Ekşi Duyuru

Basligi acarken okadar zorlandim ki asil sorunum ne onu bile bilmiyorum. Sadece kendimi acayip mutsuz ve yalniz hissediyorum. Yillardir yalniz yasiyorum, cok sevgi dolu bir aile hayatim vardi sanirim hayatimda hatirladigim en mutlu anilarim cocukluguma dair fakat ailemi kucuk yasta kaybettim. Suan 27 yasındayım.Bir sekilde kendi ayaklarim ustunde durdum. Maddi hic bir sorunum olmadi suan da yok istedigim gibi bir evde yasiyorum, istedigim seyleri alabiliyorum, istedigim yere tatile gidebiliyorum cogu ailesi hayatta olan insanlara gore daha sansliyim biliyorum ama yetmiyor.

Mesela bugüne kadar erkekler hep farklı amaçlarla yaklaştı, yalnız yaşıyorum ve dikkat çekiyorum sanırım tek ilgilendikleri bu olmuştur. Dışarıya karşı nasıl bi izlenim veriyorum bilmiyorum ama çok duygusalım, genelde hep güçlü gözükmüşümdür ya da bir şekilde hayat güçlü görünmek zorunda bıraktı. Şimdiye kadar sadece 1 tane ciddi ya da uzun denilebilecek ilişkim olmuştur o da 1 buçuk sene sonunda aldatılmayla bitti duygusal olarak çok kötü zamanlar geçirdim, 1 buçuk sene önce şehir değiştirdim yeni bi hayat kurdum kendime hem burda yalnızda olmam akrabalarım da var daha düzenli bi hayatım olur diye düşünerek geldim ki bi bakıma öyle de oldu alkolü bıraktım düzgün bir işe başladım ama kendimi psikolojik olarak yine iyi hissetmiyorum istanbuldayken mutsuz da olsam bi heyecan oluyordu hayatımda hangisi daha iyi bilmiyorum. Sanki çocukluğumdan beri hep birşeyleri, sevdiklerimi kaybetmek üzerine hayatım. 2 aydır işe gidiyorum ordan direk eve geliyorum hafta sonları evdeyim canım hiç birşey yapmak istemiyor, sadece uyumak hiçbirşey düşünmemek istiyorum. Buraya tasındığımdan beri kimseyle flört bile etmiyorum, hem karşıma ilgimi çekicek kimse çıkmıyor hem de korkuyorum tekrar üzülmekten.

Çevremdeki herkes ya evli çocuklu ya hayatlarında birileri var bi amaçları var bense boşa yaşıyormuşum gibi. En güzel yaşlarımı böyle geçirmekten sıkıldım. Nereye kadar böyle gidecek ya da daha nekadar dayanıcam bilmiyorum, çaba sarfediyorum mutlu olabilmek için ama hiçbirşey değişmiyor. Kimseyle konuşamıyorum da bunları çünkü insanların gözünde kimseyi beğenmeyen, ya da yalnızda mutlu olabilen birisiyim. Sanki kendi tercihimmiş gibi.

Daha birsürü şey var bazen psikoloğa gitmeyi düşünürüm sonra diyorum bir saate hangi sorunumu sığdırıcam vazgeçiyorum:) sonuç olarak neyi atlıyorum, çok mu ciddiye alıyorum hayatı? Aslında isteğim sahip olduklarımla mutlu olabilmek , biraz hayatı yaşanılabilir kılabilmek ne yapabilirim?