[]
dipteyim sondayım depresyondayım 2
25 yaşındayım. trakyalıyım. yıldız matematik mühendisliği 2. öğretim 7. yılımdayım. orta okulu anadolu lisesinde, liseyi fen lisesinde okudum ama çalışkan olamadım hiçbir zaman. hatta tembelin önde yatanıyım denebilir (salakça bir espri oldu idare edin). henüz okulda yalnızca 9 ders geçtim. 50 küsür ders var toplamda. 7 yıldan sonra 2 sene sınav hakkı veriyor okul merak etmeyin. ama bunları geçmek çok çok çok zor olacak kabul ediyorum. okulda istediğim gibi bir ortam oluşturamadığım için pek sık gitmedim. hep bir gruplaşma oluyor burada, bense her gruba takılıyordum. lise değilmiş burası. hata yapmışım sonradan anladım ama sonrada da kendime uygun bir grup bulamadım. şimdi yeni yeni buluyorum sanki. biraz geç oldu evet. geç olsun da güç olmasın.
ama benim en büyük derdim okul değil. yani okul da dolaylı olarak. ilk 2 sene tüm derslerden kaldım. bu iki senenin de sonunda aileme kaldığımı söyledim çok üzüldüler. çok üzüldüler de tabi ben de çok üzgündüm. ama yine de anlayışla karşıladılar bana destek oldular. 3. senenin başında annem benimle istanbula gelip 1 ay kaldı ve benim için bir ev kurdu. o buradayken okula düzgün devam ediyordum ama o memlekete dönünce ben de eski bana döndüm. kim takardı ki okulu. çok zekiyim ya yaparım, nasıl olsa bitiririm dedim sallamadım. olmadı yine olmadı. ama ailem bilmiyor olmadığını. işte en büyük sorunum da burada başlıyor. ilkokul 5'e giderken 3'e giden kardeşim beyin tümöründen vefat etti. en iyi doktorlara göstermek çözüm olmuyor bazen. ondan sonra bizimkiler hiç eskisi gibi olmadılar. hep mutsuzlar. hayatta tek beklentileri benim başarılı olmam ve mutlu bir yuva kurmam. benim de istediğim bu ama bunu gerçekleştirmek için hiçbir şey yapmıyorum. bizimkier de işte 3. senemden beri takıntısız okula devam ettiğimi sanıyorlardı. tabi bu durumda 6. senede bitmesi lazımdı ama bir yalan daha sallayıp 2 dersimin kaldığını ve bunların ikinci dönem olduğunu söyledim. şimdi istanbul'da bulunma bahanem iş aramam. ama aslında okula gidiyorum. iş de arıyorum da şimdi bir de evden arkadaşlarım ayrıldı ben de çıkmak durumunda kaldım. idareten arkadaşta kalıyorum. şimdi hem okula devam etmem, hem iş aramam, hem de kalacak yer bulmam gerekiyor. ama ben bunların hepsini yapmak isterken yalnızca biraz okula gidiyorum. o da verimli olmuyor, derslerde hep aklım başka yerlerde.
anneme, babama, akrabalara, memleketteki herkese yalan söylemekten yoruldum artık. ama açıklayabiliceğimi de sanmıyorum. yalan o kadar büyüdü ki altında eziliyorum ama üstümden de atamıyorum.
bir de borç meselesi var ki o konuya hiç girmeyeyim. ailemin maddi durumu da kötü. yorum yaparken ona göre yaparsınız.
not: olur da tanıyan biri çıkarsa lütfen aileme haber vermeyin. eğer biri söyleyecekse bu ben olmalıyım.
önceki duyurum: (git: 116517) onu daha kötü hissederken yazmıştım şimdi daha rahatım. ikisini birlikte değerlendirirseniz daha bir sevinirim.
konu bütünlüğünü falan sağlayamadım gibi geldi bana buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. teşekkürler şimdiden.
ama benim en büyük derdim okul değil. yani okul da dolaylı olarak. ilk 2 sene tüm derslerden kaldım. bu iki senenin de sonunda aileme kaldığımı söyledim çok üzüldüler. çok üzüldüler de tabi ben de çok üzgündüm. ama yine de anlayışla karşıladılar bana destek oldular. 3. senenin başında annem benimle istanbula gelip 1 ay kaldı ve benim için bir ev kurdu. o buradayken okula düzgün devam ediyordum ama o memlekete dönünce ben de eski bana döndüm. kim takardı ki okulu. çok zekiyim ya yaparım, nasıl olsa bitiririm dedim sallamadım. olmadı yine olmadı. ama ailem bilmiyor olmadığını. işte en büyük sorunum da burada başlıyor. ilkokul 5'e giderken 3'e giden kardeşim beyin tümöründen vefat etti. en iyi doktorlara göstermek çözüm olmuyor bazen. ondan sonra bizimkiler hiç eskisi gibi olmadılar. hep mutsuzlar. hayatta tek beklentileri benim başarılı olmam ve mutlu bir yuva kurmam. benim de istediğim bu ama bunu gerçekleştirmek için hiçbir şey yapmıyorum. bizimkier de işte 3. senemden beri takıntısız okula devam ettiğimi sanıyorlardı. tabi bu durumda 6. senede bitmesi lazımdı ama bir yalan daha sallayıp 2 dersimin kaldığını ve bunların ikinci dönem olduğunu söyledim. şimdi istanbul'da bulunma bahanem iş aramam. ama aslında okula gidiyorum. iş de arıyorum da şimdi bir de evden arkadaşlarım ayrıldı ben de çıkmak durumunda kaldım. idareten arkadaşta kalıyorum. şimdi hem okula devam etmem, hem iş aramam, hem de kalacak yer bulmam gerekiyor. ama ben bunların hepsini yapmak isterken yalnızca biraz okula gidiyorum. o da verimli olmuyor, derslerde hep aklım başka yerlerde.
anneme, babama, akrabalara, memleketteki herkese yalan söylemekten yoruldum artık. ama açıklayabiliceğimi de sanmıyorum. yalan o kadar büyüdü ki altında eziliyorum ama üstümden de atamıyorum.
bir de borç meselesi var ki o konuya hiç girmeyeyim. ailemin maddi durumu da kötü. yorum yaparken ona göre yaparsınız.
not: olur da tanıyan biri çıkarsa lütfen aileme haber vermeyin. eğer biri söyleyecekse bu ben olmalıyım.
önceki duyurum: (git: 116517) onu daha kötü hissederken yazmıştım şimdi daha rahatım. ikisini birlikte değerlendirirseniz daha bir sevinirim.
konu bütünlüğünü falan sağlayamadım gibi geldi bana buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim. teşekkürler şimdiden.
İnan aynı şeyleri ben de yaşadım. O davutpaşada ağaçların arasında elimde sigara "bu okul bitmezzzz" diye çok düşündüm ama bitiyormuş işte. Üstelik şimdi okulu bitirmen daha kolay. Seneye sadece finallere gireceksin 30 alsan geçiosun. Üstelik bu sene de şöle bi 40 kredi kurtarabilirsin. Finallere iyi hazırlan bırakma hocam son senem diye sıkıştırmayı unutma. Ben beceremezdim öyle şeyleri ama yapmak zorundaydım işte.
Gelelim ailene. Aile için 2 yol var :
1.yol (zor olan) : Gerçeği söyle. Ben işe yaramazım çok fena depresyondayım çok utanıyorum kimsenin yüzüne bakamıyorum öyle de böyle de işin içinden çık.Birkaç ay başın ağrır askeri disipline girersin ama için ferahlar.
2.yol (kolay olan): yalan söyle ALES e gir ve belgeni gösterip yüksek puan yapmışım master yapıcam de 2 seneyi de öyle geçir.
3.yol : Okulu kesin bitiremicem dersen kendini başka yollardan geliştirmeye bak. Mesela yazılım uzmanlığı eğitimi al. Sonra bir yazılım firmasında staja başla orada kendini göstererek yükselmeye bak. Bizim yazılım hocamız lise mezunuydu ama adam işinin piriydi. Zaten havada kapmışlar adamın okumaya vakti kalmamış.
Ben 1 ve 3. yolu denedim ve diploma tam karşımda. Mutlu değilim elime aldığımda midem bulanıyor çünkü meğerse omuzlarıma daha da büyük bir yük bindirmişim. Ciddi ciddi barista olmayı düşünüyorum. Çünkü başıma ne geldiyse aklım yüzünden geldi.
Gelelim ailene. Aile için 2 yol var :
1.yol (zor olan) : Gerçeği söyle. Ben işe yaramazım çok fena depresyondayım çok utanıyorum kimsenin yüzüne bakamıyorum öyle de böyle de işin içinden çık.Birkaç ay başın ağrır askeri disipline girersin ama için ferahlar.
2.yol (kolay olan): yalan söyle ALES e gir ve belgeni gösterip yüksek puan yapmışım master yapıcam de 2 seneyi de öyle geçir.
3.yol : Okulu kesin bitiremicem dersen kendini başka yollardan geliştirmeye bak. Mesela yazılım uzmanlığı eğitimi al. Sonra bir yazılım firmasında staja başla orada kendini göstererek yükselmeye bak. Bizim yazılım hocamız lise mezunuydu ama adam işinin piriydi. Zaten havada kapmışlar adamın okumaya vakti kalmamış.
Ben 1 ve 3. yolu denedim ve diploma tam karşımda. Mutlu değilim elime aldığımda midem bulanıyor çünkü meğerse omuzlarıma daha da büyük bir yük bindirmişim. Ciddi ciddi barista olmayı düşünüyorum. Çünkü başıma ne geldiyse aklım yüzünden geldi.
- chaud
(29.12.09 23:42:02)
hacı zor iş be ne desem ki, hayatına tam bir yol çizmeye başlamışsın diycem ama ,hala çizgiyi bitireyim diye uğraşmamışsın ( 7 sene olmuş ) herkes hayatında iniş çıkış yaşıyor ( fazla klişe ) mesela ben müthiş bir kredi kartı borcu deneyimi yaşadım , fakat 10 sene önce ki borcuma dönüp bakıyorum şimdi olsa kafasını kırarım o borcun diyorum. farkındayım hep anı yaşıyoruz bu yüzden şu an önemli dediğini duyar gibiyim, bir kapı açılır bir kapı kapanır, ama bilmelisin ki kafana koyduğun bir şeyi yapıyorsun ,eğer hayatımda bazı şeyleri düzene sokmak istersen çok çalışmalısın emin ol düzeliyor..
- gnl rkn (30.12.09 00:33:20)
Bence ailene yalan söyleme. Otur karşına al konuş. Gençken yaptığın hataların bedelini ağır ödediğini ama üzgün olduğunu da anlat. Benden sana tavsiye ama bunu yap. Ders çalışman gerekiyor ve bunun için kütüphaneye git. Çok ciddiyim.
Annenlerle konuş. Dünyanın sonu değil ya. Üzülürler ama doğru söylediğin için zarardan dönersin ve bu da kardır. Zarardan dönmek için yine kötü yollara başvurma. Hemen git ailenle konuş.
Annenlerle konuş. Dünyanın sonu değil ya. Üzülürler ama doğru söylediğin için zarardan dönersin ve bu da kardır. Zarardan dönmek için yine kötü yollara başvurma. Hemen git ailenle konuş.
- clementine
(30.12.09 00:58:35 ~ 00:59:46)
Dipteki prens akşam bu duyurunu geç girmişsin biraz. Ancak şimdi yazabiliyorum. Ne durumda olduğunu gayet iyi anladığımı düşünüyorum. Diğer arkadaşlar da güzel önerilerde bulunmuşlar. Onların yazdıklarını okuyunca biraz daha iyi olduğunu belirtmişsin kendince. Buna da sevindim. Anladığım kadarıyla bu yalanlara, kardeşinin ölümüne üzülen ailene, sıkıntı yaratmamak için başladın. Bir evledın kaybı, en büyük travmalardan biri. Asla eskisi gibi olmayacaklar, bu doğru. Senin için beklentileri ise, normal haliyle. Bu da seni daha çok yaralayan bir durum sanırım. Maddi gücü zayıf ailene, okulu uzatarak ve kendi başının çaresine bakamamakla daha fazla yük olduğunu düşünüyorsun. Yalanların altında da eziliyorsun. Hadi biraz daha söylemediğini düşünelim. Bu arada bu sorunlarını halledebilecek misin? Kalacak yer sorunu ve bu borç konusunu ne şekilde halledebileceğine odaklan önce. Okulu da devam ettirmen gerek tabii bu arada. Şu an hiç bir şey yapamasan da, bari derslerine odaklan. Bunların hepsini çözebilirsin. Biraz uğraşırsın, sıkıntı çekersin ama çözülür. Sen iste yeter ki. Umutsuz da olma. Ölümden başka, her şeyin çaresi var. Bir önceki duyuruna, Cruseo '' İstanbul' daysan buraya yaz'' demiş. Sanırım atladın. İyi haberlerini bekliyoruz.
- july14 (30.12.09 09:16:54 ~ 20.04.11 23:03:40)
merhaba,
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
yıllar sonra eski hesabıma bakayım, neler yaşamışım falan dedim. hepinize teşekkür ederim tekrar.
o yıl okul sonunda söyledim aileme gerçek durumu. hemen hemen tüm çıplaklığıyla. ağladılar, üzüldüler, kızdılar, ağladık. beraber psikoloğa gittik, hep arkamda oldular. kaldıramazlar falan diye düşünmüştüm ama bunu bile kaldırdılar. insan her şeye alışabilen bir şeymiş gerçekten. 7. yıldan sonra benim bulunduğum şehre taşındılar ve onlar sayesinde 2 senede bitirdim okulu. hatta çok zor demişim burda o kadar zamanda ama bu kadar tembel olmasam 1 senede rahat biterdi, yine benim tembelliğimden uzadı. 4 ay kadar önce iş de buldum. yeni mezun için türkiye şartlarında fena bir gelirim yok. çalışırken insan okuldaki gibi bir tembellik de yapamıyor veya yapmıyor sanırım.
o zamana göre iyi durumda olsam da süper falan da değilim. herkesle aynı boktan dünyanın, çoğunuzla aynı boktan türkiye'nin içinde, çoğunuz gibi boktan bir şekilde yaşıyorum.
öyle haber vereyim dedim.
- dipteki prens (15.01.13 21:57:43)
1
