hiç annenizi ya da babanızı ağlattığınız onu utandırdığınız anlar oldu mu?
çoook
thank god no.
annemi çok :/
Annemi ağlatmıştım, babamı hiç ağlatmadım ağlayacak biri değil zaten anca ölürsem falan ağlar..
İkisini de utandırdığım bir an olmadı.. Yani olmamıştır herhalde, olduysa da bilerek yapmamışımdır..
bildiğime göre olmadı. ben bilmeden olduğunu da sanmam, utandırıcı/ağlatıcı şeyler sözkonusu olmadı. (ama ne bileyim bir sebeple bana dair ağlamış olabilirler mi acaba? merak ettim şimdi, ikisi de hayatta olmadığından merakımı da gideremeyeceğim.)
babamı sadece 2 kere ağlarken gördüm, beni üniversitenin yurduna yerleştirdi. artık ayrılık vakti geldi vedalaştık bi baktım ağlıyor, ben de ağlamaya başladım.
bir de kedimiz öldüğünde ağlamıştı ama o benle ilgili değil.
annem ağlar çok sinirlenirse veya çok üzülürse. bir de ben çok ağlarsam o da ağlar hemen :)
çocuk-ebeveyn ilişkisi gereği olmalı empati kurmak zor, en beklemediğim anda ağlatıp hayal kırıklığı yaşatabiliyoruz
Universiteyi baska bi sehirde okumaya giderken annem babam ablam ben sarilip aglamistik.
babam muhtemelen benim hatırlamadığımı sanıyordu, ancak içkiliyken annemi abimi bir kaç kez dövdüğünü hatırlıyorum ben küçükken, hatta bir seferinde oteldeydik lobiye koşmuştum annemi öldürüyor diye ağlaya ağlaya daha 7 yaşında falandım.
20 li yaşlarımın başındayken konuşuyorduk işte baba kız sohbeti, söylemiştim sen böyle böyle yapmıştın, hatırlıyorum diye. ağlamadı ama suratı bir fena olmuştu gözleri dolmuştu, utanmıştı. Biraz duygusuz gelebilir ama, memnunum söylediğime, bildiğimi hatırladığımı bilsin istedim o da pişmanlığını ifade etme fırsatı buldu. bir şekilde bu babama karşı hep biraz kızgın olmama, mesafeli olmama neden olan, yüreğimi ağırlaştıran konu çözülmüş oldu, o hatalıydım dedi, ben affettim. bir yük kalkmış oldu.
Utandirmaktan degil ama babam istedigin seyleri yapamiyorum diye aglamisti
Annemi de ergenligin tavan doneminde sen hic iyi anne degilsin demistim aglama krizlerine girmisti