[q]
(8) 

tren kaçıyor

docrivers #1313272
yaş 25 , lise mezunuyum üniversite özeldi yarısında bıraktım , 1. sınıftan beri ders çalışmak benim için eziyetti lisede de aynısı oldu üni'de de o işi geçtim artık, yetiştirilme tarzımla mı alakalı bilmiyorum 22 yaşıma kadar çok şiddetli sosyal fobi geçirdim, isim olarak artık anksiyete sosyal fobi pibolar falan çok bişey ifade etmmiyor ama bir profesörün üzerimde araştırmalar yapması gerekecek kadar ağır bir sosyal fobi vakasıydım gençliğimi resmen elimden aldı , 22 yaşıma kadar nefes alan her canlı ile konuşmak selamlaşmak birşeyler paylaşmak en basit eylemleri dahi gerçekleştirmek benim için işkenceydi, tam 3 üniversite değiştirdim, sorun okullarda değil bendeydi, hiç kız arkadaşım olmadı , şansıma ilkokul arkadaşlarım garip birşekilde hiç birbirinden kopmadı 2. sınıfta serviste pastel boya mı ağzına atan adamlarla dostluğumda bir sıkıntı yok tabi ilkokul tayfa dışında ama hiç arkadaşım olmadı , bu psikolojik kanser annem ile babam ile de konuşturmuyordu, babam benim için hep yaratık gibiydi , evde hiç karşı karşıya gelmemeye çalışırdım annemden de kaçardım, zamanımın çoğu evde odamda geçerdi ,3. üni'de kullandığım madde* sayesinde kendi kafamda bir kişi buldum , aynı zamanda bu okulu yarım bırakmamak için kendi isteğimle tedavi olmaya başladım, ailemde kimse benim hasta olduğumu kabul etmiyordu ben hastanın kralıydım geç bile kalındı benim için artık acı çektiğim için kendim hasta olduğumu anladım, belki geç anladım ama 22de okulun ilk döneminde bir kamyon antidepresan kullandım, artık derslere girebiliyordum , insanlardan korkmamaya başladım , iyi kötü arkadaşlarım oldu , ama hala aşamadığım şeyler var , 25 oldum, hala kız arkadaşım yok sevgilim yok , olmadı da olmayacak diye korkuyorum, sorun temelde hala eskiden kalan bazı psikolojik yıkımlar, kendimi beğenmiyorum kendim hala herhangi birinin hoşlanabileceği biri değilmiş gibi geliyor, ki yok öyle birşey her malın alıcısı vardır ama ben bu şekilde hareket edemiyorum, kızlarla iletişime geçmek hala zor geliyor, göz göze gelmekten utanıyorum hala, hastalığı %65 yendim işime gidiyorum paramı kazanıyorum , 30 kişilik büyük bir mağazada her biriyle muhabbetim olan belkide mağazanın en sevilen kişisiyim ama yok, sorun kızlar onlarla hala istenilen seviyeye gelemedim, mağaza bazlı değil hiçbir şekilde kız arkadaşım olmuyor ulan, eski duyurularımda bir almancı kız mevzusu vardı , kız hala ara ara arıyor mesaj atıyor ben bu sefer yanaşamıyorum, ya gerçekten hoşlanıyorsa benden diye , ben kızlardan değil birinin benimle duygusal bir ilişki yaşama aşamasından korkuyorum, ben aslında başka bişey soracaktım buraya konu buralara geldi garip bir şekilde




 

Duvar sağlam olmuş. Emeğinize sağlık.
Yazdiklariniza tek önerim psikolojik destek almanız yönünde. Bir de okulu ister örgun ister ikinci öğretim isterse de açiktan bitirmeniz faydanıza olabilir. Tabi ilgi alaniniz doğrultusunda.

Amaranta ursula

öncelikli önerim paragraf. okuyabilirsek gerisine de bir şeyler yazan birileri çıkacaktır.

helenart

Komik gelecek biliyorum ama ters/düz, inside/out animasyon filmini izle.
Cidden geyiği yapılsa da hemen herşey çocuklukta ve bilinçaltında gizli.
Bundan sonraki maçlara bakacaksın.
Bugün bundan sonraki hayatının "ilk günü" düşüncesini içselleştirmiş biri ol.
Bol şans.

neosphere

Hiçbir psikolojik geçmişi olmayıp 30 yaşında sevgilisi olmamış insanla dolu bu memleket, sen treni kaçırdıysan onların trenden bile haberi yok.

Tren mren kaçmadı, 25 daha nedir? sen tedavine devam et ama daha iyi olsan bile kız arkadaş konusunda kendini üzme, kendine takılma. Daha zor şeyleri atlatmışsın, onu mu aşamayacaksın? Bu konuyu kendini comfort zone içinde tutacak bir çit gibi kullanma sakın, asıl tehlike o. Kız arkadaş bulamadıktan sonra napıyım sosyalliği deme, ilerlemeye çalış. Kendine bak, bakımlı ol, kendini geliştir, işinle alakalı olmayan ve sokakta gördüğün herkesin bilemeyeceği bir şeyler öğren; gerisi gelir.

Bruce

Gun gormus bir abi tavsiyesi olarak, kademeli de olsa yuruyusle basla hergun 30 dk kos. Yani ter atmalisin. Bu durumda olan -sosyal fobi - bir cok distum gorucu usulu ev hanimi bir hatunla evlendi, mutlu.

tunaktunaktun

Madem insanlarla iletişim kurmaya başlamışsın, karşındakini kadın-erkek diye görme, insan olarak gör. Böylece gü geçtikçe daha rahat etmeye başlarsın. İletişim problemini aşınca gerisi gelir zaten.

ninotevtidze

ortalamanın çok üstünde genel kültürüm var elimden tutulsa türkiyenin sayılı standup'çılarından olabilirim, tamam abartmış gibi oldum ama durum bu

docrivers

son yazdığın kısım kendini çok doğru değerlendiremediğini düşündürdü bana.

"ortalamanın çok üstünde genel kültürüm var elimden tutulsa türkiyenin sayılı standup'çılarından olabilirim, tamam abartmış gibi oldum ama durum bu"

genel kültürün ortalamanın üzerinde olabilir ama ne kadar sınama fırsatı buldun, kaç grupta sohbet edip diğer insanlarla fikirlerini çarpıştırdın?

grubunda gayet komik bir insan olabilirsin ama sahneye çıktın mı, bu konuda bir girişimin oldu mu? çıktığında ne gibi zorluklar yaşayacağını öngörebiliyor musun, öngörmenin yetmeyeceğinin farkında mısın?

kişinin kendisi hakkında vardığı ama deneme fırsatı olmadığı görüşlerine çok güvenmemesi lazım. Hem kendini beğenmediğini söylüyorsun, hem de aslında içten içe kendini çok beğeniyorsun anladığım kadarıyla, bu çelişkiyi çözmen lazım. Kendiyle çok fazla başbaşa kalmış insanların sıklıkla düştüğü bir tuzak bu.

montreal
1

mobil görünümden çık