Sevgili duyuru sakinleri, 23 yaşında erkek bireyim. kendimi övmek için sayılı olan iyi taraflarımı şöyleyim böyleyim diye anlatmadan direk malum şahısa geliyorum. Kendisinin yaşını tam olarak bilmemekle beraber 35-40 yaşları arası olduğunu hesapladım. Aynı kamu kuruluşunda çalışıyoruz. O kariyerinin basamaklarını çıkarken ben bir şirkette, işten çıkmamın birilerinin 2 dudağının arasına bakacak bir konumdayım.
Nasıl bu bataklığa sapladığımı anlatayım size ; Her zaman ne kadar iyi, düşünceli ve nazik biri olduğunu biliyordum zaten onun bir gün çıkıp yanıma geldi ve benden bazı şeyler yapmamı istedi, zorunda değildim ama kabul ettim ve daha sonra teşekkür etti bir kaç dakika daha konuştuktan sonra ismimi sordu veee tanıştık (resmi olarak tabi ki yoksa ilgimi çekmeye başladıktan beri biliyordum ismini cismini).
O zamana kadar kimse bana denkleri gibi yukardan bakarak değil direk gözünün içine bakıp konuşmamıştı. Çok etkilendim ve o zamandan beri platonik evrene giriş yaptım. esotsm'dan joel abimiz gibi bende kendime şunu sordum: "neden bana azıcık ilgi gösteren her kadına aşık oluyorum?". Ben kendimi onun karşısına geçipte hislerimden bahsederken hayal bile edemiyorum. Yeminlen ergenliğime döndüm gece gece fotografına bakıp ağlamalar filan.
Ne istediğimden de emin değilim. Kafamda kurduğum şeyler arasında evlilik, çoluk çocuk yada onunla ilgili cinsel fantaziler yok. Sadece yanında olmak istiyorum. İşin psikolojik yanına inersek bunun sebebi bendeki özlemini duyduğum ideal anne/abla figürüyle alakası olabilir mi benim bu kadını 7/24 aklımdan çıkaramam ? Ne yapmalı şimdi bu kardeşiniz ? Kendisinin çalışma ortamına ulaşımım var, isimsiz notlar bıraksam filan nasıl olur ? Bi yandan da korkuyorum çünkü işten atılmam hiçte olasılık dışı değil. Sosyal profilindende ulaşabilirim eğer açtığım fake profili kabul ederse. Tam bir stalker oldum.
Diğer bir seçenek de zamana bırakmak tabi ama önceki tecrübelerime dayanarak bu bir ömür gibi geçecek acı dolu 6 ay 1 yıl arası zamana denk geliyor. Daha sonra bilincim onun hissettirdiği şeyleri bir süre boşa alıp daha sonra benim için yine imkansız olacak başka bir şahısa yükleyecek. Hayata iyi gözle bakan biri değilim, pesimistim, schopenhauer hastasıyım . Beni kontrol eden ipleri görsem bile, kendi doğamın programlanışından dolayı bu psikolojik acıyı görmezden gelemiyorum, bilincim izin vermiyor... lan felsefeye nerden giriş yaptık şimdi?
Nasıl bu bataklığa sapladığımı anlatayım size ; Her zaman ne kadar iyi, düşünceli ve nazik biri olduğunu biliyordum zaten onun bir gün çıkıp yanıma geldi ve benden bazı şeyler yapmamı istedi, zorunda değildim ama kabul ettim ve daha sonra teşekkür etti bir kaç dakika daha konuştuktan sonra ismimi sordu veee tanıştık (resmi olarak tabi ki yoksa ilgimi çekmeye başladıktan beri biliyordum ismini cismini).
O zamana kadar kimse bana denkleri gibi yukardan bakarak değil direk gözünün içine bakıp konuşmamıştı. Çok etkilendim ve o zamandan beri platonik evrene giriş yaptım. esotsm'dan joel abimiz gibi bende kendime şunu sordum: "neden bana azıcık ilgi gösteren her kadına aşık oluyorum?". Ben kendimi onun karşısına geçipte hislerimden bahsederken hayal bile edemiyorum. Yeminlen ergenliğime döndüm gece gece fotografına bakıp ağlamalar filan.
Ne istediğimden de emin değilim. Kafamda kurduğum şeyler arasında evlilik, çoluk çocuk yada onunla ilgili cinsel fantaziler yok. Sadece yanında olmak istiyorum. İşin psikolojik yanına inersek bunun sebebi bendeki özlemini duyduğum ideal anne/abla figürüyle alakası olabilir mi benim bu kadını 7/24 aklımdan çıkaramam ? Ne yapmalı şimdi bu kardeşiniz ? Kendisinin çalışma ortamına ulaşımım var, isimsiz notlar bıraksam filan nasıl olur ? Bi yandan da korkuyorum çünkü işten atılmam hiçte olasılık dışı değil. Sosyal profilindende ulaşabilirim eğer açtığım fake profili kabul ederse. Tam bir stalker oldum.
Diğer bir seçenek de zamana bırakmak tabi ama önceki tecrübelerime dayanarak bu bir ömür gibi geçecek acı dolu 6 ay 1 yıl arası zamana denk geliyor. Daha sonra bilincim onun hissettirdiği şeyleri bir süre boşa alıp daha sonra benim için yine imkansız olacak başka bir şahısa yükleyecek. Hayata iyi gözle bakan biri değilim, pesimistim, schopenhauer hastasıyım . Beni kontrol eden ipleri görsem bile, kendi doğamın programlanışından dolayı bu psikolojik acıyı görmezden gelemiyorum, bilincim izin vermiyor... lan felsefeye nerden giriş yaptık şimdi?
1