Karşılaştığınız, yaşadığınız kötü olaylar sonrasında bi şekilde devam ediyorsunuz ya, terk ediliyorsunuz, yakınlarınız vefat ediyor, işle ilgili kötü haberler alıyorsunuz veya genel olarak mutsuz hissediyorsunuz diyelim. Her şeye rağmen devam etmenizi ne sağlıyor ne düşünüyorsunuz?
Bir de "ben güçlüyüm veya değilim" in kararını neye göre veriyorsunuz? Yapamadıklarınıza göre mi yoksa umutlarınıza göre mi?
Ben öyle mal gibi yaşıyorum valla. Pek üzerine düşünmüyorum açıkçası.
Bi sorayım dedim.
Insanda umut vardir bazisinda az bazisinda cok ama herkeste vardir iste bu. E tabii kimisi kararkter olarak da daha guclu onlar biraz daha avantajli.
(başkaları için hayatına devam etmek zorunda hissedenleri hariç tutarak) umut mühim bi etken diye düşünüyorum. güçlü/zayıf mevzusunu belirleyen de belki bu umuda kendini inandırabilme becerisi.
Açıkçası ben de pek düşünmüyorum. Ne bileyim, vakit ayırıp güçlü olup olmadığını veya başına ne geldiğini, ne gelmediğini düşünmek bana gereksiz geliyor. İlk başta bir üzülüyorum haliyle, hatta çok kabus gibi veya çok büyük bir şeyse üzüntüden kusarım da ama uzun süre üzülünce bir noktada artık sıkılıyorum ben. Hani kaldırım kalabalık olduğunda yavaş yürüyen insanlar ayağına dolanır da bunalırsın ya, öyle oluyorum bir süre sonra. "Hadi, devam, bekleme yapma! Yürüyeceksen yürü!" diye bağırasım geliyor. Herhalde kafamdan da öyle kovuyorumdur. Bir şey umduğumdan veya ummadığımdan, bir şeyler beklediğimden değil. Tamamen canım sıkıldığından ve içim şiştiğinden. Kendi kendine devam ediyor hayat benle birlikte zaten. Bırakıyorsun gidiyorsun. Güçlü olduğumu söyleyemem, güçsüz de. Herkes gibi bir şeyim sonuçta; güçlü olsam ne, olmasam ne.
Güçlü gucsuz diye bi ayrım oldugunu dusunmuyorum. Insan basina gelen her seyle iyi ya da kotu basa cikmanin bir yolunu buluyor. Bugun senin basina gelen yarin oburunun basina geliyor. Ama mucadele yetenegi farkli oluyor.
Ben de pek düşünmem acikcasi. Guclu olsan nolcak olmasan nolcak yasiyoz iste.
Çevremde hayatı roman olacak olaylar yaşayan arkadaşlarım var. Lan bu adamlar bu kadar olaya rağmen hala hayata tutunabiliyorlarsa benimkiler dert değil diye düşünüyorum. Hatta çoğu kişinin derdi bana komik bile geliyor çoğu zaman, dert diye kafanıza taktıklarınızı sikeyim diyesim geliyor.
Sonra okulu bitirmek için verdiğim çaba aklıma geliyor, kaymağını yemeden gitmeyeceğim bu dünyadan diyorum.
Tabii ki kafanızda hayata geçmeyi bekleyen projeler en büyük etken, geleceğe dair planlarınız varsa bu ayakta tutuyor adamı. Gene de "insanlar plan yapar tanrı güler" lafını unutmamak lazım.