Ekşi Duyuru

Nereden baslasam bilmiyorum. Kucuklugumden beri hep en iyi olmam beklendi. Olmadigimda hayal kirikligina ugrattim, oldugumda nadiren takdir edildim. Kucuklugumden beri yaptigim hemen her tercihi yaparken ne yapmak istedigimi degil ne yapabildigimi goz onunde bulundurdum. Yapabildigim seyde en ust nokta neyse, hep o noktayi da gecmeye cabaladim. Cogu zaman basardim da. Kucuklugumde hayal edemeyecegim yerlere gittim, kendimden bekledigimin de otesinde basarilar edindim. Fakat bu yolda oyle bir insan oldum ki, mutlulugum basarili olmama bagliydi. Eger basarisiz olursam, herkesten once kendimi hayal kirikligina ugratmisim gibi hissederdim. Basarili oldugumda artik baskalarinin takdirinden ote kendi kendimi takdir edip kendimi basarinin verdigi mutlulukla odullendiriyordum. Prestijli bir universiteden basariyla mezun oldum. Yasitlarimin, benimle ayni okuldan/bolumden mezun olan insanlardan cok daha iyi sartlari olan bir sirkette cok iyi bir maasla calismaya basladim. Benim durumumda olan bir cok insan icin ruya gibi bir iste calisiyorum. Maas iyi, birlikte calistigim insanlar genc, yan haklarim iyi. Calisanina deger veren bir sirket. Yine herkesten daha iyiyi edindim. Kendimle gurur duydum. Artik o koca egitim maratonunun sonundayim ve kazananlardanim. bir cok kisinin yerimde olmak istedigini biliyorum.

Ustteki paragrafta basarilidan kastimi turkiye standartlarinda degerlendirin. Sayisalci, matematikle ya da fenle arasi iyi olan gelecegi parlak cocuk. Bu karakter olmam bekleniyordu benden. Olmadigimda mutsuz oluyordum. Ama pes etmedim. Asil olmak istedigim kisi bu olmasa da, olmam beklenen kisi bu oldugu icin, cabaladim ve oldum.

Amacima ulastim. mezun oldum, 5 aydir calisiyorum.

Ama yillardir bilincinde oldugum ama hep goz ardi ettigim gercegi artik aklimdan cikaramiyorum. Ben bu kisi olmak istemiyorum. Ben baska seyler yapmak istiyorum. Resim yapmak istiyorum. Yaptigim seylerde basarili olmasam bile onlari sadece yapmak istedigim icin yapmak istiyorum. Sadece para kazanmak icin yapmayi istemedigimiz bir seyi yapmanin fahiselikten bir farki var mi?

Isin sorumluluklari altinda eziliyorum. Hatalarim yuzunden kendimi cezalandiriyorum. Basarisiz olma korkusu stres yapiyor. Stresi kaldiramiyorum. Ve bu hafta artik psikolojim pes etti. Pazartesiyi dusununce karnima agrilar giriyor. Basim donuyor. Midem bulaniyor.

Ailem egitimime bugune kadar cok yatirim yapti. Onlari bu noktada, tam rahata ermislerken yuz ustu birakip, her seyi birakiyorum canim ne isterse onu yapicam da diyemem. Dememem beklenir. Ne yapacagimi sasirdim. Bundan sonra hep boyle olacagini dusundukce icim daraliyor.

Benzer seyler yasanlariniz var mi? Yol gosterebilecek, uzaktan bakip tavsiye verebilecek?

Biraz daginik yazdim. Okuyup anlamlandirabilenlere, zaman ayirip cevap verenlere simdiden tesekkurler.