Ekşi Duyuru

Merhaba kendimde keşfettiğim biraz sıkıntılı bir durumu size danışmak istiyorum.

özet geç: acaba hemcinsim yakın arkadaşıma aşık mıyım? (oha)

cinsiyet kadın, yaş 27. çok fazla arkadaşım olsa da dostum dediğim insanlar 2 tane kişiydi bunca yıldır. onlar da kadın. gerçekten yanlarında çok rahat hissettiğim, konuşacak tonlarca şey bulduğum, sessiz kalsak bile rahatsız etmeyen huzurlu bir sessizlik olan bana göre şahane ilişkilerdi.

yıllar içerisinde farklı şehirlere düştük ve görüşme sıklığı azaldı tabii fiziksel olarak. biriyle hiç bozmadık, telefon sürekli, senede 1-2 yüzyüze görüşme.

diğeri ise giderek soğuk davranmaya başladı. baktım sadece ben arıyorum. aradığımda normal konuşuyor ama konuşmasak da olur havasında. soğuk davranışlar. önce kızıp alınıp bıraktım. sonra dayanamayıp tekrar aramaya başladım. ama tek taraflı olmuyor tabii. koptuk. sonra annesi hastalanmış, evleniyor filan. hiiç çağırma arama yok. ortak biri söyledi bana, ona da çok soğuk ve uzak davranıyormuş. ben alındığımı ortak ark'a söyleyince o da bizim kıza söylemiş. beni son anda arayıp çağırdı. iki yıldan beri ilk kez konuştuk belki. yüzleşme oldu tabii aramızda. neden böyle oldu diyorum. doğru düzgün bir cevap yok. bir sebep yok hatta. ki daha önce iki kere evlerine gelip kalmışlığım var, tüm sülalesini tanırım biribirimizi severiz. bi de diyo ki hala herkes seni soruyo niye gelmiyo diyolar senin için dedi. ben de e sen iletişimi koparttın dedim.

neyse bundan sonra böyle yapmıcam filan dedi ama tabii bişey değişmedi. hala kopuğuz. sorun olan kısım benim siktir edememem. hala görüşmek istiyorum eskisi gibi olmak istiyorum. ya sevgilim var, seviyorum ve cinsel anlamda bir problemimiz yok. ama bu kız arkadaşlarımla olan muhabbet bambaşka. bir arkadaşım dalga geçti bu ne böyle sen aşık mısın kendini mi keşfedemedin diye :o

kadınları çekici bulmuyorum. o arkadaşımı da arzulamıyorum. ama çok seviyorum onu. ama acaba bu arkadaşıma aşık mıyım? of saçmalıyor muyum neyim...

Ben kız tarafı o erkek. Aşırı uzun boylu bir insanım, 1.80 filan. üstelik kilom da fazla 80 o da. allah kahretsin ki yemek yemeyi seviyorum.

sevgilim ise 1.75 boyunda ve ideal kilosunda. 68 filanmış. yani boy kilo endeksine bakmadım ama güzel duruyor vücudu dışarıdan bakınca :)

neyse ben kendisinden hem uzun hem de daha yapılıyım :O ve çok utanıyorum kendimden böyle dana olduğum için. biz genelde ikimiz takılıyorduk, bikaç kez onu veya benim arkdaşlarımla bir araya geldik. kimse bişey demedi dalga geçmedi allahtan.

ama ben çok takıyorum içten içe. hani bi güçle zayıflasam bile boyum gene uzun gene uzun!

ve beni arkadaşının düğüne davet etti erkek arkadaşım, ağustos sonunda. zorlasam o zamana max iki kilo filan verebilirim. ailesi arkdaşları yakınları orda olacak tabii bir de! ben de güzel ve şık olarak kendisini gururlandırmak istiyorum.

seviyorum gerçekten kendisini. ayrılmayı asla düşünmüyorum. beni ikna edebilecek, bana moral verebilecek olan var mı? fazla mı takıyorum bu boy-kilo işini?

Ya okumaya çalıştığım halde anlayamadığım terimler var. Biri sadeleştirip anlatabilirse çok memnun olurum. Mesela yapısalcılık ne demek tam olarak? Post yapısalcılık var bi de. Post yapısalcı anarşist dediğimde ne demiş olurum? Yapısalcılığın otonomiyle bağlantısı nedir?

yeni eve çıktım. yemek yapmayı biliyorum ama tariflerde tıkandım sanki. yalnız yaşayan arkadaşlar neler pişiriyorsunuz kendinize? ben makarna, kıymalı patates yemeği ve yumurtadan sonra tıkandım.

not: tabii çok zaman harcatmayan tarifler arıyorum. özel tariflerinizi de paylaşmak isterseniz çok da memnun olurum.

küçüklüğümden beri hep özgüven eksikliği çekiyorum içten içe. babamın aşırı sert olması, annemin de gayet yumuşak bir kadın olmasıyla ilgisi olabilir bilemiyorum.

ama şimdi 25 yaşımdayım. ve şimdiye kadar başardığımı düşündüğüm şeyler çok basit, herkesin yapabileceği şeyler olarak geliyor. yani hedeflediğim şeyleri başararak özgüven kazanma yolunu denedim ama etkisi ben de gerçekten kısa sürüyor :(


beni beğenen erkekler oluyor, aşık olanlar bile var ama anlamıyorum ezik birisiyim ben neyi beğeniyorlar neden istiyorlar? kendimde özellikle eksik gördüğüm entelektüel birikimli kişiler. anadoluda doğup büyüdüm, aslında ülke gündemini takip eden, düzenli kitap okuyan(ama hep roman), az da olsa genel kültürü olduğunu düşünen biriyim. ama istanbul'da yaşadığımdan beri görüyorum ohoo boğaziçi ünililer, galatasaray ünililer ne deryalar var. ben kendi halimde anadoluda yıllarca çürümüşüm sanki. edindiğim birikimde buraya gelince gene gözümde eridi.

gerçekten mutsuzluk veriyor, biliyorum ki hep yetersizim, eziğim, yüzeysel becerilerim ve ilgilerim var. özgüven eksikliğinden öleceğim sanki. ama o da sessiz sakin, kendi halimde gene...

düşüncelerim dolu dolu ama yazıya dökemiyorum. o an kelime gelmiyor aklıma. oysa ki iyi bir okuyucuyumdur, kelime haznem geniştir. ki sadece popüler çoksatanları değil edebiyat kitaplarını ve siyasi makaleleri de okuyorum ve anlıyorum.

ama kendim yazamıyorum iyi. eskiden iyi denebilirdi. aklıma gelirdi en azından yazacaklarım. şimdi yazdıklarımı beğenemiyorum, diğer insanlar beğeniyor ama ben aklımdakini ifade edemiyorum. sıkıntı burada. çok klasik ifadeler, klişe kullanıyorum bence.bir başkası düşündüğümü yazıp da ben okuyunca hemen hah işte bu diyorum ama o kelimeler, ifadeler benim aklımdan yazıya dökülemiyor.

ne yapabilirim?

ortak bir arkadaşım vasıtasıyla bir toplantıya katılıyorum 3 haftadır. bir sürü kişiyle tanıştım ama biri çok etkileyici geldi bana. yani düşünün toplamda 3 kere gördüğüm ve az konuştuğum bir erkeğe kapılmış gibiyim. böyle bir çekilme hali olabilir mi bilmiyorum anlatamıyorum.

ya çok garip hallerdeyim. aşık oldum desem değil, neredeyse hiç tanımıyorum. e git daha daha tanı, samimiyet kur diyeceksiniz. ama o ortamdayken nasıl kasılıyorum. nasıl ciddi takılıyorum elimde değil. normalde çok çekingen birisi değilim, hoşlandığım kişiye(eğer düzgün biri olduğunu düşünüyorsam) ilgimi belli etmeye çalışırım. ama bu adamda sanki sıfırlanmış, hiçbir şey bilmiyor gibiyim. sanki daha önce hiç sevgilim olmamış yada bir erkekle hiç vakit geçirmemiş gibi... adamın beni kestiğini görüyorum, görünce direkt gözümü kaçırıyorum utanıp. yüzüne bile bakarken sıkıntı var yani.

üstelik son toplantıdan sonra birkaç kişi birlikte oturduk cafede. ama ben orda da kendi arkadaşımla gülüşüyor, konuşuyorum. ama o konuşunca bi ciddiyet, söze karışamama, sadece o konuşurken soluksuz onu izlemece.

1)neler oluyor?
2)nasıl normal davranabilirim? aynı ortamda vakit geçirdikçe normalleşir miyim?