Ekşi Duyuru

Maalesef kalmadı

Kutsalından vazgeçince o andan itibaren o şey artık kutsalın olmuyor. E herhalde herkesin doğduğu günden itibaren inandığı kutsadığı değerler zamanla değişiyor bir şekilde. O halde herkes için geçerli bu durum.

Kısmen öyle bir süreç yaşadım. 2010-2013 civarlarında, ergenliğin deli dolu zamanlarında tutkulu ve çoşkulu bir şeriatçıydım. Laikliğin düşmanı, Türkiye islam devleti savunucusu bir Osmanlıcıydım resmen. Elbette internette takıldığım ortamlardan kaynaklanma beyin yıkanma durumu yok değildi. Fakat eğer bana adaletsizlik yapıldığını düşünmeseydim böyle bir dönüşüm gerçekleştirme sebebim olmaz ve 2012’de olduğum yerde olurdum sanırım. İlk başlarda Tanrı’nın bir planı olduğunu düşünürdüm filmlerdeki gibi. Sonra zaman geçtikçe ve bir şey değişmedikçe hayal kırıklığım sinsi sinsi arttı. Tüm o katı muhafazakar görüşlerinden, şeriatçılıktan ve koyu dindarlıktan birden ayrılmak elbette mümkün değil. Hissedilen o “ adaletsizliğe uğramış olma” hissi iman duvarını sıkıca koruyan o “korku” şeyini yerle bir etti. Korku yavaş yavaş dağıldıkça yerini sorgulamalara bıraktı. Bir şüpheyi sorgulayınca o şüphe yerini beşe bıraktı ve cevaplanmayan sorular yığını oluştu. Okuduğum birkaç klasiğin ve izlediğim filmlerin bile zihnin özgürleşmesinde faydaları dokundu. Fakat asıl olarak ülkenin siyasi ve toplumsal sahnesi sayesinde bazı şeyleri tarih kitaplarından ziyade direkt yaşayarak ibret almak imandaki o korkuyu yenen son süreçlerden biri oldu diyebilirim.

Sonrası bir bir geldi ve yarısı kendi iç sebeplerimden yarısı dışsal sebeplerden dolayı Tanrı’yı kendi mahkememde yargıladım uzun bir süre. Bir hastalığım veya sakatlık olmadığı için elbette şükrettim fakat Tanrı’nın bana açıkça haksızlık yaptığını ve doğuştan lanetlediğini de sadece duygusal olarak değil mantıksal olarak düşününce de kabul ettim.

Her neyse sonuç olarak yaşananlar ve adaletsizlikler yüzünden Tanrı yoktur din yalandır gibi bir söylem mantıksızdır. Ancak yaşananlar ve adaletsizlikler kişiyi sorgulama korkusunu yenerek başka yerlere sürükleyebilir. Hali hazırda Tanrı çıkıp da varlığını kanıtlasa bile iman etmek istemezdim, etseydim de gücünden dolayı olurdu sevgiden dolayı değil. Dahası şeytanı tamamen haklı buluyorum ve şeytanın şeytanlaştırılmasını Tanrı’nın ve insanların kötülüğüne bağlıyorum. Tanrı varsa kötüdür. Şeytan sembolik olarak dahi olsa haklıdır ve iftiraya uğrayan, vicdanları rahatlatmak için üzerine günah yüklenendir.

Siyah giyen adam ne kadar benzer şeyleri düşünüyoruz.
Şeriatçı hiç olmadım ama dini eğitim ile büyütüldüm. Ailemde kapalı da yok. İlahiyat fakultesi hocalarından haftasonları hep ders alırdık 2-3 sene böyle devam etti ilkokuldayken, sonra sonra ergenlikle sorgulamaya başladım.
Üniversiteye geldiğimde kuran okumaya başladım ama yine içkimi içip zinamı eksik etmedim ;)
Yavaş yavaş saçmalıkları görmeye başladım, okudukça...
Ben de şeytanı haklı buluyorum ve allah tanrı her neyse varsa kötü biri. Her şeye kudreti yeten ama 1,5 yaşındaki bebeğe tecavüz edildiğinde izleyen biri neden bir meyve yenildi diye. Bir yasağı çiğnendi diye ona tapmam mümkün değil.

var. ama kutsallar o kutsallar değil. prensip diyelim.

Hayatımı kurtarmam için bir kısmını satmam gerekti.

Rabbimden hastalanınca vazgeçecek değilim. Ama gözümle görmediğime de hep şüpheyle yaklaşırım. Havari Tomas'ı örnek alırım bu konuda :D

Tomas, 10 havari birden isa'nın dirilişini tasdik etmesine rağmen "görmeden inanmam" dedi. gördü, "ya bir benzeriyse?" dedi ve ellerindeki çivi izlerini görmek istedi. yetmedi, göğüsteki mızrak yarasına elini soktu ve ancak öyle inandı. bu anlamda en sevdiğim azizdir. birgün öldüğümde rabb bana "neden imanın eksikti" derse "tomas'tan neyim eksikti?" diyeceğim.

Vazgeçmek değil ama ciddi anlamda zayıflayan inançlarım söz konusu oldu, eğer istediğinizi karşılarsa.

Öğrencilik zamanlarımda iş hayatım, okul hayatım, duygusal ilişkilerim gibi hayatın içerisinde olan ve hemen hepsi uzun vadede çok etkili olan birçok konuda elimden gelenin en iyisini her zaman yapıp bir destek istedim. Yanlış bilmiyorum sanırsam, eğer hatam varsa uyarır umarım diğer kullanıcılar ama kişi elinden geleni yapmadan yaratıcıya sığınmamalı zaten. Elimden geleni yaptım, sığındım, olmadı. Hatta, benden başkalarını da çok güzel şekilde etkileyecek onlarca eylem planlamıştım; kendi hayatım düzene girdiğinde, dokunacağım çok fazla hayat olacaktı. Benim için olmadığı gibi, mutlu edeceğim kimse için de çabalayamadım.

Daha sonra karanlık tarafa geçmedim ama bir şeyler koptu gitti işte. Huzursuz ya da kötü hissediyor muyum? Sanırım hayır. Kaybedişlerimden sonra gelen hissiyat, zayıflayan inanışlarımdan dolayı değil de elimden kayıp giden her şeye üzülmemden dolayıydı anladığım kadarıyla.

Henüz değil