Ekşi Duyuru

Ocakta salsa-bachata kursuna başladım.
Üniversiteye sınavdan sınava gidiyorum, o yüzden insanlarla sosyalleştiğim tek ortam orası, ona da ne kadar sosyalleşmek denirse.
Hobim yok, elektro gitarım var ara sıra çalmaya çabalıyorum ama başlangıç seviyesinde bile değilim.
Dans kursuna sırf iş olsun diye, biraz insan göreyim diye gidiyorum, arkadaşım yok.
Ama çok saçma geliyor, bir de aylık 200 lira, o parayla fitness'a giderdim.
Siz olsanız ne yapardınız?
Sevgilim olsa tango kursuna giderdim mantıklı olurdu fakat böyle ne bileyim çok saçma geliyor, sınıfta erkek sayısı fazla zaten, eşleşirken açıkta kaldığım da oldu 1 2 kez.
Hele 1 akşam saç baş yapmadan bakımsız gittim, 100 kiloluk bir abla seçti beni hem salsa hem bachata dersinde. O akşam bırakmaya karar verdim fakat ailem git de insan yüzü gör dediği için devam ettim, dedikleri mantıklı gelmişti.
Hazır kurs kapalıyken bırakmayı düşünüyorum komple, siz olsanız napardınız?

"oğlu" ile biten bir soyadım var ve patriyarkal (ataerkil) olduğunu düşündüğümden dolayı, bir kadın olarak kullanmak istemiyorum. sizce saçmalıyor muyum yoksa düşüncem makul mü?

merhaba, sorum başlıkta. kaç yaşıma geldim hala çekiniyorum ya.

Fazla yapacak bişey de yok, insanın bağımlı kişiliği değişmiyor ama çocukluğumdan beri hiçbi iş başaramadım. Arkadaş sayım bir elin parmaklarını geçmiyor, ailem desen babamla aramı iyi tutmaya çalışıyorum, annemle pek iyi anlaştığımız söylenemez... İnternette de kendimi ifade edemiyorum, 1-2 kelam etmeye kalktığımda gelen yorumlar hep olumsuz, kimse benimle hemfikir olmuyor... Evcil hayvanlarım dışında yararlı olduğum bi canlı yok, yaşıtlarımın hepsi yurtdışına gitti, benim burda sahip olduğum tek iyi şey işim, ona da şükür ama... hayatımdaki boşluğu tamamlamıyor. İş arkadaşlarının samimiyetini sevmiyorum ve onların arasına girmek istemiyorum. Hata bendeymiş gibi hissediyorum ama değiştiremiyorum mizacımı, herkese karşı sevgisizim. Çok stres yapıyorum ve bi gün bu stres bi yerimden bi hastalık gibi pörtleyecek, böyle hissediyorum. Yengem kansere yakalandı en son, onun ardından bu yazıyı kaleme almak geldi içimden.

sevdiğim biri de olsa 1 dakikalık şeyi aşırı detay vererek 5 dakikada anlatan birine tahammül edemiyorum. tüm enerjim çekiliyor, adeta hasta oluyorum. çok samimi olduklarıma sadede gel diyebiliyorum ama bu kadar samimiyetimin olmadığı insanları kırmaktan çekindiğim için nasıl davranacağımı bilmiyorum. en iyi ihtimalle kusura bakma yorgunum vs diyip tüm sorumluluğu kendi üzerime alıyorum.

sizce karşıyı incitmeden ama kendimi de halsiz bırakmadan (sonra enerji toplamak için aşırı yeme bozukluklarına neden oluyor) nasıl davranabilirim? yani ne yapsam iki taraf da mutlu şekilde bu sohbetten ayrılırız?

Arkadaslar, kendimi bildim bileli hep yuksek model ya da sifie km cok guzel arabalarim oldu. Cesitli maddi sebeplerden dolayi küçülmeye gittim. Arabami falan sattim. Bir suredir arabasizdim. O kadar alismisim ki arabam olma fikrine, adeta psikolojimi derinden etkiliyordu.

Nihayetinde alacak karşılığı elime cok temiz, gicir gicir boyanmis, boyle bakınca yikik dökük gorunmeyen skoda favorut geçti.

Araba sorunsuz. Her turlu isimi goruyor. Benim icin gayet guzel bir durum. Ancak eski model arabaya binmeye hic aliskin degilim. Zannediyorum ki herkes bana bakip kucumsuyor falan. Halbuki hic hoş bir dusunce degil bu benimkisi. Aliskanliklardan dolayi boyle saniyorum. Arabayi satmayi bile düşündüm hemen ama su virüs surecinde toplu ulasima mecbur birakmamasi bile lutuf.

Alacak karsiligi motor alacaktin, cesaret edemeyince bunu aldim dört teker olsun diye.

Sorum ise sudur ki, sizde favoritin intibaı nasil? Trafikte vs gorunce ne dusunuyorsunuz?

aslında bu konu başka bir duyuruyu görünce dank etti.

lise/universite döneminde basladığı ilk ilişkisine evlilik ile devam eden, hayatı boyunca tek bir insanla birlikte olmuş insanlar oluyor. bu kişilere karşı bir ön yargınız olmuyor mu sizin bu durumu ögrenincr? herhangi bir yargı geliştiriyor musunuz olumlu veya olumsuz?

Yada yaşayacağım kadar yaşadım kel olsam ne olacak mı diyordur?

Bi meslek lisesindekilere bakın bi anadolu fen liselerine. Liseye 2010da başladım. O yıl ek yerleştirme rezaleti olmuştu. 70 puan yüksek, ist.un en iyi liselerinden birine şansa geçiş yapmıştım. O okulda 1 hafta geçirmiştim, övünmek gibi olmasın ama benden iyi görünümlü çok az insan gördüm. Geçiş yaptığım yerde ise güzel kız yakışıklı erkek çoktu, babaları anneleri doktor pilot mühendis falandı, onun dışında nerdler vardı onlar çirkindi, benim gibi fakirlerdi ama zekadan kurtarmışlar.
Hadi onu geçtim. Yakışıklı güzel insanlar akademik olarak batırsalar bile bir yerden hayata tutunup yükseliyorlar, garibim tipsizlere ise hayat yerden vuruyor.
Not:tipsiz grubundayım
Makyaj o yeaaaa’cılar gelmesin.

Selamlar. İlişkiler konusunda taktik/akıl verebilecek var mı? Özelden yazsam?

Özellikle sabah kalkınca olanları merak ediyorum.

Ben uyanıyorum, bir diş fırçalama, düzgün yüz yıkama, 1 bardak su içme, sonra yok efendım birkaç yağ yeme içme, cevizimi yeme, vitaminlerimi alma, çişe gitme, bitkilerime su verme, yatağımı toplama odamı havalandırma, limonlu karabiberli çayımı içme vs vs uzuyor.

Bazen şey gibi geliyor insanlar yataktan kalkıyor pat hazırlanıp işe gidiyor. Bu nasıl olabilir :D

Sizin de rutinleriniz var mı? Yoksa yüzünü bile yıkamadan çıkanlardan mısınız?

Rutinlerinizin zamanınızdan çaldığını düşünüyor musunuz?

Annem vefatından sonra oluşan hüznümü üzerimden halen tam atamadım. Zaten haftanın 3 günü mutlaka aglıyorum. Neşeli gibi gpzukmeye çalışsam da o gülücük ve enerji üzerimde en fazla 5 dk duruyor. Sonra yine aynı. 7 aydır böyle. Bu hüznü atmak için bana ne önerirsiniz. Bi de covid patladı, kimse kimseyle görüşmüyor.. can sıkıcı durumlar.

6 yıldır aynı iş yerinde çalıştığım bir arkadaşım var, 30'larında bir kadın. kendisini ilk gördüğümde elindeki dosyaları masaya fırlatıp 'her işi bize yaptırıyorlar, bıktım' diye öfkeli öfkeli söyleniyordu. öyle ki beni fark etmemişti bile. o gün 'kusura bakma, bugün sinirliyim'le başlayan süreçte 6 yılda sürekli istanbul'u ne kadar sevmediği, doğada ne kadar mutlu olduğunu dinliyoruz. yazları izinlerinin üzerine ücretsiz izin alıyor uzun süre gelmiyor. geldiğinde sürekli denizi anlatıp, istanbul'da yaşamanın ne kadar zor olduğundan bahsediyor. bir şey hakkında güzel şeyler söylersem 'siz dayanıp seviyorsunuz işte, ben hiç mutlu olamıyorum kapalı mekanlarda'diyor. 'nasıl çalışıyorsun, nasıl dayanıyorsun' cümleleri sanki iyi bir özelliğimi övüyormuş gibi görünüyor ama aslında kendisini özel hissettiğini fark ediyorum.'sen duygusuz da yaşayabiliyorsun ne güzel', 'istemediğin halde oturup işlerini bitiriyorsun, ne güzel' cümleleri.. kaldı ki ben çalışmayı çok severim ve önceki işlerimle kıyasladığımda inanılmaz basit ve rahat bir işimiz var. geçenlerde ayağını sakatlamış birini gördüm yemekhanede, gittim 'siz oturun ben yemeklerinizi masanıza getireyim' dedim. dediğim gibi yaptım. masaya döndüğümde 'aaa senin hislerin varmış demek'diyor. bu arada ben yıllardır koruma altındaki bir grup çocuğa gönüllüyüm vs..hissiz dediği insanı tanıyın diye diyorum.

dün aylar sonra ilk kez işe geldi, 1 günlüğüne. yüzünden düşen bin parça.hemen yazlığa dönmek istiyormuş. 'çalışma istersen' filan diyorum. o da asla bir seçenek değil. sürekli amirine kızgın, arkadaşlarına kızgın.. sinirlendiği zaman da bana çok laf sokuyor bu arada.

soru değil aslında yazarken fark ettim, bilmiyorum böyle insanlar var mı karşınızda.. çalıştığım, hayata adapte olduğum, çalışmayı sevdiğim için duygusuzlukla, bir odaya kapatılıp ses çıkarmamakla itham ediliyorum mesela. ilginç geliyor. 'buraya gelip yazacağına arkadaşına söyle' demeyin diye açıklayayım, çok kez belli de ettim söyledim de. verdiği rahatsızlığı asla görmüyor.

Merhaba herkese. 7 senedir belediye şirketinde idari işler ve satın alma bölümünde çalışıyorum. Maaşım yaşadığım ile göre iyi sayılır ama ben yaptığım işten çok sıkılmış, bunalmış durumdayım (en ufak alımın bile kamu ihale kanunlarına göre bir sürü detayı, evrağı mevcut). Şirkette yükselme imkanım da bulunmuyor, yükselsem dahi idari işler ve satın alma müdürü olmak böyle bir yapıda şimdiki halimden çok daha stresli olacaktır.
Yapı olarak da strese dayanıksızım, antidepresan kullanıyorum. Haftada 3-4 gün spor yapardım, pandemi nedeniyle o da aksadı. Uyku için bile düşük dozda yardımcı ilaç kullanıyorum ama istemiyorum ilaçla yaşamamı sürdürmek, bir sürü yan etki, sersemlik, kilo aldırması vs...
İşten ayrılıp biraz dinlenesim, daha sonra kendimi başka bir sektöre yönlendirme isteğim var ama kafam maalesef çok karışık. Çalışma arkadaşlarım da beni sever, yardımcı olurlar, destek olurlar, böyle bir arkadaş ortamı da zor bulurum diye düşünüyorum. Stresten sağlığımı kaybedeceğim diye de bazen çok endişeleniyorum ( kanser olmak, kalple ilgili sıkıntılar vb. )
Yazımdan da anlayacağınız üzere zihnim karışık, gel-gitler yaşıyorum. Dertleşmek, tavsiye vermek vb. konularda mesaj ya da bu duyuru üzerinden yazışmak, fikirlerinizi almak isterim.
Herkese sağlıklı, mutlu, huzurlu günler dileklerimle...

benim çok farklilasti. acaba havadan, gezegenlerden falan mi diye size de sormak istedim

buyrun ankete, anılara, hüzünlere, özlemlere ve güzel sonlandıysa/devam ediyorsa mutluluklara

ben başlıyorum

ikinci kez buluştuğum, o an henüz müstakbel olan kız arkadaşım onu pahalı bir restorana davet ettiğim için ve hesabı ödeyeceğimi tahmin ettiği için (ilk yemeğe çıkışımızdı) elinde hediye bir powerbank'le gelip ”sen çok geziyorsun, mağazada görünce aklıma geldin, aldım” deyip bana vermişti.


23M

sizleri etkileyenler, aklınızda kalanlar nelerdir?

2 yıl önce on kişilik bir grupta davul dersleri alıyordum. Gruptaki kızlardan birini beğendim. Hoca hayko ve deniz yılmaz ile çalışmış geçmişte. Bu yüzden kızlar arasında popülerdi. Sempatik neşeli bir adam. Her zaman kızlar onun dibinde. Ama benimki onunla hiç ilgilenmiyordu. Cıvık tipleri sevmezdi. Duruşu olgun ve sakindi.

Bunu bir ara kahve için davet ettim. Kabul etti. İçtik ama beklediğim ilgiyi göstermedi. Muhtemelen heyecanlıydı. Tekrar davet ettiğimde reddetti. İçime kurt düştü ve araştırmaya başladım. Yakınlık dozunu da arttırdım rahat hissetsin yanımda diye. Kız soğuk yapmaya başladı. Bu hareketlerden utanıyordu büyük ihtimalle. Alışık değildi sanırım. Ders için toplandığımızda uzak duruyordu benden. İyice üzüldüm içten içe.

Zaman geçtikçe muhabbeti ilerlettik sınıftakilerle ben de ordan bir arkadaşa anlattım bu durumu. Dedi ki o kız hocayla takılıyor. Beynimden vuruldum. Yedekte tutmuş gibi beni bunca zaman. Yavaş yavaş hoca da ters yapmaya başladı bana. Anladım ki kız dolduruyor onu da. Bir derste başka bir konudan hocayla restleşince basıp gittim kurstan.

Bu 2 yıl önceydi. O zamandan beri kızı ve hocayı çeşitli mecralarda stalkladım takip ettim. Bir saplantı değil. Üzüldüğüm için. Birbirleriyle ilgili hiç paylaşım yapmıyorlardı. Ayrıldılar sanıyordum. Züğürt tesellisi:)

Asıl konuya geliyorum. Geçen ay bu herif canlı yayın yapıyordu hesabından. Tıkladım. Kız yanında. Meğer ayrılmamış bunlar. Ve nişanlanmışlar aynı evde yaşıyorlarmış. Sinsi gibi saklamışlar birlikte olduklarını 2 yıl boyunca.

Çok üzgünüm. Hayal kırıklığı. Yediremiyorum bunu. Hala umut mu vardı içimde kıza karşı bilmiyorum da. Keşke çıkıp benimle görüştüğünü söyleseydim kızın adama o zaman. Sindiremiyorum bir türlü olanları. Nasıl atlatılır böyle üzüntüler? Geçer mi? Nerde hata yapıyorum da sürekli yarıyolda bırakılıyorum? Ve sürekli olarak bu duruma düşüyorum. Hep yalnız kalıyorum. Kendimi bulamıyorum. İçim yanıyor duyuru. Tavsiye bekliyorum. İçimi döktüm. Okuduysanız teşekkür ederim.

25 yaşındayım, kadınım. Sevgilim 26 yaşında, erkek. Bu yüzden mümkünse kadınlar cevaplarsa sevinirim aile içinde kız çocuğunuz anne babayla ilişkisi farklı olduğu için ama erkeklerden de tavsiyelere/görüşlere açığım.
Durumum şöyle, çok utangaç ve içe kapanık bir insanım çocukluğumdan beri. Ailemle romantik ilişkilerimi değil arkadaşlarımla ilişkilerimi bile konuşmam öyle söyleyeyim. Hiçbir sevgilimi de tanıştırmadım şimdiye kadar, ki onlar da muhtemelen öyle gereksiz yüz göz olmak istemezlerdi her sevgilimle. Ama şimdi durum değişti çünkü seneye yazın evlenmeye karar verdik sevgilimle. Annem birkaç ay önce tanıştı, ki o buluşma da kendi adıma çok gergin ama genel olarak güzel geçmişti. İlk onaydan geçti yani. Şimdi hem babamla da tanışmasının zamanının geldiğini, hem de artık evlenmeyi düşündüğümüzü nasıl söyleyeyim nasıl açayım? Her türlü öneri ve deneyiminizi bekliyorum, isteyen özelden de yazabilir. Panik atak geçiriyorum lütfen yanıtsız bırakmayın asdghasda.

Bir test çözerken bile eğlencesine "en son ayrıldgnz sevgiliniz den ayrılma sebebiniz"İ soruyor. Oysa cevremde 20li yaşların ortasında, hiç ilişki yaşamamış, sosyallesme sorunu olan bireyler var. Evet psikolojik sorunlari olan bir ortamım var ben de çok normal değilim zaten. Ama bu asosyal insanlar iyice dışlanıyor gözlemlediğim kadarıyla.

merhaba, erkek tarafıyım. kendimi dizginlemeye çalışsam bile yapamadığım, aklımda kurmadan duramadığım bir kıskançlığım var. böyle olmak istemiyorum. karşı tarafa yarattığım psikolojik boyutu bir yana kendimi baskılamaktan dolayı hasta olacağım neredeyse. kriz gelince kendime yaptığım ısrarlı telkinler de yetmiyor.
ne yapmalı? var mıdır hal çaresi? böyle olmak istemiyorum.

Selam ahali,

Geldim 30 yaşına ama iki adet 4+yıl üstü ilişkiden sonra hala neyi yanlış yaptım neyi doğru yaptım bilemiyorum. Bu nedendendir ki fikrinizi almak istedim.

Soru şu;
Şimdi düzgün bir ilişki başlayınca, nasıl davranmamız gerekiyordu bizim ya? Böyle baya sevgi kelebeğine falan döndüm ben, bi yanım olduğun gibi görün diyor, değeri "margarita bak sonra adamlar seni cepte görüyor, azcık ağır ol, cool ol" diyor. Hangisi olayım? Cool olmaya çalıştım ama max. 15 dk sürüyor, sonra yine duyguları uçta yaşamaya devam ediyorum.

Dert de dert değil tam ama merak ettim genelde sizler nasıl yapıyorsunuz diye.

28 yaşında erkeğim

günlerin nasıl geçtiğini anlayamıyorum. ailemle aram pek iyi değil çünkü herkes huysuz ve birbirine zarar veriyor. artık içim sanki o kadar çok doldu ki zehir doldum. aileme geri kusmaya başladım.

içimde sanki kocaman bir boşluk var. dolduramıyorum. yapmam gereken herşeyi yarım yapıyorum. zoruma gidiyor. günler çabuk geçiyor. kendimi çok yaşlı ve ölü gibi hissediyorum. spor yapıyordum ona bile isteğim kalmadı. yaşayamıyorum çöküyorum ya. işe yaramayan, boşu boşuna yaşayan gereksiz dengesiz bir mahluk gibiyim. her planım beklenmedik bir sebepten bozuluyor. her denemem başarısız. kimsem yok gibi. napacağımı bilemiyorum. arkadaşlarımdan kaçmak istiyorum. bilmiyorum ya

arkadaşlar merhaba, şimdi sözlükte gördüm adam 10 gün evli kalmış 31 yıldır nafaka ödüyormuş. adaletli olmadığı aşikar. şunu anlarım 20 yaşında bakire(bunu toplumsal ve mahkeme huzurunda bir karşılığı olduğu için yazıyorum) bir kızla evlenirsin 10-15 evli kalırsın sonra sıkılıp başkalarıyla gezmeye başlarsın ve sosyoekonomik olarak kızı zorlu bir şartlarda bırakıyorsan ömür boyu ödesin adam nafakayı hatta öldükten sonra da ödesin :) ama kendimden örnek veriyorum benim gibi çalışan beyaz yaka bir hanımla evlendim diyelim. 30 yaşında daha önce ilişkileri olmuş plaza çalışanı upper intermediate beyaz türk bir hanım. 1-2 yıl evli kaldık sonra boşanıyoruz. kız herhangi bir mahalle baskısına uğramayacak o da ben de hayatımıza rahat bir şekilde devam edebileceğiz bulunduğumuz ortamlarda. yine de mahkeme bana da ömrümün sonuna kadar nafaka yazacak mı? öyleyse erkekler için ya da en azından benim için mantıklı bir karar değil. kadınlar ilk başta nafaka istemeseler bile avukatın veya ailesinin bastırmasıyla nafaka istiyorlar gibi geliyor bana. sizin fikriniz nedir ?

Hafta içi; deli gibi pazar günü gelsin diye bekliyoruz. Pazar günü gelince de dışarı adım atasım gelmiyor. Uyanıyorum kahvaltı yapıyoruz tekrar uykum geliyor ve uyuyorum ve gün bitiyor. Eşimle de tartışıyoruz bu yüzden, kadın da haklı akşama kadar evde. Hiç enerjim yok. İşte çok yoruluyorum, öyle ki; geçen gün 20:00 de uyumuş kalmışım. Markete bile gitmek işkence geliyor bana. Akşam işten gelimce de 1 saat playstation ve tv. Nedir bu durum? Neden böyleyim? Ben de hafta sonu eşimle dışarıda kahvaltı yapmak, bir yerlere gitmek istiyorum abi? Yaşlandık mı? Yaş 30 daha be?

Merhaba,
Bir arkadasim var, kendisiyle lisede “en iyi arkadas”tik, universiteyi ayni sehirde ama farkli unilerde okuyunca biraz uzaklastik ama yine hep gorusur, sirlarimizi paylasirdik filan.

Evlendi, esini de taniyorum, gorusuyoruz vs. ama simdi sehirdisina tasindilar ve tasindiktan beri gorusmemek icin takla atiyor gibi geliyor. Corona suresince zaten hic gorusmedi, anlayabiliyorum. Hatta sey dedi “baskalariyla gorusmeye baslayanlarla gorusmuyoruz biz cnm” filan dedi ama sonra bi baktim, evlerine yemege birilerini cagirmislar.

Bu haftasonu tatildi, onlar da benim tatile gittigim yerin 20 km otesine tatile gelmisler. Acaba ne tepki verecek diye “aa orasi cok yakin, nasil begendiniz mi” vs yazmistim, evet cok guzel dedi ama hic “sen de yakinmissin, bi bulusalim” vs demedi.

Bugun bi baktim, benim kaldigim kasabaya gelmisler! Hic haberim yok. Insan bi arayip haber vermez mi, “kuehles biz buraya geldik, buralardaysan bi selamlasalim” vs denmez mi? Cok gicik oldum. Hani herhangi bir arkadas olsa ok ama zamaninda cok yakin arkadasimdi, hala da yakin arkadas olarak goruyodum. Dedigim gibi bulusmak zorunda degil tabi ama ben o kadar yakinima gelmis biriiyle bulusurum yani. 6 senedir gormedigim arkadasim yan kasabadaymis, o kiz bile yazdi, beraber yemek yiyelim diye ama yakin arkadasimdan ses yok.

Ama son zamanlarda denk gelen seyler sinirimi bozdu. Of ne uzun yazdim ayrica, dolmusum dmeek.
Sizce ne yapiyim? Arayip “derdin ne, neden boyle davraniyosun?” diyesim var.

var mıdır sizde de böyle şeyler.

Nerelere gidip insanlarin arasina karisabilirim?
Boyle grup tarzi veya ucretsiz kurs,etkinlik tarzi seyler
Onerilerinizi bekliyorum.

Bu videoya sans eseri denk geldim. Adam resmen beni anlatmis, duyuru acasim geldi: youtu.be Erkegim. Kendimi bildim bileli hicbir zaman kimseye asilmadim, yurumedim, ne deniyorsa artik lugatta karsi tarafa teklif etmedim, hep karsi taraf beni buldu. Brad Pitt falan degilim niye teklif edeyim kafasindayim. Kimseye de bakmam, flort,sevgili aramam yalnizken bile. Isterse Angelina Jolie metroda, kafede karsi koltugumda otursun. (Gerci O da yaslanmistir, ben en son onda kaldim, yenilerden kim var bilmiyorum) Var mi benim gibi tipler aranizda? Bize ne deniyor badak, beta yabanci terimler falan var mi bizi tanimlayan? Badaklik sanki adim atmak istiyor da atamiyor, utangaclik yonu agir basiyor galiba o kavramdan tam emin degilim, benimki daha cok prensip geregi kendimi geri cekmek, meydani yirtik, atilgan rakiplere birakmak, onlarla ayni kategoride, ayni yarista bulunmaktan igrenmek, tavsanin daga kusmesi falan filan

Merhaba bugün doğum günüm,34 yaşına girmek ne kadar mühimse o kadar mühim bir gün:)
Neyse çok aman aman bir 13 hazıran geçmiyor sanki.
Küçüçük bir isteğim var,müzik olur,film olur,kitaptan bir pasaj olur,bir kitap olur.Ben bunu bu yaşa kadar nasıl izlemedim,okumadım,dinlemedim diyeyim.Biraz daha iyi hissedeyim.Çok mu şey istiyorum?
Şimdiden vesile olan herkese çok teşekkürler

Kimseye ona baktığım gibi bakamam, onu öptüğüm gibi öpemem, ona çabaladığım kadar çabalayamam, onu istediğim gibi isteyemem hisleri zamanla geçer mi? Benle birlikte mi olacak yoksa bu hisler her zaman?

Hangi uygulamaları kullanmak lazım.

Arkadaşlar sizce aşk diye bir şey yok mu? Örneğin bayanlar en füçlü erkeğe mi aşık olurlar kendilerini güvende hissetmek için? Yoksa aşkın güçle bir alakası yok mu nasıl açıklayabiliriz aşkı?

seni merak ettim, o yüzden ismini aratıp ekledim dedi, insan bir garip hissediyor onca zamandan sonra.

aksi gibi çok da güzel bir kadın.

2004'te üniversiteye yeni başlamıştık ikimiz de. 2 sene falan fırtınalı bir ilişkimiz olmuştu, telsim'in 5 bin sms'li paketlerinden alırdık. yok efendim neden geç cevap verdin falan. şimdi aklıma geliyor da, amma salakça şeyler yapmışız karşılıklı yav.

soru yok, nostalji yapasım geldi.

Yakın bir arkadaşımın ağustosta düğünü olacak Kütahya'da. Ankara'dan birkaç kişi gitmeyi planlıyoruz ama çekincelerimiz var malum corona belası yüzünden.

Birincisi şehirler arası otobüse binmek zorundayız. Özel araç var ama acemi şoförleriz.
İkinci olarak orada 2 gün kalacak olmamız da düşündürüyor bizi, kim kime dumduma olur şimdi ortalık.
Üçüncü olarak, düğün dönüşü sınava giricez. Herhangi bir hastalık vs.durumunda sınavı da tehlikeye atmış oluyoruz.

Gitmek çok istiyorduk önceden elbise falan da aldık ama şimdi düğün dernek için uygun ortam yok diye düşünüyoruz. Düğüne katılmayıp hediyesini göndermek en mantıklısı bizce şu ortam için. Sonra ev görmesine gideriz, gerekirse kendi aramızda kutlama da yaparız diye düşündük arkadaşlarla.

Bu durumu biraz çıtlattık ama arkadaşımız baya bozuldu. Tamam onu da anlayabiliyorum ama bizim de kendimizce sebeplerimiz var. Yanlış mi düşünüyoruz ahali, ne dersiniz? Ne yapmalı?

Teşekkür ederimm

Mutlu son: Arkadaşım bizi zor durumda bırakmak istemediğini, haklı olduğumuzu söyledi. Gergin bir zamanına geldi büyük ihtimal. Tatlıya bağladık:)

Yer İstanbul.
Onerileri bekliyorum.

Merhaba;

Yaklaşık 3-4 ay sevgili olduğum bi çocuk vardı, takıntılı hallerini görünce kendisinden ayrılmaya karar verdim. 3-4 aylık ilişkide bile çok zordu ayrılık. Ayrılmamızı 1 aydır sindiremedi, son hareketi ise benim oturduğum siteye girebilmek için benim oturduğum blokta daire kiralamak oldu. Bir rahatsızlık ya da tehdit durumu yok, sadece her sabah kapıma seni seviyorum yazılı bir not bırakıyor, bunu da bi deney varmış işte bitkiler bile onlara sevdikleri söyleniyorsa bi süre sonra bu sevgiye karşılık vermeye başlıyolarmış. Buna dayanarak yapıyor. Ben şimdi ne yapayım, nasıl kurtulayım bilemiyorum.

Uzun süreli bir ilişkiden çıkalı 1 seneyi geçti. Dışarı da çıkınca mutlu çiftleri görünce özeniyorum. Bakıyorum ne güzel gülüp eğleniyorlar. 2 dakika geçiyor başka bir çift görüyorum ya tartışıyorlar ya da ellerinde telefon birbiriyle konuştukları yok. O zaman diyorum kendi kendime, başkasıyla tartışıp canımı sıkacağıma yalnız kalırım daha iyi.

Şimdi iki ucu boklu çubuk gibi bir şey bu. Gülü seven dikenine katlanır kafasına alışmak mı lazım yoksa dert tasa çekemem diyip yalnız mı kalmak gerekiyor?

1 senelik süreç içerisinde 5-6 kişiyle yakınlaşıp flört aşamasındayken bir sonraki aşama adımını atmadım ve uzaklaştım. Sebebi rahatımın bozulması ve anlamsız tartışmalarla canımın sıkılmasını istemememdi.

Haklı mıyım haksız mıyım bu düşüncelerimde? kendi iç savaşımda düşüncelerinizi merak ettim.

yaşım:28

21 yasindayim iyi bir okulda okuyorum. Su an yanimda olan arkadasimin telefon konusmasina sahit oldum. Cok yakin kiz arkadasiyla tatil plani icin fikir alisverisi yapiyorlardi uzun sure. Iste senden birkac kisi ondan birkac kisi toplayalim guzel vakit gecirelim. Villa kiralayalim eglenelim birkac gun diye anlastilar. Ertesinde oturdum ve dusundum maddi acidan bi eksigim yok. Ben de yapabilirim guzel de olur onlarinkinden de iyi planlarim diye ic gecirdim. Fakat bir sorun vardi benim toplayacak hic kiz veya erkek arkadasim olmadiginin farkina vardim. Neden boyleyim, insanlarin arasinda herturlu konuda sohbet edebilen biriyim. Eskiden bunu yapacak arkadaslarim vardi. Suan ise kendimi cok sorguluyorum. Bu yaslarimda bu halde olmam kendime karsi memnuniyetsizligime sebep oluyor. Herkes bir sekilde hayatini surduruyor. Moralim son gunlerde cok bozuk. Ben neden bu haldeyim ciddi bi yardim almali miyim sizce?

Soru başlıkta. Sizin hayatınızın anlamı ne? O kadar virüsten korumaya çalıştığınız, beslenmek, barınma için sürekli çalıştığınız hayatınızın gerçek anlamı ne?

24'ü dolduracağım.
23 yaşıma baktığımda aslında küçükmüşüm gibi hissediyorum.
Araştırmalarda, kampanyalarda vs. "18-24 yaş arası gençler" ifadesini görünce içime öküz oturuyor. Tabi bunda gençliğimi yaşayamamam ve hala mezun olamamam da etkilidir sanıyorum.
Böyle hissetmem normal mi?
Mesela bu seneye kadar her gördüğüm güzel kızla konuşmaya yeltenir yada plan yapardım ama şimdi hiçbir şey içimden gelmiyor. Enerjim falan da kalmadı hiçbir şeye.
Yok mu zaman makinası tekrar 20 21 olsam? O yaşlarda olması gerektiği gibi yaşayamadım. Bu biraz benim hatamdı biraz da bulunduğum ortama adapte olamadım.

Tinder kullanmadım. Bilmiyorum

Selam arkadaşlar pazar pazar kafa açmaya geldim. Şimdi bir adet kız arkadaşım var. Kendisinin bolca sihirli inancı var. Açıklamak gerekirse şunu şunu şöyle yaparsam böyle olacak o sebeple şunu şöyle yapıyorum gibi. Olayı bilenler zaten anlamıştır. Okb’ye benziyor ama işin tuhafı bu düşünceler arkadaşıma hiç sıkıntı vermiyor. İnanarak yapıyor ve mutlu. Mesela sevgilisiyle kavga ediyor bana diyor işte şunu şunu söyle düzelicek hadi söyle falan gibi şeyler yapıyor. Bilmiyorum anlatabildim mi ? Ama hafiften delirdi gibi artık. Bunların farklı dereceleri herkeste olabilir bende de vardı biraz ama doktorla konuştum sağlıklı olmadığını öğrendim kendisine de anlattım ama anlamıyor. Mesela sevgilisiyle ilgili bir şey de anlatmaz bana ama özellikle bana. Bana anlatınca aralarının bozulduğuna inanıyormuş çünkü. Artık çekemiyorum bu tavırlarını şuanda da konuşmuyoruz aynı sebeplerden.
Sorum şu siz olsanız böyle bir arkadaşınıza bu konuda yardım etmeye çalışır mıydınız ? Yoksa alakayı keser miydiniz ? Bir de sizde ya da çevrenizde var mı böyle insanlar ?

sevgili 15 şehir sakinleri, bu hafta sonu için bir planınız var mı evden çıkmayı içeren?
ben hafta içleri evden çalıştığım için akşam 7'ye kadar, doğru düzgün yürüyüşe bile çıkmıyordum. yarın erken vapurla burgazada kalpazankaya'ya gidip temiz hava alıcam arkadaşımla, çok helecanlıyım. en son 15 mart'ta gezmeye çıkmıştım, karantina kurallarına uyup hak ettiğimi düşünüyorum heheh.

bu yaz için düğün tarihi alanlar ne durumdasınız? nasıl bir planlama yaptınız? bizim temmmuzda kır düğünümüz var ama elimiz kolumuz bağlı bekliyoruz. her şey belirsiz.

ekim'e atabiliriz ya da seneye atabiliriz dedi mekan sahibi ama ekimde hem yağış ihtimali var hem de temmuzdaki ve ekimdeki sosyal hayat şartları muhtemelen aynı olacak o halde yağmur riskine neden gireyim diyorum. evet her masanın şemsiyesi var ıslanmayacak kimse ama niye kasvetli yağmurlu havada düğün yapayım ki?

nikahı temmuzda yapıp düğünü seneye atsak kız tarafı homurdanıyor. maskeli sosyal mesafeli düğün mü olur bir de buna çıldıracam. sizin bakışınız ne bu duruma? maskeli düğün ister miydiniz mevcut şartlarda?

peşin not: düğünsüz olmuyo mu? düğün yapmayın o zaman! aileler niye karışıyo sadece siz evleniyosunuz gibi popülist cevaplar değil de direkt soruma yönelik cevaplar gelirse çok sevineceğim.

evet. o gun bugun. abisiyim.
ben cok uzaklardayim. ucak da ayarlayamadim. ama diyorum kendi kendime. acaba daha mi iyi oldu gibi. karsisinda oyle yalandan gulmeye calismak filan daha bir uzerdi sanki onu.
ben ortancayim. bi de benden buyuk abimiz var. o evlenirken hicbir sey hissetmedim.
ama simdi baska. hani insanin icine okuz mu oturuyordu ne. ha iste o var.

bi seyler soylersiniz icimi ferahlatacak bi seyler soylersiniz belki diye dusundum.
ozellikle abilerden.

2 aylık bir ilişki. Başta (ilk 1 ayda) mükemmel giden ilişki, sevgili kişisinin maddi kayıplara uğraması sebebiyle o kadar da mükemmel gitmemeye başladı.

Uzun uzun dinlemek, üstüne gitmemek, anlayışı elden bırakmamak gibi tutum ve davranışlarım oldu. Bi de tabiatım gereği parayı çok önemsemem. İşlerin hep tersine dönme ihtimali olduğunu bilirim, illa ki düze çıkılır. Öyle polyanna bi bakış açım da var. Neyse, depresyon, uykusuzluk derken kibarca psikolog da tavsiye ettim, olur dedi, araştırıp buldum psikoloğu da.. (ama gitmedi)

Hafif toparlar gibi olduk, hafta sonu onu bi kampa götürmeyi teklif ettim. Bu arada ayrı evlerde karantinada olduğumuz için görüşemiyoruz. Sadece facetime.

Kampı kabul etti ama gideceğimizden bir gün önce ortadan kayboldu, saatlerce. Gece konuştuğumuzda yüzüne karşı sordum 'kaçmak yerine gitmek istemiyorum diyebilirdin, şu an ilişkiye aklımı veremiyorum diyebilirdin yakışıyor mu' diye..

Sonunda ağzından baklayı çıkardı, kendiyle kalmak istiyormuş, falan filan. Ben de çok öfkelendim. Ona bu yolu açtım, beni kendine yük hissediyorsan arkadaşça devam edelim, ya da pılımı pırtımı toplar yanına gelir sana çorba yaparım(?!) her şeye yok dedi, 'her şey iyi, biz iyiyiz' dedi tam ben düzeleceğine inanmışken olaylar bu şekil...

TANIDIK BIÇAKÇI VAR MI?

arkadaşlarıyla online oyun oynayacak, '1 saat kaybolucam, kızar mısın trip atar mısın' diye yokluyordu beni. Ya diyorum çocuk deli misin, git oyna, cs'den mi kıskanıcam seni, sevmediler mi hiç seni(bu kısım içimden).

Ultra anlayışlı ve makul bir hamfendi olduğumu göstermek için anlattım bu detayları da.

Sonuç olarak kalbim çok kırıldı. Yedi düvelden engelledim, mail bile atamaz. Bu yoldan dönüş yok di mi?

Hiç yaşamadığım için bilmiyorum. Yıllarca birlikte olduğunuz kişiden ayrılıyorsunuz. Aylar, belki yıllar sonra başkasıyla görüyorsunuz onu, uzaktan veya fotoğraflardan. Belki çocukları olmuş. Ne hissediyorsunuz böyle durumlarda? Çok acı değil mi? Ben mi abartıyorum acaba yaşamadığım için ve melankolik anıma denk geldiği için?

en iyi dersimdi coğrafya. benim skor bu. tek deneme.

sizinki nasıl?

online.seterra.com

muhabbet var, görüştünüz birbirinizi de beğendiğiniz, sonraki süreç nasıl geçti,
neye dikkat etmek gerekir, iletişim hangi yönde ilerledi

ilişki yaşamak olarak değil de direk evlenebiliriz biz uygunuz kararını aldıktan sonraki süreci merak ediyorum daha çok

hatalar oldu mu, nelerdi

evlendikten sonra değişiklikler oldu mu, neleri değiştirdiniz

30 yaşındayım.Yaşlandığımı hissediyorum..Ciddi biriyle ilişki yaşayıp artık evlenmem gerekiyor biliyorum.Diyelim olmadı 40 50 yaşlarında bu işler nasıl ilerliyor?