6 yıllık sevgilimle yakında evleniyorum. ailem onu hiç bir zaman istemedi bir türlü bana yakıştıramadılar filan. ama sonucta cocuk diilim 27 yaşındayım su anda ve onlar da sonunda yola geldiler ve resmi sürece girdik.
bu geçtiğimiz 5 sene boyunca evde maruz kaldığım psikolojik baskıdan bahsetmicem, ama beni panik atak yapmıştı, her yerimde egzamalar cıktı filan. varın siz düşünün. zaten tipik türk ailesi, akşam hiç bir yere gidemedim bu yaşıma kadar, gittiğim bir kaç müzik festivali de hep hırlagürle kavgayla oldu. hep bir kısıtlama söz konusu, kaçta gittin niye gittin nerdesin niye geç kaldın bilmemne... ama sorarsanız hiç bir şeyime hayır dememişler, problem çıkarmamışlar. ayrıca şunu da ekliyim, sevgilim bize ilk geldiğinde ablam ve eşi de bizdeydi tanışma yemeği diye, öyle bir köpek muamelesi yaptılar ki bize ablam ve eniştem merkezli olarak... yani hala kendimize gelemedik adam gibi. bundan sonra iki ay geçti ve ben "yeterin" diye konuyu yeniden açıp ortalığa attım.
biz bu kaale alınmadığımız iki ay içinde evi tuttuk, döşedik sayılır az bişi kaldı. anneme bunu söyledikten sonra tutuştu sanıyorum babamı filan kandırmış, dedi ki haftaya nişan yapalım. ok dedik biz de. ama ne heves var ne bişi zaten bezmişim canımdan, törenleri de hiç sevmem ama madem benim tarafıma geldiler bozmayalım dedik. hatta gittik hiç sevmediğim halde takı filan da aldık bugün. hatta geçen annem beni gelinlikciye soktu apar topar bi model begenmiş diye, kaptırdık kendimizi denedik ettik gelinlik bile aldık. ama hala geri kalan zamanda bir memnuniyetsizlik söz konusu.
eve dönerken annem sevgilim ben yemek yiyorduk bi yerde, nikah tarihi konusuna geldi laf. biz ekim ortası istiyoruz, bi an önce bitsin gitsin bu işler evimize yerleşelim istiyoruz. ben artık deliricem çünkü evde, öyle de bir şey var. ama onlar da aralık filan diyorlar. konu buraya geldi, ben dedim ki "uzatmak istemiyoruz, cünkü ben cok yoruldum bunca zamandan, bir an önce bitsin hayatıma bakayım. bu evlilik düşüncesi kafamda bi engel" sevgilim de bana destek çıkıyor, annem karşı geliyor derken baya büyüdü iş. o arada sevgilim annesinin de çok uzatmaya gönüllü olmadığını söyledi arada. sonra ben krize girdim, oturduğumuz yerde ağladım baya. annemde tepki yok, sevgilim sakinleşirmeye çalışıyor filan. çok gerildim ama. öyle böyle değil. neyse sonra sakinleştik kalktık evlere dağıldık.
akşam annem gelmiş bana diyor ki, aklına çocuğun (28 yaşında adam) annesinin ne düşündüğünü araya sıkıştırmasına takılmış. her sıkıştığında annesini öne atıyormuş. yahu kaç kere görüştüler, ilk defa annesinin fikrini söyledi, ki yıllardır ayrı yaşıyorlar, ayda bir kere bile görüşmezler, haftada 1 filan anca telefonda konuşurlar hani bir "ana kuzusu" durumu yok. bir de diyor ki hiç yol vermemiş anneme, merdivende önüne atlamış. o da yalan, yol verdi gayet, bi kere yürüyen merdivende peşime geldi annem arkada kaldı, o.
kadın hala fitne derdinde, kötülemeye çalışıyor. "nasıl bir damat getirdiğinin farkında mısın" diye hala ve hala küçümsemeye çalışıyor.
ben ne halt edicem bunlarla? annem benimle didişiyor hemen arkamdan gidip babama bıdıbıdı anlatıp dedikodu yapıp adamı da dolduruyor.
nolur bi akıl fikir verin, ben çıngar mı çıkarayım bana yaptıklarını anlasınlar diye? yine panik atak krizi gecirdim dakikalarca nefes alamadım, farkında bile değiller. umurlarında olduğunu da zannetmiyorum cunku sevgilim durduk yere bayılmaya basladığımı söylediğinde bile tepkileri olmadı hiç.
ne yapayım ben? kafam durdu. nereye elimi atsam nerden konuya girsem neye bir şey söylesem elimde patlıyor.
imdat!
ablacım sakin ol. bir ay sonra düğünü yap. ailen karşı çıkarsa da resti çek, git mutlu ol. aileni zerre sikleme. ne yapabilecekler? en fazla bıdı bıdı. bitmiş bu iş artık. bir ay sonra özgürsün. sakin ol. gülümse. bir ay yahu.
kardeş ekimde olabiliyorsa olsun bitsin. şimdi ablanla ılgılı de bı seyler demıssın ama o araya giremez mi ya da baska bir yakının? olsun bitsin evine cekil kurtul bu beladan. her sey yolunda gider umarım
@sen git ben geliyorum, ama vicdan yapıyorum. bak büyüt et, simdi hain kötü evlat diye etmedikleri laf bırakmıyorlar. keşke doğurmasaymışım diyor kadın. yahu alt tarafı yuvamı kurmak istiyorum e bi zahmet kendi hayatıma başlamak istiyorum. ne bu manyaklıkları? resti çekiyorum zaten ama duygu sömürüsüne giriyorlar, bunca seyi kabul ettik yaptık ettik niye çatlıyorsun diyorlar. biri demiş ki "aa hamile filan mı niye acele ediyorsunuz" e olmadığım anlaşılacak bir kaç aya kadar, diyenler de lafını yemiş olacak. ayrıca banane elalemden ve 6 yıllık ilişkinin nişanı neden acele oluyor hiç anlamadım!
@öptüm sezen, ablam fitnecinin önde gideni. o bana ilk önce iyi davrandı davrandı, sonra sıkışınca öyle bir karşıma geçti ve öyle bir kazık attı ki.. günahımı vermem ona. hep öyleydi. annem gidip nişanımız olduğunu söylemiş, kadın "ne alaka nerden çıktı sımdı" demiş yani o derece. bana lafını bile etmedi, tebrik bile etmedi. abla olacak bi de utanmadan.
ekimde yapiyim istediğim tarihte bitsin di mi ya?
gelinliğin tadilatını da 2 gün öne çekersem biter gider bu iş.
çok vicdan yapıyorum ondan kafama takıyorum. arada kaldım cok fena.
ebeveynlerın gercek duyguları işte. mutlu olmanı ıstedıklerını soylerler ama hıc oyle davranmazlar. klasık kıskanclıklar.
ben de onu bekledim kesin hamilelik mi var diye soracaktı annen. sormamış :))
sen yoluna bak bırak vicdanı. emir kulları olasın diye mi dogurmuslar seni...
ailelerin elinden dayak kozu da alındığında (ki bir yaştan sonra dövemiyorlar öyle eskisi gibi istediklerinde. göt gibi kalıyorlar) geriye bir tek şey kalıyor: acındırmak.
kusura bakma ama acındırmalarına cevabın şu olmalı: "yarramı yiyin."
çok değer veriyorduysalar, mutluluğunu kafi göreceklerdi.
@öptüm sezen, di mi ya? milletin de işi gücü yok benim rahmimin peşine düşmüş.. elalem de hakkaten dedikodu derdinde. bir de bunu erkek söylemiş ama kim olduğunu söylemiyor annem. nasıl gerildim bu gün kaç seans kavga edince. hala titriyo elim ayağım ya...
@sen git ben geliyorum, yani ben de onu anlamıyorum. neden sadece benim için mutlu olup bu sürecin bunca yıllık işkenceden sonra güzel geçmesini sağlamıyorlar? gidip 2500lük kolye aldırdılar sevgilime, o da laf olmasın diye aldı. kaç kere kullanacğım bile şüpheli. onda bile kötü oldum. kendimi ucuza veriyormuşum, pırlantayla mı veriliyor canım benim değerim?
diyorum ki işte yanlarına gidip desem mi, neden benim için mutlu olamıyorsunuz neden yardımcı olmuyorsunuz da zorluyorsunuz itiyorsunuz diye? ama yine ben kötü olurum di mi?
anneniz cocugun egitim ve kulturel seviyesini ya da maddi durumunu begenmiyor olabilir.
hic vicdan yapmayin. destek olmak yerine bazi aileler köstek oluyorlar evlatlarina iste boyle...
hem cok manasiz... alti yil... dile kolay yaa.. is bu raddeye gelmisken daha da uzatmak, bekletmek niye...
ablanizla sakin kafayla konusun. bir an once bu isi bitirmek istediginizi anlatin. ondan ornekler verin hatta.. sonucta o da bir zamanlar sizin evin bir uyesiydi. yani demek istedigim sizin yasadiginiz o siki hayati o da yasamis olmali...
ben sizi simdiden tebrik ediyorum ve darisi basima diyorum.
of annen de tam kezbanmış be abla. ucuza gitmek ne yaa. bıktım bu sikindirik aile değerlerinden. kaç kurtul. hayatını kur. kul köle olurlar sonra canım kzıım güzel kızım diye.
@eranicus, aynen öyle, okuduğumuz okullar filan mesele. bunda da yine "millete ne dicez" sorusu var..
ablamla muhtemelen pek konuşmam, uzun zamandır zorunda kalmadıkça konuşmuyoruz da zaten. köstek olmasın yeter.
teşekkür ederim :) darısı başınıza :)
iğreniyorum bu anlayıştan ya. bi ablam evlendi takı makı bi sey istemedi dul kadın mı verıyoruz dıye konustu aılesı. ne dıyeceksın bunlara... tek laf etme zorla ıstedıgın tarıhı kac kurtul. dügününe kımse gelmezse biz geliriz. mutlu ol canciş ya takılma bunlara
@sen git ben geliyorum, sorma. bir de onun ablası var, beğendiğim gelinliği, denediğim (güzel ve orjinaldi ama balık bana yakışmıyor işte) daha pahalı bir modelden sonra öyle bir ezdi ki. bunu beğendim diyorum, çok ucuz duruyormuş, çok standartmış, herkeste varmış... yahu beyaz elbise zaten, ne kadar farklı olabilir. içinde rahat hissediyorum, destek olsana. ne kadar üzdü beni neler dedi kadın orda bana uyuzzzzz!
etrafımda ne fena insanlar var benim yaa :(
@öptüm sezen, doğru söylüyorsun. ama sürekli devam edince çok da boşveremiyorum malesef :/ kindarım bi de, bi küsücem tavır alıcam o olucak, yazık olucak. sevgilim de o kadar dışlanmasına rağmen ara bulmaya çalışıyor annemle filan.
ben de istemedim işte, aynı şeyi söyledi annem. yahu kıraya cıkıyoruz, bi kaç seneye ev alıcaz.. alalım bilezik ya da tam altın filan onu taksınlar yani ne olacak, birikim olarak da zarara girmemiş oluruz (takıları biriktirdiğimiz parayla aldık da).. yok işte illa olcakmış. sevgilim ona bile laf demedi, gitti kendi seçti bir sürü kolye, benim en azından takabileceğim gibi, parasına da gıkını çıkarmadı. üff ne saçma bi ailem var. hakkaten, bitsin de kurtulayım. evden gidince hem kendime gelirim de evdekilere daha bi iyi davranırım belki...?
bir an kendimi gördüm gibi sanki(27 yaşında adam olarak) Şimdi öncelikle sorum şu: Ortada para ile ilgili problem var mı? Eüer varsa bir dünya da onunla uğraşacaksın haberin olsun. Ama paranız varsa eğer bunların konuşulmaması için ailenin dediği şeyleri yapmanı öneririm(parası neyse veririz hesabı) İkincisi ebeveynler kolay kolay kimseyi beğenmezler ayrıca aileye dışarıdan gelen birileri(ki o da senin enişten oluyor burada) bedava pri,m yapmayı çok severler. Hele ki erkek olanlar aile ile ilgili karar alma aileye yeni dahil olacaklar hakkında fikir sunma gibi şeyler. Burada sana vereceğim en büyük tavsiye ailende sözünü dinleten bir akil adam bulman. Ailenin "bak şu ... yı görüyor musun pırlanta gibiçocvuk/kadın dediği kişiyi bul. Konuşmaya veya müzakereye açıksa tadından yenmez. Önce onu karşına al ikna et iyi bağlar kur. Sonra var seyret olan biteni. O ana kadar sana zorluk çıkaran ebeveynlerin bir anda yaptığın şeyin ne kadar iyi olduğunu düşünecek ve bu sana bir ferahlama rahatlama getirecek. en azından evlilik olana kadar. Sonrasında ise vefa önemli tabi. Vefalı ol gerisi gelir. Zor zamanlarda hiç bir şekilde aman boşver deme öteleme bir karar verdiysen arkasında dur. Bu yaptığın şeyin kesin doğru olduğu konusunda ikna edici olur.Yalnız basşınıza gelen her olumsuzlukta "aceleye geldiği için böyle oldu" derler, takmayın. Erkek tarafı olarak kız aileisnden gelecek salvolara ne yazık ki hep hazırız ve bunu kanıksamış durumdayız. Normal değilk çocuğun söyledği şeylere gösterilen orantısız tepki ama olur öyle şeyler. Erkek arkadaşınıza ailenizi ablanızı kötülemeyin. İleride ne olacağı belli olmaz.
Bir de bu işlerle uğraşırken gezmenizden eğlenmenizden kısmayın. En büyük hata bu. İnsan ne oluyoruz durumuna geliyor. o 6 yıl bile kurtarmıyor(bende kurtarmadı :) İçinizi ferah tutun düğünüzüde yağmur yağsa dahi önce çocukken yüzümüzü yağmura dönüp sevinirken yaptığımız hareketi yapın.
Bir aile için de kolay değil 28 yaşındaki evltlarını göndermek. 11 sene yatılı okuyan ben 1 yıl evde takılıp sonra iş için başka ile gittiğimde annem hasta olmuştu, olur öyle şeyler. Allah yardımcınız olsun.
enişten doktor filan mı? -ya da "makbul" herhangi bir titri- geliri varsa eşin bi ömür boyu bunu çekecek üzgünüm. aileler böyle.
ekimde evlenirim ben olsam. panik atak diyorsun daha kötü şeyler olur. hayır aralıkta olsa sana güleryüzle anlayışla yaklaşacaklarını bilsen neyse de hiç o yönde emare yok.
herkesi topla. sizin içinize sinmemiş olabilir ama bu benim hayatım 6 senemi vermişim dönecek değilim. herşey de zaten hazır. gelin, zehir etmeyin siz de, evlenip yuvamı kurayım, derim. -bunu da vicdanım rahat olsun diye yaparım. sonra da düğünümü yaparım. kim nasıl istiyorsa davranabilir.
@cgtto102, çok sağol uzun ve detaylı cevap için.
para ile ilgili problem yok, bizimkiler de o yüzden yola geldi muhtelemen, baktılar gidiyorum :) bir kaç yıldır biriktirdik, sevgilimin ailesi de destek çıktı. evin bütün eşyalarını alska bile (yatak odasını ve kalan bir iki seyi benimkiler alacakmış lütfedip) 1 yıllık gelire yakın para kalıyor geriye. onun üzerine birikim yapıp ev bakıcaz işte yavaştan bi kaç seneye.
tespitler o kadar doğru ki.. ağzım açık kaldı. bu kadar iyi analiz edilir...
sevgilime çok bahsetmiyorum ama delirdiğim bazı zamanlarda konuşabildiğim tek insan o oluyor, ya da bugünkü gibi direk olayın içine düşebiliyor. onun da annesi yaşamış benimki gibi şeyler, ondan anlıyor ve daha çok ara bulma taraftarı zaten o da, sağolsun, iyi idare ediyor.
her sey güzel olacak sonunda diyoruz. hadi bakalım.
sizi de başka güzel şeyler kurtarır belki? :)
@niye ama, aynen o konuşmayı yapmak istiyorum, vicdanım için. ama o filmlerdeki gibi planlandığı şekilde gitmiyor ya :) ne zaman denesem olay çıktı :D son bir kez denicem ama yeri geldiğinde. birbirlerini dolduruyorlar bana karşı..
eniştem mühendis ama işini yapmıyor. boş bir adam, hiç bir konuda sohbet edemezsin, ne okur ne eder. mal. anca tv izlesin acunun yarısmaları öncelıklı olmak üzere, mac izlesin ve dedikodu yapsın. bir de ablamla birleşip herkesin yüzüne iyi davranup arkalarından baskasına çok fena kötülerler. ve hiç kimse aslında onlar kadar iyi değildir :D
"torun" kozunu da uygun zamanı kollamak kaydıyla kullanmak işe yarayabilir.
@raavann, ben de düşündüm aynen bunları. rest çekip gitsem olmaz, tamam desem olmaz. ilişkim iyi gitmezse -ki bu bir risktir- bunu da kabul ediyorum, yaşayıp görürüm neden simdi bırakayım dedim aileme. hani derler ya iki ucu boklu değnek. kaç ucu var bu değneğin bilmiyorum. zaten gamsız biri olsam ev hazırken, sadece alınacak bir iki şey kalmışken (onalrı da annemler alacak diye bıraktık, öyle dediler) ve hatta eve bir sürü esyamı sırt cantamda gizli gizli taşımışken mektup bırakıp çekip de giderdim. evin yerini de bilmiyorlardı. ama yapmadım işte. pişman olmak istemedim. ailem dedim, emekleri var dedim, stresteler dedim.. ama onlar bana hayatı dar etmekten vazgeçmediler...
zaten şu anda ilişkim bitse bile bu evde kalmam. yanına taşınabileceğim arkadaşlarım da var, kendim de eve çıkabilirim. ama artık burada yaşayamam. hatta bunu sevgilime de söyledim, olur olur anlaşamayız problem çıkar olmaz ayrılırız, ama ben o evde yaşamicam. seninle evlensem de evlenmesem de bir iki aya bu evden çıkıyorum. budur yani.
off yalnız yazdım ya, rahatladım sakinledim biraz. bir de delirmediğimi anladım, yalnız da değilmişim. ekim'de nikah konusunda ısrar edicem ben. 12'sinde de catır catır evlenırım. arkamdan "aaa hamile miii" diyenler de g.t olur zaten. hah!
@cgtto102, hahah hayatımın hiç bir döneminde çocuk sahibi olmak istemedim :D ailem de bunu biliyor. sevgilim de istemiyor hatta. o yüzden geçen gün "çocuk yapmaya kalksam evliliğin tadını çıkaramadan yaşım geçicek" gibi bir şeyler dedim, ama blöfünü bile yemediler ahahahah
Oncelikle panik atak ici tedavi ol. Buna bahane olan ya da onu yaratan her ne ise ortafan kaldir. O zaman daha guclu olacaksin.