Ekşi Duyuru

Geçerli sebep her zaman vardır; kendini kandırma.
Sağlık olsun de hayırlısı olsun de böylesi daha iyiymiş de geçer gider.

ben duygusal cokuntulerden kendimi ise vererek kurtulurum. bir isle ugrasmak beni her zaman iyi hissettirmistir. isten kastim, her gunku monoton isler degil, yepyeni bir is kesfetmek mesela ve onunla ugrasmak.

geçmiş olsun. ben cuma günü 24'ü dolduracağım, başımdan bir evlilik de geçmedi; haliyle düşüncelerim size çok sığ ve basit görünebilir ama kendi çapımda ben de "çok" aşık oldum, sağlam tekmeler yedim, yeri geldi bir sene çocuk gibi ağladım.

geçen sene, evlenmeyi düşündüğüm, deli gibi aşık olduğum kadınla geçirmiştim doğum günümü. çok güzeldi. bugün ise "friendzone" yedim hoşlandığım birinden. yani cuma günü muhtemelen bayağı keyifsiz, depresiz bir şekilde gireceğim yeni yaşıma. öte yandan bu farklılık bile hoşuma gidiyor diyebilirim. sadece bir sene geçti ama durum çok değişti. bu ihtimal her zaman için var, olumlu veya olumsuz...

geçiyor diyorlar. bence de öyle oluyor. tabii ki insan yaşadıklarını falan hiçbir zaman unutamıyor, bir şeyler ve bir yerler daima insanın canını sıkıyor ama sonuçta bunlarla yaşamayı ve önümüze bakmayı öğreniyoruz. bir noktada, buna zorlanıyoruz hatta.

ben ne olursa olsun kendimi kaybetmemeye çalışıyorum. yani terk mi edildim? evet çok ağır bir travma belki ama benim bir tane hayatım var ve o hayatı ben yaşayacağım. çok mu özledim, çok mu ağladım, çok mu güzeldi, çok mu muhteşem biriydi? öyleyse de BEN öyle gördüm onu; başkası için aynı anlamı taşımıyordu. "ben" kendime sahip olduktan sonra o acıyı da atlatabilirim, günü geldiğinde başkasını da öyle ve hatta belki daha güzel sevebilirim, belki başka bir şekilde mutlu olabilirim.

önemli olan kendine sahip çıkmak, biraz da olsa kendini sevmek. "e onu nasıl yapacağız?" dersen, ben açıkçası bir noktadan sonra kendime yüklenmekten ve kendimi suçlamaktan bunaldım. aktif olarak bir şey için çabalamadım, sadece zihinsel olarak "bitti ve geride kaldı; artık önüne bak" düşüncesine odaklamaya çalıştım kendimi.

üzüleceksin, kırılacaksın, ağlayacaksın, depresyona gireceksin... bunun kaçışı yok. üstelik bunlar son derece normal. önemli olan bunlardan çıkacak gücü bulmak. acele etmeye gerek yok. asıl böyle bir ayrılıktan sonra travma yaşamasanız, "ha olur öyle" deyip devam edebilseniz garip olurdu. tamam acınızdan ölün demiyorum ama her şeyin bir karşılığı var; ben aşık olduğumu düşündükten sonra üç gün içinde unutabilseydim "benim aşkım bu kadar basit miymiş?" diye düşünür ve kendime kızardım açıkçası.

@benaslindayohum kendimi kandirmiyorum, bir evliligi yikacak bir sebep yok. Herkes senin gibi dusunse ve gecerli sebep olmasi gerek dese ilk sorunda cekip gitmez, evlillikler daha iyi gider zaten.

Aile baskısıyla sevdiğnden boşanabilen biriyle ömür geçmez. Şükür kurtuldum diye sevinilir. Hayat uzun, daha nice sevdiklerin olacak. Hepsi aynı değil...

Düşünce biçiminizi değiştirerek. Mesela "birisine tekrar nasıl güvenilir?" diye soru sormuşsun. Demek ki bu işlerde güveni baz alıyorsun. Belki de karşına çıkan kişilerin sana güven verdiği mesajını sorgulamalısın. Yani güven ile ilintilendirdiğin davranışları aslında güven mesajı vermiyor olabilir. Bunun dışında ilişkine ve kendine dışarıdan bakıp akıllı bir şekilde davranırsın, karşındaki kişiyi artı ve eksileriyle değerlendirirsin ve sonuçta hangi şartlar altında neyi nasıl yapacağına dair matematiksel bir değerlendirme yaparsın (ki ben böyle yapıyorum) ve buna göre kendi duygusal durumunu dengelersin.

Tamamen aynı durumdayım ben de, benzer bir travmayı yeni yeni yaşıyorum. Hatta duyurudakiler bile bilir bunun detaylarını, herkes bana çok destek olmuştu sağolsunlar.

İlk önce bir şok dalgası oluştu bende durum yaşanınca ve bir süre ne hissettiğimi, hissedeceğimi bilemedim. Bir an kızgın bir an üzgün bir an kırgındım. Şu an toparlamış olmamın sebebi etrafımdaki sosyal desteği sonuna kadar kullanmak (samimiyetine inandığım insanlarla bunu paylaştım ve hepsinden güzel şeyler duydum, özgüvenimi yerine getirdi bu durum) ve biraz teslimiyetçi davranmak. Böyle bir şey sizin de başınıza geldiyse şöyle düşünün: İleride "şükürler olsun devam etmedi" diyeceğiniz bir olay olarak kalacak bu. En güzel yaşınızda, en güzel günlerinizde, ailesine karşı bir susun diyemeyen insanlar için değil üzülmek yüzünüzü astığınıza bile değmez. Biliyorum ki siz çabalamak ve kurtarmak istemişsinizdir ama bunu karşınızdaki insana zorla enjekte edemezsiniz. Durum karşısında ne kadar güçlü olduğunuzu düşünün. Travma olmasının sebebi muhtemelen çok sevmiş ve değer vermiş olmanız ama yukarıda da söylenildiği gibi, o kişiyi öyle yücelten sizin sevginizdi, yani sizdiniz.

Umutsuz vakalara çare pek yoktur.

Dolayısıyla yapacak bir şey yok