insanlarla neredeyse hiç göz teması kuramıyorum. gözlerine baktığım anda sanki çok yanlış birşey yapmışım gibi hissediyorum. bazen de gülesim geliyor. gülmemek için kendimi zor tutuyorum. bu da karşı tarafı rahatsız ediyor haliyle.
sürekli yere bakarak veya sağa sola bakarak konuşabiliyorum. karşımdaki kişinin gözlerine bakınca ne diyeceğimi unutuyorum, öylece kala kalıyorum. kimi zaman da çok utanıyorum.

var mıdır önerisi olan veya görüş bildirmek isteyen ?

 

aynada kendi gözlerine bakarak antraman yap, sonra da anne ve baban gibi aile bireyleri ile... aşılamayacak bir sorun olduğunu sanmıyorum...

kimse yazmadan ben yazayım 'derdini sikeyim panpa'
ve tabii ki unutmadan 'oo çekingenlik alırım bi dal'

killerbee

Çocukken dayak anne babadan dayak yedin di mi? Bende de var aynı sıkıntı. Gözlerine değil alınlarının ortasına bak. Ben öyle yapıyorum yada yapamıyorum.

fayfim

göz temasını ''dinlediğinizi belli etmek''adına kurun, ve sürekli ''evet seni dinliyorum'' diye düşünerek yapınca normal oluyor.

gerisi haricinde ben de yapamıyorum.

pofudus

dayak yemek ile alakası olduğunu sanmıyorum. son 7-8 yıldır bu durumu yaşamaya başladım. çoğu zaman ailemle konuşurken dahi bu sorunu yaşıyorum.

karşıdaki kişi bana bakmıyorsa eğer onun gözlerine bakabiliyorum.

bu iste bir yalnizlik var

"Şaşı bak şaşır" oynar gibi dalarak bakın. Böylece göze bakarsınız ama gözü değil, insanın bütününü görürsünüz.

aychovsky
1

mobil görünümden çık