Ekşi Duyuru

şimdi önce biraz iç dökeyim.
annemi çok severim. çok da iyi anlaşırız. ama son zamanlarda sinirime dokunan bir huyu var. eskiden de vardı, sonra bir ara törpülendi ama şu son bir senede eskisinden daha şiddetli olarak geri döndü.

annem, çok gereksiz hırs yapıyor. özellikle halamlar konusunda ama genel bir sorun da diyebiliriz. bence halamları kıskanıyor. onlara kötü davranmaz ya da tam anlamıyla onlar hakkında kötü bir şey demez ama son zamanlarda bazı dediği şeyler beni çok rahatsız etmeye başladı.

şöyle ki: halamın kızını çalıştığı firma yurtdışı ofislerine çok iyi bir maaşla transfer etti. bunu duyunca bana ilk dediği, kardeşin de yıllardır yurtdışına başvuruyor ama gidemiyor.
ee, kardeşim kendi alanında iş aramıyor. kaldı ki kardeşim senede belki 3-4 yere başvuru yapıyor. ciddi anlamda öyle iş aramıyor yani.
anneme bunları açıklıyorum, aklına yatıyor ama bir süre sonra gene başa dönüyoruz. bir de iyi haber karşısında ilk bu tepki mi verilir allesen?

kendi kuzeninin oğlu 60 bin lira maaşla işe girmiş. ilk işi çocuğun. çocuk için mutlu olacağına bunu duyunca beni arayıp kardeşin de senelerdir çalışıyor 55 bin lira alıyor diyor.
yaa anne diyorum, kardeşimin yaptığı işi türkiye'de yapan başka firma yok. o sebeple orada çalışmaya eli mahkum ama yani ne alaka, benim kardeşim az kazanıyorsa kendi kararlarından ötürü az kazanıyor. oturup asılsın madem yurtdışına gidip daha iyi iş bulmaya? sanki kardeşim az kazanıyor diye milletin de fazla kazanmaya hakkı yok.

halamın kızı robert kolej mezunu. boun mezunu. geçen gün konuşuyoruz, teyzemin kızıyla karşılaştırıyor halamın kızını. teyzemin kızı da ortalama bir anadolu üniversitesinin tırt bir bölümünden mezun ve iş bulamıyor. bana diyor ki halanın kızı da işletme okudu ama allah yürü ya kulum dedi. bir de böyle kızın emeğini son derece küçümsüyor. ben de bunun üstüne kızdım artık. kuzenim işletme okumadı, ekonomi okudu. bölümünü ilk beşte bitirdi. gitti abd'de master yaptı. almanya'da çalıştı bir sene. kaldı ki boun + robert'ten gelen network ile sen tutup ortalama bir lise ve ortalama bir anadolu üniversitesi networkünü nasıl kıyaslıyorsun?
biraz aklına yatıyor konuşunca ama eminim yeni bir iyi bir şey olsun halamın kıznın hayatında, gene böyle emeklerini küçümseyecek.

mesela gene halamın kızı üstünden bir örnek, kuzenimin eşi için diyor ki çok şanslı çocuk, o tiple kuzeninle evlendi, bir de şimdi yurtdışında çalışıyor. (kuzenim gerçekten güzel bir kız). ben de kızdım gene, bunun şans ile ilgisi yok. çocuk boun'u birincilikle bitirdi. senelerdir çalışıyor. ne gecesi ne gündüzü var. huyu da çok güzel çocuğun. ee kuzenim de kara kaşına kara gözüne evlenmedi çocukla. ama nato kafa nato mermer durumundayız.


bunlar böyle yazarken ilk aklıma gelenler ama sürekli böyle bir şey oluyor.
hiçbir şekilde kardeşimin ve benim başarılarımızdan memnun olmuyor. memnun olmuyor derken, elbette bizim için seviniyor, bizle inanılmaz gururlanıyor ama tatmin olmuyor. Yetmiyor yani ona başarılarımız. ikimiz de okumuşşuz, çalışıyoruz, mutluyuz. evimizi kurmuşuz, arabamız var. ben yurtdışında yaşıyorum ztaen senelerdir. ama annem sürekli ve artık bence son derece toksik bir şekilde milleti kıskanıyor. milletin emeğini böyle şans diyerek küçümsemesine açıkçası ayar olmaya başladım. tüm bu tavırları beni aşırı rahatsız etmeye başladı ve bunu ona onu kırmadan söylemek istiyorum ama nasıl?
kendi hayatından mı mutsuz nedir bilmiyorum ama sürekli bir yarış, sürekli benim çocuklarım en iyisi olsun mantığı. ya evet, ben kuzenim kadar kazanmıyorumdur ama ben de kötü kazanmıyorum. neden bununla mutlu olmak yerine zor yolu seçiyor anlamış değilim ama sanki biraz da psikolojik bir desteğe ihtiyacı var gibi hissediyorum bu konuda.

mesela kardeşim geçenlerde japonya'ya gitti iki hafta gezmeye. hemen, ay çok para harcıyor diyor. sonra kuzenim isveç'e gezmeye gidince de oturup onu kıskanıyor. ay bir geziyormuş, bir geziyormuş ne güzlemiş. biraz ne emmeye ne gömmeye. napalım yani? para harcamadan m gezelim nedir? senin çocukların gezince sen mutlu olmamayı, çok para harcamayın demeyi seçiyorsun yani?