eğer çocuk domuzluk yapıp üstüne gözüne bakarak sırıtan, her türlü tatlı dilli uyarına rağmen bunu tekrarlayıp sabrını zorlayan ve sonunda kızıp bağırdığında da "bu abi beni sevmiyor böhöhöhö" diye ana babasına ağlayan türden bir yaratıksa aşırı geriliyorum.
Ben geriliyorum çünkü kendi doğru bildiğim gibi davransam aile yanlış anlayabilir diye. Çocuklarla çocuk gibi konuşmayı da hiç beceremem doğru ds bulmam. Velhasıl susuyorum ehe mehe diyorum sanki çocuğa uyuz oluyormuşum gibi oluyor. Bazen uyuz olduğum da oluyor 2 senede kendine venzetmiş sıfır km bi insanı ananı da al git hadi diyesim geliyor çocuğa.
çocukları çok severim. genelde de ilk tanıştığım bebek olsun, çocuk olsun bir anda kaynaşırız.
tek istisnası aşırı şımarık yetiştirilmiş çocuklar. onlardan kaçarım işte :) yüzünüze tükürür, gözünüze bir şey saplar falan. 6 yaşlarında, çalıştığım iş yerindeki iş arkadaşımın torunu öyleydi. bir anda kendini yola atar, üzerine pis su dolu şişeyi boca eder. babaannesiyle her dışarı çıkışı, en az 100 tl'si oyuncak olmak üzere 200 tl'den aşağı değil.
öpüp koklamak sevmek istiyorum tabi tatlı bi bebiş olunca ama biliyorum ki aileler bu konuda haklı olarak hassas. biz de öyledik yeğenlere karşı. ol sebeple uzaktan seviyorum bicibici :)
herkesin çocuğunu istediği gibi yetiştirme hakkı var tabii ki; genel, evrensel ilkeler temel olmak üzere.
çocuk sahibi olmayı çok istiyorum bu arada :P
Küçükse ve "al şunu biraz tut" diye bana atılmışsa "şimdi ağlayacak birsey yaptım zannedecekler/şimdi kusacak/şimdi bezi sızdıracak" diye geriliyorum.
Biraz daha büyük olanlarda şımarık ve el bebek gül bebek yetiştirilmiş olanların yanında geriliyorum. Etrafı dağıtacak, durmadan ağlayacak ama anası babası sahip çıkmayacak sinir olduğumla/malımın zarar gördügüyle kalacağım vs vs.