Ekşi Duyuru

1 aydır hiç bakmadım ne yapıyor diye? Hesabını da sessize almıştım. Bayramda ne eğlenmiştir şimdi. Ne kadar ilginç bağımlılık gibi. Bakıcam görücem yine hüzünlenicem veya hiç görmek istemeyeceğim şekilde aklıma girecek. Sanki ondan haberim olsa ne olacak. Yine aynı mekanda olduktan sonra. Kendimi onunla kıyaslamak tan da yoruldum.

Ama son kez baksam mı bayramı nasıl geçiyor diye?

Edit: Destekleriniz için teşekkür ederim. Değer verdiğim kadar değer görmediğimi farkettim ve iletişimi dengelemeye çalışıyorum. Bu süreçte yine üzülen de ben olacağım :(

Vallaha yıllarca gelin, kaynana duyarız ya, nazar değmesin ama benimkiler vallaha zor bulunur tür gibi.
Eşim Fransız.
Ailem şu an bizde ziyarette.
Son haftalar şöyle geçiyor;
-Annemin duolingo'dan ingilizce çalışıp eşime "are you going to drink turkish coffee" ya da "good morning" falan demesi.
-Annemin eşime kazak, hırka, t-shirt falan örmesi (baya da güzel yapıyor ya), sonra eşime örgü öğretmesi
-Zaten eşim mantı, dolma, sarma, beyti kebabı vs her şeyi yapmayı öğrendi. Akıllarına gelen başka şeyleri de öğretiyorlar (şehriye çorbası, tarhana çorbası vs)
-Gün içinde Türkçe dublaj İngilizce altyazı the office izliyorlar, annem "ay bu dvayt beni bitiriyor ya, bu maykil'a da üzülüyorum" falan diyor.
-aksam 5 gibi annemin "cocktail time" demesi, eşimle oturup cin, karamelli baileys vs icmeleri
-annemin arada sırada eşime sarılıp "canım kızım" vs demesi. Gecen karnı ağrıdı, annem oturup baktı. Vallaha esim "ya sen bütün hayatını böyle mi geçirdin bu nasıl bir lüks resmen hayvan gibi anne hissi var ben hayatımda kendi annem tarafından bile böyle sevilmedim" dedi. Zamanında nikaha gelen ve annesiyle arası iyi olmayan bir arkadaşa da annem böyle güzelce sarilirdi zaten, kız son günü anneme size tekrar sarilabilir miyim kendimi iyi hissediyorum demişti.
-esim "ailen gidecek diye üzülüyorum sen niye uzulmuyorsun ya" falan diyor, ne bileyim bana normal geliyor sanki ama onun aile yapısı böyle değil ondan belki.

Neyse işte, vallaha çok alakasız bir ilişki var resmen. Etrafımda da pek yok böyle bir benimkiler bu kadar iyi. Vallaha geçen kalburabasti yaptilar beraber, bugün de nam nam gömdüler.
Mutlu ediyor tabi insanı, var mı sizde de böyle örnekler?
Ben de kayinpeder ile iyiyimdir de bu kadar değil tabi.

nasıl anlatacağımı bilmiyorum açıkçası. daha önceden bir çok ilk buluşma deneyimi olan bir erkek kişisi olarak, bambaşka bir boyutta olarak değerlendirdim. kendisiyle bir haftadır sosyal medyadan yazışıyorduk. neşeli, çok sevimli ve pozitif gözüküyordu. çok hoş biri de güzellik bağlamında. bugün kahve içmek için buluştuk. sevimli bir kahveci, benim de modum yüksekti açıkçası. nasıl desem, sürekli işinden ve bir takım gelişigüzel meselelerden konuşup durdu ama sürekli konuştu. resmen hiç konuşamadım. arada lafa girdim takılmaya çalıştım ama çok uzun konuşamadım çünkü hiç susmuyordu hani ne kendisini tanıtma ne benim hakkında da tanıma çabası gözlemleyemedim. ben de saldım ilk yarım saatten sonra. iki saat sonra da istersen kalkalım artık deyip teşekkür ederek güzelce ayrıldım yanından. yani sosyal mecrada neysem oydum aslında, daha önce de ilk buluşmaşlarımda çok güzel geri dönüşler almış biriyim. ama bu sefer nasıl böyle oldu, sosyal mecralarda nasıl gözlemleyemedim bu durumun sinyalini, anlamış değilim. hiç mesajlaşırken çok samimi olup da gerçek buluşmada bu kadar donuk ifadeli ve sürekli konuşan biriyle karşılaşmamıştım. tabi ne o yazmış geri dönüş vesaire ne de ben yazdım herhangi bir şey buluşmadan sonra. açıkçası biraz değişik hissettim, biraz mutsuz oldum eve gelince. oturdum tavanı izliyorum. yetiştirmem gereken bir de proje var odaklanamadım. bu olayı nasıl değerlendirebilirim, nasıl bardağa dolu tarafından bakabilirim, nasıl analiz yapmalıyım bilmiyorum. biraz içimi dökmek biraz da belki üzülme daha güzelini bulursun telkini almak istedim.

ilk 5-6 buluşma mesela

merhaba
yeni dikkatimi çeken birşey sormak istiyorum sizlere

dün 5 kız arkadaşıma mesaj attım, hepsi de çok ağır cevap verdi. plan yapmaya çalışıyordum. verim alamadım pek.

bana iki erkek arkadaşım yazdı. ben onlara hızlı cevap verdim. 5-10 dk chat yapıp bitirdik, iyi geceler dedik.

kızlar ile olan mesajlaşmalar hala havada duruyor.

bunlardan biri iş arkadaşım. işyerindeyken hızlı cevap veriyor

ben insanlar işini gücünü bıraksın benimle mesajlaşsın demiyorum ama bu kadar ağırdan almak size de tuhaf gelmedi mi? bu kız arkadaşlar erkeklerle de böyle mi konuşuyorlar onu merak ettim.

sorum beylere:
konuştuğunuz hanım başka gruplarda yazıp, online görünüp size cevap vermezse, ne düşünürsünüz? unuttu heralde vs hatırlatayım mı dersiniz? yoksa tepki mi verirsiniz? nasıl tepki verirsiniz?

not: benim cinsiyetim kadın

bahsettiğim tavır plana özgü değil, benimle bu şekilde mesajlaşıyorlar
ben de kadın olarak bana yazan kadın/erkek farketmez hızlı mesajlaşıyorum
geç yazan kadın arkadaşım daha önce olmamıştı, biraz garip geldi
ben onlara mecburiyetten yazdım
ama eğer fört ettiğim bir erkek bana bu şekilde yaparsa asla şansı yok. bence hiçbir erkeğin hiçbir kadınla yok. erkekler dünyasındaki durumu bilmiyorum o yüzden sordum.

Merhabalar

Bilmediğim için soruyorum, arkadaşımın ablası yeğenine çeyizlik yemek takımı almış, arkadaşımdan maddi destek istemiş bir kısmını onun karşılaması için. Yeğeni 20'li yaşlarında sanırım.

Hala bu şekilde çeyiz hazırlama var mı ülkemizde?

Selamlar;

Gitmeyi düşünüyor musunuz? Özellikle İstanbul dışından gitmeyi düşünen var mı? Kendi içinizde kar zarar şeysini nasıl yapmayı düşünüyorsunuz? Daha satışa çıkmadı ama ben çok kararsızım.

Çook çok sevdiğim bir grup ama İstanbul'da olacak olması, Passo'dan satışa çıkması, mevcut ekonomik kriz, ulaşım ve konser bileti, konaklama vs. düşününce öküz oturuyor içime.

Açtım şunu: youtu.be
Buruk bir şekilde çayımı içiyorum.

Gidecek misiniz? Gitmeyecek olanlar favori parçalarınızı yazabilirsiniz. Bir nevi dertleşiriz.

Teşekkürler.

Edit: O değil de burda www.eksiduyuru.com bir sn bile düşünmem demişim:D İnsan büyük konuşmaya görsün:D

Düğüne tam 60 gün var. Bayramda oleg cassiniden randevu aldım. Yetişir mi sizce? Herkes geç kalmışsın diyor. Mağazanın da olmaz satmıyoruz yetişmez deme ihtimali var mı acaba?

Nişana da 2 hafta kaldı ona da elbise almadım henüz. Biraz gevşek bir gelinim sanırım.

Nişan bozulduğunda altınları kız tarafı vermek istediğinde , erkek tarafı istemiyorum derse kız tarafı yinede iade etmeli mıdır yoksa o kabul etmedi diyip vermemeli midir?

Sevgilimin flörtöz davrandığını düşünüyorum. Fakat kendim mi abartıyorum yoksa gerçekten mi öyle anlayamıyorum çünkü olayları onun anlattığı kadarıyla biliyorum. İşyerinde bir veli ile 2 saat konuşması(konuşma içeriği kadının eski evliliği falan) fakat bana ben ne yapayım göndereyim mi kadını kapı dışarı demesi beni arada bıraktı.dediğine göre sürekli odadan çıkıp başka işlerle uğraşmış ama kadın gitmeyip beklemiş. Buna benzer birkaç olay daha yaşandı. Kısacası sevgilim ona asılan olduğunu fakat kendisinin bir tepki vermediğini dile getiriyor fakat ben tepkisizlik de bir tepkidir çünkü tepkisizliğin ilişkimize zarar veriyor dedim. Sizce abartıyor muyum?
5 aylık ilişki bu arada. Tip olarak eli yüzü düzgün biri, müdür konumunda, elbet asılan olabilir fakat ben kibarca terslenebileceğini düşünüyorum. Çünkü ben aynı durumda kalınca öyle yapıyorum.

10 küsür yıllık bi arkadaşım var kendisi doktor. Üniversite hayatı yoğun, yalnız ve pek durumu olmadığı için zor geçti. Bu süreçte telefonla haftada birkaç kere saatlerce görüşürdük derdini tasasını anlatır rahatlardı. Arada aynı şehirde rastlaşınca oturur sohbet ederdik vs.

Mesleğe atılınca rahat eder zannettim pek öyle olmadı. Meslektaşları kötü davrandı, mobbing uyguladı. Ben yine destek olmaya çalıştım, intiharı bile düşündüğünü söyledi aldım karşıma konuştum.

Gel zaman git zaman ben evlendim iki farklı şehirde düğün yaptım ikisine de gelmedi. Aynı şehirde olmamıza rağmen tebriğe de gelmedi. Hatta o sıra kız arkadaşı oldu sanırım ve iletişimi de kopardı. Açıkçası ben de kendimi bunca zaman kullanılmış hissettim. O zamandan beri de bir kez bayramda, bir kez de uzman olduğunu görünce tebrik ettim o zaman yazıştık.

Bugün mesaj atmış yaza evleniyormuş düğününe çağırıyor. Düğüne gider miydiniz? Gitseniz sembolik bir şey mi takardınız?

Bugün tanıdığım biri başka tanıdığım biriyle ilgili “annelik onu çok değiştirdi” dedi. Bi duraksadım bu cümleye. Ne bileyim çocuk onu değiştirdi, çocuk olunca karakteri/hayatı vb değişti gibi şekillerde de kurulmaz mı bu cümle?

Annelik onu değiştirdi cümlesi beni neden irite etmiştir ki? Arkadaşıma da söyledim çok garip bi cümle abi diye. Nesi garip dedi şimdi ona açıklama yapacağım
Tamam cümlede bişey yok, güZel de bi cümledir ama sizce de arasında nüans farkı yok mu? Bu nasıl açıklanır?

aileleri hiçbir suretle birlikteliğe dahil etmeden hayat arkadaşlığı yapmayı başarabilmiş, mümkünse "ünlü" olmayan tanıdıklarınız var mı? varsa nasıl yaşıyorlar? ailelere duyurmadan birlikte yaşayan çiftlerden bahsetmiyorum.

burada kastım gündelik ya da basit kararlar için aile onayını almaktan muaf olmaktan ziyade örn. resmi tatillerde herkesin, eğer isteniyorsa tabii, gidip kendi ailesini görebildiği " hanımın/beyin nerede?" sorularının sorulmadığı ilişkiler... bu kötü bir örnek oldu galiba ama duruma göre biraz daha açmaya çalışırım.

ilişki ailelerce " tanınır " olduğu halde kimsenin eşin/partnerin büyük ailesini tanımadığı, bunun kabul edildiği fantastik hayatlar var mı?

Takan birini görseniz ne düşünürsünüz?

merhaba,
sevdiği bir kitabın ciltli ve özel baskısını vereceğim ama yanında bir şey daha vermek istiyorum.

üni sınavına hazırlanıyor. hukuk istiyor. manevi hediyeleri sevmez, cringe bulur(örneğin fotoğrafları albüm yapma, mesajları defter yapma vs).

işe yarayan hediyelerden hoşlanır.

giyinmeyi sever.

aşırı tutumlu biri.

bir ihtiyacına yönelik bir hediye almak istiyorum ama şu an tek ihtiyacı olan kulaklık. görüntülü konuşurken mikrofonu sorun çıkartıyor. bunu alabilirim ama eskisinden daha kaliteli olamaz. ailesi zengin zaten ve mikrofonu sorun çıkarsa da baya sağlam bi kulaklığı vardır. bu nedenle benim alacağım şeyi kullanmaz.

giyim konusuna odaklandım şu anda. tabi bi tane tişört alıp geçmiycem ama elbise bakacağım sanırım.

başka öneriniz veya tavsiye edebileceğiniz bi elbise linki var mı? teşekkür ederim.

Selamlar. Doğup büyüdüğüm ve tüm arkadaşlarım, ailemin olduğu memleketimden ayrılmak zorunda kaldım. Büyükşehirden, çok küçük bir ilçeye atandım. Burada ne arkadaşım var ne sosyal bir aktivite. Vardiyalı çalışıyorum istirahat günlerinde evden dışarıya çıkmıyorum. Memleketime de çok uzağım,özlüyorum. Yaptığımı tek şey sosyal medyada gezinmek ve müzik dinlemek. Müzik dinlemekten ve düşünmekten kafamın içi doldu iyice. Kafayı boşaltmak için ne önerirsiniz?

Ben mutsuzum çünkü çok yoğun, stresli ve saatleri zor bir işim var. 30 yaşına giricem henüz evlenmek için doğru insanı bulamadım bunun stresi de var. Peki siz mutlu musunuz mutsuz musunuz? And Why?

Sizin için nedir?

Eşinden ayrı ya da eşi vefat etmiş, yalnız yaşayan 65+ insanlar sağa sola sarmamak, huzursuzluk yaratmamak adına ne şekilde vakit geçirebilir?

günlük hayatta, daha önce hiç deneyiminiz olmayan bir şeyi yapmanız gerekiyor olsun, bu şey kendi içinde komplike bir sürü adım ve yazılı olmayan kurallar dizisi gerektirsin. mesela emlakçı aracılığıyla ev tutmak, yeni inşa edilen sıfır bir evde faturaları üstüne almak, bir hastaneye gidip tedavi süreçleri içinde olmak, şirket kurmak, sigorta problemleriyle uğraşmak, muhasebeciyle avukatla çalışma gerektiren süreçler içinde olmak vs vs. bunlarla ilgili pratikte işimize yarayacak, neyin nasıl yapılacağını anlatan bilgileri okullar öğretmiyor, aile bireylerinin de bilgisi olmayabiliyor. bir deneyimin bilgisini keşfetmek için internete bakabiliyoruz, bu platformda başlık açabiliyoruz, forumlarda ya da ekşi sözlük'teki "yeni başlayanlar için bla bla" başlıklarında deneyim aktarımları olabiliyor, youtube'ta videolar olabiliyor. daha önce deneyimi olan bir bilene sormak çözüm olabilir ya da hizmet aldığınız yer neresiyse oradan muhattap bulup sorularınıza cevap almak bir yöntem olabilir. aklıma gelen öğrenme şekilleri bunlar. çevrimiçi araştırma şekilleri okay ama her zaman tam aranılan bilgiyi nokta atışı bulamayabiliyorsunuz bu mecralarda. biraz kontrolcü bir yapım var ve içinde olduğum bir sürecin en başında "ama ya şöyle olursa bu nasıl ilerler" sorusunun cevabını bilerek her adımımı atmak istiyorum, öylesi beni güvende hissettiriyor. ama artık insanlarla muhattap olup sürekli yeni bir şeylerin nasıl yapılacağını çözmeye çalışmaktan da ciddi anlamda sıkılmaya başladım çünkü sorularım uzun oluyor. mesela bir muhattaba yazılı ulaşmaya çalışıyorsam o soruları açıklamam, yazıya dökmem bile dev vakit alıyor, karşı taraf da en sonunda ya tam bilgi sahibi çıkmıyor ya da benim kadar ilgili olmuyor ve ben o konuya dair bilgimi allah ne verdiyse deneyimleyerek tecrübe ediyorum. ben çok control freak birisiyim de işlerin akışını sahaya mı bırakmalıyım? yoksa eğitim sistemi zaten bizi hayatın pratiklerinden mahrum bıraktı, içinde bulunduğumuz toplumda da herkes her işi gelişi güzel yapıyor ve kişilerde/kurumlarda know-how birikmiyor ve bunlarla karşılaşmam doğal mı?

1 nisanda sigarayı bıraktım. İçmek isteme ataklarım azaldı gibi ama rüyamda sigara içiyorum son 2 gündür. Bu kadar uzun süre bırakabileceğime inanmıyordum, normalde sabah uyanır uyanmaz sigara içen biriydim. Bu rüya olayını nasıl çözebilirim, kendiliğinden geçmesini beklemek dışında bi taktik var mı?

İstanbul'da memur olarak çalışıyorum. Yaş 29E, bekar. Evden işe işten eve gidip geliyorum, kız arkadaş da yok 1 senedir. Tayin olup gideyim mi diye düşünüyorum.

İstanbul için avantajlar işyerine 20 dk sürede gidiyorum, ev benim kira derdim yok, araba yok.
Başka bir ile gidersem de yine büyükşehirlerden birisine giderim herhalde. Erzurum'a gidip bütün kış kolumu bacağımı kırana kadar kayak yapma fikrim var.

Büyükşehire gitmek istememin sebebi 8 senedir çalışıyorum, artık müdürlük sınavına girme imkanım var. İstanbul'da ortalama 500 müdür alıyorlarsa küçük şehirlerde 3-5 tane anca alıyorlar.
Napim tayin olayım mı yoksa İstanbul'da müdür olup 5 sene daha bekleyip öyle mi gideyim?

Mecburdum.
Bu şarkının hayatıma girişini,
open.spotify.com

Bir insanın kalbimden gidişini kutluyorum.
Siz niçin?
Afiyet olsun.

Önceleri ilgisi hoşuma gidiyordu. Sonra onu güldürmek, mutlu etmek beni mutlu etmeye başladı. Sonra aslında onun için herkes gibi olduğumu farkettim. Tabi burda baya bi yıkıldım. Birazda kullanılmış hissettim. ortak hiç bir noktamız yokken onu düşünür oldum. Baktım beni üzüyor araya mesafe koydum.

Bu sürede bazı zamanlar mesai dışında aradığı zaman görmezden geldim vs. Kısacası ona verdiğim değeri azaltmak istiyorum. Sabahları ben günaydın nasılsın diye sormasam 3-4 saat konuşmaksızın duruyor.

Hastalığında, yakını hastaneye düştüğünde maddi anlamda zora düştüğünde desteğimi hiç geri çekmedim. O talep etmeden yanında oldum. Doğum günlerini kutladım. O beni hatırlamazken... Elbet o da kendince beni düşündüğü oldu ama benimkiyle kıyaslanamaz tabi.

Bunları hatırladıkça kendime kızıyorum. Kendimi beş paralık ettim diye. Ama buna rağmen gönlüme söz geçiremiyorum. Ben sohbeti başlatınca da devamını getiriyor.

Bu salak kısır döngüden nasıl kurtulurum. Yüreğime nasıl söz geçiririm. Her akşam hüzünlü bir şekilde eve dönüyorum. Zaten iş-ev arası gidip geliyorum. Başkalarıyla tanışma şansım sıfıra yakın. Olsa da süreklilik olmuyor. İnstadan takiptende çıktım ama deli gibi de merak ediyorum. Onu bensiz mutlu görmeyi..

Siz ne yaptınız nasıl yendiniz bunu? Sizin düşündüğünüz birinin umrunda değilken yaşamayı...

ne yapacağımı şaşırmış durumdayım.

şimdi olanları tek tek yazmak istemiyorum ama o kadar çok şey yaşadım ki korkmaya başladım. çünkü daha kötü şeyler beni bekliyor.

bu durumu tersine döndürmenin yolu yordamı irfanı nedir arkadaşlar.

help me!

edit: sıkıntı şu ki kendimi durduramıyorum iflah olmaz bir kınamacıyım :(

Selamlar,

Üniversiteyi İstanbul'da okumuş İstanbul'u kısmen seven ve şu an İstanbul dışında yaşan 30 yaşında Mimar bir Kadına ne hediye alınır ?

Tabi ki daha fazla detay,ilgi alanı vs vermek isterdim ancak ben de çok detay bilmiyorum. Daha önce frackistanbul puzzle'ı hediye etmiştim çok çok beğenmişti.

Şimdi iş için onun olduğu şehre gidiyorum bir hediye daha götürmek istiyorum.

Gey bir arkadaşım var ailemin de tanıdığı. Bir tane yazlığımız var bayram tatilinde arkadaşımı çağırdım, babama siz gitmeyecekseniz biz gidelim dedim. Babam tamam dedi.
Sabah aradı beni işte annem o arkadaşımı sevmiyormuş, komşular görürmüş. Ee ne var yani diyorum hoş karşılamazlarmış. Tamamen orda arkadaşının gey olduğu belli diye demeye getiriyor.
Ben de sinirlendim bi daha o eve adımımı atmayacağım sizi de asla bir arkadaşımla tanıştırmayacağım bi daha falan dedim.
Kardeşim de diyor ki sen onlara neden söz hakkı tanıyorsun biz şu tarihte gideceğiz haberiniz olsun de geç dedi ama ben ailemin bu tarz yaklaşımını sindiremiyorum. Güya modern türk ailesi.
Siz olsanız ne yapardınız? Aşırı sinirlendim.

Ortalama bir insanın 10dkda anladığı şeyi 1 saatte anlıyorum.
Hiçbir zaman ceo hatta üst düzey yönetici olamayacağım.
Yani çok başarılı olmak için gece gündüz çalışmam lazım ama emeklerimin boşa gitmesi ihtimali çok yüksek, mesela üni sınavına ilk 100e girenler kadar çalışmışımdır.

Türkiyede yediğim sayılı abur cuburlardan biri. Maliyet filan derken çoğu şey zaten bozdu. Tadelle yine kaliteyi koruyor gibi. Çayla veya kahveyle güzel gidiyor. King size fazla geliyor yalnız.Diger çeşitlerine de pek ısınamadım. Klasik kırmızı olanı seviyorum.


Siz sever misiniz? Hala tercih ediyor musunuz?

28-30 yaş arası duyuru hanımefendileri cevaplayabilir mi :)
arada 3 yaş fark var

Fakat hayatın bütün manasızlığı, iç sıkan bütün sebepler üzerime hücum ediyor. Ne fark eder ki, demekten kendimi alamıyorum.
Nasıl duruyorsunuz, nasıl yapıyorsunuz içmeden?
İçim bunalıyor. Can çekişiyorum.

Merhabalar,
Biraz uzun olacak bu konuda özür dilerim ve vaktinizi ayırdığınız için ayrıca teşekkür ederim.
Şuan bir ilişkim var yaklaşık 8 aydır birlikteyiz ama sürekli bir şeyler bende yerine oturmadı. Bana karşı çok umursamaz biri, kimi zaman çok değersiz hissediyorum yanındayken ve bazen rahat olamıyorum. Çok deniyorum belki sıkıntısı vardır o yüzden böyledir diye çok çabalıyorum yada görmezden geliyorum. Onunla bu konuyu konuşunca sana öyle geliyor yok öyle bişey seni seviyorum aşığım gibi laflar ediyor fakat ne zaman yanıma gelse hep bir sorundan bahsediyor örneğin nasılsın diyorum seni gördüm daha iyiyim demek yerine yol şöyleydi x böyleydi yoruldum sıkıldım sürekli şikayetçi ve isyankar davranıyor. Anlıyorum hayat zor ama ben onu zaten kısıtlı bir zamanda görüyorum çünkü uzaktan ilişki yürütüyoruz ve kırk yılın başında yan yana gelince böyle şeyler duymak keşke gelmeseydin keyfi bozmasaydın dedirtiyor insana ne yalan söyleyim şimdi kimsenin keyfini bozmak istemem. Sürekli böyle ilerliyor ve bahaneleri bol. Bu süreçte haliyle beni yoruyor boşuna çabalıyor gibi hissediyorum. Nasıl yaklaşmalıyım tavsiyeniz nedir? Ben kadınım ve 24 yaşındayım oysa 27.

Ailem iyi insanlar ama aşırı derecede baskı ve yargılamayla psikolojik olarak beni çok etkilediler. Hayatımdaki iyi şeylerde bile vicdan azabı gibi acaba kötü mü olacak şüphesi yaşamama sebep oldular Her cümleleri artık batmaya başladı.

Yaşım orta yaş sayılabilir ama kendimi psikolojik açıdan posaya benzetiyorum. Hiçbir şey yapmaya yetecek gücüm yok. Yirmili yaşlardaki biri benden çok daha sağlam bir ruh haline sahiptir. Birinin beni sevme veya kabullenme ihtimalini hayal dahi edemiyorum. Onlardan bir müdahale olmadan hayatımı sürdürme planım var ve çok uzak gözükmüyor.

Benim durumumda olsanız siz ne yapardınız? Tamamen uzaklaşmak ve telefon dahi olabildiğince az görüşmek sizce iyi bir çözüm mü?

Merhaba arkadaşlar, şöyle bir maruzatım olacaktı sizlere.

2 yıldır tanışık, 1.5 yılı aşkın süredir de sevgilim olan hatun kişisiyle işleri hızlandırmaya karar verdik. O ailemle tanıştı, ben onun ailesinden biriyle tanışıcam bu haftasonu. Sonrası da babası vs. var sırada. Ama benim merak ettiğim husus şu, bu evlilik teklifi denen meret hangi aşamada edilir? Ben babasıyla vs. tanıştıktan sonra mı, yoksa 2 aile tanıştıktan sonra mı? Yani nedir bunun tam usülü, sırası. Çevremde yeni sayılabilecek 2 evli çift var ama onlarınki fikir vermek bir yana tam kafamı karıştırdı. Biri daha ailesi kendini tanımadan, tam olarak birlikte olduklarından haberleri dahi olmadan evlilik teklif etti, peşine tanıştı falan. Diğeriyse istemeye çok az kala teklif ettim dedi. İlki çok çok erken, ikincisiyse çok geç geldi. Benim aklımda olan ben ailesiyle, babasıyla tanışırım, o zaten tanışık ama evde ağırlamadık o şekilde gelir bir de. Sonrasında 2 aile ya tanışmadan ya da tanışmanın hemen sonrasında ederim dedim ama hangisi daha uygun bilemedim. Varsa fikir olabilecek olan sevinirim.

Bonus soru; Bu evlilik tekliflerinin kameraya alınması şart mıdır ya? Çevremde evlenen kızların hepsinin videosunu izledim nerdeyse, çoğu takık. Bizimkisi öyle şova, gösterişe çok düşkün değil de yani herkesin varken onun böyle bir anı videosu olmaması kötü mü olur. Yoklayabileceğim bir şey de değil, hafif sürprize de kalsın istiyorum. Video kaydı, aklımdaki teklife pek uygun değil ondan soruyorum. Baş başa özel bir şey olarak planlıyorum.

ne oldu bu tamamen kalktı değil mi? mankenler ne yapıyor peki? işsiz mi kaldılar?

Bir süredir tatsız yaşıyorum.
Hatta uzun bir süredir alkol, iş, alkol, iş modunda dolaşıp duruyorum. Pazar güneri tatilim onda da Excel öğreniyorum. Tamamen iş için. İyi de oldu ama çoğu şeyi kaptım. Neyse bu başka.
Alkol içip gözümü açamayacak durumda eve geliyorum. Sonraki gün uyanıp kendimden nefret ediyorum ama bir yandan da dün iyiydi modunda oluyorum. Bu motivasyon beni alköle etmem için motive ediyor-du. Üç gündür içmiyorum. Tamı tamına üç gün. Helal olsun.
Şimdi de depresyondayım, unutuldum, aldatılmış olmaktan şüpheleniyorum ama bu da başka konu.
İşim gereği erken uyanmam gerekmiyor diye öğlene kadar uyuyorum.
Alkol yok diye çok yemeye başladım.
Sipor salonuna kayıt oldum ama adım atmadım (4 ay oldu)
Şimdi hayatı sorguluyorum.
Yarın erken uyanıp sahil kenarında yürümeye düşünüyorum yahut kalkıp vapura binmeyi. Sırf hayatın telaşına insanlarla beraber dahil olabilmek umuduyla.
Aklınıza gelen ne var, başka ne yapayım?
Yarın spora da başlayabilirim.
Bir şekilde ilerlemek zorundayım. Hepimiz öyle deyil mi?

Ekşide sevilen kişinin kusurları gözünüze batmaz minvalinde bir yazı okudum ve beni düşündürdü. Sizlere de sormak istiyorum.

Mesela bazen bir hareket, bir cevap, bir tavır bende soğuma/itki yaratabiliyor. Ona olan sevgim azalmıyor ama itici buluyorum ve bu araya mesafe koymaya bile varabiliyor sevgim azalmasa dahi. Sevgim azalmıyor çünkü kötü niyeti olmadığını bilirim ama sonuçta benim hoşuma gitmeyen bir şey olmuş, kırılmışım belki ve uzaklaşmak istiyorum vesaire vesaire. Ayrıca böyle şeyleri açıkça da söylerim ben, kırıcı mı sizce?

Gerçek sevgi diye karşısındakini altın görmekten bahsedince biri acaba benim varamadığım bir sevgi derinliği mi bu diye düşündüm, sizde nedir durumlar?

Çevremde duymaya başladım sürekli, yaşın geçiyor ya evlen sonradan zor oluyor diye. Belki haklılık payı vardır ama ne bileyim bana saçma geliyor. Sırf yaşım geçiyor diye evlenmek pek mantıklı değil sanırsam.

Edit: 33 er kişisi.

aylık ne kadarlık bir kazancınız olması gerektigini düşünüyorsunuz?

bana artık çok boş geliyor.

Varsa nedir?

hani bazı insanlar vardır haliyle tavrıyla herkesi mest eder, iletişim gurusudur adeta. tatlı dillidir, ona hayır demek içinizden gelmez. ama böyle çok naif çıtkırıldım da değil, kesinlikle saygı duyulan, bir duruşu olan insanlar... onlarla vakit geçirirken kendinizi iyi hissedersiniz falan. aura mı ne bu bilmiyorum ama, nasıl böyle biri olunur? var mı etrafınızda böyle birileri, karakterleri hakkında neler söylersiniz?

ne öğrencinin sevdiği ama lakayıt olduğu, ne de saygı gösterdiği ama sevmediği hocadan bahsediyorum.

ünv. hariç böyle hocalarınız oldu mu? nasıl insanlardı? bu hocalarla yaşadığınız, onların bu özellikleriyle ilgili kısa anılarınız var mı?

mesela fakiri mi kolluyordu, dersi mi eğlenceliydi, fedakar mıydı?...

teşekkürler.

Sevdiceğin olmaması gibi.

Merhaba herkese,
Haftada bir tiyatroya giderim, bir gün mutlaka arkadaşlarımla buluşurum, x kursuna giderim tarzı rutin yaptığınız veya yapmazsanız eksik hisettiğiniz neler var?

Asagidaki bir duyuruda bahsi gecmis, oradan esinlenerek soruyorum. Baskalarindan onay görme ihtiyaci bende had safhada. Kücüklügümden beri bu böyle. Eskiden okulda-üniversitede derslerimin falan iyi olmasinin sebebi bile bu diyebilirim. Örnegin veli toplantilarinda ögretmenlerin hakkimda iyi seyler söylemesi olmazsa olmaz bir seydi benim icin. Okul sonrasi da bu devam etti. Cevreme sürekli iyi bir imaj yayma dürtüsü, hayatimda her sey yolunda gidiyormus gibi bir izlenim birakma arzusu var. Belki bunun getirdigi disiplin sayesinde iyi sayilabilecek bir kariyerim de var ama tam mutlu degilim. Simdi 30'lu yaslardayim ve hala hayatta, iliskilerde, kariyerimde tam olarak ne istedigimi tanimlamak zor birsey benim icin. Kendi isteklerimden cok, benden beklenen bir takim seyler varmis da onlara göre hareket etmem gerekiyormus gibi geliyor. Ailem baskici degildi ama benim basarili ve sorunsuz olmamin onlari cok mutlu ettigini gözlemleyerek yetistim. Is yasaminda veya iliskilerde birisi bana ne istiyorsun diye sorunca genelde tikaniyorum ve baskalarinin benden bekledigini sandigim seyleri tarif ediyorum, ya da tam bir cevap veremiyorum. Hayatta su an icin bulundugum nokta fena degil, ama sanirim bu bahsettigim seyden dolayi motivasyonum düsük, biraz ittirerek yasiyorum hayati, asamadigim bir görünmez duvar var sanki etrafimda.

Bunu bir terapistle konusmaya basladim ama henüz bir asama kaydedemedim. Benzer durumda olanlar var mi? Kendi isteklerinizi nasil belirlediniz? Size kendini böyle tarif eden arkadasiniza ne tavsiye edersiniz?

Bir yakınım var. Vaktizamanında çok sıkışık bir zamanımda tüm geri ödeme ısrarıma rağmen karşılıksız bir maddi destekte bulunmuştu. Desteği ben istememiştim; durumumu anlayınca kendisi güzel bir dille destek olmayı teklif etmişti. Bir gün ben de düşersem sen de maddi manevi yanımda olursun zaten demişti. O dönem için pek büyük sayılamayacak bir meblağ idi.

Şimdilerde ise birinden destek almadan kendi başıma altından kalkamayacağım bir yükün altındayım çeşitli talihsiz durumlardan ötürü. Böyle bir desteği maaşımın %75 ile muntazaman geri de ödeyebilirim her ay.

Uzun zamandır ek işler, ek gelirler vb.ne rağmen her yolu denememe rağmen birini beni düzene sokacak bir desteği olmadan kurtuluşum mümkün görünmüyor. Ve kimse bilmese de bu durum hayatımı alt üst etti. Psikolojim hiç iyi değil.

Bu kişiden bu sefer ben bir destek istesem mi? Böyle bir şeye hiç cesaretim yok. Başka bir çıkar yolum da kalmadı gibi görünüyor.

Çok kararsızım. Sizce ne yapmalıyım?

selam dostlar.

her yaptığınız şey başkaları tarafından izlenip, değerlendiriliyormuş hissi duyuyor musunuz?

daha çok çevrenin yaptığı aşağılama hissinin size yönetildiği gibi mesela.

diyelim bir türkü hoşunuza gitti ve dinliyorsunuz. bunu duyan birisi sizi avam olarak değerlendiriyor gibi. mesela şirket aracını kullanırken trafikte modelli araçların size traktör kullanıyor gözüyle baktığını hissetmek gibi. sevdiğiniz ve seri olarak satın aldığınız gömleği giyerken herkesin aynı şeyi hergün giyen zevksiz demesi gibi. sürekli bir davranışlar gereği yargılanıyormuş hissi.

merhabalar, 2020 ekim ayında annemi kanserden kaybettim. o süreçte hastanede yaşadığımız süreçleri, annemin kaybetmemi hala kabullenemiyorum. zorlanıyorum, çok zorlanıyorum. elbette herkesin annesi çok özeldir ama annem benim en yakın arkadaşım, dostum, annemdi. babamla annem ayrı olduğu için ayrıca babam da olmuştu. çok planlarımız vardı, tam rahatladığımız zamanlarda keyfimize bakacağımız zamanlarda hastalık teşhisi kondu.

ne hayallerimizi gerçekleştirebildik, ne evliliğimi görebildi -ki hala evlenmedim, annem olmadığı için bu konularda çok çekiniyorum sevdiceğimin ailesinden, bu evlilik düğün işler nasıl olacak diye, kendimi yalnız hissediyorum, ayrıca şu an hayatımın aşkı diyebileceğim adamla tanışamadı, tanıyamadı.. o kadar tanışmasını isterdim ki. çok seveceğine eminim.

söyleyeceklerimiz, konuşacaklarımız, yaşayacaklarımız hep yarım kaldı bence. kabullenmiyorum. annemin olmamasını kabullenemiyorum, telefonu açıp konuşamamayı, sarılamamayı, koklayamamayı, bir şeyler anlatamamayı, akıl alamamayı, paylaşamamayı kabullenemiyorum. çok özlüyorum, elimden de bir şey gelmiyor.

hastane süreçlerini düşündüğümde ya şöyle olsaydı böyle olsaydı diye düşünüyorum bazen içinden çıkamıyorum.

iş yerinde geldiler yine bana, gelip buraya yazmak istedim. annesizlik çok zor.

Selam arkadaşlar,

Yakın bir arkadaşım bir hafta önce üç senedir beraber yaşadığı kız arkadaşı tarafından terk edildi. Buraya kadar bir sorun yoktu. Kız sıkıldım falan filan demiş. Olur böyle şeyler. Bunların evi ortak olduğu için bir de üstüne üstlük kızın şirket arabasının taksitlerini ödedikleri için bizim arkadaş oturup nasıl halledeceğimizi konuşalım demiş. Şirket kıza araba kiralaması için para veriyormuş, dilerseniz araba alın üzerinize demiş. Bunlar da kredi çekmiş, şirketten gelen parayı da eklemiş bir senedir kredi ödüyorlarmış. Kız biraz çekmiş, bizim eleman 160 bin çekmiş. 80’i şimdiye dek ödenmiş. Şimdi araba kesin kızın olduğu için bizim arkadaş, ben evden çıkmayayım, madem sen ayrılıyorsun, gel eşyalarını al, kendi parasını ödediğin her şeyi al, araba sende zaten ama benim 80 binimi ver kalan krediyi de öde demiş. Bu arada haftasonu şehir dışına gitmesi gerektiği için kıza, sonraki hafta hesaplaşalım diye mesaj atmış. Kız “bu hafta geliyorum, eşyalarımı alırım, seksen bini vermem, kredi senin sorunun demiş” çocuk şok tabi. Gitmesi gerektiği için evi bırakıp gitmiş, dün gece eve bir gelmiş ampülünden, bardaklarına, çay kaşığından nevresimine her şey gitmiş. Üstüne seksen bin tl ödediğiyle kaldı ve bildiğin kız kalan 80 binlik krediyi de bizim elemana bırakmış. Kredi sanırım direkt bankadan galeriye ödendiği için kızın üstüne olan arabada kullanıldığı aşikar bu konuda bir dava açılabilir mi? Ödenmiş seksen kurtarılabilir mi? Eşyalar için hırsızlık haneye tecavüz falan gibi davalar açılabilir mi?