımcı olmayı seviyorum. farkında olmadan kurduğum bu resmiyet çizgisini sizce nasıl daha yumuşatabilirim.

daha mı güleryüzlü olmalıyım, özellikle gidip ben mi yakın ilgi göstermeliyim bilemiyorum ama insanların benimle çok da çekinmeden iletişim kurabilmesini istiyorum.

kendimi çok iyi ifade edememiş olabilirim ama sizin de konuyla ilgili önerilerinizi duymak isterim.

vakit ayırıp okuduğunuz için teşekkürler şimdiden :)

Merhabalar malum 14 şubat yaklaşıyor.

Takı d.gününde almıştım. Parfüm vs de klasik geliyor. Kozmetik seti gibi bir şey mi alsam dedim. kendisi kozmetik seviyor ama sonra aklıma şöyle bir şey geldi.

Kişisel bakım/kozmetik tarzı bir hediyeyi alınca "ulan ben bakımsız mıyım da bana böyle şeyler alıyor" gibi bir düşünce olur mu acaba ? Ne dersiniz hanımlar.

Kendimi bildim bileli kuaförlerle şansım yaver gitmedi. Olmadı bir türlü. Elim makyaja çok yatkındır, yeterli malzemem var, devamlı yapıyorum. Saç konusunda da eh işte diyelim. Zaten düğün için salık saç veya arkadan çok hafif tutturmayı ve saç aksesuarı takmayı planlıyorum. Kuaförden randevu almasam bu işleri kendim halletsem diyorum ama hata mı etmiş olurum?

Siz ne yaptınız? Aramızda düğün günü saçını, makyajını yapmış biri var mı? Yetişebildiniz mi? İçinize sindi mi? Pişman oldunuz mu?

Pandemi nedeniyle kendinizi kısıtladığınız, yapmayı özlediğiniz ne var?
Çok basit şeyler bile olabilir :)

Teşekkürler

Yalnızlık hissi sizi üzüyor mu?

Yalnızlık hissi ile nasıl baş ediyorsunuz?

Eskiden alkol tükettikçe kaynağı belli olmayan gubidik bir enerjim olurdu. Son bikaç senedir sızıp kalıyorum.

Öyle yüksek miktarlar da değil, 3 bira 3 kadeh şarap, viski vs.
Hafif çakırkeyf hale gelince müzik açar moda girerdim ya da yanımdakilerle sohbet ederdim, şimdi çakır hale gelmeden uykuya doğru çekiliyorum.

Yaşlanmak böyle bişey mi? Siz yaşanırken böyle bişey deneyimlediniz mi?

Dün birisi 2.5 yaşındaki bir olayını hatırladığını söyleyince bir şaşırmıştım. Büyüyünce o olayı ebeveynlerine anlatıp teyit ettirmiş falan. Gerçekten hatırlanabilir mi ya.

Başlıktaki soruya cevaplarınızı alabilir miyim, merak ettim...

işim gereği (akademi, püü) yapmam gereken işler var, makale yazmak daha doğrusu diğer işler kolay. ne var ki doktora bitti biteli bir türlü yapamıyorum istediğim gibi, yarım yamalak onlarca şey yazdım ve biraz vakit ayırsam en az 5-6 makale çıkacak ama içimden gelmiyor. deadline olunca işler kolay, 1 haftada 2 kitap bölümü lazımdı ingilizce yazdım yayınlattım ama kendi öz disiplinim olmayınca makaleler aksıyor. gerçi o bölümler içinde 1,5-2 ay falan süre vermişlerdi, son hafta bitirdim. bir şekilde bu gelecek 2 ayda kendi makalelerimi de halletmem lazım.

bu konuda ne yapabilirim? ülkenin bilinmezliği beni de sürüklüyor resmen, aşabilen var mı durumu? 3 ay sonra ne olacak belli değilken hiçbir şey yapasım gelmiyor. millet evlenip çocuk falan yapıyor.

danke.

Arkiler min 6 - max 8 kilo vermem lazim. Gaza getirmelik bişiler soylesenize

Bir arkadaşımla konuşuyorduk, aklıma üniversite arkadaşımın yaptıkları geldi. Adı Pelin olsun. İkimiz, yurtta aynı odada ve aynı sınıftaydık. Aynı servisle okula gideceğiz mesela, ikimiz farklı dakikalarda çıkar, farklı koltuklara otururduk. BAzen aynı sırada otururduk, aldığı notları falan göstermezdi. Neyse; bunu anlarım.

Bir gün yine okul çıkışı servise bineceğiz, o yoldan yürüyor, bende yanındaki kaldırımdan, bu tarafa gelsene dedim, ses etmedi. Yolun sonuna gelince bir baktım, kaldırım kapalı. Şimdi neden oradan gitmediğimi anladın mı, demişti. Ne tuhaf hareket değil mi? Kavga yok, bir şey yok. Bana karşı tavrı hep bu şekildeydi. Even niye böyleydi? Sonradan gelen açıklama isteği: Zaten öyle çok arkadaş değildik, okulda farklı kişilerle arkadaştık. insan tanımadığı birine bile, o yol kapalı, oradan gitmeyin der.

Arkadaslar,

sacma birsey ama

is arkadaslarimdan biri ile sorunum vardı, ben kanıtım onlana kadar bekledim, sonra sikayet ettim, simdi aramiz kötü.
bu sikayetten sonra kendi sorumlulugundaki isleri yapmayı bıraktı, sımarık bir prenses oldugu icin, ben de toplantıda yapılmayan isleri söyledim. ufak bi tartısma oldu, laf atısması.

iste o toplantida gruba yeni katilan iki kisi vardi.
bugün onlarin bilgisayarlarini düzeltmeye gittim ve ne gördüm? bu tartıstıgım arkadas bunlara mail atmıs, -sahit oldugunuz görüntüden cok utandım, bunun istediginiz is ortami olmadıgını biliyorum, bunun hakkında sizinle konusmak isterim ama burada ofiste olmaz, cikista birlikte gidebiliriz.-

hemen tabi ki cevaplarına da baktım, onlarda -önemli degil istersen konusuruz, cıkarken haber veririz- yazmıslar.
maillerini karıstırmadım, zaten e-postalarında yeni oldukları icin birsey yok, ekranı acınca önüme cıktı, zimbra mailde belki bilirsiniz, maili atanlar bir sütunda, mail bir sütunda görünüyor..cevaplarina baktim evet :).


simdi ne konustular, benim hakkımda iyi mi kötü mü bilmiyorum? uyanık bir de ofis dısında konusalım demis.
umrunda mı derseniz degil ama, ilk geldiklerinde bana o kisiyi sorduklarında ben 'biz konusmuyoruz benim birsey demem dogru olmaz' demistim, istesem ben de bircok sey söylerim. bu yüzden cok rahatsız oldum.

fotografını falan cekmedim, ceksem ne olacak ki zaten bir de suclu konumuna düserim.

fakat ben cok yıprandım ve sinirlerim de cok bozuk cünkü daha önceki kanıtlama süreci beni cok ugrastırdı, ne yapmalıyım veya bu yeni gelenlere de nasil davranayım bilmiyorum. patronu da cok bunalttım iyi niyetli davrandı tekrar kimseyi sıkmak istemiyorum.

Kafanızda bir olayı büyütür müsünüz?

Mesela -ya amma da abarttın şunu diyenler oluyor mu? Haklı olduğunuz halde?

Varsa kaç yaşında alabildiniz?

Hic bir arkadasima anlatamiyorum. Buraya da yazamayacak kadar da karisik biraz.
Bir kac akilda verebilir belki. Kadin erkek iliskileri konu. Vakti olan varsa dm
Tesekkurler

Arkadaşımla konuşuyorduk bana verilen iş bitince ne yapıcam vs diyerek serbest şekilde takılıyor, ben genelde işimle alakalı şeylere bakıyorum, mesela yaptığım işle ilgili sektörel dergi vs olur falan. Bu konuda etik bir kural var mıdır? Siz ne yapıyorsunuz? Yurt dışında çalışanların gözlemleri nedir?

Hayırsa, toksik anne baba arkadaş kavramları saçmalaşmıyor mu?

Çocuğu, arkadaş grubu, sevgilisi üstünde otorite kurmak isteyen kişi psikoloji şiddet kullanmadan otorite kuramayacaktır demek değil mi?

Son soru: eğitimde öngörülen mahrum bırakma yöntemi bir psikolojik şiddet değil mi?

Abla, abi, kardeş kıskançlığı. Nasıl baş ediyorsunuz?

Sizi doğar doğmaz terk etmiş ebeveyniniz yaşlandığında, kimsesiz ve muhtaç kaldığında evinize alıp bakar misiniz? Yoksa bakımevine mi bırakırsınız?

Ebeveynin zihinsel bir rahatsızlığı olduğunu da varsayalım. Akıl sağlığı yerinde değil.

bir süre önce süresiz evden çalışacağım bir şirkete geçiş yaptım. başta trafikten, yol masrafından, fastfooddan ve toksik iş arkadaşlarından kurtulduğum için epey mutluydum. ancak aylar geçmeye başladıkça başka bir şeye evriliyor bu evden çalışma durumu. belki kış ayları olduğu için bu durumdayım bilmiyorum çok asosyalleştim ve işe de motive olamıyorum yeterince. siz nasıl baş ediyorsunuz? ne yapmak lazım?

Edit: genel kanı sosyalleşmek ve spor olmuş. İkisi ile birlikte sorun çözülür muhtemelen. Bana küçük sosyal çevrem yetmiyor. Daha çok dışarı çıkmam gerek. Ankara’da benim modumda olan çoksa sosyalleşeceğimiz bir ortam mı kursak acaba?

Tabii ki herkesin hayatı çok değişti, hala pandemi devam ediyor ve hala dikkat etmek lazım falan ama çok temel şeylerde bile eski halimden eser olmadığını fark ettim şu sıralar.

Mesela 3-4 hafta önce çok büyük ihtimalle vapurda üşüttüğüm bir günün ardından hafiften hasta gibiydim ve yine de covid ihtimaline karşın 10 gün kendimi karantinaya alayım dedim. 10 gün boyunca evden çıkmadım ve ciddi ciddi çok da sıkılmadım. Oldum olası aşırı dışadönük bir insan değilimdir zaten ama 10 gün asla dayanamazdım normalde.

Beni şaşırtan bir diğer şey de şu ki ben bu hayatta en çok seyahat etmeyi özellikle farklı ülkeler görmeyi seven bir insanım. Önümde hep bir seyahat planım olurdu ve bazen haftalarca buna odaklanırdım. Şimdi nisan için normalde gitmemin zor olacağı uzak bir ülkeye bilet aldık. 2 sene önce olsa havalara uçardım ama şu an sanki çok normalmiş ya da büyük ihtimalle iptal etmek zorunda kalırmışız gibi geliyor ve hiç sevinemiyorum. Geçen hafta da Lviv’e gidip gelmiştim. Sonra arkadaşlarım nasıl geçtiğini sorunca neyi sorduklarını bile anlayamadım. O kadar önemsizleştirip yok saymışım yani içimde.

Bu arada pandemi sürecinde özellikle de 2020’nin bahar aylarında o kadar çok kesinleşmiş planım iptal oldu ki genel olarak artık her şeye karşı hevessiz oluşum bununla da ilgili galiba çünkü ufak tefek şeyler değil hayatımı çok etkileyecek şeylerdi hepsi.

Sizler de böyle misiniz merak ediyorum. Pandemiden önce zevk aldığınız şeylerden hala aynı zevki alıyor musunuz? Genel olarak sizde de bir hevessizlik var mı hayata karşı? Varsa da nasıl düzelecek sizce?