Ekşi Duyuru

Yorumlayalım lütfen.

Bir süredir bir beyefendi ile görüşüyorum. Kırklı yaşlarda, İzmirli. Oldukça düzgün bir adam. 5-6 yıl önce boşanmış. İyi niyetli, kibar, zarif, sevecen, eğlenceli, haddinden fazla yakışıklı. Ailesi ve akrabalarıyla yakın ve tatlı bir ilişkisi var, arkadaşlarının her biri gayet düzgün insanlar.

Atadan devam ettirilen bir siyasi görüşü sahiplenmiş. Atatürkçüyüz işte, CHP'ye oy veririz diyor ama herhangi bir politik duruşu veya temelli bir tarafgirliği yok. Sadece öyle görmüş, öyle bilmiş ve onu devam ettiriyor.

Rahat bir adam, daha doğrusu pek bir zorluk görmemiş hayatta. Babasının meyhanesi varmış, belli bir yaştan sonra ona devretmiş. Kendisi hem orayı işletiyor hem de çok kazanamasa da tutkusu olan müzisyenliği yapıp arkadaşlarıyla çeşitli mekanlarda sahne alıyor.

Ben sokak kedisi gibi büyüyüp hayata biraz yaralı ve kendimi korumak için görece saldırgan bir noktadan bakıyorum, davranışlarım da istemsizce bu tondan renkleniyor her daim. Normalde böyle değil veya en azından bu kadar değil ama benim yanımda tamamen pasif bir adama dönüşüyor. Bana sadece hayran hayran bakıyor, ne desem yapıyor. Ama sorun da bu ya, hep ben diyorum. Hep ben yönlendiriyorum, her girişimi ben başlatıyorum, her eylem(imiz)e ben karar veriyorum.

Çok sık bahsetmiyorum ama yeri geldiğinde, birkaç cümle ile bile geçse bende izi kalmış hatıraları anlamadığını hissediyorum. Daha doğrusu beni anlamak istiyor ama anlamlandıramıyor çünkü hayatında benzer bir çaresizliği hiç tatmamış. Yokluk görmemiş, bilinçsiz anne babaların evlatlarını ne kadar yaralayabileceğini hiç fark etmemiş, ötekileştirilmeye hiç maruz kalmamış. Say say bitmez. Bunlara ilişkin sık olmasa da herhangi bir cümlemde yabancı bir ülkenin hiç duyulmamış kabilesindeki kadınların evlilik merasiminden bahsediyormuşum gibi ''Allah Allah yav, hayatta böyle şeyler de mi yaşıyormuş insanlar? Çok ilginç valla.'' dercesine bana bakıyor.

Aslında son derece de düzgün bir adam, diyorum ya. Adamda hiçbir belirgin kusur bulamıyorum. Önceki ilişkilerim genelde derin ama bolca yaralı ve dengesiz adamlarlaydı, ben de böylesine alışkın olduğum için kendimi onlarla güvende bile hissediyordum. Fakat bu sefer bir şey var, olmamış bir şey. Yerini yadırgama, ait olamama hissi gibi. O kadar da hoş bir adam ki gerçekten hem fiziksel olarak hem huyu suyu olarak. Hoşlanmadım desem hoşlandım, gerçekten hoşlandım. Uyumumuz da fena değil. Beni asla kırmaz veya üzmez, bunların da farkındayım.

Bilmiyorum, şu an ben mi hiç yoktan sorun yaratıyorum? Acaba onu yüzeysel mi buluyorum? Bu mu bu huzursuzluğumun sebebi? Böyle hisler içinde yuvarlanmama rağmen devam edeyim mi onunla? Olmamışlık zamanla yerini farklı duygulara bırakabilir mi? Durumu ''p*ç seven, efendi erkeği beğenmeyen hatun'' seviyesine indirmeden yorumlarsanız çok mutlu olurum Ekşi Duyuru sakinleri.