Çin üretimi bir el konsolu satın aldım, NES, SNES, Mega Drive, Game Boy, GBA oyunlarını falan oynatıyor. Bu platformlarda güzel oyun arıyorum.
aynı konularda dördüncü kez duyuru açışım oluyor. bu sefer sitem edip cevap aramaktan ziyade biraz içimi dökmek isteğim. biraz dağınık olacak, kusura bakmayın:
30'a merdiven dayamış bir erkek kişisiyim.
2009'da, 18 yaşında yeni bir lise mezunu, ümitli bir bilgisayar mühendisliği öğrencisi olarak geldim affedersiniz hayatımı siken bu şehre. şehrin adını boş verelim.
şehre ve okula adaptasyon konusunda korkunç sorun yaşamam, bir tane bile arkadaş edinememem, okul ortamında yapayalnız kalıp motive olamamam gibi psikolojik sorunların üzerine çok da iyi bir sayısalcı olmayışım gerçeği de eklenince üniversitenin ilk yılı üzerimden geçti. tanışma gibi olan ilk dönemi kazasız belasız atlattıysam da ikinci dönemde bir ders hariç hepsinden kaldım.
bir daha da okul konusunda yüzüm gülmedi. alttan alınan derslerle arkadaş ortamının bir kez daha değişmesi, derslerin kendisi dışında beni okula bağlayan hiçbir şey olmadığından, pek sorumluluk sahibi de olmayan biri olarak devam zorunluluğum olmayan derslere gitmeyişim, bunun beni okuldan daha da soğutuşu vs. üst üste bindikçe, ve yıllar ilerleyip sene 2015 olduğunda, okulun bitmeyeceği ayan beyan ortaya çıkmıştı zaten.
o yıl, bir şekilde bu lise mezunu, vasıfsız kişinin eline bir kariyer imkânı geçti. bir devlet bankasında memur olarak çalışma şansı. hâlâ okulu bitirme hayalim vardı ama olmayacağı aşikârdı. bana sorulduğunda yine de, ikinci öğretim öğrencisi olduğum okuluma da devam edebileceğim zannıyla doğup büyüdüğüm memleketimde değil, üniversitemin bulunduğu şehirde çalışmaya başlamayı tercih ettim.
işe başladığım 2016 yılında, başladıktan birkaç ay sonra bunun imkânsız olduğunu kesin olarak anladım.
*
(parantez)
2006 yılında, arkadaşım olan bir kıza âşık oldum. ecnebi deyimiyle out of my league bir kızdı, o zaman bile. gerçi her karşı cins öyle ya. neyse, platonik olarak geçirdiğim 8 yılın ardından 2014'te, bunun hislerimi noktalayacağı zannıyla, kızın sevgilisi varken, yanlış bir karar vererek kıza açıldım. herhangi bir karşılık görme beklentim yoktu. birazcık empati, anlayış ve merhamet bekliyordum sadece. arkadaşlığımızın sürmesini istiyordum. çok şey bekliyormuşum, zira o noktadan sonra geriye arkadaşlık denebilecek pek bir şey kalmadı.
*
2016'ya dönelim. çocukluk hayalim olan bilgisayar mühendisliği hedefleri birkaç ay içinde yok olmuş, hayatımda en çok nefret ettiğim sektör olan bankacılıkta, hayatta hep kaçmak isteyeceğim "insanlarla yüzyüze, iç içe çalışma" konseptinin tam ortasında, kariyer beklentileri olmayan bir insana dönüşmüş hâlde çalışıyordum.
tam bu sırada, âşık olduğum o kızla bir daha görüşebileceğim, eskisi gibi arkadaş olabileceğim ümitlerim azalarak bitti.
hayatımın en kötü günlerini yaşıyordum. intiharı bile düşündüm. absürt, abartı gelebilir, ama hayatta beklediğim, umut ettiğim hiçbir şey kalmamıştı.
beni daha iyi hissettirebileceğine inandığım tek yerin, bir psikiyatri kliniğinin yolunu tuttum. antidepresan kullanmaya başladım.
*
1-1,5 yıl kadar sonra kendimi biraz daha iyi hissediyordum, en azından intiharı düşünmeyecek kadar. iki antidepresanımdan birini psikiyatrımın tavsiyesiyle bıraktım. ama kötüye gittim. amaçsızlık, ait olmama hisleri geri döndü. psikiyatriye ek olarak klinik psikolog tarafından psikoterapiye de başlamaya karar verdim. aynı dönemde, mutsuzluğumun iş yaşantımdan kaynaklandığına ikna olduğum bir anda istifamı verdim, istifa etmemek için zar zor ikna edildim. yeniden iki ilaç kullanmaya başladım.
*
ve bugün. 4,5 yıllık bankacıyım. artık istifa veya intihar etmek gibi şeyler düşünmediğimden hareketle depresyonda olmadığımı söyleyebilirsek de diğer her şey aynı denebilir. hâlâ işimi sevmiyorum.
o kıza artık âşık değilim, ama artık birine âşık olabilme yetim kaldığını sanmıyorum. olsam bile hayatımın hiçbir döneminde karşılık görebileceğime inanmadım. ben 1.58 boyunda, 82 kilo, socially awkward bir acayip insanım. kim benimle ilişki yaşamak istesin ki?
iş ve aşk çıkınca hayattan geriye pek bir şey kalmıyor. niye yaşadığımı gerçekten bilmiyorum. her sabah lanet ederek işe gidiyorum, akşamlarımı ve boş vakitlerimi hiçbir şey yapmayarak, keyif almadan, boş geçiriyorum.
arkadaşım yok. hiç yok. iş arkadaşlarım var ama hepsi evli barklı çoluklu çocuklu insanlar. hiçbirine kendimi özel olarak yakın hissetmiyorum, iş dışında hiçbiriyle görüşmüyorum. insanlarla ilişki kurmakta hayat boyu güçlük çektim, hâlâ de çekiyorum. 'arkadaşım' diyebileceğim tek kişiler yıllar öncesinden, lise yıllarından kalma, farklı illerde yaşayan insanlar. birkaç haftada bir telefonlaşıyoruz, 3-5 ayda bir görüşüyoruz, o kadar.
iple çektiğim tek anlar maddi güçlükler nedeniyle ancak iki haftada bir gidebildiğim, hâlâ süren psikoterapi seanslarım. psikoterapistim bir kişilik bozukluğum olduğu görüşünde. hangisi olduğunu söylemiyor. sanırım narsisist veya şizoid bozukluklardan birine uyuyor olabilirim. eğitimini almış olan biri değilim, bilemem.
bunu niye yazdım bilmiyorum. dışarıdan nasıl görünüyorum bilmek istedim. gerçekten hissettiğim kadar zavallı mıyım? hep böyle boş, amaçsız, heyecansız mı yaşayacağım? ilaçlarımı bıraktığım anda tekrar depresif günlerim geri mi dönecek? ne yapmalıyım?
bilmiyorum. buraya kadar okuduysanız katlandığınız için teşekkür ederim.
30'a merdiven dayamış bir erkek kişisiyim.
2009'da, 18 yaşında yeni bir lise mezunu, ümitli bir bilgisayar mühendisliği öğrencisi olarak geldim affedersiniz hayatımı siken bu şehre. şehrin adını boş verelim.
şehre ve okula adaptasyon konusunda korkunç sorun yaşamam, bir tane bile arkadaş edinememem, okul ortamında yapayalnız kalıp motive olamamam gibi psikolojik sorunların üzerine çok da iyi bir sayısalcı olmayışım gerçeği de eklenince üniversitenin ilk yılı üzerimden geçti. tanışma gibi olan ilk dönemi kazasız belasız atlattıysam da ikinci dönemde bir ders hariç hepsinden kaldım.
bir daha da okul konusunda yüzüm gülmedi. alttan alınan derslerle arkadaş ortamının bir kez daha değişmesi, derslerin kendisi dışında beni okula bağlayan hiçbir şey olmadığından, pek sorumluluk sahibi de olmayan biri olarak devam zorunluluğum olmayan derslere gitmeyişim, bunun beni okuldan daha da soğutuşu vs. üst üste bindikçe, ve yıllar ilerleyip sene 2015 olduğunda, okulun bitmeyeceği ayan beyan ortaya çıkmıştı zaten.
o yıl, bir şekilde bu lise mezunu, vasıfsız kişinin eline bir kariyer imkânı geçti. bir devlet bankasında memur olarak çalışma şansı. hâlâ okulu bitirme hayalim vardı ama olmayacağı aşikârdı. bana sorulduğunda yine de, ikinci öğretim öğrencisi olduğum okuluma da devam edebileceğim zannıyla doğup büyüdüğüm memleketimde değil, üniversitemin bulunduğu şehirde çalışmaya başlamayı tercih ettim.
işe başladığım 2016 yılında, başladıktan birkaç ay sonra bunun imkânsız olduğunu kesin olarak anladım.
*
(parantez)
2006 yılında, arkadaşım olan bir kıza âşık oldum. ecnebi deyimiyle out of my league bir kızdı, o zaman bile. gerçi her karşı cins öyle ya. neyse, platonik olarak geçirdiğim 8 yılın ardından 2014'te, bunun hislerimi noktalayacağı zannıyla, kızın sevgilisi varken, yanlış bir karar vererek kıza açıldım. herhangi bir karşılık görme beklentim yoktu. birazcık empati, anlayış ve merhamet bekliyordum sadece. arkadaşlığımızın sürmesini istiyordum. çok şey bekliyormuşum, zira o noktadan sonra geriye arkadaşlık denebilecek pek bir şey kalmadı.
*
2016'ya dönelim. çocukluk hayalim olan bilgisayar mühendisliği hedefleri birkaç ay içinde yok olmuş, hayatımda en çok nefret ettiğim sektör olan bankacılıkta, hayatta hep kaçmak isteyeceğim "insanlarla yüzyüze, iç içe çalışma" konseptinin tam ortasında, kariyer beklentileri olmayan bir insana dönüşmüş hâlde çalışıyordum.
tam bu sırada, âşık olduğum o kızla bir daha görüşebileceğim, eskisi gibi arkadaş olabileceğim ümitlerim azalarak bitti.
hayatımın en kötü günlerini yaşıyordum. intiharı bile düşündüm. absürt, abartı gelebilir, ama hayatta beklediğim, umut ettiğim hiçbir şey kalmamıştı.
beni daha iyi hissettirebileceğine inandığım tek yerin, bir psikiyatri kliniğinin yolunu tuttum. antidepresan kullanmaya başladım.
*
1-1,5 yıl kadar sonra kendimi biraz daha iyi hissediyordum, en azından intiharı düşünmeyecek kadar. iki antidepresanımdan birini psikiyatrımın tavsiyesiyle bıraktım. ama kötüye gittim. amaçsızlık, ait olmama hisleri geri döndü. psikiyatriye ek olarak klinik psikolog tarafından psikoterapiye de başlamaya karar verdim. aynı dönemde, mutsuzluğumun iş yaşantımdan kaynaklandığına ikna olduğum bir anda istifamı verdim, istifa etmemek için zar zor ikna edildim. yeniden iki ilaç kullanmaya başladım.
*
ve bugün. 4,5 yıllık bankacıyım. artık istifa veya intihar etmek gibi şeyler düşünmediğimden hareketle depresyonda olmadığımı söyleyebilirsek de diğer her şey aynı denebilir. hâlâ işimi sevmiyorum.
o kıza artık âşık değilim, ama artık birine âşık olabilme yetim kaldığını sanmıyorum. olsam bile hayatımın hiçbir döneminde karşılık görebileceğime inanmadım. ben 1.58 boyunda, 82 kilo, socially awkward bir acayip insanım. kim benimle ilişki yaşamak istesin ki?
iş ve aşk çıkınca hayattan geriye pek bir şey kalmıyor. niye yaşadığımı gerçekten bilmiyorum. her sabah lanet ederek işe gidiyorum, akşamlarımı ve boş vakitlerimi hiçbir şey yapmayarak, keyif almadan, boş geçiriyorum.
arkadaşım yok. hiç yok. iş arkadaşlarım var ama hepsi evli barklı çoluklu çocuklu insanlar. hiçbirine kendimi özel olarak yakın hissetmiyorum, iş dışında hiçbiriyle görüşmüyorum. insanlarla ilişki kurmakta hayat boyu güçlük çektim, hâlâ de çekiyorum. 'arkadaşım' diyebileceğim tek kişiler yıllar öncesinden, lise yıllarından kalma, farklı illerde yaşayan insanlar. birkaç haftada bir telefonlaşıyoruz, 3-5 ayda bir görüşüyoruz, o kadar.
iple çektiğim tek anlar maddi güçlükler nedeniyle ancak iki haftada bir gidebildiğim, hâlâ süren psikoterapi seanslarım. psikoterapistim bir kişilik bozukluğum olduğu görüşünde. hangisi olduğunu söylemiyor. sanırım narsisist veya şizoid bozukluklardan birine uyuyor olabilirim. eğitimini almış olan biri değilim, bilemem.
bunu niye yazdım bilmiyorum. dışarıdan nasıl görünüyorum bilmek istedim. gerçekten hissettiğim kadar zavallı mıyım? hep böyle boş, amaçsız, heyecansız mı yaşayacağım? ilaçlarımı bıraktığım anda tekrar depresif günlerim geri mi dönecek? ne yapmalıyım?
bilmiyorum. buraya kadar okuduysanız katlandığınız için teşekkür ederim.
ben 28 yaş ♂, o 31 yaş ♀
ben gerçekçi bakıldığında herhangi birisinin ilgi duyma olasılığı olmayan pasif, fazla kilolu (bmi=33), kısa boylu, loser bir tipim.
o ortalama üstü güzellikte normal insan.
aynı işyerinde çalışıyoruz. 3 yıllık tanışıklık var.
hafif hoşlanma durumu var ama önceki (platonik) aşklarımda yaşadığım derin bağlılık hisleri yok.
bir hamle yapmalı mı, yoksa "lan sen önce bir aynaya bak" mı?
ben gerçekçi bakıldığında herhangi birisinin ilgi duyma olasılığı olmayan pasif, fazla kilolu (bmi=33), kısa boylu, loser bir tipim.
o ortalama üstü güzellikte normal insan.
aynı işyerinde çalışıyoruz. 3 yıllık tanışıklık var.
hafif hoşlanma durumu var ama önceki (platonik) aşklarımda yaşadığım derin bağlılık hisleri yok.
bir hamle yapmalı mı, yoksa "lan sen önce bir aynaya bak" mı?
hemen hemen aynı soruyu 1,5 yıl önce de sormuştum, bir daha deneyelim.
29 yaşındayım. üniversite diplomam (büyük ihtimalle seneye edineceğim aöf işletme diploması hariç) yok. 2010'ların başında bir anadolu şehrinin bilgisayar mühendisliği bölümünde birkaç yıl okumuşluğum var, ama tembellik, psikolojik sorunlar vs. nedenlerle okulu uzattıkça uzattım, ve en sonunda birkaç yıl önce kayıt yenilemeyerek bıraktım. şimdiye atılmışımdır herhâlde.
şu anda bir şekilde (hangi şekilde olacak, 'referans'la) girdiğim bir kamu bankasında gişe memuru olarak çalışmaktayım. ancak ne iş tatmini açısından bu iş bana uygun, ne de gerekli sosyal/iletişimsel yetenekler bakımından ben bu işe uygunum. beklenen performans kriterlerini sağlamıyor, hem işverenimi hem kendimi mutsuz ediyorum.
ileri düzey ingilizcem var, dediğim gibi çok yakında açıköğretim diplomam olacak, başka herhangi bir vasfım yok.
okuldan hatırladığım temel düzeyin üzerine adamakıllı yazılım öğrenerek bu yaştan sonra alaylı olarak bu sektörde çalışma şansım var mıdır? başka herhangi bir sektörde bana ekmek var mıdır? yoksa şu hâlimle aç kalmadığıma duacı mı olayım?
29 yaşındayım. üniversite diplomam (büyük ihtimalle seneye edineceğim aöf işletme diploması hariç) yok. 2010'ların başında bir anadolu şehrinin bilgisayar mühendisliği bölümünde birkaç yıl okumuşluğum var, ama tembellik, psikolojik sorunlar vs. nedenlerle okulu uzattıkça uzattım, ve en sonunda birkaç yıl önce kayıt yenilemeyerek bıraktım. şimdiye atılmışımdır herhâlde.
şu anda bir şekilde (hangi şekilde olacak, 'referans'la) girdiğim bir kamu bankasında gişe memuru olarak çalışmaktayım. ancak ne iş tatmini açısından bu iş bana uygun, ne de gerekli sosyal/iletişimsel yetenekler bakımından ben bu işe uygunum. beklenen performans kriterlerini sağlamıyor, hem işverenimi hem kendimi mutsuz ediyorum.
ileri düzey ingilizcem var, dediğim gibi çok yakında açıköğretim diplomam olacak, başka herhangi bir vasfım yok.
okuldan hatırladığım temel düzeyin üzerine adamakıllı yazılım öğrenerek bu yaştan sonra alaylı olarak bu sektörde çalışma şansım var mıdır? başka herhangi bir sektörde bana ekmek var mıdır? yoksa şu hâlimle aç kalmadığıma duacı mı olayım?
Atmosferik gizem dizisi/filmi arıyorum. True Detective veya The Killing gibi. Dark'ın ilk sezonunu izledim, o da güzeldi, tam olarak aynı tarz olmasa da.
Xbox One S sahibiyim, cihazımda henüz oynamadığım 10-15 oyun var.
Exclusive oyunları ilgimi çektiğinden PS4 Slim almayı düşünüyorum. Elimde bu kadar oynanmamış oyun varken gereksiz bir harcama mi olur, yoksa Xbox’ta olmayan kaliteli exclusive'ler için değer mi? Özellikle bu yıl çıkacak olan The Last of Us: Part II ilgimi cezbediyor.
Ya da yeni nesli mi beklesem?
Exclusive oyunları ilgimi çektiğinden PS4 Slim almayı düşünüyorum. Elimde bu kadar oynanmamış oyun varken gereksiz bir harcama mi olur, yoksa Xbox’ta olmayan kaliteli exclusive'ler için değer mi? Özellikle bu yıl çıkacak olan The Last of Us: Part II ilgimi cezbediyor.
Ya da yeni nesli mi beklesem?
2009 yılında kazandığım bilgisayar mühendisliği bölümünü çeşitli sebeplerle bitiremeyip 2015 yılında bıraktım. O zamandan beri bir bankada gişe memuru olarak çalışıyorum. İşimi sevmiyorum, ama diplomam olmadığı için alternatifim yok. İleri düzey İngilizce biliyorum (bir ölçüm vasfı taşıdığına inandığımdan değil ama, sadece referans olarak YDS'den 96,25 aldığımı söyleyeyim), diplomam olmadıkça bu YouTube'da videolar izleyip reddit'te dolaşmaktan başka bir işe yaramaz değil mi?
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ile Darkest Hour arasındayım. Hangisini izlemeli?
İkisinden birini (eski nesil olanlardan) almayı düşünüyorum. 720p olarak oynayacağım için 1080p performansı çok önemli değil. VR ile şu aşamada pek ilgilenmiyorum. Oyun fiyatları ve bir Anadolu şehrinde yaşadığımdan oyun bulunurluğu benim için en önemli faktör.
Prequel üçlemesini izlemedim. Episode VII'dan önce mutlaka izlemem gerekiyor mu?
Android üzerinde emülatörle oynamalık oyun arıyorum. Efsane SNES/Mega Drive/Game Boy/GBA oyunları neler? Android için emülatörü olan başka bir sistem de olabilir.
tam olarak bunu yaptım. laptop gayet çalışmakta ama klavyenin pek çok tuşu bozulmuş durumda.
1. laptop'ı bu halde (usb klavye bağlayarak) kullanmak tehlikeli mi?
2. klavyenin kendi kendine düzeleceğini ummak saflık mı?
1. laptop'ı bu halde (usb klavye bağlayarak) kullanmak tehlikeli mi?
2. klavyenin kendi kendine düzeleceğini ummak saflık mı?
Hepinizin bildiği gibi Google Translate'in Türkçe çeviri özelliği beş para etmez. Google Chrome'daki oto-çeviri özelliğini Türkçe ve İngilizce dışındaki dillerdeki siteleri İngilizce'ye çevirecek biçimde yapılandırmak mümkün mü, her seferinde Türkçe'ye çevirmeye çalışıp sıçıp batırıyor kendisi.
Facebook'ta sayfalardan birinin paylaştığı videoyu izlemek için üstüne tıklayınca (ekte görüldüğü gibi) sanki tarayıcıda bir plugin eksikmiş gibi "you need MediaPlugin to watch this video" diye bir uyarı çıktı, plugini indirdim, ama ad-aware bir virüs olduğunu söyleyerek kurulumu engelledi. Kontrol etmek için sayfaya tekrar baktığımda paylaşılan videonun aslında YouTube'dan olduğunu ve plugin falan gerektirmediğini gördüm. Bu durumda
1) Nasıl oluyor da bir YouTube videosunu plugin gerektiren bir videoymuş gibi görüyorum?
2) Bu durumun sebebi söz konusu Facebook sayfasının hacklenmesi mi, yoksa kendi bilgisayarıma önceden başka bir virüs girmiş olması mı?
1) Nasıl oluyor da bir YouTube videosunu plugin gerektiren bir videoymuş gibi görüyorum?
2) Bu durumun sebebi söz konusu Facebook sayfasının hacklenmesi mi, yoksa kendi bilgisayarıma önceden başka bir virüs girmiş olması mı?
atariden kastım nes. böyle her bölümde birilerini döverek ilerlediğimiz, bölümlerden oluşmuş (ilerlemeli), ikinci bölümünde helikoptere binilen (burasını çok net hatırlıyorum), hatırladığım kadarıyla isminde kombat/fight gibi ingilizce dövüşle alakalı bir sözcük içeren bir nes oyunu vardı. maalesef oyunla ilgili tüm hatırladıklarım bundan ibaret, ismini bilen var mıdır?
dns değiştirmek artık fayda etmiyor galiba, en azından
156.154.71.22
208.67.220.220 ikilisi verimli olmuyor. tunnel siteleri harici bildiğiniz başka bir yöntem var mı?
156.154.71.22
208.67.220.220 ikilisi verimli olmuyor. tunnel siteleri harici bildiğiniz başka bir yöntem var mı?
ATI Mobility Radeon HD 4330 ekran kartlı, 3 GB RAM, Intel Core2Duo T6600 işlemcili laptop'ımda, grafik ayarlarını mümkün olduğunca açarak (performans kaybı yaşamadan) oynamak üzere oyun arıyorum. Yeni çıkan oyunlar bu sınıfa girmediğinden önerilerin 2004-2008 yılları arasında çıkmış oyunlardan olması daha mantıklı olacaktır. Single player olmak koşuluyla başta strateji olmak üzere her tür oyun tavsiyesi kabul edilir.
animated gif'ten anlayan bir hayırsever şu gif'i arka planı transparent hale getirebilirse çok büyük iyilik yapmış olacak.
i48.tinypic.com
i48.tinypic.com
var mıdır? varsa sağlam bir program olursa iyi olur.
1