Yöneticileri de seviyorum, adamlar çok ciddi hayal kırıklığına uğrayacak gibi hissediyorum ben gidince (ticari olarak yerime biri hemen gelir de bayaadır tanışıyoruz adamlarla), bi takım çalışanlar da epey rahatlayacak ben gidince (yakın zamanda onların başına geçeceğimi falan düşünüyolar çünkü), işimi de seviyorum aslında ama global firmanın vereceği imajdan epey uzağım şu an.
Comfort zone'u nasıl aşıyosunuz böyle bi durumda?
ana kural: çalışırken iş aranır. işsizken hep deplasmandasındır.
daha yüksek maaş talep edebilirsin arayı soğutmak için. maaşın artarsa da mutlu olursun hehe.
hayrına çalışmıyorsun, bir hizmet veriyorsun, zamanını harcıyorsun ve bunun karşılığında sana para ödüyorlar. emeğini satın alıyorlar. bu ticari bir ilişkidir ve firma senin varlığın üzerine ilerleme planları yapmıyor, sen olsan da olmasan da yürüyecek. tecrübe kazandıysan ve daha verimli olabileceğin yerlerde çalışmak, daha mutlu olabileceğin işleri yapmak için ayrılacaksın. buna engel olan hiçbir şey de yok.
çalışırken iş arama konusunda kesinlikle katılıyorum. daha rahat düşünür, seçer, değerlendirirsin. mülakatlarda da sana koz verir. işsizken iş aramak çok daha zor, yıpratıcı, umut kırıcıdır.
yaptığın iş sana bir şeyler katmaya devam ediyorsa ve rahatsan biraz daha takıl derim.