Ekşi Duyuru

yine bir düğün. büyük altın 3.500 olmuş. 4 kişilik aileye maaş ucu ucuna yetiyor. büyük altın takarsak o ay battık. çeyrek altın taksak ayıp olur mu? 5 bin maaşım var.

edit: ben evli değilim. aileme bakıyorum.

İyi dilekler kabul edilir ^-^

biliyorsunuz türk kızını ailesi evlendikten sonra bile rahat bırakmaz. talepler, gereksiz ıvır zıvır laflar, tantanalar falan. kız hala elinden geldiğince ailesiyle ilgilenmeye çalıştığı halde üstüne geliyorlar, bu tarz olaylar yaşıyorum ara ara, eşimin huzurunun kaçtığını görüyorum, doğal olarak bana da yansıyor.

böyle durumlarda açıp biraz rahat bırakın der misiniz, yoksa bu onun kendi meselesi, ben kötü olmayayım deyip karışmaz mısınız?

laf olsun torba dolsun diye mi?

Yabancı milletlerden hangisinden/hangilerinden sevgiliniz oldu?

Çok sevdiğim evli bir arkadaşım var. Bana ilişkisinde yaşadığı bir problemden bahsetti. Ben de kendi çapımda fikirlerimi söyledim. Belki de en yakın arkadaşlarımdan birisi olduğu için çok objektif yanıt verememişimdir dolayısıyla sizlerin fikrini merak ediyorum.

Olay şu:
Çiftimiz iki sene önce evlendi. İkisinin de maaşları aşağı yukarı 5-6 bin civarı. İstanbul’da kirada yaşıyorlar. Evlerinin kirası 2500. Erkek ödüyor. Evin masraflarını erkek karşılıyor. Mutfak alışverişini erkek üstleniyor. Ay sonu geldiğinde cebinde 100-200 lirası ya kalıyor ya kalmıyor. Yani birikim namına kenara atabildiği bir para yok.

Tabii ki kız da masraflara katılıyor ama olabilecek en minimum düzeyde. Peki kız tararı kazandığı parayı ne yapıyor? Kız kardeşine harçlık gönderiyor, kredi borcu ödüyor, ailesine yolluyor, kendi bireydel harcamalarına gidiyor vs…

Bizimki bu durumu tabii ki kabullenmiş. Evlilikte sonuçta sadece bireyle değil ailesiyle de evleniyorsun. Onun ailesi senin de ailesi oluyor.

Ama dün yaşadıkları kavgayla birlikte ipler iyice gerilmiş. Kız tarafının kardeşi geçen sene İstanbul’da üni kazandı. Bu sene pandemi sebebiyle memleketten 1. sınıfı bitirdi. Bu sene okullar açılacağından kardeş kişisi de İstanbul’a gelecek. Kız da bizimkine demiş ki, kardeşim de bizimle yaşasın. Yurtlar çok pahalı, annemler o kadarını karşılayamaz.

Bizimki de bu zamana kadar içerisinde ne var ne yok sakince dökmüş. Demiş ki: “evin kirasını ben ödüyorum, bütün faturalar, mutfak alış-verişi vs. her şey bende. Ay sonuna param kalmıyor. İş çıkışı dışarda bi kahve içmek bile bana lüks gibi geliyor. Bana hiç yardımcı olmuyorsun. Kazandığın parayla masraflarımıza ortak olmak yerine kardeşine ailene yolluyorsun. Onlar sen para yollamasan da idare edebilir. Kardeşin de bizle kaldığında zar zor yetiştirdiğimiz masraflar daha da artacak. Eve çıkacak arkadaşlar bulana kadar kalsın. Sonrasında bir şeyler düşünelim.”

Kız da cevap olarak diyor ki: “ben tabii ki aileme kardeşime para göndereceğim. Onlar benim için çok değerli, onları rahat ettirmek istiyorum. Kız kardeşimin bizde kalması niye gözüne batıyor. Onun bize ne masrafı olabilir vsvs..” diye bağırış çağırış sonra kendini odaya kilitleyip ağlamış.

Bugün bir şey olmamış gibi kahvaltı etmişler. Ama soğuklarmış. Arkadaşla buluştuk bugün. Bana anlatınca içimden çok kızdım ama gaz veriyormuş gibi olmamak için belli etmedim.

Şimdi bu arkadaşıma nasıl bir akıl vermek gerekir. Bu tabloda kim haklıdır, arkadaşım bundan sonra nasıl hareket etmelidir?

Teşekkürler.

Merhaba arkadaşlar,

Bu zamana kadar Instagram kullanmıyordum ve 1 ay kadar önce Instagram açtım. Okuldan falan arkadaşlarımı ekliyorum. Bu süreçte anlam veremediğim davranışlarla karşılaştım. Bunlardan ilki okulda az veya çok samimi olduğum bazı arkadaşların takip isteğimi silmesi ve bekletmesiydi. Hatta burada da sormuştum.

Şimdiki anlam veremediğim diğer davranış ise takip isteğimin onaylanması ama karşı takip gelmemesi. Son üçtür böyle. Bunların ikisi ile bayağı samimiydim. Needy biri asla değilim ama karşı isteğin gelmemesi çok da sallanmadığımı hissettiriyor ve takip isteğinin silinmesi ile eşdeğerde benim için. Ben seni sayıp takip ediyorum da sen beni neden saymıyorsun? O yüzden takipten çıkasım geliyor. Hesabım yeni olduğu için sadece bir gönderi var. Sizce abartıyor muyum yoksa haklı mıyım? Siz ne düşünüyorsunuz? Fikirlerinizi belirtirseniz sevinirim. Teşekkür ederim.

wp'da diyalog halindeyken çevrimiçi kalmayı önemsemeye ilişkin görüşlerinizi merak ettim

tw, instagram takılıp, tv izlerken bir de yazışmak
hatta bunları bazen işteyken yapmak
birden fazla kişiye, gruba laf yetiştirmek

az çok hepimiz bu hale gelmişiz gibi gözlemliyorum

açıkçası bir yere gittiğimde tv açıksa, elde telefon varsa samimi bir ortamsa
atar yapıp sıfır teknoloji takılamayı teklif ediyorum muhabbetin bittiği yere kadar

konu buraya geldi ama soru şuydu
wp'da konuşurken online/offline olmanın önemi kaldı mı

Herkesin cevabını merak ediyorum ama özellikle o günü yalnız başına geçirmeyi sevenler varsa aranızda, onların cevaplarını daha çok merak ediyorum. (Öncelikle yalnız geçirenler neden yalnız geçirmek istiyor?) Bugüne kadar doğum günleriniz genelde nasıl geçti ve o gün neler yaparsınız?

Bonus: En güzel doğum günü anınızı paylaşır mısınız?

Arkaslar s.a 29 yasindayim. Yasitlarimin 3 cocuu var. Ben hala annemin kucağına yatip saatlerce sırtımı ovduruyorum. Babama ,su getir, karpuz kes gibi simarikliklar yapıyorum. Tabii yılın 2-3 ayı birlikte oldugumuz dönemde oluyor bunlar. Normalde tek yaşıyorum. Yine de çok olgunsuz geliyorum kendime xd hiç öyle evlenmiş, ev idare ederken, çocuk bakarken hayal edemiyorum kendimi(öğretmenim). Tabii başa gelince hepsi yapılır da, anladıniz işte... siz ne durumdasiniz?

sevdiği işi yapıyor ?

cidden sevdiğin işi yapıyorsunuz yani böyle severek uyanıyorsunuz falan.

imkansız. inanmıyorum. ama yine de söyleyin siz daha da hasetleneyim işime geliyor.

yakın zamanda şunu fark ettim ki ne kadar az sayıda insanla ilişki halindeysem kafam o kadar rahat. bunun farkına varmamda covid süreci de etkili oldu, görüşmeler azalınca ruh halim olumsuz etkilenecek diye düşünürken tam tersi oldu. aslında dışarıya çok kapalı bir insan değilim, ambivertim diyebilirim, ama yakın dönemde introvertlüğe geçiş yaptım:)

benimle benzer durumda olanlarınız var mı? sizce bu sağlıklı bir durum mu? açıkçası ben halimden memnunun ama bir yandan da tahammülüm azaldı sanki pek çok şeye. yani örneğin bir iki arkadaşla, eş-dostla bir aradayken hoşuma gitmeyen bir yorum, bir jest vs bile çok batmaya başladı bana. yani böyle böyle iyice asosyal bir bireye dönüşmek de çekiniyorum. ilaveten, az önce örnek verdiğim o batma durumları da beni "sanırım ben çok kompleksli biriyim" diye düşüncelere sokuyor. yani insanlardan uzak durmam belki de benim gerçeklerden/zaaflarımdan kaçma yöntemim. ufak bir soru soracaktım uzattım da uzattım, birkaç seansa da ihtiyacım var belli ki:)

teşekkür ederim.

Ve son olarak çevrenizde aşı karşıtı var mı?

mesela bu bos beles insan dururken neden hastalanan/olen/kaza geciren vs bu kisi oldu diye dusunuyor musunuz?

neden bazi kotucul insanlar cok guzel hayatlar yasiyorlar simdi?

bunlari dusunuyorum ve sinir oluyorum bu adaletsizlige.

ayni sekilde sakat doganlara da uzuluyorum, neyin cezasini cekmeye dogmuslar diyorum? neden diger insanlarin standardindan mahrum dogmuslar anlayamiyorum.

boyle seyler dusunuyor musunuz ve yorumunuz nedir?

ne yapıyorsunuz? ev dışı önerileri alayım.

arkadaşlara göre planlar uydurmaktan, son dakika iptallerden yoruldum.

Sevgili duyuru sakinleri merhaba

Biriyle konuşmam gerekiyor aklıma siz geldiniz. 2.5 yıllık bir ilişkim var. Sevgilimin iş değişikliği sebebiyle 2 aydır farklı şehirlerdeyiz. 2 ayda 2 gün görüsebildik. Son 1 haftadır benimle pek konuşmadi, aramadı. 3gün önce de kendine yetemediğini, bana yetemediğini, kimsenin onu anlamadığını söyledi ve ara vermek istedi. Saygı duydum ve bana göre olmasada kabul ettim. Kısacası son 3 gündür konuşmuyoruz. Kendimi kötü hissediyorum. Stalk yapmayan biriyken şuan saat başı sosyal medya hesaplarına bakmaya başladım. Sizce nedeni nedir? Kötü düşünmeli miyim? Sizce ben ne yapayım? Kafam çok karışik. Biraz dağınık oldu kusura bakmayın.  Bu arada aramızda bir sorun yoktu mutluyduk yada ben mutluydum, bilemiyorum.

uzun bir süre yoğun anksiyete problemi yaşamıştım ama ilaçlı tedavi ile iyi olmuştum. 5 yıldır çok iyiyim ve hiç sıkıntım yoktu.

3 ay önce kedi sahiplendim. onunla birlikte anksiyetem de geri geldi. hatta duyuruya da çok kez soruyorum onun hakkında.
sürekli mamasını unutursam, suyunu unutursam diye endişeleniyorum. en ufak hareketinde veterinere götürmek istiyorum. sürekli gözüm onun üstünde acaba mutlu mu hasta mı oldu iyi mi diye. sonra kafamda kurduğum endişe o kadar gerçekçi geliyor ki minicik bir davranışından ölmek üzere olabileceği sonucuna götürüyor beni, ağlıyorum.

ne yapacağım? ne güzel düzelmiştim ben.

Kız arkadaşım beni delirtiyor. 5 yıllık bir ilişkimiz var. Üniversitede öğrenci evime geldiği için kendi düzenim vardı, bir problem olmuyordu. Yurtdışında staj yaptığımızda ve burada yüksek lisans yaparken bir süre beraber yaşadık. O zamanlar bu kadar gözüme batmıyordu fakat kullandığı bir şeyi yerine asla bırakmıyor.

Ben ortalığı toplamasam her yer yerde. Kıyafetler evin her yerine saçılmış, yatak hiçbir zaman toplanmamış ve üstünde bir sürü eşya, evin her yerinde küçük küçük eşyalar, peçete, bardak, bulaşık, ıvır zıvır.

Mutfakta da çok tartışıyoruz. Yemekleri ben yapıyorum. Her zaman yatmadan önce bulaşıklar halledilir ve tezgah silinir. Fakat kız arkadaşım daha bir şey neyle nasıl silinir bilmiyor. Öğretmeye çalıştığım zaman alınıyor. Nazik olmaya çalışıyorum, fakat orta yolu bulamıyoruz. Pislik içinde sarı bez ve bulaşık süngeri gördüğüm zaman çıldırıyorum.

Ben çok temiz ve düzenli bir evde büyüdüm. Belki benimki de abartı, ama bilemiyorum. Çok şey mi istiyorum? Kırıcı olmak da istemiyorum, zamanla orta yolu buluruz diyorum ama olmuyor.

Kendisi çok iyi bir insan, çok da seviyoruz birbirimizi. Ama bu yüzden delirme noktasına geldim çünkü dayanamıyorum.

Arkadaşlar merhaba, hikayenin başlangıcı için sizi şuraya alalım (git:1485633 )

**Kısa Özet***

Aşık olduğum kadın ve benim aramda geçen iletişim durumu

** Kısa Özet Bitti***

İnstagramdan takipleştiğim ve watsapptan da konuştuğum ortak bir proje üzerine geçen hafta sonu çalıştığımız kadın kişi film önermişti onu izledim ve yorumlarımı yazdım, kendisi yorumlarıma ortalama 1 er saat sonra dönüp birer cümlelik yorumlarda bulundu.

Örneğin ben 10 cümle yazmışım, o 1 saat sonra 1 cümle yazmış, sonra ben yine 10 cümle yazmışım yine 1 saat sonra 1 cümle yazmış. Dün akşam en son yazdığı yoruma bu sabah cevap verdim ama gelen giden bi yorum yok hala.

Şimdi, yengeç burcu bir denyo olduğum için '' ya işi gücü vardır canım kötü düşünme'' düşüncesi aklıma geliyor ama bir diğer yandan da '' Kardeşim yavaştan topla halatı, tekneyi başka limanlara doğru yönelt'' mi demek istiyor diye düşünmüyorda değilim. Bir daha yine böyle yorumlar yapıp gülücük atıp takım taklavatı toplayayım mı ?

Sizce durum nedir? Bu başak burcu arkadaş ne yapmak, nereye varmak istemektir ?

Evden çalıştığım için iş arkadaslarimin çoğunu tanımıyorum. Bir tane kızla da bir kaç kez çalıştık ama öyle samimi değiliz. Davetiye atmış gruba herkesi bekliyorum diye.

Ortak hediye alımına katılıyorum bence bu yeterli. Ekstra olarak gelmeyeceğim diye bahane uydurmak zorunda değilim çünkü zaten o da biliyordur gelmeyecegimi diye düşünüyorum. Evet, nezaketen mesaj atılmalı mı sizce? (Bence hayır :( ama emin olmak istedim)

Mesela sevgilisi olan kadına bakarken gözlerinden ona karşı duyduğu şefkat çok net anlaşılabilen bir erkeğin o kadına karşı fiziksel bir çekim duyabilmesi mümkün müdür?

Eşiniz sık sık kendisiyle sizi karşılaştırıyor mu? Sizden daha iyi olduğu şeyleri dile getirip bu durumdan motive olmaya çalışıyor mu? Nasıl tepki veriyorsunuz?

2-3 aydır diyetisyen kontrolünde kilo vermeye çalışıyorum. Eşimde diyetisyenden bağımsız olarak benimle birlikte yediklerine dikkat etmeye başladı. Günün sonunda sürekli kendisiyle beni karşılaştırıyor. Sen bu kadar kilo verdin ben bu kadar vermişim seni geçmişim ahaha diyip mutlu oluyor falan. Ben de kendimi kötü hissediyorum. En sonunda bundan rahatsız olduğumu söyledim. Ne var bunda, abartıyorsun çocuk musun sen, yok yere moral bozuyorsun diye tepki gösterdi. Beni mutsuz edip kendini motive etmesi bana normal gelmiyor. Bu kıyaslama hiç bitmiyor. Bugün konu kiloysa yarın başka bir şey oluyor. Bu durumu takmamak da bir çözüm olmuyor benim için. Konuşuyorum ama senin gibi düşünmüyorum diyerek kesiyor. Kendini dünyanın en haklı insanı olarak görüyor şu anda. İletişim sıfır.

Nasıl çözebilirim? Benzer durumda olanlar ne yaptınız merak ediyorum. Cins: K

sevgilim işe gidip gelirken toplu taşıma kullanıyor bazen de kendi arabasını. neyse merak ediyorum gittiğinde geldiğinde haber versin istiyorum. o da haber veriyor zaten, problem yok bunda. birgünden birgüne rahatsız olduğunu söylemedi/ hissettirmedi. sadece ben kendimi sorguluyorum, baskıcı olmak istemiyorum.

abartıyor muyum sizce? yoksa hangi ülkede yaşıyorsun; bu ülkede endişelenmen, merak etmen normal mi dersiniz?

Şimdi arkadaşlar nerden nasıl başlasam bilemedim eğer olur ise akış dağınıklığı için şimdiden özür dilerim.

Ortak çalıştığımız bir proje için bir araya geldiğim bir kadın arkadaş var, yine aynı proje için bir arya geldiğimiz 20 kişilik bir grubumuz var, bu gruptaki kimse daha önce birbirini tanıyan insanlar değildi. Neyse, cuma günü 1 saatte işimizi hallettikten sonra 2,5 saat sohbet ettik lafı lafı açtı çok keyifliydi, bu bizim birebir olarak ilk iletişimimizdi, hatta bir ara ''online da bu kadar keyifli sohbet ettiysek yüz yüze kim bilir nasıl olur'' dedi.

Sonra dünde projemizin çalışmasını 2 saat online de birebir çalışarak tamamladık ama sonra yine 1,5 saat keyifli sohbet ettik. Filmle'den, hayattan vs s konuştuk yine çok keyifli geçti. Ben laf arasında tatile onun yaşadığı yere geleceğimi ( orada bir arkadaşım var ve gerçektende gidicektim) onunlada görüşmek istediğimi söyledim çok sevindiğini o tarihlerde orada olacağını söyledi. Bana bi kaç ekşi linki attı burcuyla ilgili, film önerdik birbirimize ve kapattık zoom'u.

İkimizde instagram kullanıyoruz ama hiç takipleşelim gibi bi durum konuşulmadı, ben instagramını biliyorum,
1-Direkt eklesem denyoluk eder miyim ?
2- Gerçekten uzun zamandır bu kadar keyifli sohbet ettiğimi hatırlamıyorum buna binaen teşekkür amaçlı online bir etkinliğe bilet alıp hediye etsem denyoluk eder miyim ?
3-Önerdiği filmi izledikten sonra hadi gel film üzerine konusalım desem denyoluk eder miyim ?
4- Az çok müzik işleri ile ilgileniyorum, bu hafta bi enstrümantal yapıp, enstrumantal'ın adını de önerdiği film ismi yapsam ve ona atıp sence nasıl olmuş desem çok denyoluk eder miyim ?
5- Çok aşık oldum, gerçekten sizce ne yapayım ona kendi duygularımı açmak için ?

Ben erkek yaş 30
O kadın yaş 25

Dalga geçmek serbest, ama akıl verirseniz çok mutlu olurum :)

Herkese merhaba,

Biraz uzun olabilir. Sonuna kadar okuyup fikir verenlere çok teşekkürler.

Yaş 32. Bekar. Erkek.

Annemle babam lise 2'den beri ayrı. Ben de hep annemle yaşadım bu süreçte. Lisede yatılıydım. Üniversitede de yakın bir şehirdeydim. Hafta sonları hep gidip geldim. Yaklaşık 8 sene önce araştırma görevliliğine başlayınca annem yanıma geldi, beraber yaşamaya başladık. Daha sonra da ben doktorayı bitirince 1 yıllığına tek başına yurtdışına gittim. Tam da pandemi başlangıcına denk geldi. Annem o dönem dönmem için çok ısrar etti. Hem pandemi hem de benim yokluğum kötü etkiledi onu. Ama ben de gitmek için çok uğraşmıştım. Hem kabul alana kadar (çok sayıda üniversite ile mülakat yapmıştım) hem de görevlendirme alana kadar (kendi üniversitemden) çok efor sarf etmiştim. O nedenle şiddetle itiraz edip kalmaya devam ettim. 1 seneyi tamamlayınca da geri döndüm. Öğretim üyesi kadrosuna atandım. O dönem annem pandeminin başından 3 ay sonra memlekette geçici bir ev tutup orada kalmıştı. Arkadaşları, akrabalar derken görece iyi vakit geçirdi orada. Ben geri dönünce o da yanıma geri döndü.

Bunları biraz girizgah olarak yazmak istedim. Yanıma tekrar gelince de el ve kollarının çok ağrıdığından şikayet etmeye başladı. Zaten problemleri vardı (sinir sıkışması) ama bu kadar ağrı/acı çekmiyordu. Şimdi hafif bir poşet bile taşısa akşama çok ağrı çektiği söylüyor. Temizlik yaparken problem yaşıyor. Ben de elimden geldiğince destek oluyorum. Mesela evin yarısını ben süpürüyorum. Geçen aylarda evin tüm camlarını ben sildim. Ama bazen iş yoğunluğum sebebiyle çok yardım edemediğim de oluyor.

Son dönemde artık evlenmem gerektiği konusunu çok sık açmaya başladı. Kız beğeniyor, fotoğraf gösteriyor, vb. Ancak şöyle bir durum var. Ben evlenirsem artık benim de bir "kendi hayatım" olacak. Ona eskisi kadar destek olamayacağım. Mesela teknoloji kullanımı çok kötüdür. "shatskikh telefonda bir şey çıktı", "shatskikh televizyona bir şey oldu", "gel şuna bir bak" cümleleri her gün duyulur bizim evde. Mesela tutturdu bir robot süpürge diye. Alalım ama ben yokken onu tek başına hayatta kullanamaz. Ben de bir şeyleri sürekli uzaktan çözemem evlenirsem. Bu gerçekleri göremeyip benim evlenmemi istemesi beni çok üzüyor ve öfkelendiriyor. Ne tasarlıyor, ne hayal ediyor anlamak güç. Ben birtakım sebeplerden ötürü zaten evlenmeyi düşünmüyorum ama bu işler de nasıl çözülür bilemiyorum. Pandemiden dolayı hastaneye de gitmeye çekiniyoruz. Benzer durumda annesi/babası tek yaşayan evliler ya da ayrı evde bekar yaşayanlar bu işleri nasıl çözüyor merak ediyorum.

Teşekkürler.

yaşım arttıkça bunun artacağından endişe duyuyorum. yalnızca pandeminin etkisi olduğunu da düşünmüyorum. 50-60 yaşındaki adamlar hala nasıl futbola karşı bu kadar aşk dolu şaşırıyorum mesela. ben en son 10 yaşımda futbol için çok hevesliydim,beşiktaş'ın şampiyon olmasını, türkiye'nin turnuvalara katılmasını canı yürekten istiyordum.

müziğe aşık olanlar, motosikletlerine tapanlar, kitap okumak için kendini tutamayanlar... nasıl bağlı kalıyorsunuz tutkularınıza? sizi motive eden şeyleri anlatsanıza :)

sonra hayatı kaçırdığını hissetmek. istanbul yetmiyor mesela, gerçek hayat new york'da dönüyor diye düşünüyor buluyorum kendimi. bunlar belki çocukça düşünceler ama spider-man new york'ta abi

şu anda %100 arzuladığım tek olay uçaktan atlamak. bu ekstrem sporların en ekstremi. e bunu düzenli olarak yapmak da olası gözükmüyor. aklımda ''kramp- lan n'oldu?'' çalıyor.

çocukluğunuzdaki hevesi yakaladığınız anlar ne zamanlar? hayatınızın dönüm noktalarından çıkardığınız dersler neler?

bir sürü soru sordum siz istediğinizi seçin cevaplayın))

Uğruna çabaladığınız hayaliniz ne? o hayalinize ulaşabilmek için ne yapıyorsunuz? motivasyonunuz nasıl?

Akşam arkadaşla içiyorduk yan taraftaki masada 3 4 kız vardı
içlerinden en sevecen olanı beğendim, o masadan kalktığında ben de indim aşağı tuvalet sırasına
o sonradan geldi yanımda durdu tuvalet sırasında
2 3 defa göz göze baktık
siz yan masamdaydınız dimi dedim evet dedi
Adını sordum o da benimkini sordu
burası 9da kapanıyo dimi dedi evet dedim
neyse kızlar tuvaleti boşaldı girdi o
baktım erkekler tuvaletindekinin çıkacağı yok çıktım yukarı
hemen yukardaki boş tabureye oturdum baktım o da çıkıyor merdivenden, masama yürüyormuş gibi yaptım tam yanımdayken seslendim adıyla
efendim bana mı seslendin dedi
1 dk’n var mı dedim
evet dedi
ben senden etkilendim instanı alabilir miyim dedim
Farklı bi şehirde okuduğunu arkadaşlarını ziyarete geldiğimi ama yine de instasını verebileceğini sorun olmadığını söyledi
istedik bi kere ya sorun olmazsa alabilirim dedim gülümseyerek
nerde okuduğumu sordu
sonra telefonunu çıkardı yazabilirsin dedi sonra istek attı
sonra vedalaştık masasına geçti, biz de 10dk sonra kalktık
Olay istanbulda geçiyor

birkaç gün boyunca size bilmediğiniz bir numaradan mesaj atıp işletmeye çalışan kişinin 'en yakın arkadaşım' dediğiniz kişi olduğunu öğrenseniz tutumunuz ne olur? hala arkadaşınız olarak kalır mı?

Bu arada daha öncede bir kitapta karakterin başından geçen bir olayı kendi yaşamış gibi anlatmıştı ve tesadüfen fark ettim.

Bir akrabanızın haksız davranışına karşı 100 % haklı oldugunuz halde, anneniz sizi suçlu goruyor. Hatta olayı gordugu halde... ne yapardınız?

Üniversiteden önce de tanıdığım bir arkadaşımla üniversitenin sonunda bi tartışmamız olmuştu, küsmedik ama aramız baya soğudu. Bunun üstünden 4 sene geçti

Sonrasında benim bulunduğum şehre geldiğinde falan aradığı oldu, ortak arkadaşlar vesilesiyle görüştüğümüz falan oldu iletişimimiz kopmadı ama çok da yakın değildik.

Bir kaç ay önce benim çalıştığım yerde işe başvurdu, başvuruda baya yardımcı oldum, şirketten kimseyi tanıyor musun diye falan sorulunca benim adımı vermiş vs. Gün aşırı yazıyordu konuşuyorduk elimden geleni yapıyordum.

Şimdi bu arkadaş birkaç aydır işe başladı, benim bulunduğum şehre geldi 2 kere ama işe başladıktan sonra hiç arayıp sormadı. Karşılık beklediğimden değil ama acayip uyuz oldum bu duruma. Çok görüşmek istediğimden falan da değil, nezaket gereği bi arayıp sorması gerekirdi gibi geliyor ama hiç aramadı.

Ben bu durumda uyuz olmakta haklıyım diyebilir miyiz yoksa abartıyor muyum?

32 yaşındayım ve çok mutsuzum. İşimde mutsuzum, özel hayatımda mutsuzum yani toplamda hiç istediğim gibi değil durumlar.
Bir devlet kurumunda çalışıyorum ama en alt pozisyondayım. 12 senedir bu işi yapıyorum. Zamanında "ohh ne güzel memurluk" kafasıyla girdim ama artık zoruma gidiyor benden vasıfsız amirlere hizmet etmek. Hizmet dediğim öyle iş tanımında olan şeyler değil bildiğiniz ayak işleri. Yük taşı çay yap vs. Sürekli bi aşağılanma küçük görme yaşıyorum. En son bir amirimin kafama, elini sildiği peçeteyi top yapmak suretiyle kafama atmasıyla iyice gözüm döndü ama hiç bişey yapamadım. Bunun gibi nice örnekler var 12 senedir. Bu eziyete karşılık aldığım ücret 4100 TL.

Özel sektörde 12 sene çalışsam belki müdür hatta bölge müdürü filan olurdum. Şu an kazandığımın daha fazlasını kazanırdım belki.

Bu durumu değiştirmek için iki yıllık dört yıllık bir çok okul okudum (çoğu açıköğretim iş sebebiyle) tezsiz yl de yaptım ama bunlar para etmiyor işte.

Özel hayatım da pek parlak değil. Sevgilim yok epeydir yok. Kadınlarla sevgili olmaya yönelik adımlar atmasını bilmiyorum(ama çok iyi sohbet ederim friend zone a düşmek bende bir adet oldu) Utanıyorum çekiniyorum yazamıyorum yürüyemiyorum. Gözümün içine bakan kızlara gidip merhaba diyemiyorum. Neden bilmiyorum. Şu anki şartlarda evlenebilmem için bir kadının gelip bana açılması filan lazım ancak öyle olabilir.

Bu yaşta ailemle kalıyorum, evden ayrılmanın ekstra masraf olacağını düşünüyoru-m-z. Kendime ucuz yollu bi araba alayım dedim alamadım. Zaten arabamız varmış. Ama rahat edemiyorum, istediğim yere gidemiyorum istediğim saatte eve gelemiyorum. Kendime ait sadece yatağım var bir de cep telefonum.

Sonuç olarak; sabah işe gidip akşam eve geliyorum. Burada biraz takılıp uyuyorum, sonra yine aynı şeyleri yapıyorum. Bazen çılgınca bişey yapıp hafta sonu yürüyüş yapıyorum. Tek başıma bişeyler atıştırıp eve dönüyorum. Sonra yine biraz burada takılıyorum ve uyuyorum. (Arkadaşım yok, hepsi başka başka yerlere gitti)

Yaşamak bu mu? Ömrüm böyle böyle geçip sonra sessizce ölüp gidecek miyim? Yoksa bir yerde bir şey olacak ve her şey değişecek mi?

Akıl, fikir, eleştiri vs. açığım.

Bi hanım kızımızla 2 haftadır görüşüyorum. Çok da güzel geçiyor falan, ama böyle tak diye ayrılacak diye ödüm kopuyor, geriliyorum falan. Son kız arkadaşım 6 ay sonunda resmen ghost etti beni, ne telefonlarıma cevap verdi, ne mesajlarıma döndü vs herhalde ondan diye düşünüyorum.

Ne yapmam lazım bu durumda? Kendimi nasıl rahatlatabilirim "noluyo yaa olm saçmalama." şeklinde?

Pandemi yasakları azaldığından beri her gün iş çıkışında dışarda birşey yapmak zorunluluğu hissediyorum. Dışarı çıkmazsam hani çeşmeyi açık unuturuz da su boşa akar ya, dışarı çıkmadığım günleri boşa geçirmişim gibi her gün bişey yapmaya çalışıyorum. Sizde de benzer durumlar var mı?

Hayatımda bileklik dışında bir takı takmadım. Onu da uzun zamandır takmıyorum. Esasen takı da sevmiyorum yalnız son zamanlarda keko hissi verse de zincir kolyelere bir sempatim oluştu. Özellikle tshirt üzerinde güzel duruyor.

Şu tarz: encrypted-tbn0.gstatic.com

Bir erkeğin zincir kolye takması sizce keko işi mi?

Merhaba arkadaşlar,

Çok sosyal medya kullanan biri değilim. Kısa bir süre önce Instagram hesabı açmam gerekti ve açmışken de okuldan arkadaşlarımı falan eklemek istedim.Şimdi burada "derdini seveyim" butonuna tıklayabilirsiniz ancak bazıları ya direk siliyor takip isteğini ya da bekletiyor. Bunların arasında zamanında çok samimi olduğum arkadaşlar da var çok samimi olmasak da belli bir muhabbetimin olduğu arkadaşlar da var. Hepsi de okuldan arkadaşımdı. Birbirimizi en son 5-6 yıl önce gördük.

Bu takip isteğimi bekletmeleri ve silmeleri acayip dumura uğrattı ve üzdü açıkçası. Ya tamam sosyal medya delisi değilim ama kafama takıldı, sinirden gülüyorum o derece. Ben naptım bu insanlara? Tamam 5-6 yıl uzun bir süre ama ne değişti bana karşı bakışlarında? Herkes tarafından sevilen biriydim. Kimseye karşı bir kusurum olmadı, herkese karşı sevecen ve saygılı davrandım. Elimden gelen yardımı yaptım. Uyduruk bir sanal dünyada birilerinin takibini hayat memat meselesi yapacak değilim ama cidden merak ediyorum: Ne değişti? Cidden değişik kafalar. Her neyse siz ne düşünüyorsunuz? Fikirlerinizi belirtirseniz sevinirim. Teşekkür ederim.

Not: "Derdini seveyim" de diyebilirsiniz.

Merhabalar,

Bir apartman dairesinde tek basima yasiyorum. Abim, esi ve 5 aylik cocuklari ust katimda yasiyor.

Ben 6 ay once kanser tanisi aldim. Kemoterapi gordum. Su an radyoterapi goruyorum.
Kt surecinde abim, esi, ailem, dostlarim herkes cok destek oldu. Asla haklarini odeyemem. Yegenim yeni dogdugu icin abimin esinin annesi de onlarda kaliyordu. Ben de onlara dahil olmus gibi oldum. Ozellikle abim, esi, esinin ailesi en buyuk yardimcilarim oldu

Ktlerim bittigi hafta tekrar abime ciktigimda esi soguk davranmaya basladi. Bisey olup olmadigini sordum abim bana esinin alana ihtiyaci oldugunu artik yalniz kalmak istedigini soyledi. Yani her gun onlara gitmememi ima etti bir anlamda. Ben de anlayisla karsiladim. Sonucta yeni dogum yapti, ben de cok pozitif durumda degilim, onun da kendine gore dertleri var. Ama annesi, kardesi vb. onlarda kaliyordu. Bu arada benim onlara gitme amacim yemek yemek ya da hizmet degildi. Cok ciddi intihar egilimlerim vardi ve doktor yalniz kalmamami onerdi. Major depresyon tanisi aldim. Televizyon acip oturuyordum zaten gunde 1-2 saat ancak onlardaydim.

Bu arada saclarim kaslarim dokuldugu icin disariya da cikamiyordum ihtiyaclarimi internetten karsiliyorum. Surekli hastaneye gittigimden abimlerin adresini vermistim. Daha sonra bunun icin de beni uyardilar. Cocuk uyuyormus zile basiliyormus baska adres versen olmaz mi gibi seyler. Tamam dedim. 3 ay hic bir sey siparis vermedim. 70 yasinda babami ariyorum o alip bana getiriyor. 2-3 is arkadasim baya bi kosturdular ihtiyaclarima.

2 gun once yine bir siparis verdim. Radyoterapilere her gun gittigim icin esine sordum size gelebilir mi bu kargom diye. Tamam kapiya not yazarim oraya birakirlar dedi. Bugun cikarken baktim kapiya not yazmis cocuk uyuyor kapiya birakin diye. Ama kargocu gormemis zile basmis. Babamla radyoterapiden ciktik, abim aradi. Once nasilsin falan diye 10 dakika muhabbet etti. Alakasiz seyler sordu. Sonra senin kargon gelmis dedi. Daha gelecek mi dedi. Cocuk uyuyormus zile basmislar hos olmamis gibi seyler soyledi. Esim rahatsiz oluyor zaten zor uyutuyor dedi. Ben de bunu soylemek icin 10 dakika yalandan muhabbet etmene gerek yoktu bi daha gelmez kargo kusura bakmayin dedim. Cok da sakin, izole yasayan insanlar degiller. Evde 7-8 kisi akraba gunu, cocuklu insanlar gunu falan yapan tipler.

Sonra biraz icime oturdu. Cocugum olmadigi icin anlamayabilirim belki. Ama bu durum beni uzdu acikcasi. Agladim epey. Onlari bi miktar anlamakla beraber simdi ne diyecegimi, nasil davranacagimi bilemiyorum. Belki asiri duygusal bir donemdeyim fazla alinganlik yaptim ama gidip alacaksiniz tabi bi gidin diyesim geliyor. Su anda muhtac durumdayim cunku. Trip ya da pasif agresiflik yapmak istemiyorum. Ama onlarin o cocuklu hayat cemberine de girmek istemiyorum artik. Bana ne onerirsiniz bu duruma yaklasimimla ilgili? Goremedigim bir hatam var mi?
iyi aksamlar.

Böyle alayım da hatun mutlu olsun diyorum ama çok abartılı bir şey de olmasın istiyorum.

Çocuk sahibi olmak hakkında düşünceleriniz neler?

Ben günümüzde çocuk yapmanın çılgınlık olduğunu düşünüyorum. Hem dünyada birçok sorun var (küresel ısınma, aşırı nüfus, su kıtlığı, besinlerin kalitesizliği, hava ve deniz kirliliği, savaşlar...) hem de ekonomik olarak büyük bir yük olduğunu düşünüyorum çocuk sahibi olmanın. Hele 3 çocuk sahibi olan insanlar bana bayağı ilginç geliyor. Ben 1 çocuğumun olmasını isterim. 2 çocuk bile bence fazla. Maliyet direkt iki katına çıkıyor. Siz kaç çocuk sahibi olmayı istiyorsunuz? 2 ve üstü sayıda çocuk düşünen kişilerin motivasyonları ne? Çocuk yapmak yerine evlat edinmeyi düşünür müydünüz?

3 yıllık evliyiz. Eşimle incir çekirdeğini doldurmayan her konuda tartışıyoruz.
Geçen gün sofrada tuzlugu kullanıp ondan uzağa ama ulaşabileceği bir noktaya koydum beni düşüncesiz birisi olmakla ve incelikten yoksun olmakla suçladı ( yemin ederim şaka değil)

Aşırı tembel çöpü bile atmaz, unuttum der geçer gider
Evle ilgili asla bir yardımı olmaz, aksine her şeye müdahil olur. Bunları söylediğim zaman da onu suçlayan agr sif ve tahammülsüz birisi olduğumu söyleyip hemen kendini mağdur konumuna koyar.

Ben kendimi nasıl koruyabilirim? Pandemi sebebiyle işten çıkarıldım, bosansam maddi manevi yanımda olacak kimsem yok (annem ve babam da dahil)
Şu an doktora yapıyorum, akademisyen olmak istiyorum, özel sektörden de hiç geri dönüş olmuyor.

Çok zor durumdayım ne yapabilirim?

Flörtlestigim herhangi bir kadin ilk 1-2 bulusmadan sonra "süper birisin ama ben seninle iliski hayal edemedim, heyecan hissetmedim" tarzi birsey dediginde ben dogal olarak hemen iletisimi birakirim, asla israr etmem.

Buna karsin bazi kadin arkadaslarim "cabuk vazgeciyorsun, kadinlar bu dönemde herkes sürekli birbirine yazdigi icin talibim cok yanilgisiyla bu tarz seyleri kolay söyleyebiliyorlar, saygili ve centilmen davrandigin sürece ve kadinla uyumlu olabilecegini hissediyorsan tekrar görüsmek icin biraz daha israrci olabilirsin" diyorlar. Hatta kendilerinden ya da baskalarindan örnek veriyorlar (iste tipik kadinin basta erkegi begenmedigi ama sapiklasmadan israr eden erkegin kadinin bir sekilde fikrini degistirdigi ve sonradan iliskiye basladigi durumlar). Bu söyledikleri seyin iler tutar yani var mi sizce?

Edit: Bu kadin arkadaslarimin beni düzgün bir insan olarak gördüklerini, sapiklik yapmayacagimi bildiklerini varsayarak degerlendirin.

bu sene ilk defa 2 farklı kişi tarafından whatsapp'tan engellendim. biri geçen ay, biri de bu ay. neler oluyor? oysa engellemelerini gerektirecek en ufak bir şey yapmamıştım, bu konuda içim çok rahat. ama insan çok üzülüyor. rica ederim kimse kimseyi yok yere engellemesin. yani çok haklı sebebiniz vardır belki, sapığınızdır, habire yazıyordur, ya da tehdit ediyordur, tatsız mesajlarıyla gününüz kötü geçiyordur falan o zaman olabilir ama naif ve hiçbir kötü niyeti olmayan, karşısındakini sadece bir zamanlar çok sevdiği biri olduğu için kırmamaya çalışan insanları engellediğinizde o insanların kalbi o kadar kırılıyor ki.. kırılıyormuş daha doğrusu.

neyse. soruma geleyim.

beni son engelleyen kişi, 10 ay önce ayrıldığımız ve o günden beri hiç iletişimde bulunmadığımız eski sevgilim. dün çok arkadaşça bir mesaj yazdım ilk defa, ve beni engelledi. sebebi çok önemli değil. sevgilisi vardır diyeceksiniz belki, ama sevgilisi olması bile beni engellemesini gerektirmiyordu bence. "yazma" deseydi, hatta cevap vermeseydi ben anlardım.

bu sabah uyandım ve ona sanki hiç ayrılmamışız gibi mesajlar yazdım. eski günlerdeki gibi, sanki hala sevgiliymişiz gibi. nasıl olsa engelledi ve okuyamayacak. aylardır ilk defa o kadar iyi geldi ki. huzurlu yuvama dönmüşüm ve sıcacık sarılıp sarmalanmışım gibi hissettim. bana bu mesajları atma alanı açtığı için iyi ki de engellemiş diyeceğim neredeyse.

bunu yapmaya devam edersem delirir miyim?

edit. biraz duygusal yazmışım ama yanlış anlaşılmasın. onunla birlikte bir gelecek düşünmüyorum artık. gelse, yeniden deneyelim dese olmaz derim. ama hayatımdan çıkıp gittiği için de çok üzülüyorum. boşluğu bir türlü dolmuyor. bu attığım mesajlar sanki boşluğunu doldurur gibi oldu.

selamlar :)

soyleyin bakalim, ask konusunda sansli misiniz?

kac kere reddedildiniz?

kac kere reddettiniz?

reddedilmenize ragmen askiniz ne kadar daha surdu? tekrar denediniz mi?

platonik ask benim yasam bicimim oldu arkadaslar. rezalet derecede sanssizim. bakalim sizler ne durumdasiniz.

ben k,24. yakinda 25 olacagim.

tanımadığınız insanların instagram hesabına bakıp kişilik değerlendirmesi yapıyor musunuz?

Bununla başa çıkabiliyor musunuz ve nasıl ?

Benim hayatta en büyük korkularımdan biri yalnız kalmaktı ve sanırım bu kadar korktuğun için de yavaş yavaş başıma geliyor.

Yalnızlıktan kastım asla sevgilisizlik değil. O da var tabi ama bahsettiğim başka. Öncelikle şunu söyleyeyim tek başına vakit geçiremeyen , yemek yemek için bile tanına birini arayan insanlardan değilim. Tek başıma da pek ala vakit geçirip mutlu olabiliyorum. Ama benim canımı sıkan artık bu tek başınalıklar çoğaldı ve zevkten ziyade mecburiyete döndü. Şöyle özetleyeyim

Benim hiçbir zaman uzun süreli ve düzenli bir ilişkim olmadı. Kısa süreli, bir yere varmayan ve bana hiç de iyi gelmeyen iflört dememeleri yaşadım genelde. Ama sırf bu sebepten kendimi yalnız hissetmemiştim pek. E insanız aşk isteriz tabi ama çok da sorun olmamıştı benim için. Çünkü bir sürü arkadaşım vardı, ailem vardı. Ama sonra iş hayatına atıldık herkes yoğun çalışma temposuna kaptırdı kendini, e sonrasında herkes evlendi çoluğa çocuğa karıştı. Bir de pandemi çıkınca kimseyle doğru dürüst görüşemez olduk. Herkes ailesiyle takılıyor. Bekar olanlar da ilk fırsatta sevgililerine koşuyor.

Ailemde ise 4 sene önce en yakın arkadaşım olan annemi kaybettim. Meğerse ailedeki iletişimi sağlayan annemmiş ve annem gidince aile içi iletişimsizlkler başladı. Kimsenin kimseyle problemi yok ama kimsenin kimseden de haberi yok. Kısacası ailede de yalnızlaştım.

Biraz önce yine 2 hafta evvelden yaptığımız plan içim arkadaşlarım önlerine çıkan başka seçenekleri tercih ettiği için beni ektiler. Tribe girme hemen şöyleydi böyleydi diye açıklama yaptılar ama ben aşırı bozuldum. İkinci seçenek olmak üzdü beni. Biri sevgilisi için biri de ailesi için ekti. Ama hastalık, ya da acil bir durum yok, tamamen keyfi. Biz piknik yapmayı düşünüyorduk bu havada olmaz zaten diyip geçiştirdiler başka seçenek bir aktiviteyi öne sürmediler hemen başla plan yaptılar. Çok kızdım ve bozuldum onlara da söyledim. Abartıyor muyum? Bu arada kendileri karantinalarda sevgilileriyle ufak tatiller yaptılar, görüştüler gezdiler tozdular. Ben ise işten de çıktığım için sürekli evdeyim ve sadece ayda yılda bir onlarla görüşmek için dışarı çıkıyorum. Ve bu plan benim için hem işsizliğim yüzünden hem de uzun süredir evde olmam yüzünden biraz olsun nefes aldıracaktı ve onlar da bunu gayet iyi biliyor. Bu yüzden de çok bozuldum.

Sonuç olarak böyle böyle yalnızlaştım. Benim sevgilim yok ve açıkçası olacağını da düşünmüyorum. Bu konularda çok şanssızımdır. Birlikte vakit geçirdiğim arkadaşlarım kendi ailelerini kurup beni ikinci plana attılar. Ailemden geriye pek bir şey kalmadı. Kalanla da iletişimim yok. Zaman içinde yalnızlaştım ve bu durum beni aşırı üzüyor. Siz bu durumda napardınız ya da napıyorsunuz? Durumu kabul etmek mi lazım? Hep böyle mi devam edecek?

Kendi hayatını bile yaşayamıyosun. Sürekli evlilik,evlen bilmem ne. Boğuyorlar insanı bi nefes aldırmıyorlar. Neden aileler ve çevre başkasının hayatıyla meşgul bu kadar? Sanki kişi evlenmiyo aileler evleniyor bu nedir ya

ortalama kaç mutlu anı kardasınız?

mutlu anılar - mutsuz anılar = ?

en yakın olduğum 2 arkadaşım var. haftada min. 4-5 akşam görüşürüz, bende kalırlar, dertleşiriz, bir sıkıntıları olduğunda dinlerim, onlar da tabi derdimde yanımda olurlar vs. erkek ikisi de. ben kadınım.

canımı sıkan muhabbetlerimiz genel olarak şu şekilde:

ben planlar yapıyorum heyecanla. oraya gidelim, bunu yapalım, bana gelin diye. hepsi de bugüne kadar hep yaptığımız ve keyif aldığımız şeyler. arkadaşlarımdan gelen cevaplar genel olarak şöyle:

olabilir.
bakılır.
bilmem. (bilmem yapan, ellerini iki yana açmış adam emojisi)

sonra o planlar 90% yapılıyor.

ben de sinir oluyorum bu kadar heyecansız olmalarına. o kadar hevesimi kaçırıyorlar ki. ben çünkü detaylarıyla düşünüp neşeli neşeli anlatıyorum. onlarda bir gülümseme kırıntısı, benim heyecanımın yarısı dahi yok.

bir de bu planları aylar sonrasına yapmıyorum tabiki. mesela az önce, "yarın akşam bize gelin, diğerlerine de söyleyeyim toplanalım" dedim. gelecek insanların yasaklar yüzünden bende kalmaları gerektiğini söyledim. "şu burada yatar, o burada yatar, herkese yer buluruz" diye planımı destekleyici şeyler de anlattım uzun uzun. "geliriz herhalde." dedi birisi. diğeri dediklerimin orasını burasını sorguladı, "diğerlerine de sordun mu gelecekler miymiş" dedi, (daha diğerlerine sormadığımı, önce onlara sorduğumu söyledim) ama kendinin gelip gelmeyeceğine dair bir şey demedi.

ya da mesela kampa gidecek oluyoruz. benden çıkıyor gene fikir. hafta başından başlıyorum gidelim demeye. gene gelen cevaplar "olabilir" seviyesinde. hatta ben biraz ısrar edince bu olabilir'ler geliyor. ısrar etmesem cevap bile yok. sonra perşembe akşamı oluyor, ben gene darlıyorum eee? diye. bazen inanın ki perşembe günü bile hala belirsiz cevaplar veriyorlar. ertesi akşam yola çıkacağız ama. sonra 90% geliyorlar.

bunu bir ihtimal daha iyi plan çıkarsa ve gelmekten vazgeçerlerse "ama biz söz vermedik ki" diyebilmek için yaptıklarını düşünüyorum.

benim bu huylarına sinir olmaya hakkım var mı? yani en yakın arkadaşlarım bunlar, her şeyi beraber yapıyoruz sözde ama hiçbir şey için şöyle ağız tadıyla heveslenemiyorum.

instagramda takipleştikten hemen sonra kadın kişisi seksendört'ün,

"kendime yalan söyledim
yalnızım bunu ben istedim
paramparça bütün aynalar
içimde kan revan birisi var"

sözlerini paylaşıyor şarkı eşliğinde. benimle takipleştikten sonra değil ama. başka bir arkadaşla takipleştikten sonra yapıyor bunu. şu an ikimizle de sadece arkadaş (yani sanırım). ben normal muhabbet ediyorum ama arkadaş bildiğin kur yapıyor kıza. evli de üstelik. bense baya baya vurgunum, yanıyorum yani o derece. şimdi bu hikayeyi gördüm, vakit geçmeden bizim çocuk kendi fotoğrafını koyup fona "barış akarsu - gözlerin" iliştirmiş kendi hikayesine. çalıştığımız yer aynı, bugün 3 saatliğine işyerinden ayrılmıştım o zaman olmuş bunlar. takipleşmiyorlardı bile

neyse uzatmayayım salak oldum zaten iyice sağlıklı kelime kullanamıyorum. bir anlam çıkar mı bu anlattıklarımdan diyeceğim. (kızın yaptıklarından yani. yoksa çocuğun zaten gözü var)

Kız arkadaşımla 2 gündür konuşmuyorum, aynı şirkette çalışıyoruz, bugün bir eğitim sebebiyle bir araya geldik, eğitimde sevgilime yavşayan çocuk da var, tabi sevgilime göre çocuk herkese karşı böyle sıcak, ortada bir yavşama yok. Kız arkadaşım rahatsız olduğumu bildiği için şimdiye kadar mesafeliydi fakat bugün aralarında sohbet-muhabbet döndü, fazla oralı olmadım fakat eğitim sonrası sevgilimin çocuğun arabasına bindiğini gördüm, bizimkini evine bırakacakmış. Bu durumda tepkiniz ne olurdu? Ben sakin bir şekilde, hiç tartışmadan ayrılmayı seçtim o da tamam dedi ama içimde kaldı biraz, acaba arabaya bindirmese miydim, sen ne yapıyorsun diye ortalığı mı karıştırsaydım diye. Ya da konuşmadan ayrılmak ağır bir tepki mi?

edit: konuşmama sebebimiz şöyle, sevgilim son zamanlarda basit şeylere ağırtepkiler vermeye başlamıştı, en sonuncusunda tartıştık biraz, sonrasında özür falan diledi ama ben 2 gündür konuşmuyordum kendimle biraz yatışayım diye.