Ekşi Duyuru

1, 2 saate is bitiyor. istanbuldayim. kimse yok herkes calisiyor. bu aralar cok sikildim. kara kara ne yapacagimi dusunuyorum. siz ne yapacaksiniz? belki ilham alacak birseyler cikar.

selamlar, çok samimi olmadığım bir arkadaşımın düğününe gidememiştim pandemi sebeplerinden dolayı, cuma günü evine misafir olarak gideceğim. bi hediye almam gerekmiş gibi hissediyorum ama bütçem de çok yok. max. 200 tl lik ne alabilirim sizce

Bir süredir beraber olduğum biri var. Daha onu en başta gördüğümde "Bana düşmez ya" diye içimden geçirmiştim. Ama tanıştık, görüştük. Sevgili olduk.

Kendisi dış görünüş olarak oldukça alımlı, dikkat çeken bir kadın. Bir mekana girdiğimizde hemcinslerinin bile baştan aşağı süzdüğünü defalarca yakaladım. Kadınlar birbirlerine bu süzme eylemini genelde yapabiliyorlar ama bu defakinin farklılık düzeyini ayırt edebiliyorum, tecrübe. İyi bir iş kariyeri var. Önemli bir şirkette, iyi bir pozisyonda. Benden bayağı bayağı fazla kazancı olduğunu tahmin etmek zor değil. Çok sosyal, gezmeyi dolaşmayı çok seviyor.

Ben ise daha sakin bir hayat yaşayan biriyim. Öyle aşırı bir sosyal hayatım yok. Bana yeten ve ortalama bir işim var.

Fiziksel olarak elim yüzüm düzgündür, bir kadına nasıl davranılması gerektiğini bilen nazik biriyimdir. İletişim yönüm güçlüdür. Frekansımın tuttuğu kişiyle iyi eğlenirim, onu da eğlendiririm. Sanırım kendisini de bunlar çekti.

Sorun şu ki beraber dışarıda toplum içerisinde zaman geçireceğimizde ben kendimi "gergin" hissediyorum. Bu gerginlik hissi de daha buluşma hazırlığımda başlıyor. Belki çok saçma gelecek ama sanki dışarıdayken bizi gören insanlar, bizi yakıştırmıyorlar falan gibi hissediyorum. Oysa nereden bilecekler ki neyin ne olduğunu. Ev ortamına girip başbaşa kaldığımızda ise rahatlıyorum.

Gözlerinin içi gülen, "Yanında kendimi huzurlu hissediyorum" diyen bir sevgilim var ama ben bu kafadan kurtulamazsam bir çuval inciri berbat edeceğim diye endişeleniyorum.

Bir el atın dostlar... Duruma ne diyorsunuz?

Hayalinizdeki iş nasıl?

Hayalinizdeki işi mi yapıyorsunuz?

Küçük yerde maaş iyiyse, ulaşım kolaysa bir ömür çalışır mısınız? Büyük yerleri hedeflemez misiniz?

Büyük yere ulaşınca iş değiştirme macerasından kaçınır mısınız?

Merhaba Duyuru'nun Hayat Dolu Tatlış İnsanları,

Başlıkta da okuduğunuz gibi canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Bir şeye heves ediyorum iki dakika sonra tadı kaçıyor. Motivasyonum yerlerde. İş bulmam gerekiyor ama iş aramayı da 2 haftadır falan bıraktım. O kadar sıktı ki artık her gün 2-3 saatimi ayırıp ilanlara bakmak, yoruldum yeminle. Serbest çevirmenlik yapıyordum bıraktım, tam zamanlı iş bulacağım diye. 1-2 ay önce başımdan aşağı resmen çeviri yağdı, ancak sadece bir tanesini almak geldi içimden.

Kendimi geliştirmem gerekiyor, bazen bildiğim diller konusunda zayıf olduğumu hissediyorum veya yeni bir dil öğreneyim diyorum, gram kılımı kıpırdatmıyorum. Benden seviye olarak geride olanların bir şekilde düzen kurduklarını fark etmeme rağmen eylemsiz kalmaya devam ediyorum. Bu da en çok koyan şeylerden biri. Buna izin verdiğim için kızıyorum kendime.

Şu an kendim için yaptığım tek hayırlı şey profesyonel bir kurumdan mesleki eğitim almak. O da zaten delicesine aradığım bir şeydi. Bu eğitimi de bahane ederek yapmayı düşündüğüm her şeyi bu eğitimin bitimine erteledim. Spora başlamayı düşünüyordum, onu da pandemi bahanesiyle erteledim.

Kendimi her ne kadar insanlarla kolay temas kurabilen biri olarak görsem de şu an sosyal ilişki adına bir düzenim kalmadı. Bir tarafım insanları, bir tarafım yalnızlığı istiyor ve şu an dışarı çıkabileceğim bir arkadaşım dahi yok. En iyi arkadaşımla çok saçma bir sebepten dolayı iletişimi kestim.

Her neyse daha fazla yazmak istemiyorum ama gerçekten artık o kadar zor geliyor ki stres nöbeti gibi, atak gibi bir şey geliyor. Bunu ilk defa Instagram açıp düzen kuran arkadaşlarımın hesabına bakınca yaşadım, sonuncusunu da dün yaşadım, birkaç defa yaşadım bunu son 6 ayda. Derin derin nefes alma ihtiyacı hissediyorum ve sol tarafıma bir sızı saplanıyor. Kalp krizi geçirecek gibi hissediyorum. Benim açımdan olumsuz bir uyarana maruz kalınca oluyor. Böyle bir şey açığa çıktığına göre ciddi sıkıntı olduğunu düşünüyorum. Nasıl kurtulabilirim bu cendereden? Bu cendereyi bırakabilir miyim? Yaşayanınız olduysa nasıl çıktı? Fikir ve tavsiyelerinize açığım. Teşekkür ederim.

Hayatınızın ilişki anlamında zirve seviyelerini görüp yaşadığınız bir ilişkiden çıkmışsınız. Kafaların uyumu, hayata dair bakış açıları, mizah anlayışı, seks hayatı vs. Tabii acı olan da şu ki, bazı şeyler ne kadar iyi olursa olsun, bir ilişkiyi devam ettirmeye yetemeyebiliyor, başka şeyler çıkıyor. Her neyse.

O ilişkinin sonrasında pek çok kadınla flört etmişsiniz ama kimseye dair heyecanlanamadığınızı, yanındayken sıkıldığınızı falan fark ediyorsunuz. Beyniniz adeta otomatik bir şekilde herkesi "onunla" kıyaslıyor, olmuyor.

Bu noktada bence yapılacak üç şey var;

1. Kimseyle bir daha o seviye bir şey yakalanamayacağını kabullenip, daha az tatminkar türde ilişkilerle yola devam edileceğini düşünmek.

2. Zaman içerisinde hayatın benzer seviyede şeyler hissettirecek bir insanı yeniden karşına çıkarabilme ihtimaline inancı kaybetmemek ve bu düşüncenin doğrultusunda denemelere devam etmek.

3. Onunla yeniden işleri yoluna koymaya yönelik hamlelerde bulunmak. (Neredeyse ayrılalı 4 ay olacak, sıfır iletişimdeyiz.)

Ne dersiniz?

İş yerinde her şeyi halleden olmaktan bıktım. Çözülemeyen sorun olduğunda yardım istenen olmaktan bıktım. Sorunu olan arkadaşların danıştığı insan olmaktan bıktım. Babamın muhasebesini tutmaktan bıktım. Ablamın işiyle ilgili fikir vermekten bıktım. Beraber büyüdüğüm, en yakınım dediğim kuzeninim karı kız muhabbetinden bıktım. Kendi karı kız muhabbetimden de bıktım.

Kimse beni aramasın istiyorum. Kimseye derman olmak istemiyorum. Genel olarak sorumluluk sahibi olmaktan bıktım. Görünmez olmak istiyorum, var olmamak istiyorum.

Napıyım, kendimi ölü mü göstereyim? Bildiğiniz kimlik değiştirmeci var mı? Nasıl kaçıcam her şeyden?

En yakın arkadaşlarımın 2’si evlendi. Ben evli değilim ve erkek arkadaşım işi sebebiyle yılın yarısını falan yurt dışında geçiriyor. O burdayken de değilken de asla arkadaşlarımı eşleri olmadan göremiyorum.

Bu arkadaşlardan biri 2 senedir evli ve sevgilisiyle 8-9 senedir birliktelerdi zaten öncesinde de. O zamanlar da sürekli sevgilisine göre planlarını ayarlardı. Mesela kız kıza tatile giderdik o 2-3 gün sonra bizden ayrılırdı ve sevgilisi gelirdi birlikte kalmaları için. O zamanlar da biraz bıktığım olurdu her şeye dahil etmesinden ama aynı şehirdeydik ve baş başa vakit geçirebiliyorduk yine de. Şimdi farklı şehirlerdeyiz ve kocası olmadan görmedim 2 senedir.

Diğeri de haftanın 3-4 günü benimle aynı şehirde oluyor ve diğer günler başka bir şehre gidiyor. Bu yüzden çok sık görüşemiyoruz ama ne zaman görüşecek olsak 3 kişiyiz. Kendisi, kocası ve ben. Çocuğu seviyorum bu arada ben de ama bazen de kız kıza oturmak istiyorum yani arkadaşlarımla. Düşündüm de en son kız kıza vakit geçirebilmemiz bundan 4 sene önce falanmış.

Yani ikisinin de eşlerini seviyorum aslında ama sürekli geçireceğimiz vakti kocalarına göre ayarlamalarından ve asla tek başlarına buluşmaya gelmemelerinden sıkıldım artık. Bugün 2. bahsettiğim arkadaşımla buluşacaktık ve yine kocasına uymayacaktı. Ben de en son dayanamayıp “bir kere de sen tek gel, onunla sonra da görüşürüz” dedim. Önce olabilir falan dedi ama dün gece iptal etti yine.

Sizin de evlenen arkadaşlarınız böyle mi? Eşlerinden ayrı vakit geçiremeyen tipler mi oluyor yani insanlar evlenince? Yani biz evli değiliz ama erkek arkadaşım burdayken de o ve diğer erkekler olmadan kız arkadaşlarımla vakit geçirmek isterim bazen. Sonuçta yakın arkadaşım ve daha özel şeylerimi de paylaşabileceğim kişiler onlar. Ama onlar için böyle bir şey ihtimal dahilinde değil ve bu yüzden sinir oluyorum biraz. Haksız mıyım sizce?

Bu tip sorulara eskiden spor yap diye cevap verilirdi.
Ya şimdi?

Bunu cok yasiyorum: Internetten tanistigim birisiyle görüsüyoruz. Görüsme iyi gectiyse, muhabbet aktiysa, karsimdaki insan yeterince cekiciyse, herhangi bir uyumsuzluk görmediysem benim icin bu kadinla görüsmeye devam etmek icin yeterli oluyor. Illa ki deli gibi birseyler hissetmem gerekmiyor yani, hafif bir hoslanti ve görüsme sirasinda kendimi iyi hissetmem yeterli. Benim böyle hissettigim her 10 kadindan 8 veya 9'u ilk görüsmede "cok iyi birisin ama ben bir heyecan hissetmedim" diyerek tekrar görüsmek istemiyorlar, ya da "sadece arkadas" olarak görüselim tarzi seyler söylüyorlar.

Simdi burada iki farkli görüs var:

1- Ilk görüsmede flört seviyesini yükseltmen, aranizdaki iliskiyi fazla vakit kaybetmeden baska bir seviye cekmen, tensel temas kurman, onu arzuladigini belli edecek seyler yapman ve sexual tension denen seyi yaratman gerekiyor, bunlari yapmayinca kadinlar heyecan duymuyorlar ve ilgilerini yitiriyorlar diyen grup.

2- Senin ilk görüsmede ne yaptigin cok önemli degil, kadinlar zaten ilk 5 dakikada seninle olmak isteyip istemeyecegine karar veriyorlar. Dolayisiyla sacmasapan hareketler yapmadigin ve donuk bir tip olmadigin sürece olay daha cok tipte, karizmada bitiyor diyen grup.

Siz hangi gruptasiniz?

Teknik bir aksaklık oldu diyor oya başar ama :D

www.youtube.com

Ben bu olayı bilmiyordum, geçenlerde aklıma geldi bir bakındım.

Tam olarak bu tarz saçma bir sebeple mi ayrılmışlar?

Soru başlıkta.
22 gibi başlamayı düşünüyorum ama bilemedim.

Misal metroda oturuyosunuz ya da cafede filan karsida sizin neredeyse tipa tipiniz biri oturuyor. Naparsiniz? Gidip oha ya bu ne filan diye muhabbete girisir misiniz?

(Bugun hakkaten bos vaktim var abuk subuk sorularla vakit gecirmek istiyorum)

Evli bir arkadasiniz kocasiyla arasi cinsel hayatinin rutinlestigini soylese, sevgili adayiniz olan bir erkek bunu ogrendiginin ertesi gunu kiza bira fotosu atsa o erkekle bir daha gorusur muydunuz? Sogur muydunuz? Tepkiniz ne olurdu? Kiz saf bir sekilde soyledi bana iste o da bira iciyormus sahilde foto yolladi diye. Sasirdim tabii. Kiz ortak arkadasimizdi.

Erkek diyor ki "ben o fotoyu 3 kisiye attim ona da attim bunun neresi art niyet" yemedik tabii de uzaklasir miydiniz tamamen

günaydınn

modumu yükseltti, sizi de yükseltsin

www.youtube.com

Şu an yabancı kız arkadaşımla birlikte Kore'de yaşıyoruz. 1 seneden fazladır burada yaşıyorum ve buranın güvenliğine oldukça alışmış durumdayım. Amerika'ya geçmeden önce yaklaşık 1 seneliğine Türkiye'ye dönmek istiyorum. Bu sırada kız arkadaşım benimle birlikte İstanbul'a yerleşmek istiyor. Burası inanılmaz güvenli ve neredeyse hiçbir suçla karşılaşmıyoruz. Hadi biz alıştık metrobüsteki mutsuz insanların agresyonuna ve trafiğe zamanında ama kızı bi anda bunların ortasına getirmeye çekiniyorum ve onun güvenliği için endişe ediyorum açıkçası. Lâkin bu kadar uzun süre ayrı kalmak da pek mümkün değil gibi duruyor. Sizin düşünceleriniz neler? Yurtdışından Türkiye'ye kız arkadaşını getiren oldu mu aranızda?

Az önce uyku tutmayınca sormak istedim. Mesela benim bir ailem çocuklarım falan olsaydı bu kadar siyasal ve ekonomik hengamede onların geleceğini düşünmeden nasıl kafayı yemem diye düşününce en iyisi bir de yaşayanlara sorayım dedim. Sahi nasıl hissediyorsunuz?

Moderatöre Not: Bu başlığı diğerini sebepsizce gizlediğiniz için açtım.

okuldan geldiniz, kapıda yabancı ayakkabılar var. ne hissediyordunuz?

üzüntü, sevinç, endişe vs.?

Askerden geldiğimde yatağımı, aile evini toplama takıntım oldu. 7 gün sonra yine normal dağınık halime döndüm. Bir de sürekli kendimi tetikte hissediyordum.

Bu hafta diyet, temizlik düzen gibi konularda kendimi az disipline edeyim dedim.


Yine gergin ve tetikte psikolojiye girdiğimi farkettim. Bu neden oluyor olabilir?

bazi seyler icin mesela? gelecek hakkinda birlikte planlar yapmak vs
bilmiyorum bana erken geliyor ama kiz arkadasimdan surekli bir baski yiyorum ben agirdan almak istedikce.. belki ben cok iliski yasamadigim icin bilmiyorum..
gecen babam hakkinda kendisi "babam soyle soyle yapsa" falan dedi mesela kanim cekildi.. saka yollu bile olsa beni biraz geriyor bu durumlar. 3 ayda seni tanimiyorum henuz neden bahsediyorsun?!

Ne diyorsunuz dostlar?

33 yaşındayım, çevremdeki insanlara göre birçok yönden ortalamanın oldukça üzerindeyim fakat görece iyi olmanın bir yanılgı olduğunu fark ettim.

ne doğru düzgün tarih biliyorum, ne bir alanda uzmanım, ne ingilizcem iyi (ingilizce biliyorum diye geçinip simple present / simple past / simple future tense ve 300/400 kelime ile mal gibi konuşup anlaşabiliyorum sadece). yazılımla ilgileniyorum hatta bu işten düzenli olarak para da kazanıyorum ama onda da bence çok ağırım, her işi çözüyorum ama bir saatlik problemi çözmem bazen 12 saat sürüyor mesela. felsefe konuşmayı severim ama hiçbir kitaptan/filozoftan referans veremem, ancak kendi yaşadıklarımdan çıkarımlar falan. ne yönetmen tanırım, ne bir yazarın tüm kitaplarını okudum. kitap da okuyamıyorum zaten canım sıkılıyor. ne mal bir adamım lan ben.

yaşım ilerledikçe kendimi daha da cahil hissetmeye başladım.
sizde de oluyor mu öyle?

(ekşi itiraf gibi oldu belki utanıp silerim ona göre cevap yazın ya da yazmayın sonra papaz olmayalım)

Evlenmeden onceden tanidigim bir arkadasim var. Erkek. Karisi kotu biri degil ama her seye dahil olmaya calisiyor, haddini asan seyler soyluyor. Arkadasimin hatrina susuyordum hep.

En son yine bi terbiyesizlik yapti ama haklidir sonucta onun kocasi, onlarin kurallari. Ben de arkadasim hatrina bu kizi cekeceksem birak arkadasim da olmasin kafasina geldim. Bunu arkadasiniza nasil soylersiniz? Arkadasiniz bu hayattaki en iyi 3 arkadasinizdan biri. Cocukluk arkadasiniz sayilir. Aradiginda da isim vardi bilmem ne diye kivirtip durmak istemiyorum.

Ben kanser hastasiyim ve karisi "tanidigim ne kadar kanser olan varsa takintili, merakli ve nefret dolu" dedi. Guya bana yardimci olacakmis tespitleriyle. Resmen icindeki kini doktu, bi de israr ediyor oylesin oylesin diyerek. Sonrasinda ozur dilemek de yok. Yaptiginin yanlis oldugunu bile dusunmuyor.

Kocasinin hatri olmasa benimle arkadaslik yapmazmis oyle biseyler soyledi daha once de. Daha bir suru cok abuk seyler.

8 kisilik arkadas grubumuzdan da cikti kocasi 2 sene once. Grubun 5i evli, kimse colugunu cocugunu getirmiyor bu her toplanmamiza geliyor. Kocasi cok sevilen biri ama karisinin yaninda sus pus oluyor, geriliyor. O esprili, enerjik adam yok oluyor bir anda. Birisi soylemis karini getirmesen diye o da olmaz molmaz falan demis. O gelince insanlarin da esleri gelmek istiyor vb.. Cocukluk arkadasi grubumuzdan cikti yani.

Boyle boyle seyler. Haklilardir. Aman benden uzak olsun. Bana biraz laf hazirlayin da ya arkadasimla tek goruseyim sadece ya da ikisiyle de gorusmeyeyim. Ne diyeyim arkadasima? Gecen yine cocukluk arkadasimizdan biri bana geldi ve ozel bi durumu vardi. Konusmak icin buna dedik gel yine karisiyla cikageldi. Tek gelmek icin hazirlanmisti oysa. Aşık falan da olabilir beni ilgilendirmez ama o gelince her seyi konusamiyorsunuz haliyle. Bi anlami kalmiyor arkadas olmamin.

Sagolun

Ek: arkadasimin tercihiyle ilgili bir sorunum yok arkadaslar. Cocukluk arkadasimi da kaybetmeye raziyim. Sorumu yineliyorum: ne diyeyim de arkadasligimi bitireyim. Bugun isim var yarin goruselim vb.. Gibi lafi dolandirmadan.

Efenim, ben normalde de şen şakrak bir insan değilim fakat sonbahar itibariyle ruhum daralıyor ve daha içine kapanık ve soğuk biri oluveriyorum. Bildiğin daha mutsuz ve karamsar biri oluyorum. Bu her sene oluyor ve uzun sürüyor.

Bu durum normal mi? Sizlerde de oluyor mu?

son 5 yılı baz alalım. hayatınızda neler değişti? neleri kısıyorsunuz?

kendimden örnekler verecek olursam:

- zara'dan giyinirdim indirimlerini deli gibi takip ederdim. artık mail listesinden bile çıktım. lcw'den giyiniyorum. (ki lcw bile gayet pahalı)

- kafama her estiğinde kaju-antep alır yerdim. şimdi ayda 1 kez ancak alabiliyorum.

- protein tozu almayı bırakalı seneler oldu.

- 4 senedir aynı telefonu kullanıyorum. yeni çıkan telefonları takip bile etmiyorum. nasıl olsa alamayacağım.

- getiryemekteki indirimler hariç yemek söylemiyorum.

- aburcubur işlerini mininmuma indirdim.

- konserlere gitmiyorum.

- eşimle tenise giderdik her hafta. şimdi ayda 1 belki gidiyoruz.

e, 32, kamu çalışanı.

usta bir yalancının gerçek niyetini anlamak mümkün müdür, nasıldır

hiç kendini düzelten gördünüz mü

Böyle tek taraflı arkadaşlık gibi değil mi bu arkadaşlıklar? Sadece bir taraf hep "görüşelim" diyor. Diğer taraftan hiç görüşme isteği yok. Ama görüşme işine hayır demiyorlar, olur tabiki görüşelim diyorlar ama şu gün uygunum gibi bir şey demiyorlar. Bu insanlar için bizimle görüşmek istemiyor diyebiliriz değil mi?

34 yaşındayım. 25'ten sonra tek arkadaşım vardı. çocuğu yoktu ama evliydi. "eve gitmem lazım" deyip duruyordu akşam olunca. şimdi 2 çocuğu var ve başka şehirde. ne zaman telefonda konuşsak çocuklar çıldırıyor. "baba babaaaa" diye bırakmıyor. ben bu yaştan sonra çocuklu biriyle eskisi gibi arkadaşlıklar kuramam değil mi? hepsi gençlikte mi kaldı? herkesin çocuğu var.

Ben bitirmek istiyorum. Aramızda 12 saat var uzağız ve 2 yıl boyunca tatillerde görüşebileceğiz. İstemeyen taraf kız, ilk sevgilisiyim ve tecrübesiz. Nasıl ikna etmeliyim? 4 ay boyunca yüz yüze görüşemeyeceğiz ve en kısa sürede unutmasını istiyorum. Birden engellesem mahvolur. Ama anlamıyor, 4 ay sonra düzeltebiliriz, uzaktan da yapabiliriz diyor. Çok seviyor. Ne tavsiye edersiniz?

Ben onunla bir gelecek görmüyorum ve ona göre daha az seviyorum. Birlikteyken çok iyiyiz ama uzak kalınca yapamıyorum. Hiç başıma gelmemişti, görüntülü konuşurken öyle ağlayınca çok kötü oldum. Yaşlar ben 28 o 23.

Merhaba. Erkek arkadaşım akrabalarından ve aile dostlarından ilişkimiz hakkında duyduklarıyla dolduruşa geliyor ve bana yükleniyor. Sen bana değer vermiyorsun. Benle evlenmek istemiyorsun diye. Çok ağır sözleri de oldu. Evlenmek istiyor ama ben ne yapacağımı bilmiyorum. Şu an bu konularda dolan insan, ilerde başka konulara da dolabilir. Siz olsanız ne yaparsınız?
Aile bağları da çok kuvvetli. Onlardan uzaklaşabileceğini sanmıyorum.

Malum engelli/farklı bireylere toplumda bön bön bakma, garipseme gibi bilinçsizce durumlar söz konusu olabiliyor.

Bu konuda engelli kişi kendini kötü hissetmemek için nasıl düşünebilir? Aramızda engelli bir dost varsa nasıl bu durumu tolere ettiler.

Hiç çalışmayacağınızı varsayalım. Bu limit sizin için nedir? 1 milyon dolar bana yeter

Merhaba arkadaşlar,

Tinder bataklığına saplanma arzusuna ben de kapıldım ve buraya düştüm. Ancak hesabı açmamdan bu yana 3 gün geçmiş olmasına rağmen bırakın eşleşme almayı bir Allah'ın kulu hanım kız bile beğenmedi. 0 beğeniyle kaldım öyle. Tamam karizmatik değilim ama öyle aman aman tipsiz olduğum da söylenemez. Koyduğum fotoların da giderli olduğunu düşünüyorum. Bazen Tindercıların yazdıklarını okuyorum, yalan mı doğru mu bilmiyorum, açar açmaz 9 eşleşme falan almış. Ya zaten yoklukta kalıp da "Yhaa çok yalnızım, ölüyorum" diye ağlayanlardan değilim, ölücüleri ile ünlü forum sitesinde çok var bunlardan. Beğenilme arzumun yüksek olması gibi bir zaafım var, doğal olarak beğenilmemek üzüyor daha çok.

Önceden okulda yan yana dizilip ciddi şekilde Tinder'a gömülen arkadaşlar vardı (arkadaşımın arkadaşları daha doğrusu), onları görünce acayip gülesim geliyordu. Şimdi ben de bu meretin başına geçtim ve iki de bir hanım kızları sağa kaydırıp birilerinin de beni sağa kaydırmasını beklemek çok daha komik geliyor.

Her neyse sizce neden beğenilmiyorum? Umutsuz vaka olduğum söylenebilir mi? Deneyimlerinizi ve fikirlerinizi paylaşırsanız sevinirim. Teşekkür ederim.

Fiziksel değil de duygusal, eskisi gibi samimiyet anlamında bir mesafe girdi mi?

Lise ve üniversitedeki arkadaşlıkların samimiyetini, yetişkin hayatında bulmak mümkün müdür?

Değilse sebepleri sizce nedir? (Güvensizlik, toleransın yaş aldıkça azalması, iş, geçim derdi, evlilik vs.)

merhaba. bu size de oluyo mu bilmiyorum, her şey iyi giderken bi anda her şeyi tam zıttı konuma getirmek için çaba sarfediyorum. hep böyle oluyo. kendimi sevmediğimden değersiz bulduğumdan galiba bi şeyler yolunda gidiyosa bozuyorum. batıyo bana. özellikle ikili ilişkilerde sevdiğimin geçmişine saplanıyorum "nasıl yaparsın" diye olay çıkartıyorum. ve tüm büyüsü bozuluyo. geçmişiyle kendimi çok haklı görerek yargılıyorum çok ağır sözlerle. küfür, hakaret. diğer arkadaşlarıma sorduğumda kimse kimseye salaktan öteye gitmemiş. bu gerçekten böyle mi. çok hakaret ediyorum, haklıyda insanlar benim geçmişim üzerine de hakaret edebilirler diye düşünüyorum. etmiyorlar demek ki haklıyım diye bakıyorum. iyi giden bi şeyi bozmak için çaba sarfediyorum. sanki hayatımda herhangi bir güzel şeye layık değilim tam olarak böyle hissediyorum.

Sıradan ilişkilerim/takılmalar için demiyorum tabii ama ne zaman ciddi bir ilişkim sonlansa, kendim gönüllü olarak dahi bitirmiş olsam, aylarca kafamda bu türde bir sabit düşünce yer ediyor ve bu düşünce her Allah'ın günü de kendini bana ısrarla hatırlatıyor: "Şu an küsüz, ileride bir şekilde barışırız."

İlişki bitmiş, aradan 3 ay geçmiş mesela, tek bir iletişimimiz kalmamış. Ama kafamda sürekli böyle bir düşünce hali. İşin komiği, biten hiçbir ciddi ilişkim de sonrasında yeniden başlamamıştır şimdiye dek. Ama şu an yine aynı süreci yaşıyorum. "İleride bir şekilde barışırız" :D

Elimde değil ama bende durum hep böyle oluyor. Bu düşünce saçmalığı bir tek bana mı oluyor ya? Ciddi ilişki ayrılığı sonrası size de çöküyor mu öyle bir kafa?

Özellikle erkeklerin düşüncesini merak ediyorum.
Kadınlar da yazarsa memnun olurum.

Bununla ayni isi yapiyoruz, ayni zamanlarda ise girdik, ikimiz de yeniyiz 2,3 hafta oluyor. Ben hem okudugum okullar hem tecrube acisindan ustunum sektoru biliyorum, o farkli sektorden geliyor. Muhtemelen torpille, saglam referanslarla bir sekilde kapak atmis arkadas sirkete. Belli zaten ekstra samimiyeti falan var kirk yildir oradaymis gibi rahat takiliyor yoneticilerle. Ise gelince aradaki fark daha da ortaya cikti, o sistemi ogrenmeye calisirken ben yenilikler, farkli calisma yontemi, kisa yollar falan one suruyorum yoneticiler takdir ediyor haliyle. Bu da bu sefer benle rekabete girmeye, yarisa girmeye basladi bir nevi. Toksik ortam, gereksiz stres, gerginlik olusturdu isyerinde. Kendini begendirmeye, ustunluk taslamaya, ekstra seyler yapmaya calisiyor, bir nevi yirtiniyor. Bir is soyleniyor sunu yaparsiniz arkadaslar diye bu oncelikli isleri ihmal ediyor hemen yoneticinin dedigi isi yapiyor ben yaptim diye one cikmaya calisiyor falan ogretmene kendini gostermek isteyen ilkokul ogrencisi gibi. Yoneticiler varken bana bilmedigim bir sey ogretiyormus gibi roller yapiyor, o oyle olmaz, onu sakin oyle yapma, o musteri ile en iyi ben anlasirim, sen onu bilmezsin, iyi ki ben irtibat kurmusum onla hemen hallettik falan boyle boyle aptal aptal seylerle sinir ediyor, ustume oynuyor bir nevi. Cok laf az is tayfasindan, yaptigi 1 dakikalik isi susleyip 3 saat anlatan bos tiplerden. Is zaten cok yogun, bir de bunun tribiyle, kiskancligiyla ugrasicaz, her gun suratini gorucem falan. Ben erkek, o kadin hemcins olsak daha kolay cozebilirdik belki de aradaki meseleyi. Entrika bilmeyen, isini yapan, rahat huzurlu ortam isteyen adamim. Nasil mucadele edeyim bununla?

İnternetten tanıştık, buluştuk, öncesinde fotoğraflasmistik zaten. Neyse bir iki saat kadar kahve vs içtik. Sonra ayrıldık. Telefon numaramı istemedi, adı mi da sormadı. Ben de aynı şekilde. Giderken ben elimi uzattım o yanağımdan öptü (ergenler gibiyim vurmayın).

Birkaç saat geçti programdan yazmadi etc.

Hoslanmadi olarak yorumluyorum bunca date tecrubemle. Çünkü kendine güveni vs tam biriydi yani direkt belli ederdi hoslansaydi. Muhtemelen kibarlık olsun diye öptü.

Yaşanır mı?

Arkadaş yönünden yalnızlık uzun vadede değişmiyor. (Sosyal gariplik, uyumsuzluk, sosyal iletişim sorunları var+taşrada bir ilçede yaşanılıyor)
İş kısa vadede zor. Uzun vade için çalışmak gerekiyor.
Aile varlıklı. Para desteği var.
Evlilik var.
Doktora yapılıyor.


Bunalım (bipolar) var, dr. desteği alınıyor. Bunun haricinde nelere tutunmak lazım?

E, 29

Edit: Dostlar her birinize tek tek teşekkür ederim. Bazı duyuruları örnek veya başkası üstünden anlatmam bazen olumsuz yorumlanmamak için. Kimi zaman da tanıdık birine denk gelip ifşa olmayalım diye :D

Bazen de kendime objektif bakabilmeye çalıştığım için. Bu durumda bir başkası olsaydı ben nasıl akıl verirdim, siz nasıl bir verirdiniz diyerek.

İşin esas noktası şu ki herkes farklı. Herkes beklediğimiz gibi iletişim kurmuyor. Herkesin beyni farklı. Ben bu konularda gerçek hayatta "normal" ortamlara yüzde 70 ayak uydurabilen biriyim. Sırıtan, garip ve farklı duran tarafım sizi rahatsız ediyorsa kusura bakmayın.

Bir taraftan farklı davranan insanlar normalseniz sizi rahatsız edebilir. Bunu anlamak da mümkün. Fakat ben her şeye rağmen buranın daha kabul edici, destek verici bir yer olduğuna inanıyorum. Bu nedenle 10 yıldır duyurudayım. Yer yer sizi duyurularımla bunalttıysam kusura bakmayın. Fakat sizin yazdıklarınız benimle benzer durumu yaşayan 'farklı' bir kaç kişiye yarar sağlarsa ne mutlu bana. Tekrar teşekkür eder, iyi geceler dilerim.

Instagram'da tesadüfen birine denk geldim, hoşuma gitti. Biyografisinde yazdıklarından bir bahane yaratarak mesaj attım, mesajıma döndü.

Ardından genel bir sohbete başladık. Biraz goygoy, biraz kişisel hayatlardan bahsetmece... Bir müddet sonra da ben Instagram DM'den düzenli iletişim sürdürmeyi seven biri olmadığım için Whatsapp önerisi yaptım.

Kendisi ise sevgilisinin olduğunu, numarasını paylaşamayacağını ama Instagram'dan takipleşip laflayabileceğimizi söyledi.

Ben mesela bir erkek olarak sevgilim varken tanımadığım birinden gelen mesaja da dönmem, ilerletip sohbet de etmem, "Sevgilim var, numaramı veremem ama buradan takipleşelim" de demem. Bu ablanın amacı nedir acaba?

Olay şöyleki yakınımda açılan bimde bir beyden hoşlanıyorum ama bunu ona söyleyemiyorum fiste isminin ve soyaninin sadece baş harfleri yazıyor hiç bir sozyal medya hesabını bulamadım ne yapabilirim (direk yüzüne gidip söylemem)!!

İnstagramda bir iki defa konusmus oldugum biri var. Ben onu takipteyim o beni takip etmiyor. Ama hikayelerimi goruyor. Profilim acik. Merak ettigim sey beni takip etmiyorsa akisinda cikmiyor olmam lazim. Ama cok zaman geçmeden sanki onun akisinda gozukuyormusum gibi kisa zamanda goruyor. Bana ilgisi yok bu arada ozellikle profilime girip bakiyor gibi bir dusuncem yok sadece merak ediyorum nasil oluyor diye.

sevgili olamayışımıza sebep olan kişi benim bunu kabul ediyorum, hatalarım oldu. ancak 2 hafta sonra arkadaşı olarak tanıttığı kişiyle sevgili olmuş. çocuğu görmedim sadece isim olarak biliyorum.

sık sık olan bir şey mi bu?

Çok uzun yıllardır irtibatımız kesilmişti. Bir şekilde sosyal medyadan yeniden denk geldik. Mesaj attım, döndü. Şu an konuşuyoruz.

Birbirimize yeniden denk geldikten sonra aramız sıcak kalsın istiyorum, bir noktaya kadar da sohbet gayet sıcak gitti ama bu kadar senenin kopukluğundan sonra şu an konuşacak mevzu gelmiyor aklıma.

Eğitim hayatlarımızdan/ne okuduğumuzdan konuştuk, mevcut iş hayatlarımızdan konuştuk, şu an nerede yaşadığımızdan konuştuk. An itibariyle sohbette ufak bir tıkanma durumu söz konusu, aklıma konu gelmiyor.

Allah'ını seven üzerime genel anlamda işe yarar bir konuşma mevzusu atsın :/

Resmi ya da samimi bir ortamda nasıl davranmanız gerektiğini belirleyen unsurlar nelerdir? Bunlar sizde öğrenilmiş şeyler mi? Yoksa sezgisel mi davranırsınız?


Son olarak sosyal olarak garip davranan kişiler, sosyal açıdan sezgisel, bağlama göre davranabilme ve eksik öğrenme olan taraflarını geliştirebilir mi?

Çabanın karşılığını alabiliyor musunuz? Yoksa gerçekten sabreden derviş muradına eriyor mu ?

sb

Ankara’da yaşayıp biseksüel ya da lezbiyen olan kadınlar nasıl flört/sevgili buluyorsunuz? Oldukça dışa-dönük ve flörtöz bir yapıda olmama rağmen, kadınlarla flört ederken iki kere düşünmek zorunda kalıyorum, heteroseksüel bir kadının arkadaşça davranması ile gay bir kadının flört etmesini ayırt edemiyorum, bu işi çok zorlaştırıyor. Tanışma yeri vs. tavsiyelerinize açığım.

Neler yapıyorsunuz bu aralar? Ruh haliniz nasıl?

Kahvem bitmişti, siparişim geldi, karar veremedim ilk hangisini açayım diye size soryım dedim :)